Επετειακό

Για τη συμπλήρωση ενός χρόνου αναρτήσεων στο ταπεινό αυτό μπλογκ, θα έπρεπε να έχω ετοιμάσει κανονικά ένα μεγάλο κείμενο απολογισμού και εμπειριών. Αντίθετα, θα προτιμήσω να δώσω τον λόγο στους αναγνώστες των σελίδων αυτών, για να μάθουμε επιτέλους τις πραγματικές σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις πιο μύχιες επιθυμίες τους. Ποιος δρόμος λοιπόν σας έφερε ως εδώ;

Έχω πολύ συχνά την αίσθηση ότι γράφω βλακείες, αλλά όχι κι έτσι.

Μας κολακεύετε! Ένα μικρό λάθος στο φύλο όμως το κάνατε.

------------------------

Έλα ντε. Από το αυτί και στο σπίτι γρήγορα.

------------------------

Frankly, I really don’t wanna know what.

Kpou ply mkria, fbmai... ελπίζω μαζί με το κεφάλι του.

------------------------

Αυτό θα ’θελα να το ακούσω κι εγώ!

------------------------

Μη με κοιτάτε περίεργα, ο δύτης φταίει για όλα.

Φαντάζομαι αντίδραση όταν κατάλαβε ότι η Μύκονος είναι τραγούδι των Fleet Foxes και τα δύο πρώτα αφορούν άρθρο του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Πολύ ισχυρό αντικούκου, νομίζω.

Ως μπλογκ που σέβεται τον εαυτό του, δε θα μπορούσε να μην προσελκύσει και τους αναπόφευκτους ματάκηδες. Προσέξατε κάτι όμως; Οι δικοί μου διαθέτουν σαφέστατα ένα επίπεδο, μια κουλτούρα. Ούτε greeklish γράφουν, ούτε ανορθογραφίες. Κι αν δεν πειστήκατε ακόμη, δείτε κι αυτό:

------------------------

Αυτό είναι που λέμε «επώνυμες φούστες».

Και πως τη λεν τη θεία σου, μανάρι;

Δε φαντάζομαι να ψάχνεις κι εσύ κατά βάθος το ίδιο πράγμα, ε;

------------------------

Πως είπατε; ... ... Α! «Αν ο Παναγριότατος είχε καρούλια, θα ήτανε...»

------------------------

Άλα τισ! Αν ξανάρθεις, ρίξε καλού κακού μια ματιά κι εδώ.

------------------------

Εγώ συνέχεια χάι τον βλέπω πάντως. Πότε ο Σόρος, πότε ο «νεο-οθωμανισμός», πότε ο «εθνομηδενισμός», όλο στο κρανίο τα παίρνει τελευταία (μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι ψάχνουν απλά εκπομπές που κάνει σε τηλεοπτικό κανάλι).

Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η ζωή ώρες ώρες. Να είσαι μέλος του κόμματος και ταυτόχρονα να γουστάρεις στα κρυφά σπλάτερ υποπροϊόντα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Πολύ φοβάμαι ότι το κόμμα δεν τα εγκρίνει αυτά, φιλαράκι - πρέπει να διαλέξεις όχθη, αλλιώς ξέρεις τι σε περιμένει:

------------------------

Ως γνωστόν, το δεύτερο θέλει να κλείσει τον πρώτο στο τρίτο.

Εξαρτάται από την ώρα της ημέρας.

Κάποια μέρα θα βρω και search term: “διανοούμενοσ ψωμιάδησ”

------------------------

Αν κρίνουμε από τις γνωστές δηλώσεις για τους φίλους του, τίποτα αναρχικές θα ’ναι κι αυτές.

Δεν έχω ιδέα. Μπορώ να υποθέσω μόνο πως πάει κάπως έτσι:
βασανιστήρια στο τμήμα --> douze points //
ξύλο σε μετανάστη --> dix points //
κράτημα γεννητικών οργάνων και εκτόξευση απειλών --> huit points //
κ.ό.κ.

------------------------

Δεν το γελάω καθόλου. Μετά από όσα είδαμε, μακάρι να το είχαν ψάξει περισσότεροι, ακόμη και στο ίντερνετ, πριν έρθουν στην κάλπη.

------------------------

Να δώσουμε και μια χρήσιμη πληροφορία: Το "Don’t Give Up" υπάρχει στο Across the Borderline (1993), άλμπουμ του Willie Nelson, όπου το τραγουδάει ντουέτο μαζί με τη Sinead O'Connor. Την αυθεντική εκτέλεση του Peter Gabriel με την Kate Bush (1986) τη βρίσκω πάντως σαφώς ανώτερη.

