Με αφορμή τα 30 χρόνια από τη δημιουργία της On-U Sound (αυτό ήταν το πρώτο της single, κυκλοφορημένο το 1980), ένα mixtape με παραγωγές, αλλά και ορισμένα remix δια χειρός Adrian Sherwood, που διατρέχουν τις τρεις δεκαετίες δραστηριοποίησης του label.
Hey guys, last night we had the Congos / Max Romeo / Lee Perry / Sherwood concert in Athens, Greece and it was very good!
I arrived during the end of the Greek support band (which was not my cup of tea), then AMS started playing some tunes including “Golden Locks”, the Perry-Lennon mashup, the new Jeb Loy (“To Be Rich”), two tracks based on “Waiting In Vain” a drum’n’bass one and a cover by someone who sounded much like Leroy Smart, a track on the Wailers’ “War” rhythm, a bit of Pablo Moses (“One People”). Eventually the crowd (the event went sold out) started whistling as they waited for the Congos to appear.
Meanwhile, there was a great backing band to play for all acts consisting of Leroy “Horsemouth” Wallace on drums, Dennis Bovell on bass, Black Steel (Mad Professor’s usual guitarist) on guitar, a trumpet player, a sax one and a keyboardist. Horsemouth brought mr. Ted Bafaloukos on stage (he’s the director of the classic “Rockers” movie, a Greek man from the isle of Andros) and asked us all to applaud “he’s my director!” - btw there was also a special screening of Rockers the night before in a cafeteria in central Athens with Bafaloukos and Horsemouth being present and also other members of the tour (like Cedric Myton who took many pictures with his camera). Horsemouth got cheered a lot by the end of the film (also during some scenes like the part when he speaks directly to the camera about doing things the rastafarian way) and bowed to us many times! I chatted a few words with mr. Bafaloukos regarding his recent interview in the Vice magazineand told him about the great pictures he provided “I’ve got many great pictures” he replied!
Anyway the Congos came onstage and they were great. Cedric Myton, Congo Ashanti Roy, Watty Burnett and a fourth singer were there and played mainly material from the “Heart of the Congos” ending with “Ark of the Covenant” and “Fisherman”. Many times Cedric asked “dub it up, dub it up” and Sherwood, who was behind the controls throughout the concert did some really good live echoing things! Only drawback that they played only for about half an hour. Same for Max Romeo who I’d seen before in concert - he was really good again and played “One Step Forward” / “Uptown Babies” / “Three Blind Mice” / “Melt Away” / “Perilous Time” & “Chase The Devil” accompanied by a female backing vocal duet that stayed for Perry’s appearance too.
Perry came onstage with his traveling suitcase and a wild costume - highlight of which was having about 10 aromatic sticks planted on his hat alight! He started with renditions of Marley tunes most of which were composed during their days of collaboration (i.e. “Small Axe”, “Sun Is Shining”, “Duppy Conqueror”, “Punky Reggae Party” or “Voodoo Party” nowadays) and others like “Exodus”. He surprisingly stayed quite close to the originals. The best part of his set was the following one with very nice renditions of “Soul Fire”, “Secret laboratory”, “Inspector Gadget” and “Roast Fish and Cornbread”. He did some of his usual hilarious speeches between some of the songs where among other things advised us all to go vegetarian or asked us what we think about scenarios that IMF must come to Greece (“boooo!” was the answer) and proclaimed “Greece must increase / Roman-Catholic priest must go down!”
The encore was fantastic with all singers getting onstage (Congos, Max and Perry) and doing “War Inna Babylon” and another tune (“Ital Woman” or something like that?) and then the show ended with Black Steel playing Happy Birthday on his guitar for Lee Perry turning 74 years old (20th March 1936 according to Wikipedia) and Horsemouth getting downstage barefooted and shaking our hands!
I tried to see if I could speak to mr. Sherwood at the end of the show, but he left 5-10 mins later probably because they had to travel to Thessaloniki to repeat the show there tonight.
P.S. Wrote this in a bit of a hurry so don’t know if it makes much sense!
-----------------------
Έχω πολύ καιρό να ανεβάσω live review, το παραπάνω είναι copy-paste από ένα γραμμένο στα γρήγορα e-mail που έστειλα χθες βράδυ για την προχθεσινή συναυλία.
Δείτε ακόμη τις αναφορές από το mixtape.gr και το avopolis.gr από όπου και οι φωτογραφίες.
Το πρώτο -ουσιαστικά- κείμενο που ανέβηκε σε αυτό το μπλογκ αφορούσε τον Lee "Scratch" Perry και τον Adrian Sherwood ξεκινώντας από την πλέον πρόσφατη συνεργασία τους ("The Mighty Upsetter") και κάνοντας μια μικρή ανασκόπηση τόσο σε παλιότερες συμπράξεις τους, όσο και στο παρελθόν του καθενός προσωπικά. Σε ανύποπτο χρόνο είχε ανέβει ένα συμπληρωματικό ποστ για ορισμένα από τα remix που προέκυψαν μέσα από το άλμπουμ, μαζί με ένα σύντομο βίντεο-ντοκιμαντέρ για την On-U Sound.
Ο Lee Perry έχει εμφανιστεί και στο παρελθόν live στην Ελλάδα, η συναυλία του με backing band τους Robotiks, τον Mad Professor στην κονσόλα και τον Chukki Starr support στην πλαζ της Φρεαττύδας το 2002 ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, εφόσον γνώριζε κανείς βέβαια τι επρόκειτο να ακούσει. Ο Perry εδώ και τρεις δεκαετίες (από όταν κατέστρεψε το στούντιο Black Ark) έχει εγκαταλείψει σε μεγάλο βαθμό τον χώρο της παραγωγής, αλλά συνεχίζει να βγάζει δίσκους με μεγάλη συχνότητα (έως και 3-4 τον χρόνο) αναλαμβάνοντας τον ρόλο του dj/toaster. Όπως θα ανέμενε κανείς, τα αποτελέσματα ποικίλουν σε ποιότητα, ωστόσο υπάρχουν κάμποσες στιγμές που οι ιδιόρρυθμες ρίμες του δένουν αρμονικά με τους ρυθμούς σε ένα λειτουργικό modern-reggae ήχο.
