Φτάνω με το μετρό λίγο μετά τις 6.30. Για την ακριβή ώρα συγκέντρωσης υπήρξε μάλλον ασυνεννοησία. Άλλες οργανώσεις καλούσαν στις 4, άλλες στις 6 κι άλλες στις 6.30. Διμοιρίες σε κάθε τετράγωνο. Ψοφόκρυο. Έξω από την πρεσβεία η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Μια ομάδα παλαιστίνιων κι άλλων αράβων διαδηλωτών (πρόσεξα επίσης σημαίες της Αιγύπτου και της Συρίας), ακριβώς μπροστά από τον κλοιό που σχηματίζουν κλούβες και ΜΑΤ, κινείται διαρκώς, χτυπάει χέρια και φωνάζει δυνατά συνθήματα στα αραβικά με πρόσωπα γεμάτα οργή. Οι έλληνες συγκριτικά υποτονικοί ακούγονται σπανιότερα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Νίκη στην Ιντιφάντα». Κάποια στιγμή ένα ρεύμα παγωμένου αέρα φέρνει έντονη μυρωδιά δακρυγόνων επάνω μας. Φτερνίσματα και δάκρυα.
Βρίσκω πιο πίσω γνωστούς και φίλους. Κάποιους έχω να τους δω μήνες. Μου εξηγούν ότι πέσανε πολλά δακρυγόνα καμιά ώρα νωρίτερα, η συγκέντρωση διαλύθηκε και ξαναμαζεύτηκε. (Όπως μάθαμε γυρίζοντας, έγιναν και τρεις συλλήψεις, με τον Σύρο Αχμέντ Τζούμα να παραπέμπεται σε εισαγγελέα και να περνάει από δίκη, επειδή κατάφερε να ξεφύγει από τον κλοιό και να κατεβάσει τη σημαία του Ισραήλ από τον ιστό της πρεσβείας)
Διάλογοι: «Ρε γαμώτο με αυτά τα γαμημένα τα δακρυγόνα, λες να έχουν ανοίξει καμιά στρόφιγγα στο χαμηλό; Δεν εξηγείται να μυρίζει τόσο ακόμα!». «Κάνουμε, τρέχουμε, διαδηλώνουμε και στο τέλος όλα τα χρεώνεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». «Αν ο μέσος μπάτσος είναι ακροδεξιός, πως να αισθάνεται που φυλάει την πρεσβεία του Ισραήλ;». «Μα αυτοί τους τα δώσανε τα δακρυγόνα, τους χρωστάνε χάρη οι δικοί μας, από την παραγωγή στην κατανάλωση».
Η ώρα περνάει και καταλήγουμε να περιμένουμε τα μπλοκ του ΚΚΕ που έρχονται από το Πολεμικό Μουσείο, με ενδιάμεση στάση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Στη συζήτηση κάποιος αναφέρει άρθρο που δημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο Ριζοσπάστη, όπου υπό μορφή διηγήματος, ο δολοφόνος αστυνομικός «απολογείται» (ποιητική α[η]δεία). Όσοι το έχουν διαβάσει σχολιάζουν «εμετικό», «χυδαίο», «αισχρό». (Βρίσκοντάς το αργότερα στο ίντερνετ και διαβάζοντας το, διαπιστώνω ότι είναι δυστυχώς χειρότερο κι από αυτό που φανταζόμουν).
Σε κάμποση ώρα βλέπουμε τους διαδηλωτές του ΚΚΕ να φτάνουν. Όσοι βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου πρέπει να τραβηχτούμε στα πλαϊνά για να περάσουν. Μπροστά μπροστά κι εδώ μέλη παλαιστινιακών και άλλων αραβικών ενώσεων να φωνάζουν με πολύ πάθος συνθήματα στα αραβικά. Ακολουθεί ένα βαν με ντουντούκες από όπου ακούγονται τα συνθήματα του ΚΚΕ και πιο πίσω ξεκινά το πρώτο μπλοκ. Aνάμεσα σε διαδηλωτές όλων των ηλικιών ξεχωρίζουν γυναίκες με μαντήλες και άντρες με αραβική καταγωγή. Ένα πραγματικά «πολύχρωμο πλήθος», όσο κι αν οι υπεύθυνοι θα έβγαζαν σπυράκια με την έκφραση αυτή. Γύρω γύρω από το πρώτο μπλοκ αλυσίδες περιφρούρησης με φοιτητές να στριμώχνονται πιασμένοι αγκαζέ κρατώντας τις κόκκινες σημαίες έτσι ώστε να σχηματίζουν ενιαίο «φράχτη». Ακούγονται κάποια πειράγματα. Στις αλυσίδες λίγοι είναι αυτοί που προχωρούν βλοσυροί, οι περισσότεροι έχουν ένα αμήχανο χαμόγελο αποφεύγοντας να διασταυρώσουν το βλέμμα τους με εκείνο των απέξω. Πιο πίσω άλλα δύο μεγάλα μπλοκ (από Οργανώσεις Αθήνας του ΚΚΕ), χωρίς όμως περιφρούρηση. Σε ένα από αυτά μπαμπάς με δύο πιτσιρίκια δίπλα του, σέρνει ταυτόχρονα κι ένα καλά σκεπασμένο παιδικό καροτσάκι, αψηφώντας κρύο και κινδύνους. Οι μπόμπιρες φαίνεται να το καταδιασκεδάζουν.