20 ταινίες για τη δεκαετία 2000-2009

20. Memento - Christopher Nolan [imdb]

(ΗΠΑ, 2000)

19. Das Weisse Band - Michael Haneke [imdb]

(Η λευκή κορδέλα, Αυστρία-Γερμανία-Γαλλία-Ιταλία, 2009)

18. Requiem for a Dream - Darren Aronofsky [imdb]

(Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, ΗΠΑ, 2000)

17. The Three Burials of Melquiades Estrada - Tommy Lee Jones [imdb]

(Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα, ΗΠΑ-Γαλλία, 2005)

16. Mullholand Dr. - David Lynch [imdb]

(Γαλλία-ΗΠΑ, 2001)

15. The Wind that Shakes the Barley - Ken Loach [imdb]

(Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι, Ιρλανδία-Αγγλία-Γερμανία-Ιταλία-Ισπανία-Γαλλία, 2006)

14. Eternal Sunshine of the Spotless Mind - Michel Gondry [imdb]

(Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, ΗΠΑ, 2004)

13. Un Long Dimanche de Fiançailles - Jean-Pierre Jeunet [imdb]

(Οι ατέλειωτοι αρραβώνες, Γαλλία-ΗΠΑ, 2004)

12. Mar Adentro - Alejandro Amenábar [imdb]

(Η θάλασσα μέσα μου, Ισπανία-Γαλλία-Ιταλία, 2004)

11. L' Enfant - Jean-Pierre & Luc Dardenne [imdb]

(Το παιδί, Βέλγιο-Γαλλία, 2005)

10. Letters from Iwo Jima - Clint Eastwood [imdb]

(Γράμματα από το Ίβο Τζίμα, ΗΠΑ, 2006)

9. Auf der anderen Seite - Fatih Akin [imdb]

(Η άκρη του ουρανού, Γερμανία-Τουρκία-Ιταλία, 2007)

8. Y tu Mamá También - Alfonso Cuarón [imdb]

(Θέλω και τη μαμά σου, Μεξικό, 2001)

7. Amores Perros - Alejandro González Iñárritu [imdb]

(Χαμένες αγάπες, Μεξικό, 2000)

6. Dogville - Lars von Trier [imdb]

(Δανία-Σουηδία-Νορβηγία-Φινλανδία-Αγγλία-Γαλλία-Γερμανία-Ολλανδία, 2003)

5. Donnie Darko - Richard Kelly [imdb]

(ΗΠΑ, 2001)

4. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford - Andrew Dominik [imdb]

(Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ, ΗΠΑ-Καναδάς, 2007)

3. Vera Drake - Mike Leigh [imdb]

(Αγγλία-Γαλλία-Ν.Ζηλανδία, 2004)

2. Cidade de Deus - Fernando Meirelles & Kátia Lund [imdb]

(Η πόλη του Θεού, Βραζιλία-Γαλλία, 2002)

1. Machuca - Andrés Wood [imdb]

(Χιλή-Ισπανία-Γαλλία-Αγγλία, 2004)

***************************************

Η ψηφοφορία ζητάει τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, αλλά από τη στιγμή που δεν έχω δει ή πιθανώς αγνοώ ορισμένες που θα μπορούσαν να συγκαταλέγονται στην παραπάνω λίστα, θα ήταν υπερφίαλο να χαρακτηρίσω έτσι αυτή την εικοσάδα˙ σίγουρα τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα θα είναι σαφώς πιο αντιπροσωπευτικά. Πονοκέφαλος ήταν και η σειρά αξιολόγησης, που θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική˙ αφού ασχολήθηκα μερικά λεπτά ανεβοκατεβάζοντας ταινίες, τις άφησα τελικά στην παρούσα σειρά, που δεν εκφράζει οπωσδήποτε οριστική άποψη.

Αν σαν βασικό κριτήριο έθετα την καινοτομία, την πρωτότυπη σύλληψη που «ανοίγει νέους δρόμους για το σινεμά», οι ταινίες του Nolan, του Lynch και του von Trier θα βρίσκονταν σε ψηλότερες θέσεις, ενώ πιθανότατα κάποιες που έμειναν εκτός λίστας θα είχαν προηγηθεί. Προτίμησα τελικά να κρίνω με βάση την αίσθηση που μου είχε αφήσει κάθε ταινία μετά το τέλος της, αυτόν τον ενθουσιασμό που έρχεται κάθε φορά που παρακολουθείς μια πραγματικά εξαιρετική ταινία. Για παράδειγμα, η τόσο απλή και σύντομη υπόθεση της “Vera Drake” δε θα ήταν αρκετή για να γυριστεί ένα σπουδαίο έργο, αν δεν αποτυπώνονταν με τέτοια σκηνοθετική επιδεξιότητα κάποιες από τις πιο έντονα νατουραλιστικές ερμηνείες των τελευταίων χρόνων.

Η άνοδος του λατινοαμερικάνικου σινεμά (τόσο της κεντρικής όσο και της νότιας Αμερικής) αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα αυτής της δεκαετίας, με τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του (Cuarón, Iñárritu, Del Toro, Meirelles, Salles) να αποκτούν παγκόσμια αναγνώριση, γυρίζοντας πλέον ταινίες και για στούντιο των ΗΠΑ. Στις καλύτερες στιγμές τους προσφέρουν στοιχεία που είχαν συστηματικά αγνοηθεί από τις τυπικές χολιγουντιανές συνταγές, όπως η ισχυρή αφηγηματική δομή που παραπέμπει σε μυθιστορηματική πλοκή, αλλά και η απεικόνιση ενός πολύμορφου κοινωνικού υπόβαθρου. Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τις «Τρεις Ταφές...» του Tommy Lee Jones πάνω σε σενάριο του μεξικανού Guillermo Arriaga.

Στον χώρο του ευρωπαϊκού σινεμά, η βαθιά συναισθηματική γραφή τoυ τουρκογερμανού Fatih Akin, αλλά και η ξεχωριστή κοινωνική ματιά των βέλγων αδερφών Dardenne, έδωσαν σπουδαία έργα τα τελευταία δέκα χρόνια. Σημαντικές ταινίες γυρίστηκαν και από σκηνοθέτες όπως ο Haneke, ο Leigh κι o von Trier, που είχαν κάνει ήδη τα πρώτα τους βήματα από τη δεκαετία του ’80. Ο πολυγραφότατος, βετεράνος πια Ken Loach, μετά τον ισπανικό εμφύλιο, ανέλαβε το ακόμη πιο δύσκολο έργο να ασχοληθεί και με τον ιρλανδικό, σε μια ταινία που διαπραγματεύτηκε με πιο εύστοχο τρόπο τα πολιτικά διλήμματα ενός ένοπλου αγώνα, ακόμη κι αν δεν κρατούσε αποστάσεις «ουδετερότητας». Σκηνοθέτες όπως ο Amenábar κι ο Jeunet βρίσκονται με το ένα πόδι στο Χόλιγουντ και με το άλλο στην Ευρώπη, με φιλμ που διαφέρουν πολύ σε ύφος το ένα από το άλλο, συνδυάζοντας συχνά στοιχεία και από τις δύο σχολές.

Ο Arronofsky ανήκει στους αμερικανούς δημιουργούς με έντονα προσωπικό ύφος που χαρακτήρισαν την τρέχουσα δεκαετία, χωρίς να έχει υποκύψει μέχρι στιγμής στην υιοθέτηση ιδιαίτερων εμπορικών συμβιβασμών. Ο Richard Kelly και ο Michel Gondry ξεχώρισαν κυρίως για μία συγκεκριμένη ταινία τους στα 00s. Το “Donnie Darko” θεωρήθηκε μια πιο user-friendly εκδοχή του David Lynch, κάτι που όμως σαν περιγραφή αδικεί την πληρότητα της ταινίας. Ο Gondry έφτιαξε μια ξεχωριστή sci-fi κομεντί ενώνοντας την εικαστικά φευγάτη ματιά του με τις σεναριακές εμπνεύσεις του Charlie Kaufman.

Ο Clint Eastwood συναγωνίζεται τον Woody Allen στην παραγωγικότητα, ενόσω κι οι δύο διανύουν την όγδοη δεκαετία της ζωής τους. Στα «Γράμματα από το Ίβο Τζίμα», ο πρώτος φτιάχνει μια απροσδόκητα σπουδαία και γνήσια αντιπολεμική ταινία. Το καθηλωτικό γουέστερν του νεοζηλανδού Andrew Dominik για τον Τζέσε Τζέημς ήταν μια έκπληξη από το πουθενά, σε μια ταινία που προεξοφλεί από τον τίτλο της την εξέλιξη της υπόθεσης, ακριβώς επειδή δεν έγκειται εκεί η αξία της.

Τώρα που ξαναβλέπω τη λίστα, απουσιάζουν ταινίες από τον ασιατικό κινηματογράφο, καθώς έμειναν εκτός τελικής επιλογής φιλμ όπως η «Ερωτική Επιθυμία» και το «Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και... Άνοιξη». Μπα, όχι, δε θα κάτσω να την ξαναφτιάξω τώρα...