«Αν ήταν το κόμμα της κ. Παπαρήγα στην εξουσία στην Ελλάδα, δεν θα είχα το δικαίωμα να κρίνω ελεύθερα το ιστορικό παρελθόν της χώρας στην οποία ζω. Η κ. Παπαρήγα θα μπορούσε να με απολύσει από τη δουλειά μου, να με βάλει φυλακή, να με βάλει στο ψυχιατρείο και ενδεχομένως στο παρελθόν να με εκτελέσει» - Θ. Πάγκαλος, 30/3/2009
«Δεν υπάρχει ιδιωτικός βίος, όταν είσαι σε δημόσιο χώρο. Ο φιλήσυχος πολίτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις κάμερες» - Θ. Πάγκαλος, 15/1/2007
Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου δεν είναι τόσο η επίθεσή του προς το ΚΚΕ και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» – όπου στο υποθετικό σενάριο της «σοσιαλιστικής Ελλάδας» μένει έντεχνα αναπάντητο το ερώτημα αν η χώρα «γλίτωσε» ζώντας μεγάλες στιγμές δημοκρατίας, ελευθερίας και σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, ειδικά στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 – όσο η διαπίστωση ότι στο σενάριο που κατασκεύασε στο μυαλό του φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του θύματος, του διωκόμενου, του αντικαθεστωτικού ιδεολόγου που καταστέλλεται βάναυσα λόγω φρονήματος.
Είναι γεγονός ότι στην πλειοψηφία των χωρών του «υπαρκτού», ιδιαίτερα από τη στιγμή που η γενιά των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών άρχιζε να δίνει σταδιακά τη θέση της σε ιδεολόγους του κομματικού εργαστηρίου (ενίοτε και νωρίτερα ή ακόμη πιο άμεσα στις περιπτώσεις που το νέο καθεστώς προέκυπτε από εξωτερική επιβολή), αναδείχτηκαν ιδιότυπες νομενκλατούρες στελεχών που χρησιμοποιούσαν μηχανικά τους όρους της επίσημης ιδεολογίας στην οποία ορκίζονταν πίστη σαν όχημα για την αναρρίχησή τους στην εξουσία. Τα στελέχη αυτά μπορούμε να φανταστούμε ότι διέθεταν συνήθως ορισμένα κοινά γνωρίσματα: υπέρμετρη προσωπική φιλοδοξία, κτηνώδη αμοραλισμό, εξουσιομανία, δουλικότητα προς τους ανώτερους, αλλά και απόλυτη περιφρόνηση προς τον «ηγέτη λαό», λατρεία προς πάσης φύσεως μηχανορραφίες, ανάδειξη προσχηματικών πολιτικών διαφωνιών με πραγματική επιδίωξη τη μοιρασιά της εξουσίας και τελικά, άψογη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα – όταν τα παλιά πορτρέτα αποκαθηλώθηκαν και ξεκίνησε η λατρεία των νέων θεών.
Με επιπλέον χαρακτηριστικά όπως η έμφυτη κλίση προς τη λασπολογία πολιτικών αντιπάλων, η συστηματική προώθηση των πιο αποκρουστικών αιτημάτων των κυρίαρχων κύκλων και η υποστήριξη ακραίων μορφών καταστολής και χαφιεδισμού, οι Πάγκαλοι αυτού του κόσμου στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Είναι φτιαγμένοι για να βρίσκονται ψηλά, στις θέσεις εκείνων που δίνουν τις διαταγές, ορίζουν το πλαίσιο της νομιμότητας και τιμωρούν με άγρια χαρά τους «μη φιλήσυχους» πολίτες των καθεστώτων που υπηρετούν.
«Δεν υπάρχει ιδιωτικός βίος, όταν είσαι σε δημόσιο χώρο. Ο φιλήσυχος πολίτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις κάμερες» - Θ. Πάγκαλος, 15/1/2007
Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου δεν είναι τόσο η επίθεσή του προς το ΚΚΕ και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» – όπου στο υποθετικό σενάριο της «σοσιαλιστικής Ελλάδας» μένει έντεχνα αναπάντητο το ερώτημα αν η χώρα «γλίτωσε» ζώντας μεγάλες στιγμές δημοκρατίας, ελευθερίας και σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, ειδικά στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 – όσο η διαπίστωση ότι στο σενάριο που κατασκεύασε στο μυαλό του φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του θύματος, του διωκόμενου, του αντικαθεστωτικού ιδεολόγου που καταστέλλεται βάναυσα λόγω φρονήματος.