Η πορεία του ΚΚΕ δε στέκεται ούτε στιγμή έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, αλλά αποχωρεί κάνοντας τον κύκλο στη γέφυρα της Κηφησίας για να καταλήξει στο αντίθετο ρεύμα. Όχι από τον φόβο των ιουδαίων, αλλά των «προβοκατόρων».
Στην Πανόρμου έξω από το μετρό, περαστικοί μας ρωτάνε αν έπεσαν δακρυγόνα. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ο αέρας φέρνει τώρα εκείνα που έπεσαν σχεδόν 3 ώρες νωρίτερα.
(Στη συγκέντρωση του Σαββάτου 3/1/09 δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω)
Βρίσκω πιο πίσω γνωστούς και φίλους. Κάποιους έχω να τους δω μήνες. Μου εξηγούν ότι πέσανε πολλά δακρυγόνα καμιά ώρα νωρίτερα, η συγκέντρωση διαλύθηκε και ξαναμαζεύτηκε. (Όπως μάθαμε γυρίζοντας, έγιναν και τρεις συλλήψεις, με τον Σύρο Αχμέντ Τζούμα να παραπέμπεται σε εισαγγελέα και να περνάει από δίκη, επειδή κατάφερε να ξεφύγει από τον κλοιό και να κατεβάσει τη σημαία του Ισραήλ από τον ιστό της πρεσβείας)
Διάλογοι: «Ρε γαμώτο με αυτά τα γαμημένα τα δακρυγόνα, λες να έχουν ανοίξει καμιά στρόφιγγα στο χαμηλό; Δεν εξηγείται να μυρίζει τόσο ακόμα!». «Κάνουμε, τρέχουμε, διαδηλώνουμε και στο τέλος όλα τα χρεώνεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». «Αν ο μέσος μπάτσος είναι ακροδεξιός, πως να αισθάνεται που φυλάει την πρεσβεία του Ισραήλ;». «Μα αυτοί τους τα δώσανε τα δακρυγόνα, τους χρωστάνε χάρη οι δικοί μας, από την παραγωγή στην κατανάλωση».
Η ώρα περνάει και καταλήγουμε να περιμένουμε τα μπλοκ του ΚΚΕ που έρχονται από το Πολεμικό Μουσείο, με ενδιάμεση στάση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Στη συζήτηση κάποιος αναφέρει άρθρο που δημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο Ριζοσπάστη, όπου υπό μορφή διηγήματος, ο δολοφόνος αστυνομικός «απολογείται» (ποιητική α[η]δεία). Όσοι το έχουν διαβάσει σχολιάζουν «εμετικό», «χυδαίο», «αισχρό». (Βρίσκοντάς το αργότερα στο ίντερνετ και διαβάζοντας το, διαπιστώνω ότι είναι δυστυχώς χειρότερο κι από αυτό που φανταζόμουν).
Σε κάμποση ώρα βλέπουμε τους διαδηλωτές του ΚΚΕ να φτάνουν. Όσοι βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου πρέπει να τραβηχτούμε στα πλαϊνά για να περάσουν. Μπροστά μπροστά κι εδώ μέλη παλαιστινιακών και άλλων αραβικών ενώσεων να φωνάζουν με πολύ πάθος συνθήματα στα αραβικά. Ακολουθεί ένα βαν με ντουντούκες από όπου ακούγονται τα συνθήματα του ΚΚΕ και πιο πίσω ξεκινά το πρώτο μπλοκ. Aνάμεσα σε διαδηλωτές όλων των ηλικιών ξεχωρίζουν γυναίκες με μαντήλες και άντρες με αραβική καταγωγή. Ένα πραγματικά «πολύχρωμο πλήθος», όσο κι αν οι υπεύθυνοι θα έβγαζαν σπυράκια με την έκφραση αυτή. Γύρω γύρω από το πρώτο μπλοκ αλυσίδες περιφρούρησης με φοιτητές να στριμώχνονται πιασμένοι αγκαζέ κρατώντας τις κόκκινες σημαίες έτσι ώστε να σχηματίζουν ενιαίο «φράχτη». Ακούγονται κάποια πειράγματα. Στις αλυσίδες λίγοι είναι αυτοί που προχωρούν βλοσυροί, οι περισσότεροι έχουν ένα αμήχανο χαμόγελο αποφεύγοντας να διασταυρώσουν το βλέμμα τους με εκείνο των απέξω. Πιο πίσω άλλα δύο μεγάλα μπλοκ (από Οργανώσεις Αθήνας του ΚΚΕ), χωρίς όμως περιφρούρηση. Σε ένα από αυτά μπαμπάς με δύο πιτσιρίκια δίπλα του, σέρνει ταυτόχρονα κι ένα καλά σκεπασμένο παιδικό καροτσάκι, αψηφώντας κρύο και κινδύνους. Οι μπόμπιρες φαίνεται να το καταδιασκεδάζουν.
Η πορεία του ΚΚΕ δε στέκεται ούτε στιγμή έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, αλλά αποχωρεί κάνοντας τον κύκλο στη γέφυρα της Κηφησίας για να καταλήξει στο αντίθετο ρεύμα. Όχι από τον φόβο των ιουδαίων, αλλά των «προβοκατόρων».
Στην Πανόρμου έξω από το μετρό, περαστικοί μας ρωτάνε αν έπεσαν δακρυγόνα. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ο αέρας φέρνει τώρα εκείνα που έπεσαν σχεδόν 3 ώρες νωρίτερα.
(Στη συγκέντρωση του Σαββάτου 3/1/09 δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου