μικρά (3)

Σωλήνας Αποβολής Περιττωμάτων του Ανθρώπινου Σώματος (a.k.a. ΣΑΠΑΣ)

Σ.Α.Π.Α.Σ. δέσποτά μου στο παζάρι, να μου φέρεις δέκα εκατομμύρια...

Ο Μπουμπούκος: «αλςςςς - αλςςςς» *
Ο Άνθιμος: «πόρνοι - πόρνοι» *
Ο Πλεύρης: «κάικ - κάικ» *
Ο Καρατζαφύρερ που με βια μετράει τη γηηηη
θα σε ξυπνάει κάθε πρωίιιιι

(το τελευταίο δυστυχώς ισχύει 100% για όποιον ανοίγει την τηλεόραση)

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

Νομίζω ότι την καλύτερη απάντηση στην υιοθέτηση του ρητού από τον Γ. Παπανδρέου την έχει δώσει προ ετών ο Άλκης Αλκαίος:

«τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω»



Εμμονές (;)

Νέο άρθρο Δημ. Νόλλα, αυτή τη φορά για τη βία των νέων. Βασική αιτία; Η γυναίκα που από νοικοκυρά έγινε εργαζόμενη: «Όταν οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται, τα παιδιά, από το μαιευτήριο στον βρεφονηπιακό σταθμό και τα νηπιαγωγεία, άρχισαν να μεγαλώνουν σε ξένα χέρια. Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο»! (Θυμήθηκα συνειρμικά κι ένα άρθρο του Housekeeping Monthly του 1955, που το ανακάλυψα στο μπλογκ 3 birds).

Την παρελθοντολαγνεία του Κ. Γεωργουσόπουλου την είχα σχολιάσει σε ένα από τα πρώτα μου ποστ. Ποτέ δε φανταζόμουν όμως ότι θα έφτανε σε τέτοια ύψη, όσο στη χθεσινή του επιφυλλίδα στα «Νέα». Παραπέμπω στο απολαυστικό σημερινό ποστ του Σπύρου Δερβενιώτη.

Top 3 ατάκες στο debate

Δεν ξέρω αν μου ξέφυγε κανένα άλλο highlight, αφού δεν το παρακολούθησα από την αρχή, ξεχωρίζω όμως γρήγορα ένα πρόχειρο top 3 σπαρταριστών στιγμών:

- Ο Καραμανλής να αισθάνεται ότι «τάπωσε» την αξιωματική αντιπολίτευση θυμίζοντας το ξύλο σε συνταξιούχους και αγρότες - σε αντίθεση προφανώς με την κυβέρνησή του που δεν έδειρε ποτέ κανέναν.

- Ο Παπανδρέου να δηλώνει ότι οι οικολογικές ευαισθησίες του ΠΑΣΟΚ φαίνονται κι από το σήμα του: είναι ήλιος και είναι πράσινος.

- Ο Καρατζαφέρης να μετράει και να βρίσκει δύο εκατομμύρια τους μουσουλμάνους που ζουν εδώ, οι οποίοι σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Κώστα Χαρδαβέλλα θα γίνουν σε λίγα χρόνια πέντε. Ξέχασε να αναφέρει ότι σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, μαζί τους έως τότε θα έχουν πλακώσει ο Αντίχριστος και οι εξωγήινοι.

Against Thatcher

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την πρώτη εκλογική νίκη της Μάργκαρετ Θάτσερ (στις 4 Μαΐου του 1979), που σήμανε την έναρξη της 11χρονης παρουσίας της στην πρωθυπουργία της Μεγ. Βρετανίας, γράφτηκαν πολλά αφιερώματα στον διεθνή κι εγχώριο Τύπο. Πολλές αναφορές υπήρξαν και στα μουσικά έντυπα, καθώς η άνοδος της Θάτσερ, συνέπιπτε με το τότε ανερχόμενο κίνημα του punk, που είχε επαναφέρει δυναμικά την πολιτική διάσταση στο μουσικό προσκήνιο.

Στον New Statesman πρόσφατα δημοσιεύτηκε το άρθρο: “Maggie’s playlist: the soundtrack to a decade of dissent”, με κομμάτια που είχαν ως πηγή έμπνευσης είτε την ίδια άμεσα είτε την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία της δεκαετίας του 80 στη Βρετανία.

Πέντε κομμάτια που δε συμπεριλήφθηκαν στην παραπάνω λίστα του περιοδικού, αλλά είναι οπωσδήποτε άξια αναφοράς, βρίσκονται στο παρακάτω mix/podcast:

Against Thatcher (info + d/l link) [Play now]
1. The Specials - Maggie’s Farm
2. Capital Letters - Cheap School Meals
3. UB40 - Madame Medusa
4. Tackhead (feat. Gary Clail) - Hard Left
5. Macka B - Get Rid Of Maggie

The Specials - Maggie’s Farm

Όταν ο Bob Dylan έγραφε το 1965 “I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more”, δε φανταζόταν ότι οι στίχοι του θα νοηματοδοτούνταν εκ νέου σαν ένα ξεχωριστό τραγούδι διαμαρτυρίας στη μετα-πανκ βρετανική σκηνή, 15 χρόνια αργότερα. Οι Specials διασκευάζουν το “Maggie’s Farm” λίγο καιρό μετά την πρώτη εκλογική νίκη της Θάτσερ, αφήνοντας προσωρινά κατά μέρος το κλασικό ska στυλ τους, προτιμώντας ένα backdrop από tribal κρουστά. Για να υπογραμμίσουν ακόμη περισσότερο τη μεταφορά του στη βρετανική πραγματικότητα, ο Εθνοφρουρός των αυθεντικών στίχων (“The National Guard”) μετατρέπεται στο “National Front”, τη νεοφασιστική οργάνωση που πρωτοστατούσε τότε σε βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, πολύ συχνά με την ανοχή της αστυνομίας.

Capital Letters - Cheap School Meals

Οι Capital Letters υπήρξαν ένα βρετανικό roots reggae συγκρότημα των 70s αποτελούμενο από τζαμαϊκανούς μετανάστες - ίσως όχι εξίσου γνωστό με συνοδοιπόρους τους όπως οι Steel Pulse, οι Aswad, οι Misty in Roots και οι Matumbi, αλλά όχι λιγότερο αξιόλογο. Το 1980 τους βρίσκει να επιταχύνουν τους ρυθμούς τους και να δοκιμάζουν την τύχη τους στο αναδυόμενο british ska revival με ένα EP (“Bread And Water”) τεσσάρων κομματιών. Σε upbeat έντονο ρυθμό, διαμαρτύρονται για την κατάργηση των σχολικών γευμάτων από τα δημόσια σχολεία και καλούν - με μια δόση αφέλειας - τη νέα πρωθυπουργό να ανακαλέσει άμεσα το συγκεκριμένο μέτρο.

UB40 - Madame Medusa

Σε ένα ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο ντεμπούτο, το “Signing Off” (1980), οι UB40 από το Birmingham επιφυλάσσουν μια πολεμική απέναντι στη Θάτσερ στο 12λεπτο “Madame Medusa”. Κινούνται στιχουργικά σε μεταφορικό-υπαινικτικό ύφος, μέχρι που ο Astro στο δικό του DJ part αναλαμβάνει να μεταδώσει το μήνυμα με πολύ πιο άμεσο τρόπο: “Run for your life / Before she eats you alive”, “She gone off her head / we gotta shoot her dead”.

Tackhead (feat. Gary Clail) - Hard Left

Οι Keith LeBlanc, Skip McDonald και Doug Wimbish αποτελούσαν τη studio band της Sugarhill Records, του label που έκανε ουσιαστικά γνωστό το rap στην Αμερική στα late ’70s - early ’80s. Ένα από τα τελευταία τους single, ουσιαστικά σε αποκλειστική επιμέλεια του drummer Keith LeBlanc, ήταν το “No Sell Out” (έγινε γνωστό κυρίως μέσω της επανακυκλοφορίας του από την Tommy Boy Records λίγο αργότερα) με αποσπάσματα από ομιλίες του Malcolm X, που θεωρήθηκε πρωτοποριακό τόσο για την τεχνική των cut-ups, όσο και για το πρωτόλειο industrial hip-hop beat. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το τρίο θα αρχίσει να συνεργάζεται με τον βρετανό reggae/dub παραγωγό Adrian Sherwood, δημιουργώντας αρχικά το σχήμα των Tackhead, ένα industrial-dub-funk πειραματικό γκρουπ που αποκτά μεγάλη φήμη σε underground κύκλους κυρίως για τις live αυτοσχεδιαστικές του εμφανίσεις, είτε solo είτε ως backing band του Mark Stewart (των θρυλικών Pop Group). Σε ένα από τα πρώτα τους δωδεκάιντσα, το 1986, σαμπλάρουν τη δήλωση της Θάτσερ “Today, we’ve seen the Hard Left violence in the streets” και κάνουν λογοπαίγνια με τις έννοιες (“Hard Left standing on the right”).