Είναι γεγονός ότι στην πλειοψηφία των χωρών του «υπαρκτού», ιδιαίτερα από τη στιγμή που η γενιά των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών άρχιζε να δίνει σταδιακά τη θέση της σε ιδεολόγους του κομματικού εργαστηρίου (ενίοτε και νωρίτερα ή ακόμη πιο άμεσα στις περιπτώσεις που το νέο καθεστώς προέκυπτε από εξωτερική επιβολή), αναδείχτηκαν ιδιότυπες νομενκλατούρες στελεχών που χρησιμοποιούσαν μηχανικά τους όρους της επίσημης ιδεολογίας στην οποία ορκίζονταν πίστη σαν όχημα για την αναρρίχησή τους στην εξουσία. Τα στελέχη αυτά μπορούμε να φανταστούμε ότι διέθεταν συνήθως ορισμένα κοινά γνωρίσματα: υπέρμετρη προσωπική φιλοδοξία, κτηνώδη αμοραλισμό, εξουσιομανία, δουλικότητα προς τους ανώτερους, αλλά και απόλυτη περιφρόνηση προς τον «ηγέτη λαό», λατρεία προς πάσης φύσεως μηχανορραφίες, ανάδειξη προσχηματικών πολιτικών διαφωνιών με πραγματική επιδίωξη τη μοιρασιά της εξουσίας και τελικά, άψογη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα – όταν τα παλιά πορτρέτα αποκαθηλώθηκαν και ξεκίνησε η λατρεία των νέων θεών.
Με επιπλέον χαρακτηριστικά όπως η έμφυτη κλίση προς τη λασπολογία πολιτικών αντιπάλων, η συστηματική προώθηση των πιο αποκρουστικών αιτημάτων των κυρίαρχων κύκλων και η υποστήριξη ακραίων μορφών καταστολής και χαφιεδισμού, οι Πάγκαλοι αυτού του κόσμου στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Είναι φτιαγμένοι για να βρίσκονται ψηλά, στις θέσεις εκείνων που δίνουν τις διαταγές, ορίζουν το πλαίσιο της νομιμότητας και τιμωρούν με άγρια χαρά τους «μη φιλήσυχους» πολίτες των καθεστώτων που υπηρετούν.
12 σχόλια:
Ότι καλύτερο έχω διαβάσει για το θέμα που καταντάει πλέον κουραστικό. Μπράβο ρε μάγκα.
varometro
Συμφωνώ απόλυτα με τον αποπάνω, αν και κατά τη γνώμη μου το πρώτο απόσπασμα του θεόδωρου που παραθέτεις δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα...Καλό μήνα!
Silentcrossing, καλό μήνα! Εσύ μπορεί να συμφωνείς με τον από πάνω, κάτι μου λέει όμως ότι ο Νίκος μάλλον δε συμφωνεί μαζί σου!
Ο στρουθοκαμηλισμός του ΚΚΕ όσον αφορά την κριτική αποτίμηση του λεγόμενου «σοσιαλισμού που γνωρίσαμε» και η άρνηση της αυτοκριτικής τόσο σε διεθνές όσο και τοπικό επίπεδο, δίνει πατήματα για να του επιτίθενται μεταξύ άλλων και οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της πολιτικής εξαχρείωσης.
Το ποστ δεν το ξεκίνησα με πρόθεση υπεράσπισης του ΚΚΕ, που ειδικά τον τελευταίο καιρό καταφέρνει να με εκπλήσσει δυσάρεστα όλο και πιο συχνά. Αναγνωρίζω όμως ότι στις τάξεις του διαθέτει κι ένα κομμάτι ανιδιοτελούς, μαχητικού και κινηματικά σημαντικού κόσμου, που αδικείται από την εικόνα που δίνει προς τα έξω η εκπροσώπηση και η κεντρική πολιτική γραμμή του.
Να ξεκαθαρίσω με τη σειρά μου ότι σε πολιτικό επίπεδο άνθρωποι με την ιδεολογία και τις απόψεις του Πάγκαλου με έχουν βρει πολλές φορές απέναντι τους ποικιλοτρόπως. Από την άλλη, ως φυσικό πρόσωπο μου είναι εξαιρετικά συμπαθής, αφού χρόνια τώρα δεν έχει υπάρξει άλλος πολιτικός δεξιού (!) κόμματος που να παράγει πολιτικό λόγο και να λέει τις απόψεις του ξεκάθαρα και χωρίς φόβο. Δεν προσπαθεί να λυάνει τις γωνίες και δεν κάνει τούμπες για μερικά επιπλέον ψηφουλάκια. Τονίζω ξανά ότι οι απόψεις του μου είναι έως και απεχθείς κατά διαστήματα, γνωρίζω όμως με ποιον έχω να κάνω.
