Με αφορμή το ντιμπέιτ

Από τη μία η κούραση, από την άλλη η σαφής προτίμηση στο να διαβάζω κείμενα στο ίντερνετ, όταν βρίσκω χρόνο, παρά να γράφω, μαζί με τη μόνιμη αίσθηση ότι σχεδόν ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτά που ανεβάζω, τελικά το μπλογκ έπιασε αράχνες. Τέλος πάντων, μετά το τέλος του «ντιμπέιτ των έξι» είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο και όπως συχνά συμβαίνει, κάπου μετά την πρώτη σελίδα κουράστηκα, μετάνιωσα και το απέρριψα. Τελικά, αποφάσισα να το χτενίσω λίγο (σεντόνι βγήκε τελικά) και να το ανεβάσω τώρα:

Είναι εντυπωσιακό να παρακολουθείς τον Καραμανλή να δηλώνει «όπως όλοι γνωρίζουν, σε θέματα διαφθοράς δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου» και να μην πέφτουν τα τσιμέντα στο στούντιο. Επιπλέον, κάτι που επαναλήφθηκε και σε πολλές πρόσφατες συνεντεύξεις του, όταν του ζητείται να κάνει αυτοκριτική για ενδεχόμενα λάθη της κυβέρνησης, ναι μεν κανείς δεν περιμένει να ακούσει δήλωση αποκήρυξης των πολιτικών του επιλογών, αλλά τουλάχιστον να ψελλίσει κάτι έστω για μία από τις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις διαφθοράς με καθαρά διαχειριστικούς όρους: π.χ. για τη συμπαιγνία με στελέχη παραχρηματιστηριακών εταιρειών που έπαιρναν μεγάλες προμήθειες τζογάροντας τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων σε ομόλογα-φούσκες· για τους πανούργους μοναχούς-μεγαλοεπιχειρηματίες που πλούτισαν τη συλλογή τους από real estate με χαριστικές ρυθμίσεις, επωφελούμενοι από τις σχέσεις τους με στελέχη στα ανώτερα κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού· για τον προκλητικό κυνισμό μαφιόζικης κοπής με τον οποίο προωθήθηκε η συγκάλυψη των ερευνών πάνω σε όλα τα σκάνδαλα (συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που αφορούσε τον χρηματισμό των κυβερνητικών κομμάτων από μεγάλες εταιρείες) και την πρωτοφανή εκπαραθύρωση μη αρεστών εισαγγελέων και μελών ανεξάρτητων αρχών (π.χ. της προστασίας προσωπικών δεδομένων) που δε συναίνεσαν στις συγκεκριμένες επιλογές. Και αυτά να αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Όχι, στο ερώτημα της αυτοκριτικής, η απάντηση του πρωθυπουργού είναι πάντοτε «μετανιώνω που οι μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν όσο γρήγορα θα έπρεπε», θυμίζοντας τη γνωστή ματαιόδοξη ατάκα σε συνεντεύξεις επωνύμων «το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι η ειλικρίνεια». Τέλος, το να διεξάγεις προεκλογική εκστρατεία με αιχμή το σύνθημα «πρέπει να πάρουμε τις δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις», που μεταφράζεται σε «ψηφίστε με για να σας αλλάξω τον αδόξαστο» μοιάζει με πέταγμα λευκής πετσέτας, παραδοχή δηλαδή της επερχόμενης εκλογικής ήττας, θέση που ανάλογα με την πολιτική σκοπιά που το βλέπει κανείς μπορεί να θεωρηθεί είτε «ειλικρινής και τολμηρή στάση» είτε μετάλλιο νομιμοφροσύνης προς τους κυρίαρχους κύκλους για μελλοντική αξιοποίηση.