Στις συναυλίες του, εμφανίζεται με αρκετά εκκεντρικό look (π.χ. πορτοκαλί μαλλιά-γένια, ζακέτες κατασκευασμένες από CD, περίεργα λοφία κ.ά.), ενώ ανάλογα με τα κέφια του συνηθίζει να επιδίδεται σε ανέκδοτα και αυτοσχέδια στιχάκια με συχνές αναφορές στα γεννητικά ανατομικά σημεία. Το τελευταίο διάστημα ο 74χρονος Perry έχει πλέον ένα νέο χόμπι που τον συνοδεύει και στη σκηνή, αυτό της ζωγραφικής. Ενδεικτικά, σε ένα πρόσφατο φεστιβάλ οι Perry και Sherwood συμμετείχαν με το project "dub action painting", όπου ο πίνακας που θα ολοκλήρωνε ο Perry κατά τη διάρκεια του σόου θα δημοπρατούνταν στο τέλος με τα έσοδα να πηγαίνουν προς τη Διεθνή Αμνηστία. Στο παρακάτω βίντεο, από μια εμφάνιση των Sherwood-Perry πέρσι στην Ιταλία, βλέπουμε τον δεύτερο με το μικρόφωνο στο ένα χέρι και το πινέλο στο άλλο να γράφει συνθήματα σε ένα πανό σαν μέρος της παράστασής του:
------------------------
"The Wailers will be there / the Damned, the Jam, the Clash / Maytals still be there / Slits and (Dr.) Feelgood too / No boring old farts, no boring old farts / will be there" τραγουδούσε ο Bob Marley στο Punky Reggae Party το 1977, σηματοδοτώντας την αυξανόμενη επιρροή του ήχου της reggae στην έκρηξη του punk, όταν η αμεσότητα των ρυθμών του ska, της reggae, αλλά και ο dub πειραματισμός αξιοποιήθηκαν από πλειάδα συγκροτημάτων της εποχής, ενώ μουσικοί από τους δύο χώρους έρχονταν όλο και συχνότερα σε επαφή μεταξύ τους (βλ. Lee Perry & Clash, φεστιβάλ Rock Against Racism κ.ά.).
Μέσα στο πλαίσιο αυτό γεννήθηκε κι η On-U Sound, η ανεξάρτητη εταιρεία που ίδρυσε ο Adrian Sherwood το 1980, σε ηλικία 22 ετών, έχοντας ήδη εμπειρία αρκετών χρόνων σαν DJ σε πάρτι, διανομέας δίσκων εισαγωγής από την Τζαμάικα, αλλά και παραγωγού / sound engineer / mixologist. Μπορούμε να πούμε ότι η δράση του label της On-U χωρίζεται χοντρικά σε τέσσερις περιόδους:
Στην αρχή της δεκαετίας του ’80 εκδίδονται δίσκοι από διάφορα ονόματα συγκροτημάτων που μπορεί να έχουν σε μεγάλο βαθμό κοινά μέλη, αλλά επικεντρώνονται κάθε φορά σε ένα διαφορετικό concept. Έτσι, ενδεικτικά, οι Creation Rebel ξεκίνησαν εκφράζοντας αρχικά τις στουντιακές dub διερευνήσεις για να εξελιχθούν σταδιακά σε ένα vocal roots group με αρκετές live εμφανίσεις, οι New Age Steppers έχουν τις ρίζες τους στο punk, με την τραγουδίστρια των Slits, Ari Up, να διασκευάζει διάφορα reggae standards (από Heptones, Jr. Byles, Horace Andy, Michael Rose κ.ά.), στους Singers & Players φιλοξενούνται γνωστά ονόματα από την Τζαμάικα που ηχογραφούν για λογαριασμό της On-U (Bim Sherman, Prince Far I, Congo Ashanti Roy, Mikey Dread κ.ά.), ενώ στους African Head Charge και Noah House of Dread πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα κρουστά και τα φωνητικά του Bonjo Iyabinghi Noah, αντίστοιχα. Τα χαρακτηριστικά ασπρόμαυρα εξώφυλλα των δίσκων επιμελούταν η σύντροφός του Sherwood, Kishi Yamamoto, ενώ οι αναγραφόμενες χρονολογίες τους τοποθετούνταν μια δεκαετία αργότερα (π.χ. "a 1991 On-U Sound production" σε δίσκο κυκλοφορημένο το 1981) για να δηλώσουν, με μια δόση έπαρσης, ότι ο ήχος βρισκόταν «δέκα χρόνια μπροστά» από την εποχή του.