Για το ΚΚΕ τώρα, νομίζω ότι ο Πάγκαλος λέει περισσότερο περιγραφικά αυτό ακριβώς αυτό που ονειρεύεται το ίδιο το κόμμα, αλλά δεν εκφέρει ποτέ ξεκάθαρα αλλά αναμασά με ίδια μισόλογα δεκαετίες τώρα...
Και μόνο τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στους ομοφυλόφιλους αν απομονώσει κανείς (διαγραφές από το κόμμα, δημόσια διαπόμπευση, πρωτοφανές ρατσιστικό παραλήρημα τους τελευταίους μήνες) καταλαβαίνει ξεκάθαρα τα σταλινικού τύπου κατάλοιπα που βρίσκονται στον πυτήνα της πολιτικής του ιδεολογίας. Ο Ριζοσπάστης τέλειωνε ένα πρόσφατα ένα ακόμα κατάπτιστο φοβικό άρθρο με τη φράση «Εξυπακούεται πως κανένας δεν πρέπει να οδηγείται στο απόσπασμα γιατί είναι διαφορετικός». Ένα δημοκρατικό κόμμα θα έμπενε ποτέ στη διαδικασία της αυτο-δικαιολόγησης;
Υ.Γ.1 Λες ότι στο ΚΚΕ υπάρχει και ένα κομμάτι ανιδιοτελές και μαχητικό που αδικείται από την εκπροσώπηση του. Αν και δε μου έρχεται στο μυαλό κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά, γιατί δεν αλλάζει εκπροσώπηση ή (ακόμα καλύτερα) κόμμα;
Υ.Γ.2 Φυσικά και δεν σου την πέφτω για τις απόψεις σου, κουβέντα να γίνεται...
Ο Πάγκαλος όταν μιλάει είναι όντως αποκαλυπτικός για τις βαθύτερες επιδιώξεις των μηχανισμών της εξουσίας. Θα διαφωνήσω όμως στο ότι είναι αυθόρμητος και «δεν κάνει τούμπες». Τον θυμάμαι σε πάρα πολλά θέματα (π.χ. το Σχέδιο Ανάν) να υποστηρίζει με τον ίδιο φανατισμό διαδοχικά τις ακριβώς αντίθετες απόψεις, ανάλογα με τη θέση του στους εσωκομματικούς συσχετισμούς ή τις απαιτήσεις των συμφερόντων που εκάστοτε εκφράζει.
Τώρα όσον αφορά το ΚΚΕ, με φέρνεις σε μια κάπως δύσκολη θέση να απολογούμαι εκ μέρους του, ενώ έχω συγκρουστεί και εκνευριστεί πολλές φορές μαζί του. Ειδικά μετά τον περασμένο Δεκέμβρη, είδα να διαψεύδονται και πολλές από τις αυταπάτες που είχα για τα πιστεύω του.
Τώρα, όσον αφορά την ομοφυλοφιλία, νομίζω ότι μια αφετηρία της στάσης του ΚΚΕ είναι το γεγονός ότι κόμματα εξουσίας που ουσιαστικά ταυτίζονται απόλυτα σε σχεδόν όλα τα ζητήματα (οικονομική πολιτική, εξωτερική πολιτική κ.ά.) διαλέγουν να προβάλλουν τις διαφορές τους πάνω σε ζητήματα όπως αυτό - που προφανώς κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι - για να προσδιοριστούν ως προοδευτικά. Έτσι, το ΚΚΕ φτάνει συχνά στο άλλο άκρο αποκαλώντας τα ανάξια λόγου, «οπορτουνιστικά» αιτήματα κτλ., κάτι που συνοδεύεται και από τον γενικότερο πολιτιστικό του κομφορμισμό και την αντίστοιχη αρτηριοσκληρωτική του στάση. Πάντως επειδή μίλησες και για περασμένες δεκαετίες, το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί έλλειμμα ολόκληρης της ελληνικής Αριστεράς που αντιμετώπιζε για πολύ καιρό την ομοφυλοφιλία σαν «αστική διαστροφή» ή με άλλα συντηρητικά στερεότυπα κατά νου. Πρόσφατα εξάλλου και ο Ψαριανός του ΣΥΝ είπε κι αυτός μια σειρά από ρατσιστικές χοντράδες («άμα δεν είσαι και λίγο γκέι, τον πούλο, σε κόβουνε»).
Το απόσπασμα που αναφέρεις ως κατάπτυστο άρθρο είναι η σινε-κριτική του «Ριζοσπάστη» για το «Μιλκ» του Γκας Βαν Σαντ και νομίζω ότι είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό των όσων ειπώθηκαν παραπάνω.
Ένα σωρό πράγματα με ενοχλούν στο ΚΚΕ, η μισαλλοδοξία του, η περιχαράκωσή του, η αντιμετώπιση της υπόλοιπης Αριστεράς («παραπλανημένοι» ή «πράκτορες»), η εύκολη προσφυγή του στη λασπολογία όταν τα βρίσκει σκούρα, το ότι θεωρεί πως έχει το μονοπώλιο της επαναστατικότητας (αρκεί να μη σπάσει κανένα τζάμι), οι συνεργασίες του με πρόσωπα του εθνικιστικού χώρου κ.ά.. Διαθέτει όμως στις τάξεις του ειλικρινείς και ξεχωριστούς αγωνιστές που ρίσκαραν τη ζωή τους για αυτό που έβλεπαν ως ό,τι πιο ελπιδοφόρο και σημαντικό, προοδευτικούς ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά στην κοινωνική αλλαγή και ότι αξίζει να αγωνίζονται γι’ αυτή. Πολλοί από αυτούς δεν αλλάζουν κόμμα, ακόμα κι αν πολλά πράγματα δεν τους εκφράζουν, γιατί, για διάφορους λόγους, οι υπόλοιποι τους εκφράζουν πολύ λιγότερο. Τέτοια παραδείγματα γνωρίζω και στο οικογενειακό και στο φιλικό μου περιβάλλον και αλλού, όπως βέβαια και πολλούς οπαδούς του ΚΚΕ που επιβεβαιώνουν τις χειρότερες πλευρές του.
Μου άρεσε π.χ. πολύ ο τρόπος που η Ελένη Γερασιμίδου τοποθετήθηκε σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στα «Νέα» για τους λόγους που ψηφίζει ΚΚΕ, ακόμη κι αν διαφωνώ στο δια ταύτα:
«Μπορώ να δεχτώ πως υπάρχει μία δυσκαμψία ως προς την επικοινωνία- και δεν μιλώ για επικοινωνία με την έννοια της τρέχουσας μόδας και αντίληψης. Αλλά με την έννοια των ανθρώπων που μας εκπροσωπούν. Και δεν εννοώ την Αλέκα Παπαρήγα. Γιατί η δική της γλώσσα είναι πολύ καθαρή. Αλλά, ας πούμε, ακόμα κι εγώ βαριέμαι να βλέπω τον 902. Υπάρχει ένα σύμπλεγμα μήπως φανούμε τραλαλά. Δεν έχω όμως άλλο πολιτικό χώρο που να με εκπροσωπεί. Αυτή είναι η κοσμοθεωρία που μου έδωσε και μου δίνει πολλά. Πολλές πρακτικές μπορούν να με ενοχλούν. Και στον χώρο του συνδικαλισμού. Μπορεί κάποιους ανθρώπους από άλλους πολιτικούς χώρους να τους θεωρώ πολύ πιο αριστερούς και πιο έντιμους από κάποιους δικούς μας αλλά δεν με εκπροσωπεί ο τρόπος που λειτουργούν».
ΥΓ. Καλά κάνεις και μου την πέφτεις, αλλιώς δεν έχει ενδιαφέρον η κουβέντα...
Head charge, ωραίο το ποστ σου, και με τα σχόλιά σου συμφωνώ επίσης. Νομίζω επίσης ότι ένα βασικό πρόβλημα του ΚΚΕ ήταν και είναι ότι θέλει να εκφράζει το "λαό" συνολικά, κάθε μαλάκα συμπεριλαμβανομένου. Και πολλά άλλα...
Για να μη σε κουράσω άλλο, νομίζω ότι συνολικά το πρόβλημα της αριστεράς (και του συριζα συμπεριλαμβανομένου)στην ελλάδα είναι αυτό που γράφει ο ακριβώς αποπάνω: ότι θέλει να εκφράζει το λαό συνολικά. Μέσα στο λαό όμως υπάρχουν και οι μαλάκες που λέει και φίλος, υπάρχουν και οι σταλινικοί, υπάρχουν και οι κακοποιοί του ποινικού δικαίου.