Ο Παπανδρέου ετοίμασε ένα γενικόλογο προεκλογικό πακέτο υποτιθέμενων υποσχέσεων και παροχών, με τόσο διφορούμενες διατυπώσεις, ώστε διαβάζοντας κάτω από τα συμφραζόμενα να μπορεί να υποψιαστεί κανείς τις πραγματικές προθέσεις. «Αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό», που όμως βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, υπόσχεση «αναθεώρησης» («θα τα ξαναδούμε») -όχι κατάργησης- των αποδεδειγμένα κοινωνικά διαλυτικών πολιτικών σε εργασιακά ζητήματα, δηλαδή συνέχισής τους. Κάτι σαν τηλεοπτική διαφήμιση τράπεζας που προβάλλει «το χαμηλότερο επιτόκιο της αγοράς» και την ίδια ώρα περνάει από κάτω κρόουλ με μεγάλη ταχύτητα και μικρά γράμματα «αφορά μόνο τον πρώτο χρόνο και δε συμπεριλαμβάνει τα α) β) γ) δ)...». Κι όλα αυτά βέβαια αφού προηγηθεί μια διετία -δηλ. τριετία, τετραετία και βλέπουμε- «σταθερότητας». Την ίδια ώρα αν επιστρέψει κανείς στην εποχή που το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν σε σαφή τροχιά απόσυρσης μετά τη διαδοχή Σημίτη, όταν οι εκλογές του 2004 αντιμετωπίζονταν ως μια νομοτελειακή ήττα, θυμάται τον Γ. Παπανδρέου να προτάσσει ως νεωτερικές ιδέες μεταξύ άλλων τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τη δοκιμαστική ανασφάλιστη εργασία των νέων εργαζόμενων και την ανάγκη συνάντησης της σοσιαλδημοκρατίας με τις απόψεις του Στ. Μάνου και του Αν. Ανδριανόπουλου. Σήμερα τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί με άνεση τον όρο «εργασιακός μεσαίωνας» και να καταγγέλλει την κυβέρνηση για πολιτικές που έχουν την αφετηρία τους στην εποχή που το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εξουσία και ο ίδιος ήταν υπουργός. Πέρα από την προφανή ανακολουθία, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ενώ οι παλιότερες επιλογές και δηλώσεις του φαίνονταν αν μη τι άλλο ειλικρινείς, οι σημερινές μοιάζουν φυτευτές και εντυπωσιοθηρικές.

Οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ γενικά επηρεάζονται πολύ λίγο από την προεκλογική ατμόσφαιρα. Έχουν καταλήξει στην επιλογή τους μέσα από διάφορες διαδρομές: εμπειρικά, μέσα από τη δράση και την εικόνα στο χώρο εργασίας τους· πηγαία, ως στρώματα μη προνομιούχων που θέλουν να εκφράσουν μια σαφή διαμαρτυρία απέναντι στο υπάρχον σύστημα άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συνειδητά πολιτικοποιημένη· αλλά και ιστορικά, μέσω δεσμών οικογενειακής αλλά και ευρύτερης κοινωνικής παράδοσης. Ένα κόμμα με σαφή διαχωριστική γραμμή από το κυρίαρχο πολιτικό πλαίσιο, που κάνει λόγο για επαναστατική προοπτική και αμφισβητεί τους θεσμούς-ιερές αγελάδες του καπιταλισμού (ΝΑΤΟ, ΕΕ κτλ.), αλλά ταυτόχρονα με μια επιεικώς καχεκτική ιστορική αυτοκριτική, τόσο για τον «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε», όσο και για τις δικές του πολιτικές επιλογές. Και λίγο πικρό χιούμορ με αφορμή ίσως τη χειρότερη στιγμή της Παπαρήγα στο ντιμπέιτ: αν κάποτε η εκφοβιστική προπαγανδιστική αποστροφή «θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας πάρουν το σπίτι» έπιανε τόπο, σήμερα το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να παρεξηγηθεί, από τη στιγμή μάλιστα που επιλέγει να χαϊδεύει τα αυτιά των αυθαιρετούχων.

Ο Τσίπρας θεωρήθηκε καλύτερος του αναμενόμενου με βάση το ντιμπέιτ και είχε όντως ένα συγκροτημένο αριστερό λόγο, που έθιξε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα, έστω και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, αλλά και με αρκετά στρογγυλεμένες θέσεις σε ζητήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε πιέσεις το προηγούμενο διάστημα. Ενδεικτικά, στην τρομολαγνική ανακίνηση του «ζητήματος του πανεπιστημιακού ασύλου», θα περίμενε κανείς ότι ένα κόμμα με αναφορές στη ριζοσπαστική αριστερά, η οποία πρωταγωνίστησε επί ενάμιση χρόνο στις κινητοποιήσεις κατά της εφαρμογής των νέων εκπαιδευτικών νόμων, δε θα έθετε το ζήτημα στη βάση του «ψηφίστηκε ο νόμος της κας Γιαννάκου, αλλά δεν εφαρμόζεται» (!)

Οι Οικολόγοι-Πράσινοι δηλώνουν ότι με την παρουσία τους σκοπεύουν να επηρεάσουν προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης οικολογικών πολιτικών μέτρων, επιδιώκοντας τη συμμετοχή τους στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική μέσα από μια προγραμματική σύγκλιση με κυβερνητικό σχηματισμό. Η πολιτική κριτική περί θεσιθηρίας είναι εύκολη, αλλά και άδικη, εξάλλου δεν πρόκειται για ζήτημα «κρυφής ατζέντας» ή εξαπάτησης των ψηφοφόρων τους. Ωστόσο με κεντρικό πολιτικό σύνθημα «ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, μπροστά», τίθεται το ερώτημα αν η «μεταρρυθμιστική οικολογία» (σε αντίθεση με την ας πούμε «ριζοσπαστική») θεωρεί ότι η επιδιωκόμενη ανάσχεση της περιβαλλοντικής καταστροφής μπορεί να προχωρήσει χωρίς να θίξει καίρια σημεία του σημερινού κοινωνικού μοντέλου, που αναπαράγεται με όρους ανταγωνιστικότητας, διαρκούς ανάπτυξης και εμπορικής εκμετάλλευσης-«αξιοποίησης», όσο και τα ζητήματα των κοινωνικών σχέσεων που απορρέουν από αυτό.

Με την περίπτωση Καρατζαφέρη, όσο εξοργιστικό κι αν είναι να παρακολουθεί κανείς αυτό τον trash χυλό φανατικών εθνικιστών, υστερικών τηλεπλασιέ, ανερυθρίαστων ρατσιστών και τηλεοπτικών μαϊντανών να κερδίζει έδαφος, αν αναλογιστεί κανείς από τη μία την κρίση της παραδοσιακής δεξιάς κι από την άλλη τη διόγκωση και κυριαρχία του συγκεκριμένου «ρεύματος» στην τηλεοπτική καθημερινότητα τα τελευταία χρόνια, δεν είναι δύσκολο να την ερμηνεύσει. Εξάλλου, διαθέτει έναν πολιτικό αρχηγό που μοιάζει να μην πιστεύει στην ουσία τίποτα από όσα λέει, αλλά να έχει το ταλέντο να προσαρμόζει τη ρητορική του στο προφίλ του ακροατηρίου που θέλει να κερδίσει, κολακεύοντας τα πιο ταπεινά του ένστικτα, ακόμα κι όταν αυτό συνεπάγεται την αντικειμενική γελοιοποίηση του ίδιου. Εφαρμόζει εν ολίγοις απόλυτα τον χρυσό κανόνα που αποκόμισε από την πολύχρονη τηλεοπτική του εμπειρία: «αυτά θέλει το κοινό».

ΥΓ. Ένα πραγματικά εξαιρετικό κείμενο περί της σημερινής ακροδεξιάς, εδώ.

R.I.P. Steely

Wycliffe Johnson (Steely) αριστερά, Cleveland Browne (Clevie) δεξιά

Ο Wycliffe Johnson, γνωστός ως Steely, αποτελούσε το ήμισυ των Steely & Clevie, ίσως του σημαντικότερου reggae rhythm section για το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 και για τα early ’90s. Οι δυο τους, με προϋπηρεσία στο Studio One, αλλά και σε sessions με τον Lee Perry, τον Augustus Pablo και τους Roots Radics, βρέθηκαν στο προσκήνιο της reggae κατά την έναρξη της digital επανάστασης, με τα dancehall programmed beats που ετοίμαζαν για παραγωγούς όπως ο King Jammy, φτιάχνοντας αργότερα τη δική τους ομάδα παραγωγής.


Η στιγμή της επιτυχίας τους σε ένα ευρύτερο ακροατήριο έρχεται κάπως τυχαία, την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου “Steely & Clevie Play Studio One Vintage”. Στο project αυτό καλούν βετεράνους τραγουδιστές και συνθέτες με θητεία στο θρυλικό Studio One να ξανατραγουδήσουν ορισμένα από τα κλασικά τους κομμάτια, με τους ίδιους να αναλαμβάνουν να ανακαινίσουν τους αντίστοιχους ρυθμούς. Έτσι - με τη βοήθεια και μιας διαφήμισης αυτοκινήτου - το underground reggae hit της επανεκτέλεσης του “You Don’t Love Me (No, No, No)” της Dawn Penn θα γίνει ξαφνικά παγκόσμια επιτυχία το 1992:


Η νέα version των Steely & Clevie δανείζεται samples από το “Wake the Town” του U-Roy και του “Play It Back Jack” του Dennis Alcapone. Εδώ η πρώτη εκτέλεση του από την Dawn Penn στο Studio One, το 1968:


trivia: το κομμάτι είναι μια ελεύθερη reggae διασκευή της blues σύνθεσης του Willie Cobbs (“You Don't Love Me”) που χρονολογείται από το 1961:


Από τον ίδιο δίσκο (“...Studio One Vintage”), να πως ένα παλιό κλασικό τραγούδι των Silvertones, το Smile:


χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές στο στυλ και μόνο με την προσθήκη ενός χαρακτηριστικού sample από τον Flavor Flav των Public Enemy, αναμορφώνεται από τους Steely & Clevie για το κοινό των ’90s:


Τέλος, μια συνέντευξη-workshop διάρκειας 1 ώρας και 40 λεπτών, με τους Steely & Clevie από το 2005, βρίσκεται εδώ.

Ο Steely πέθανε από καρδιακή ανακοπή λίγες μέρες πριν, την 1η Σεπτεμβρίου 2009 κατά τη διάρκεια εγχείρησης, σε ηλικία 47 ετών.

Flying

I jumped out the window to get to the parking lot
I'm writing this little song on my way down
Never in my life have I felt a heat so hot
I had to get out

Such a lovely day to go flying
The sky’s so clear, the sun is shining
Fate has given me wings
Such a terrible funny thing

I was gathering up my nerve to ask out Carmen
She glanced out the window, oh my God
The room it went away, now we’re holding hands
Just not the way I planned

Such a lovely day to go flying
The sky’s so clear, the sun is shining
Fate has given me wings
Such a terrible funny thing
Funny thing

I jumped out the window to get to the parking lot
I'm writing this little song on my way down

Such a lovely day to go flying
The sky’s so clear, the sun is shining
Fate has given me wings
Such a terrible funny thing
Funny thing


Οι Living Colour, ένα ιδιαίτερο funk metal αμερικάνικο γκρουπ, μέλος της Black Rock Coalition, κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους στο διάστημα 1988-1993 και λίγο μετά διαλύθηκαν. Η επανασύνδεσή τους στα τέλη του 2000 οδήγησε στην κυκλοφορία του "Collideøscope" το 2003, όπου περιέχεται και το Flying.

Πρόκειται για μια φαινομενικά απλή funky rock ballad, που αποκτά όμως άλλο νόημα όταν γίνει αντιληπτή η πηγή έμπνευσής της: η εικόνα ανθρώπων που πηδούν στο κενό μέσα από τα φλεγόμενα κτίρια των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης.

μικρά (8)

«Κάποιοι έχουν βαλθεί συστηματικά, συνειδητά και οργανωμένα να εξευτελίσουν τον ελληνικό πολιτισμό, τις αξίες του, τις ιδέες του και τις μορφές του»

Ο Peter Milligan μαζί με τον Davide Gianfelice έγραψαν φέτος ένα βιβλίο κόμιξ που διαδραματίζεται στη Greek Street στο Soho του Λονδίνου. Οι ήρωες και οι περιπέτειες τους παραπέμπουν στους αρχαιοελληνικούς μύθους, ενώ οι κριτικές μέχρι στιγμής είναι ιδιαίτερα θετικές. Όλα αυτά βέβαια μέχρι τη στιγμή που το βιβλίο υπέπεσε στην αντίληψη του Κώστα Γεωργουσόπουλου, ο οποίος χωρίς να το έχει διαβάσει, καθώς μια απλή περιγραφή των περιεχομένων του έφτανε και περίσσευε, άστραψε και βρόντηξε από τη στήλη του στα «Νέα» του Σαββάτου: Kομικ-ο-τραγικά

Δίσταζα να ξανασχολιάσω επιφυλλίδα του Γεωργουσόπουλου (αυτή πρέπει να είναι η τέταρτη φορά), αλλά εκτός του ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι ίσως ό,τι πιο αστείο έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα, η αναδημοσίευσή του στο σάιτ των «Νέων» παραλείπει τις δύο τελευταίες παραγράφους, στερώντας από τον αναγνώστη το καλύτερο σημείο του άρθρου. Να, λοιπόν, οι τρεις τελευταίες παράγραφοι:

Αν νομίζετε πως υπερβάλλω ή παρεξηγώ, διαβάστε στο ίδιο άρθρο τι γράφει στον επίλογο του κόμικς του ο συγγραφέας του σεναρίου Μίλιγκαν: Εξομολογείται την εμπειρία που είχε στα 13 του χρόνια, όταν έχασε όλα του τα χρήματα σε ένα παράνομο χαρτοπαίγνιο από έναν πλανόδιο παπατζή: «Ήταν, γράφει, ένα απόκοσμο συναίσθημα. Ένιωσα λες και τα χρήματά μου έγιναν καπνός, όχι από έναν επιδέξιο αεριτζή, αλλά από μια ανώτερη δύναμη. Αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Μοίρα. Ίσως ο Οιδίποδας είχε νιώσει κάτι παρόμοια συγκλονιστικό όταν ανακάλυπτε πως με τις προσεκτικά σχεδιασμένες μηχανορραφίες του, απλώς εκπλήρωνε την τρομερή προφητεία του Μαντείου των Δελφών. Το "Greek street" είναι μια νέα ματιά πάνω στις αρχαίες τραγωδίες που παίζονται καθημερινά στους μοντέρνους δρόμους του Σόχο με πρωταγωνιστές που ασυνείδητα ζουν τους ρόλους του Αγαμέμνονα, της Μήδειας, της Κλυταιμνήστρας. Είναι μια περίπλοκη ιστορία αιμομιξίας, δολοφονιών και διαίσθησης"».

Να αγαλλιάσουν οι μαϊμούδες και τα μαϊμουδέλια

Με το καλό να τα δούμε αυτά και στην Επίδαυρο για να αγαλλιάσουν οι μαϊμούδες, τα μαϊμουδέλια, οι μαϊμουδίτσες και οι ουρακοτάγκοι αλλά και οι αρκούδες που με τον χαλκά στη μύτη υπακούν στο ντέφι του αρκουδιάρη που τους καθοδηγεί: «Πως κάνουν, Μάρω στην Ευρώπη με τον Οιδίποδα, τι κάνει η Κλυταιμνήστρα στο κρεβάτι με τον Ορέστη; Πως κοιτάει, Μάρω, η Ηλέκτρα τη Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της; Πως χτενίζεται ο Αγαμέμνονας στα λουτρά με τη γυμνή Κασσάνδρα;»

Θα μου πείτε, τώρα ξύπνησα, δεν έχουμε δει ανάλογα κομικοτραγικά στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, στους Δελφούς; Ναι, αλλά μας έλειπε ο θεωρητικός κρίκος. Τον διαβάσατε τον ερίφη, δεκατριών χρονών έπαιζε χαρτιά με παπατζήδες, του φάγανε τα λεφτά τα λαμόγια στο Σόχο και ένιωσε σαν Οιδίποδας, τη χασούρα του Μοίρα και τον αεριτζή Πυθία. Τέτοιου είδους θεωρητικές πομφόλυγες της θλιβερής μας πλέον και πανεπιστημιακής κοινότητας διάβασα και για πρόσφατα τραγικά κόμικς. Οι άνθρωποι, αν δεν είναι για βρεγμένη σανίδα, είναι για λύπηση.

Sin City (ιστορίες λεωφορείων μέρος β’)

Λίγο μετά τις δωδεκάμισι το βράδυ περιμένοντας σε στάση επί της Πατησίων. Ένα τρόλεϋ φτάνει μετά από δέκα περίπου λεπτά. Ένας αρκετά ψηλός άντρας με χαρακτηριστικά ανατολικοευρωπαίου, την ώρα που ετοιμάζεται να κατέβει, σπρώχνει επιδεικτικά με δύναμη μια αφρικανή που βρίσκεται μπροστά του. Εκείνη αρχικά τα χάνει και μετά του ζητάει το λόγο. Εκείνος την ξανασπρώχνει διατηρώντας ένα καθαρά υποτιμητικό ύφος στο πρόσωπό του. Μόλις ο άντρας βγαίνει από το τρόλεϋ, η ίδια κατεβαίνει το σκαλί μαζί με άλλες τέσσερις αφρικανές φίλες της που στέκονταν δίπλα της και κρατώντας δυνατά τις τσάντες τους από τη μέση του φερμουάρ τρέχουν πίσω του και τον κυνηγάνε. Λίγες τσαντιές αργότερα, το έχει βάλει στα πόδια έντρομος, όσο πιο γρήγορα μπορεί για να ξεφύγει, ενώ οι πέντε φίλες τρέχουν να τον ξαναπιάσουν. Στο επόμενο τετράγωνο, μέσα από το τζάμι του τρόλεϋ βλέπουμε τις κοπέλες, ήρεμες πια, να συνεχίζουν με τα πόδια τη διαδρομή τους και τον τύπο να έχει γίνει άφαντος. Ναι, το γεγονός ότι η αγένεια, ο ρατσισμός κι η βία έχει γίνει πια αναπόσπαστο κομμάτι της αθηναϊκής καθημερινότητας και αφορά όλες τις κοινωνικές ομάδες ήταν ένα από τα πράγματα που σκέφτηκα - έλειπα ήδη περίπου ένα μήνα από εδώ και το σκηνικό με επανέφερε σε μια οικεία πραγματικότητα που είχα αρχίσει να ξεχνάω - ωστόσο δεν μπόρεσα να κρύψω ένα αυθόρμητο χαμόγελο μπροστά στην εικόνα της γυναικείας αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης που παρέπεμπε κάπως στην τύχη του Benicio Del Toro στο Sin City, έστω και σε μια πιο PG εκδοχή.

Εκλογές

2 σκίτσα του Quino:

1) Μαφάλντα - Ελευθερία συζητούν για τις εκλογές:

- Κι ο μπαμπάς σου Ελευθερία, ποιον σκέφτεται να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές;

- Άσε... έχει μια στενοχώρια ο καημένος.

- Α, δεν έχει αποφασίσει ακόμη;

- Ναι, έχει αποφασίσει κι έχει μια στενοχώρια ο καημένος...

- Γιατί, πιστεύει ότι ο υποψήφιος του θα χάσει;

- Όχι, πιστεύει ότι θα κερδίσει κι έχει μια στενοχώρια ο καημένος...

- Δεν καταλαβαίνω τον μπαμπά σου: ξέρει ποιον θα ψηφίσει, πιστεύει ότι αυτός θα κερδίσει και δεν είναι χαρούμενος;

- Όχι, κι έχει μια στενοχώρια ο καημένος...

- Μα γιατί; Πιστεύει ότι δε θα αφήσουν τον υποψήφιό του να κυβερνήσει;

- Μερικές φορές το σκέφτεται αυτό και τον πιάνει μια στενοχώρια τον καημένο... κάποιες άλλες φορές σκέφτεται ότι θα τον αφήσουν να κυβερνήσει και τον ξαναπιάνει μια στενοχώρια τον καημένο...

- Μα επιτέλους, αν τον προβληματίζει τόσο πολύ αυτός ο υποψήφιος, γιατί δε σκέφτεται να ψηφίσει κάποιον άλλο;

- Το σκέφτηκε... και τον έπιασε μια στενοχώρια τον καημένο...


2) Χωρίς λόγια (κλεμμένη από εδώ):

(κλικ για μεγέθυνση)

4 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων - ο Βασίλης Λεβέντης τώρα δικαιώνεται.