Η πρώτη περίοδος της On-U λήγει ουσιαστικά με τη δολοφονία του Prince Far I στην Τζαμάικα το 1983 για ασήμαντη αφορμή. Καθώς υπήρξε προσωπικός φίλος και μέντορας του Sherwood, το γεγονός αυτό συνέβαλε στην απόφασή του να απομακρυνθεί προσωρινά από τη reggae και να αρχίσει να μεταφέρει τους πειραματισμούς και τα διάφορα production tricks της εμπειρίας του πάνω σε ήχους που είχαν τη βάση τους στο funk και το hip-hop. Η γνωριμία του με τους μουσικούς που αποτελούσαν τη studio band της ιστορικής αμερικανικής Sugar Hill Records (Skip McDonald - κιθάρα, Doug Wimbish - μπάσο, Keith LeBlanc - ντραμς) με τους οποίους εξακολουθεί να συνεργάζεται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα, αποτελεί το πιο κομβικό σημείο αυτής της περιόδου. Η industrial/funk/dub μπάντα Tackhead που σχηματίζουν μαζί, αρχίζει να κερδίζει underground φήμη και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, κυρίως χάρη στις ζωντανές της εμφανίσεις, αλλά και στους δίσκους που κυκλοφόρησαν στο όνομα του LeBlanc (βλ. "Major Malfunction"). Παράλληλα, φέρνει σε επαφή τους τρεις μουσικούς της Sugar Hill με τον Mark Stewart (από το ιστορικό avant-punk σχήμα των Pop Group) - τα παράγωγα της συνεργασίας τους δίνουν νέες διαστάσεις στον όρο noise. Την ίδια εποχή η προερχόμενη από την κολεκτίβα των Crass, Annie Anxiety Bandez (a.k.a. Little Annie) ηχογραφεί δίσκους για την On-U, ενώ ο Sherwood αρχίζει να γίνεται ευρύτερα γνωστός, καθώς δέχεται όλο και περισσότερες προσκλήσεις για παραγωγές και remix. Η συνεργασία του με τον Al Jourgensen στη δημιουργία του δεύτερου δίσκου των Ministry ("Twitch") μνημονεύεται ως μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές στη θεμελίωση του industrial ήχου.
Το 1987, ο Lee "Scratch" Perry συνεργάζεται με τον Sherwood για τον δίσκο "Time Boom X De Devil Dead". Αυτό δίνει το έναυσμα για την επαναδραστηριοποίηση της On-U Sound στους αρχικούς της ρυθμούς. Οι Dub Syndicate βγάζουν τακτικά δίσκους (ανά 1-2 χρόνια) με τον drummer Style Scott να χτίζει τους ρυθμούς στην Τζαμάικα και τον Sherwood να αναλαμβάνει την dub αποδόμησή τους στο στούντιο της On-U στην Αγγλία. Οι African Head Charge από avant-dub σχήμα μετεξελίσσονται σε ένα afro-dub-world-psychedelic συγκρότημα, με τον ήχο τους να αντιγράφεται από πολλά γκρουπ που ταξινομήθηκαν κάτω από την ταμπέλα του "ethnic". Νέα ονόματα προστέθηκαν στο roster του label, όπως ο ιδιότυπος rapper Gary Clail (χάρη στον οποίο η On-U είχε τη μοναδική της επιτυχία στα βρετανικά charts), οι διάδοχοι των Tackhead, Strange Parcels, που περιλάμβαναν στα sessions τους και τον ινδό percussionist Talvin Singh, αλλά και τον Bernie Worrell(Funkadelic), οι γιαπωνέζοι dubbers Audio Active, το all-female roots group των Akabu, ο Jalal (Jalaluddin Mansur Nuriddin) του θρυλικού proto-rap σχήματος των Last Poets, ενώ σε ένα από τα πιο φημισμένα project της On-U, ο Skip McDonald αξιοποίησε τις αμερικανικές μουσικές καταβολές του για τη δημιουργία των Little Axe, ενός future dub blues οχήματος. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι παράγωγές της On-U άρχισαν να φθίνουν καθώς η εταιρεία αναγκάστηκε να αναστείλει προσωρινά τη λειτουργία της, αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες. Το 2000, πεθαίνει ξαφνικά από καρκίνο ο σπουδαίος reggae τραγουδιστής και τακτικός συνεργάτης του label, Bim Sherman.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Adrian Sherwood προσπαθεί να επανενεργοποιήσει την On-U, ωστόσο μετά το κλείσιμο της γερμανικής EFA, η μοναδική χώρα στην οποία οι παραγωγές του εξακολουθούν να βρίσκουν αξιόπιστη διανομή είναι η Ιαπωνία. Το ίδιο διάστημα, βγάζει για πρώτη φορά δίσκους με το δικό του όνομα στο εξώφυλλο για λογαριασμό της Real World, η οποία αναλαμβάνει και την κυκλοφορία των δίσκων των Little Axe. Μέσα στη δεκαετία αυτή, οι εκδόσεις της On-U θα είναι πιο σποραδικές, αλλά ιδιαίτερα λεπτοδουλεμένες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόλο που ο Adrian Sherwood έμεινε πιστός στο όραμα της δημιουργίας του προσωπικού του ήχου μέσα από την ανεξάρτητη εταιρεία της On-U, έχει ανά διαστήματα συνεργαστεί με πληθώρα ονομάτων της ευρύτερης pop/rock/dance σκηνής, είτε από τη θέση του παραγωγού (Suns of Arqa, The Fall, Ministry, Cabaret Voltaire, Sinead O'Connor, Asian Dub Foundation κ.ά.), είτε ως remixer (Depeche Mode, Einstürzende Neubauten, Nine Inch Nails, The Cure, Skinny Puppy, Coldcut, Primal Scream, Blur, Tindersticks, Placebo, Senser, Garbage, Death In Vegas, Queens of the Stone Age, Air κ.ά.)
Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες προτάσεις δίσκων της On-U Sound, αλλά και άλλων παραγωγών του Adrian Sherwood, σε μια λίστα που είχα πρωτοδημοσιεύσει περίπου ένα χρόνο πριν (σε μια mailing list). Η σειρά είναι ασφαλώς αρκετά σχετική, λαμβάνοντας υπόψη ότι η προσωπική μου αδυναμία αφορά κυρίως τις reggae-dub-psychedelic πλευρές της On-U περισσότερο από τις industrial/funk. Το άλμπουμ που ξεχώρισα στην πρώτη θέση (African Head Charge – "Songs Of Praise") ήταν εκείνο που με έκανε θιασώτη, αλλά και συλλέκτη των δίσκων της On-U Sound (επηρέασε επίσης και τον τίτλο του μπλογκ!)
Top 30 On-U Sound albums
1. African Head Charge - 'Songs Of Praise' (1990, On-U Sound)
6. Lee 'Scratch' Perry - 'The Mighty Upsetter' (2008, On-U Sound)
7. Mark Stewart - 'Edit' (2008, Crippled Dick Hot Wax!)
8. Dub Syndicate - 'The Pounding System (Ambience In Dub)' (1982, On-U Sound)
9. Creation Rebel - 'Lows And Highs' (1982, Cherry Red)
10. Lee 'Scratch' Perry & Dub Syndicate - 'Time Boom X De Devil Dead' (1987, On-U Sound)
11. Harry Beckett – 'The Modern Sound Of Harry Beckett' (2008, On-U Sound) 12. Junior Delgado - 'Reasons' (1999, Big Cat) 13. African Head Charge vs Professor Stretch - 'Drums Of Defiance' (1998, On-U Sound) 14. New Age Steppers - 'Action Battlefield' (1982, Statik) 15. Audio Active - 'Happy Happer' (1995, On-U Sound) 16. Singers & Players - 'War Of Words' (1981, 99 Records) 17. Gary Clail/On-U Sound System - 'Emotional Hooligan' (1991, Perfecto - BMG) 18. Dub Syndicate - 'Research And Development' (1996, On-U Sound) 19. African Head Charge - 'In Pursuit Of Shashamane Land' (1993, On-U Sound) 20. Strange Parcels - 'Disconnection' (1994, On-U Sound)
21. African Head Charge - 'Environmental Studies' (1982, On-U Sound) 22. Adrian Sherwood - 'Becoming A Cliché' (2006, Real World/Virgin) 23. Little Axe - 'The Wolf That House Built' (1994, Wired Recordings) 24. Dub Syndicate - 'Acres Of Space' (2001, Lion & Roots) 25. Tackhead - 'Tackhead Sound Crash: Slash And Mix – Adrian Sherwood' (2006, On-U Sound) 26. Akabu - 'Warrior Queen' (1995, On-U Sound) 27. Little Roy - 'Longtime' (1996, On-U Sound) 28. Audio Active - 'We Are Audio Active (Tokyo Space Cowboys)' (1994, On-U Sound) 29. Lee 'Scratch' Perry and Dub Syndicate - 'From The Secret Laboratory' (1990, Mango) 30. Mark Stewart and the Maffia - 'Learning To Cope With Cowardice' (1983, On-U Sound)
------------------------
Top 5 Compilations
V/A - 'Pay It All Back Volume 6' (1996, On-U Sound)
V/A - 'Disco Plates Collection Part 2' (1998, On-U Sound)
V/A - 'Pay It All Back Volume 3' (1991, On-U Sound)
V/A - 'Roots Of Innovation - 15 And X Years On-U Sound' (1996, On-U Sound)
------------------------
Top 5 Singles
Singers & Players - 'Breaking Down The Pressure/Autobiography' (10”, 1983) Mutabaruka & African Head Charge - 'What Is The Plan?/version' (7”, 2003) Omar Perry - 'Rasta Meditation/version' (7”, 2003) Dub Syndicate - ''93 Struggle/Can’t Take It Easy' (10”, 1993) Creation Rebel - 'Independent Man/Creation Rebel' (10”, 1982)
------------------------
Top 5 Remixes
Primal Scream - 'Vanishing Dub' (1997) Air - 'How Does It Make You Feel?' (Adrian Sherwood version) (2002) Blur - 'Death Of A Party' (Well Blurred remix) (1997) Radio 4 - 'Struggle' (Adrian Sherwood/Mark Stewart Mutant Disco Vocal mix) (2003) Almamegretta - 'Ruanda' (On-U Sound mix) (1995)
------------------------
Top 5 Album Productions outside of On-U
Primal Scream - 'Echo Dek' (1997, Creation)
Prince Far I - 'Cry Tuff Dub Encounter Chapter III' (1980, Daddy Kool)
Asian Dub Foundation - 'Enemy Of The Enemy' (2003, Labels-EMI)
Ministry - 'Twitch' (1986, Sire)
------------------------
1) Πριν από 6 περίπου χρόνια είχα φτιάξει έναν συνοπτικό οδηγό με τίτλο "A Beginner's Guide to Adrian Sherwood's On-U Sound" στο amazon.com με 25 άλμπουμ και μια μικρή περιγραφή κάτω από το καθένα˙ η αλήθεια είναι ότι τότε αγνοούσα την ύπαρξη των ιστολογίων.
2) Ένα podcast με On-U Sound raritiesείχε ανέβει στο παρόν ιστολόγιο τον Γενάρη του 2009.
3) Μέσα στο 2003 είχε γίνει ένα "On-U Sound festival" στο Groningen της Ολλανδίας. Κάποια στιγμή ανέβηκε στη σκηνή ο Mark Stewart με backing band τους Maffia (Skip McDonald, Doug Wimbish, Keith LeBlanc) και τον Sherwood υπεύθυνο του live mixing στην κονσόλα. Μέσα σε κάτι λιγότερο από 25 λεπτά παρουσίασε σε medley ορισμένες από τις πιο γνωστές στιγμές των δίσκων του με highlights τις εκτελέσεις των The Resistance of the Cell και Hysteria, που αφήνουν πολύ πίσω τις αντίστοιχες στουντιακές. Ολόκληρο το απόσπασμα βρίσκεται στο παρακάτω podcast, αντιπροσωπευτικό της πιο punk όψης της On-U Sound.