Η διαφορά του σύριζα είναι ότι έχει την ψευδαίσθηση ότι μια μέρα θα τους μετασχηματίσει, ενώ το ΚΚΕ τους θέλει όπως είναι, ακόμα και αν υποσήρίζουν το εκτελεστικό απόσπασμα...Πρόσφατα αποφάσισα ότι μέχρι να λύσουν τα ψυχολογικά τους, εγώ δεν θα συνεχίσω να τους στηρίζω...
Για το Θεόδωρο δεν μπορώ να διαφωνίσω μαζί σου, επιμένω ότι μέσα στο φανατισμό και ίσως την αντιφατικότητα του ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις...
Υ.Γ. Η ανάρτηση σου αυτή με έχει βάλει σε αρκετές σκέψεις τελευταία...
«Αν ο λαός δεν αρέσει στη κυβέρνηση, τότε να αλλάξουμε λαό» είχε πει ο Μπρεχτ - ειρωνευόμενος την αντίδραση της κυβέρνησης της Αν. Γερμανίας στην εργατική εξέγερση του 1953.
Ο «κλασικός ο μαλάκας ο έλληνας» υπάρχει σε κάθε χώρο, σε ορισμένους σίγουρα σε μεγαλύτερη συχνότητα. Σημαντικό πρόβλημα υπάρχει όταν ο πολιτικός σου λόγος κολακεύει ενίοτε τα χειρότερα αντανακλαστικά του κόσμου αυτού, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει αρκετές φορές με το ΚΚΕ.
Παρεμπιπτόντως, σχετικό με την κουβέντα αυτή (ίσως και με το «αυθόρμητο ξέσπασμα» Πάγκαλου), το σημερινό κατάπτυστο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου (με εντυπωσιακή πλειοψηφία) που ταυτίζει ναζισμό και κομμουνισμό και προτείνει δημιουργία «κοινής μέρας μνήμης» για τα θύματά τους... Ανατριχίλα!
Και συνεχίζει (αν και φαίνεται ότι ειδικά στο ψήφισμα που λες, head charge, αντιτάχθηκε' το υπόλοιπο όμως είναι απίστευτο):
http://www.enet.gr/?i=news.el.home&id=32246
Ευχαριστώ για το λινκ, δύτη, πολύ ενδιαφέρον (και εμετικό)...
Νομίζω δεν είναι τυχαίο που σε πρόσφατη συνέντευξη του ο τσιριδο-Άδωνις δήλωσε ότι θα ήθελε να έχει εκπομπή στην τηλεόραση με συμπαρουσιαστή τον Πάγκαλο.
Για τις «συμβολικές επαναπροωθήσεις» που θα αποθαρρύνουν (και καλά) τα κύματα μετανάστευσης, νομίζω ότι οι ιδέες του Πάγκαλου εφαρμόζονται ήδη με τα συμβολικά «ατυχήματα» στην Πέτρου Ράλλη.
για τον πάγκαλο πρώτα: ντρέπομαι τόσο πολύ που -αν κ μικρός- τον θεωρούσα έντιμο καποτε.
για το κκε τι να πω..
ήμουν σε μια πορεία για τον αλέξη, από δυνάμεις του συριζα κ κυρίως εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. σε κάποια φάση περάσαμε κάτω από ένα μπαλκόνι, βγαίνει μια γιαγιά με μια σημαία του κκε κ μας χαιρετάει.
ειδικά μετά το δεκέμβρη κ την αηδιαστική στάση τους, έχω χάσει κάθε εκτίμηση που τους είχα. εκτίμηση όχι στην παπαρήγα βέβαια, στο κόμμα κ τις θέσεις του γενικότερα. κάνουν κακό στην αριστερά κ σε όποιο νέο κίνημα πάει να δημιουργηθεί.
αλλά όταν βλέπω εικόνες σαν αυτή που περιέγραψα, δε μπορώ να μη θυμάμαι την ιστορία κ το τι έχει προσφέρει. ελπίζω κάποτε ν' αλλάξουν τα πράγματα.
καλώς σε βρήκα, πολύ ωραίο το μπλογκ σου
Γεια σου και σε σένα, κούνελε!
Συμφωνώ γενικά με όσα λες, δυστυχώς η λογική «η πραγματική αλλαγή θα έρθει από τις δυνάμεις του ΚΚΕ» καταλήγει συχνά στο «ό,τι δεν ανήκει στο ΚΚΕ ή δεν μπορεί να ελεγχθεί από αυτό, πρέπει να δυσφημιστεί ακόμη και με παγκαλικές μεθόδους».
Πολύ ωραίο και το δικό σου μπλογκ, σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό ως silent admirer!
Δημοσίευση σχολίου