1. As The Veneer Of Democracy Starts To Fade / Stranger 2. The Resistance Of The Cell 3. Forbidden Colour 4. Liberty City / High Ideals And Crazy Dreams 5. Hysteria
4) In 1994, Sherwood found himself in a muddy clearing somewhere in the Peruvian rainforest. (...) "[Guitarist] Skip McDonald, [singer] Bim Sherman and myself had gone down there to do this benefit and there were armed guerillas there, Shining Path and whatnot. The MC was dressed in camouflage and draped in bullets. When he announced our names, he fired this huge machine gun into the air and the crowd was going wild. And I was sitting backstage with food poisoning, my head between my legs, puking my guts out. It was absolutely fucking crazy. Great gig." Το 2001, ετοιμάζοντας την επαναδραστηριοποίηση της On-U Sound, ο Adrian Sherwood δίνει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο περιοδικό XLR8R. Το κείμενο βρίσκεται εδώ, ενώ από εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε σε pdf όπως τυπώθηκε στο περιοδικό - στην τελευταία σελίδα ο ίδιος ξεχωρίζει τους δίσκους που προσωπικά θεωρεί σημαντικότερους στην ιστορία της On-U.
5) Οι υπεύθυνοι της εταιρείας Real World του Peter Gabriel κάπου μέσα στο 2000 ήρθαν σε επαφή με τον Adrian Sherwood για να του ζητήσουν να αναλάβει ένα remix project πάνω σε κομμάτια από τον κατάλογο της. Η προσπάθεια θα μείνει ημιτελής όταν συνειδητοποιούν ότι αρκετοί από τους καλλιτέχνες που επέλεξε ο Sherwood δεν ήθελαν να δώσουν τη μουσική τους για remix (μουσικοί από διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις, το ιστορικό gospel/blues συγκρότημα των Blind Boys of Alabama κ.ά.). Έτσι ο ίδιος αντιπρότεινε να δημιουργήσει ένα δικό του project όπου ethnic samples θα αναμειγνύονταν με dancehall beats μέσα από dub παραμορφώσεις. Το τελικό άλμπουμ "Never Trust A Hippy" μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει, αλλά είναι ενδεικτικό της επιθυμίας του να διευρύνει το φάσμα των πειραματισμών του. Από εκείνη την εποχή, υπάρχει ένα promo video με τον Sherwood να αυτοσχεδιάζει on camera στα στούντιο της Real World στη μίξη του κομματιού Boogaloo.
6) Μέσα από το myspace ο Sherwood έχει προαναγγείλει πολλές νέες κυκλοφορίες της On-U Sound. Ο Ian King ανήκει στα πιο γνωστά ονόματα της σύγχρονης βρετανικής folk σκηνής και κυκλοφορεί το ντεμπούτο του σε παραγωγή των Sherwood, McDonald. Ο Jeb Loy Nichols (παλιός φίλος και κάποτε συγκάτοικος του Sherwood) κυκλοφορεί έναν ολόκληρο δίσκο πάνω σε reggae ρυθμούς. Ο πρώτος frontman των Asian Dub Foundation, Deedar Zaman ετοιμάζει δίσκο για την On-U Sound, ενώ νέα άλμπουμ ετοιμάζονται από Dub Syndicate, Ghetto Priest, New Age Steppers κ.ά. Ο Sherwood επίσης έχει αναλάβει να κάνει remix και σε ορισμένα τραγούδια της Santigold, παρακάτω βρίσκεται ένα (low-bitrate) pre-release του Anne:
Santigold - Anne (On-U Sound remix)
ΥΓ. Οι εικόνες είχαν πρωτοδημοσιευτεί στο ανενεργό πλέον site onusound.co.uk
Ο Max Romeo είχε έρθει σχετικά πρόσφατα για συναυλία στην Αθήνα - τον Σεπτέμβρη του 2007 - στο πλαίσιο του φεστιβάλ Mama Africa στην Πετρούπολη, όπου έπαιξε με αρκετό κέφι (παρότι έκλεινε τότε τα 60 του χρόνια) ένα πλήρως αντιπροσωπευτικό σετ τραγουδιών του. Η κοινή συναυλία του αυτή τη φορά μαζί με τον Lee Perry και τους Congos, έστω και σε ξεχωριστά set, αποτελεί ένα είδος Black Ark reunion, πειρασμός σίγουρα για κάθε φίλο της reggae.
Ο δίσκος του που εξακολουθεί να μνημονεύεται περισσότερο μέχρι σήμερα είναι το "War Ina Babylon" του 1976, ένα άλμπουμ που ευτύχησε τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αποτελώντας μια ιδιαίτερα εμπνευσμένη στιγμή του ίδιου αλλά και του παραγωγού Lee 'Scratch' Perry, όσο και στον τομέα της διανομής με την έκδοσή του στην Island Records.
Ένα από τα κεντρικά θέματα του δίσκου αποτελούν οι κοινωνικές συγκρούσεις και κυρίως η έξαρση της βίας (War Ina Babylon) με πλέον χαρακτηριστική την τότε πρόσφατη προεκλογική περιόδο, όπου η διαμάχη ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα στην Τζαμάικα (JLP και PNP) είχε οδηγήσει σε ένοπλες συρράξεις που άφησαν πίσω τους πολλούς νεκρούς στους δρόμους. Το ίδιο το εξώφυλλο απεικονίζει τη μητέρα που θρηνεί, σαν μια αναφορά τόσο στην τοπική όσο και στην παγκόσμια επικαιρότητα. Οι κοινωνικές ανισότητες θίγονται σε τραγούδια, όπως τα Uptown Babies Don’t Cry και Stealing In The Name Of Jah. Μπορεί όλα τα κομμάτια του δίσκου να βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο, εκείνο όμως που έμεινε διαχρονικό ως το πλέον διάσημο στην καριέρα του Max Romeo ήταν ένας ύμνος στον εξορκισμό των κακών πνευμάτων, το Chase The Devil με τον χαρακτηριστικό ήχο της ροκάνας πάνω στο ρυθμό του, επιλογές που και σαν στιχουργικό περιεχόμενο και σαν ενορχηστρωτική πρωτοβουλία φέρουν τη σφραγίδα του παραγωγού Lee Perry.
(Σχετικά με το Chase The Devil είχα ανεβάσει στο παρελθόν με κάποια άλλη αφορμή ένα μικρό αφιέρωμα-podcast πάνω στις παραλλαγές του, παλιές και σύγχρονες, εδώ.)
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Max Romeo δεν υπήρξε πάντοτε roots τραγουδιστής, καθώς ξεκίνησε την καριέρα του σε τελείως διαφορετικό ύφος. Το 1968 σημείωσε τη μεγαλύτερη επιτυχία του τραγουδώντας το Wet Dream, single που παρέμεινε στο top-10 των βρετανικών charts σχεδόν για έξι μήνες και δημιούργησε ένα μίνι-σκάνδαλο με τους στίχους του: “every night me go to sleep, me have a wet dream”. Το BBC απαγόρευσε τη μετάδοσή του από τις συχνότητές του, γεγονός που, όπως θα φανταζόταν κανείς, έδωσε ακόμη μεγαλύτερη φήμη στο τραγούδι και συνέβαλε αποφασιστικά στην επιτυχία του. Ο ίδιος ο Max Romeo πάντως προσπάθησε να άρει την απαγόρευση δηλώνοντας ότι οι στίχοι αναφέρονται απλώς στις τρύπιες στέγες των χαμόσπιτων της Τζαμάικας που αφήνουν τη βροχή να στάζει. Ωστόσο, το γεγονός ότι την ίδια περίοδο άλλα τραγούδια του έφεραν τίτλους όπως Mini Skirt Version, Wine Her Goosie και Play With Your Pussy μάλλον αποδυνάμωσε τους ισχυρισμούς του.
Η σταδιακή μετάβασή του σε τραγουδιστή πολιτικοκοινωνικών θεμάτων ολοκληρώθηκε στο Revelation Time του 1975, που μαζί με το War Ina Babylon αποτελούν ένα ισάξιο συμπληρωματικό δίδυμο δίσκων, απαραίτητων για κάθε reggae συλλογή. Στο Revelation Time (σε δική του παραγωγή) ο Max Romeo μορφοποίησε ένα κράμα σοσιαλιστικών και ρασταφαριανικών πεποιθήσεων, εκφράζοντας έτσι τη στήριξή του στον ανερχόμενο πολιτικό Michael Manley του PNP (όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοί του reggae τραγουδιστές), που ανήκε στο ρεύμα του τριτοκοσμισμού και ευαγγελιζόταν σοσιαλιστικές κοινωνικές πολιτικές, οι οποίες θα έβαζαν τέλος στην πολυετή κυριαρχία του συντηρητικού JLP: “That album is a revolutionary album. It came from 1972 when we had a revolutionary movement, with Mr Michael Manley trying to change society from capitalism to socialism. At the time I was socialist-minded - beca’ it’s the only form of poor people government, socialism. So, bein’ a socialist, that album was actually fed into that area; it was helping to project awareness among really uneducated people.” (βλ. liner notes).
Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε σε CD με επιπλέον υλικό για πρώτη φορά το 1999 από την Blood & Fire ως "Open The Iron Gate". Ένα αντιπροσωπευτικό τραγούδι του είναι το παρακάτω:
Max Romeo – Warning Warning (& version)
Givin’ out my warning...
Now you rich people listen to me Weep and wail over the miseries That are coming, coming up on you
Your riches have rotted away And your clothes have been eaten by moth Your gold and silver is covered with rust
And this rust will be witness against you And eat up your flesh like fire You have piled up your riches in these last days
But heads a go roll down Sandy Gully One of these days Heads a go roll down Sandy Gully That’s what Marcus says
Your life here on earth have been filled With luxury and pleasure You have made yourself fat For the day of slaughter
You've not paid the men that work in your fields The cries of those that gather your crops Have reached the ears of Jah, Jah Almighty
Heads a go roll down Sandy Gully One of these days Heads a go roll down Sandy Gully That’s what Marcus says
Dog up a Beverley Hills A eat T-bone steak an’ drink cornflakes While poor people in the ghetto a rake an’ scrape To get a cake
Be patient my brother be patient As a farmer is patient As he waits for the autumn and the spring rains To water his crops
You also must be patient And keep your hopes up high Happy are those who greatest desire Is to do what Jah Jah require
Heads a go roll down Sandy Gully One of these days Heads a go roll down Sandy Gully That’s what Marcus says Bald head a go roll down Sandy Gully One of these days Heads a go roll down Sandy Gully That’s what Marcus says
I say you look, you look, you look And you can’t see... I said you listen, you listen, you listen And you can’t hear...
Είναι εν ολίγοις: - η κορυφαία στιγμή του θρυλικού Black Ark - ένα επί δύο σχεδόν δεκαετίες παραγνωρισμένο αριστούργημα - η πιο συνηθισμένη απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι ο καλύτερος reggae δίσκος που έχει κυκλοφορήσει ποτέ;»
Όταν ο Lee Perry, μετά από αρκετά χρόνια πληθωρικής παρουσίας στον χώρο της reggae, αποφάσισε το 1973 να χτίσει το δικό του στούντιο, τη «Μαύρη Κιβωτό» (Black Ark), για να αφοσιωθεί στην ηχογράφηση και επιμέλεια των προσωπικών του παραγωγών μαζί με την ομάδα των μουσικών με τους οποίους συνεργαζόταν τακτικά (The Upsetters) και χωρίς τις δεσμεύσεις σε χρόνο, χρήμα και επιλογές των υπό ενοικίαση στούντιο, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που ξεπερνούσε τα αυστηρά όρια του είδους και τον τοποθέτησε στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας μουσικής πρωτοπορίας. Στην πρόσβασή του σε ένα ευρύτερο κοινό βοήθησε και η συνεργασία του με την Island Records, την εταιρεία του Chris Blackwell με τον Bob Marley στον κατάλογό της, ήδη βρισκόμενο σε τροχιά εκτόξευσης προς το status του πιο αναγνωρίσιμου και δημοφιλούς τραγουδιστή στον κόσμο. Αν όμως ο Marley (έχοντας περάσει από μία εξαιρετικά δημιουργική και παραγωγική συνεργασία με τον Perry λίγο πριν υπογράψει στην Island) μπόλιαζε τον ήχο του με στοιχεία rock και soul φέρνοντάς τον πιο κοντά στα διεθνή πρότυπα, ο ίδιος ο Perry προτιμούσε να κινείται σε ένα πιο hardcore roots και αντισυμβατικό χώρο για τις δικές του παραγωγές.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο δίσκος των Congos. Το συγκεκριμένο vocal group αποτελούσαν οι Cedric Myton και Roydel Johnson, με τον πρώτο να επιλέγει να τραγουδάει με ένα πολύ χαρακτηριστικό falsetto και τον δεύτερο να κρατάει μεσόφωνους τόνους. Πέραν από τους μουσικούς που ήταν τακτικοί συνεργάτες του Black Ark (Sly Dunbar, Boris Gardiner κ.ά.), ο Perry αναγνωρίζοντας τις εξαιρετικές δυνατότητες του project, χρησιμοποίησε τη βοήθεια και άλλων, όπως ο Winston Wright (organ player, υπεύθυνος για το κλασικό "Liquidator") και ο σπουδαίος κιθαρίστας Ernest Ranglin. Μέλη των Meditations, των Heptones, αλλά και ο Gregory Isaacs, που ηχογραφούσαν την ίδια εποχή τραγούδια τους σε παραγωγή του Lee Perry, συμπληρώνουν τις δεύτερες φωνές του δίσκου. Ο «ήχος-υπογραφή» του Black Ark, αυτό το είδος lo-fi φουτουρισμού στον οποίο ειδικευόταν ο Perry καθώς στρίμωχνε σε κάθε κανάλι της απλής 4-track κονσόλας του πολλά όργανα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα για συνεχή overdubs και χρησιμοποιώντας γενναίες δόσεις φίλτρων από reverb αντηχήσεις, παίρνει εδώ ακόμη πιο έντονες, σπηλαιώδεις και υποβλητικές διαστάσεις. Αρκετά κομμάτια εμπλουτίζονται με εφέ όπως η μίμηση του μουγκανητού της αγελάδας (!), διακριτικά τοποθετημένα σαν λεπτομέρειες στον μουσικό καμβά.
Τίποτε από αυτά δε θα ήταν αρκετό για να κάνει τον δίσκο κλασικό, αν δεν υποστηριζόταν από μια σειρά θαυμάσιων πρωτότυπων συνθέσεων από τους δύο Congos. Με κομμάτια μοιρασμένα μεταξύ μινόρε και ματζόρε κλίμακας και βασισμένα στην κλασική roots θεματική, μιλούσαν για τις συνθήκες ζωής στη Τζαμάικα (Fisherman, Children Crying, The Wrong Thing), απότειναν φόρο τιμής στις αφρικάνικες ρίζες τους (Congoman, Open Up The Gate) και τραγουδούσαν τη ρασταφαριανική εκδοχή βιβλικών παραβολών (Sodom And Gomorrow, Ark Of The Covenant, La La Bam-Bam). Ξεχωρίζοντας δύο χαρακτηριστικά highlights: ο Cedric Myton εισάγει τον ακροατή ιδανικά στην ατμόσφαιρα του δίσκου με την γλυκόπικρη μελωδία του Fisherman, ο δε Roydel Johnson (έπειτα μετονομασθείς πλέον σε Congo Ashanti Roy) βρίσκεται μάλλον στην καλύτερη στιγμή του στο Ark Of The Covenant, όπου η Κιβωτός του Νώε συγχέεται με την Κιβωτό της Διαθήκης για να μας διαβεβαιώσει εντούτοις ότι: 'even the ants / safe in a Noah sugar pan.'
Με την ολοκλήρωση της ηχογράφησης του "Heart of the Congos" μέσα στο 1977, θα ακολουθήσει η απόρριψη του υλικού από την Island Records, που δε δέχεται να το κυκλοφορήσει, παρότι είχαν ήδη προηγηθεί πολλά και αρκετά πετυχημένα άλμπουμ δια χειρός Perry στον κατάλογό της (Max Romeo "War Ina Babylon", Junior Murvin "Police And Thieves", The Upsetters "Super Ape" κ.ά.), πιθανότατα θεωρώντας τον ήχο υπερβολικά αντιεμπορικό και σκοτεινό για τα δεδομένα της. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που άρχισε να δημιουργείται ρήγμα στις σχέσεις του Lee Perry με τον Chris Blackwell, τον οποίο και χαρακτήρισε «βρικόλακα που πίνει αίμα σε βουντού τελετές» και «υπεύθυνο για τον θάνατο του Bob Marley» σε μία - τυπικά ελαφρώς παραληρηματική - συνέντευξή του λίγα χρόνια μετά. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα στην Τζαμάικα, ενώ επανεκδόθηκε αργότερα μερικές φορές ακόμη σε βινύλιο με αρκετά διαφορετικές μίξεις των τραγουδιών κάθε φορά. Η φήμη του είχε αρχίσει να διαδίδεται από αρκετά νωρίς μεταξύ των reggae aficionados, ωστόσο η δύσκολη πρόσβαση σε αυτόν περιόρισε την απήχησή του σε ένα σχετικά μικρό κύκλο. Η πρώτη του κυκλοφορία σε CD (από την VP Records) ατύχησε καθώς ο δίσκος μεταφέρθηκε σε λάθος ταχύτητα (πιο γρήγορη του κανονικού).
Η οριστική έκδοση του δίσκου έγινε το 1996 από την εμβληματική εταιρεία Blood & Fire, που ειδικεύεται στην επανέκδοση σπάνιου και εξαιρετικής ποιότητας reggae υλικού από τα ’70s. Τα κομμάτια μεταφέρονται εδώ από τα original master tapes, που περνούν από ειδική διαδικασία αποκατάστασης, καθώς είχαν αρχίσει να διαβρώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Η νέα έκδοση αποδίδει την πλήρη χρονική διάρκεια κάθε κομματιού, προσθέτει δύο επιπλέον τραγούδια από τα ίδια sessions που είχαν κυκλοφορήσει μόνο σε single (At The Feast, Nicodemus) και προσθέτει ένα δεύτερο CD με ορισμένες extended, dub και εναλλακτικές μίξεις των κομματιών.
Για τους completists, αξίζει να σημειωθεί ότι στην τριπλή συλλογή Arkology που επιμελήθηκε ο Steve Barrow (της Blood & Fire) την επόμενη χρονιά (1997) για λογαριασμό της Island με πολύ ανέκδοτο υλικό του Black Ark από τις μαγνητοταινίες που βρίσκονταν ως τότε αναξιοποίητες στα ράφια της εταιρείας, ανακαλύφτηκε άλλο ένα τραγούδι των Congos από την ίδια εποχή, το "Don’t Blame It On I", μαζί με κάποιες διαφορετικές versions κυκλοφορημένων κομματιών. Δύο ακόμη από αυτές συμπεριλήφθηκαν στη συλλογή "2 Heavyweight: Another Blood and Fire Sampler"
--------------------
Listen to: Fisherman
--------------------
Έγραψαν σχετικά:
Allmusic.com:Beyond the Congos' superb songs and performance, the superb musicianship, and the exceptional vocal talents, it's Perry's arrangements that brought these numbers to life. Each one was carefully tailored, taking into consideration the mood of the piece and the vocalist.
Pitchfork - Top 100 Albums of the 1970s (#46):Heart of The Congos is arguably the only Black Ark album on which only the positive results of Perry's methodology are manifest. Collaborating with The Congos-- one of that era's greatest harmony groups-- Perry dodges cow patties and muddy, dubby pools as Cedric Myton's falsetto and Roydel Johnson's rich tenor contemplate spiritual awakening, cultural pride and human weakness.
Rough Guide - Reggae 100 Essential CDs:The complete aesthetic success of the set was not simply the result of Perry's having perfected his use of the studio he was soon to destroy. While the sound involving the deployment of Echoplex reverb unit, Mutron phaser and Soundcraft board was breathtaking in its multi-layered density, the vocal talents with whom he was working were of equal importance.
Reggae-Reviews.com:Beautiful harmonies, a real steaming jungle mix full of off-kilter noises and strange half-heard sounds. And some great conscious roots songs. If you only ever buy one reggae album in your life - this is the one to buy.
Eternal Thunder:This incredible album has achieved legendary status in the history of reggae, and with good reason. With some of Jamaica's greatest voices and musicians behind it, this is roots reggae at its earthiest, Rasta music at its dreadest, Lee Perry's Black Ark at its finest.
--------------------
ΥΓ1. Μέσα στο 2006 πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του συντονιστή του φόρουμ της Trojan Records μια ψηφοφορία για την επιλογή των 100 σημαντικότερων reggae δίσκων, χωρισμένων σε δύο κατηγορίες: single-artist και various-artists (καθώς οι περισσότεροι reggae δίσκοι είναι συλλογές από singles ο όρος album έχει μικρή εμβέλεια). Συμμετείχαν 49 φορουμίστες από τους θαμώνες του forum της Trojan και εκείνου της Blood & Fire (όπως ο υποφαινόμενος) και πέραν από το αρκετά αναμενόμενο αποτέλεσμα, όπου το Heart of the Congos βρέθηκε στην πρώτη θέση, αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά τόσο στα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, όσο και στη συζήτηση στο σχετικό thread εδώ. Η αποστροφή ενός σχολιαστή: "this beats the pants off any list you'll ever see in Mojo" νομίζω ότι δεν είναι υπερβολική.
ΥΓ2. Προφανώς το κείμενο γράφτηκε ενόψει της συναυλίας των Congos (εμφανίζονται σε μια πολλά υποσχόμενη βραδιά με Lee Perry, Max Romeo και Adrian Sherwood), που ουσιαστικά σήμερα αποτελούνται από τον Cedric Myton μαζί με μια νέα μπάντα μουσικών και τραγουδιστών. Το κείμενο εντάσσεται όμως και σε μια νέα κατηγορία αναρτήσεων ονόματι «αγαπημένοι δίσκοι», η οποία - καλώς εχόντων των πραγμάτων και όταν υπάρχει κατάλληλη διάθεση - θα έχει και συνέχεια. Δεσμεύομαι πάντως από τώρα ότι δε θα αφορά αποκλειστικά reggae δίσκους!
ΥΓ3. Βρίσκονται στα σκαριά ένα συντομότερο ποστ για τον Max Romeo κι ένα μικρό αφιέρωμα στην On-U Sound.