Macka B - Get Rid Of Maggie

Ίσως από τους πιο υποτιμημένους reggae DJ, o γεννημένος στη Τζαμάικα, αλλά μεγαλωμένος στη Βρετανία Macka B, συνδυάζοντας πάντοτε το χιούμορ με πρωτότυπα πολιτικο-κοινωνικά μηνύματα, κυκλοφορεί τακτικά δίσκους, σχεδόν πάντοτε σε παραγωγή του Mad Professor, από το 1985. Στο “Natural Suntan” LP του 1990, ανοίγει το δίσκο με μια απολαυστική ragga επίθεση κατά της Θάτσερ, λίγους μήνες πριν αυτή παραδώσει την πρωθυπουργία και τα ηνία του κόμματός της στον John Major.

Ιστορίες λεωφορείων

Στο 608, διασχίζοντας την Πατησίων. Μια κοπέλα ζαλίζεται και λιποθυμάει. Το λεωφορείο βρίσκεται στο ύψος του Πολυτεχνείου. Φωνές, βαβούρα, κακό. Κάποιοι τη σηκώνουν από τους ώμους. Η κοπέλα συνέρχεται γρήγορα. «Βάλτε την να κάτσει», η διπλανή θέση μένει κενή για να είναι άνετα. «Λίγο νερό, δώστε της λίγο νερό», βγαίνουν τρία-τέσσερα πλαστικά μπουκαλάκια και προωθούνται από χέρι σε χέρι. Μια κυρία βγάζει από τη τσάντα της μια μισοφαγωμένη σοκολάτα, σπάει ένα κομμάτι και το προσφέρει. Εντωμεταξύ ξυπνούν τα μητρικά ένστικτα σε όλες τις παρευρισκόμενες: «Δεν τρώνε και τίποτα αυτά τα παιδιά το πρωί», «να φωνάξουμε ένα ασθενοφόρο;», «είσαι καλά;». «Μήπως αισθάνεται άσχημα που πέσαμε όλοι πάνω της;», ακούγεται ξαφνικά μια άλλη κυρία, διαβάζοντας ακριβώς τη σκέψη μου εκείνη τη στιγμή. «Εντάξει είμαι, έχω ζάχαρο». Ο οδηγός αφού έχει ακινητοποιήσει επί αρκετή ώρα το λεωφορείο με ανοιχτές τις πόρτες, επιστρέφει σε λίγο, μπαίνοντας από τη μεσαία πόρτα, κρατώντας μια πορτοκαλάδα, «Έλα πιε την», «Ευχαριστώ, δεν πειρ...», «Έλα πιε την σε παρακαλώ πολύ!» λέει επιτακτικά, σα να μαλώνει την κόρη του. Η κοπέλα, θέλοντας και μη, την παίρνει στα χέρια της και ξεκινάει να την πίνει. Θα κατέβει λίγο αργότερα στην Ακαδημίας.

Κυριακή 10 Μάη, στο τρόλεϋ 3. Την προηγούμενη μέρα έχουν γίνει οι πορείες «αγανακτισμένων πολιτών» στην Ομόνοια και το Εφετείο. Ένας άντρας μαυριδερός, παχουλός, με αραιά μούσια και γυαλιά μπαίνει και κάθεται. Στο τρόλεϋ υπάρχουν αρκετοί μετανάστες, καθώς και μια-δυο γυναίκες με μαντίλα στο κεφάλι. Μία από αυτές μιλάει στο κινητό της. Ξαφνικά ακούγεται από τον άντρα μια στριγκιά φωνή, κάπως μπάσα και τραχιά ταυτόχρονα, να ξεκινάει έναν παραληρηματικό μονόλογο: «(κοροϊδευτικά) Αλαχαλαμπαραχαλα... ρε ουστ από ’δω μουσουλμάνοι, σκότωμα θέλουν όλοι, σκότωμα και μετά να τους πάρεις τα χρυσά δόντια, ποια δόντια, αν έχουν δηλαδή, μμμ, είχες και στο χωριό σου κινητό εσύ; Αλαχαμπαραλα... η Μέκκα ξέρεις που είναι, ε; Ξέρεις που είναι; Που να ξέρεις... εγώ ξέρω που είναι! (απευθυνόμενος σε παιδάκι λίγες θέσεις πιο δίπλα) Εσύ έλληνας να λες ότι είσαι. Και χριστιανός! Κλωτσιές που θέλετε... Σκότωμα θέλετε». Στη δεύτερη στάση από τη στιγμή που ξεκίνησε το ντελίριο, ο οδηγός κατεβαίνει από τη θέση του κι έρχεται προς το μέρος του: «Ή θα σταματήσεις να μιλάς ή θα κατέβεις. Διάλεξε. Αλλιώς, πάμε στην αστυνομία πιο κάτω. Κατάλαβες; Η σταματάς να μιλάς τώρα ή κατεβαίνεις!». «Θα σταματήσω να μιλάω» απαντάει εκείνος λυπημένα, κοιτάζοντας το πάτωμα. Για ένα τέταρτο δε βγάζει κιχ. Στο ύψος του Ερυθρού Σταυρού σηκώνεται, περιμένει να ανοίξει η πόρτα στη στάση, κοντοστέκεται για μια στιγμή και λέει: «Οδηγέεε, να μην τους αγαπάς τους μουσουλμάνους. Κιλ δεμ όοολ!!». Κατεβαίνει βιαστικά και φεύγει γρήγορα.

Counter Eurovision

Το 1979 ο διαγωνισμός της Eurovision έγινε στο Παρίσι. Λίγες βδομάδες νωρίτερα στο γειτονικό Βέλγιο, με πρωτοβουλία της εφημερίδας POUR, της οργάνωσης "Pour le Socialisme" και του πολιτιστικού εργατικού συλλόγου CAFI (Collectif d'Animation pour la Formation et l'Information des Travailleurs) οργανώνεται μουσικό φεστιβάλ Ενάντια-στη-Eurovision (όχι, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοπόρησε σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες)!

Σήμερα, το συγκεκριμένο φεστιβάλ έχει παραμείνει γνωστό για την εμφάνιση του βρετανικού reggae συγκροτήματος Misty in Roots. Μια μουσική κολλεκτίβα τζαμαϊκανών μεταναστών, χωρίς σταθερή σύνθεση ακόμα και χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει δίσκο ή single σε εταιρεία, έκαναν το ντεμπούτο τους στη δισκογραφία με την κυκλοφορία της ζωντανά ηχογραφημένης εμφάνισής τους στις Βρυξέλλες με τίτλο "Live at the Counter Eurovision".

Βαρύ, αργό, «στεγνό» roots, αλλά και με rock προσμίξεις, χαρακτηριστικό του ήχου της βρετανικής reggae σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του ’70, σε αντίθεση με τον πιο funky ήχο της Τζαμάικας, η φήμη του δίσκου διαδόθηκε κυρίως χάρη στον John Peel και τις ιστορικές ραδιοφωνικές εκπομπές του στο BBC1, όπου τον είχε ξεχωρίσει σαν έναν από τα πιο αγαπημένα του LP.

Listen: Misty in Roots - Live at the Counter Eurovision - Ghetto of the City

Ουδείς προφήτης στον τόπο του;

Γύρω στις ογδόντα χώρες τιμούν επίσημα την 1η Μαΐου σαν ημέρα εργατικών αγώνων. Όπως είναι αρκετά γνωστό, ανάμεσά τους δε συγκαταλέγονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρότι η επιλογή της ημερομηνίας ανάγεται στη μεγάλη απεργία του Σικάγου την Πρώτη Μάη 1886 από τους απολυμένους του εργοστασίου κατασκευής θεριστικών μηχανών της McCormick Company. Οι πορείες σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ την ίδια μέρα συγκέντρωσαν κοντά στο μισό εκατομμύριο εργάτες.

Ένα σύντομο άρθρο για τα γεγονότα εκείνων των ημερών βρίσκεται εδώ: "The 1886 Haymarket Square Riot in Chicago". Το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα είναι ότι ο αντίκτυπος των γεγονότων, ειδικά μετά την έκρηξη βόμβας σε συγκέντρωση λίγες μέρες μετά και με την υστερία που καλλιεργήθηκε από τα ΜΜΕ της εποχής, ήταν τέτοιος που προκάλεσε την εκτέλεση τεσσάρων εργατών και τη δυσφήμηση του μεγαλύτερου αμερικάνικου συνδικάτου της εποχής (των «Ιπποτών της Εργασίας» με 700.000 μέλη) που ουσιαστικά αργότερα αναγκάστηκε να διαλυθεί.

Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν και στο αντίστοιχο λήμμα της Wikipedia.

Σήμερα στις ΗΠΑ, πάντως εορτάζεται η «Ημέρα του Νόμου» (Law Day) και η «Ημέρα της Αφοσίωσης» (Loyalty Day)!

μικρά (2)

Περί παραληρήματος

Τον συγγραφέα Δημήτρη Νόλλα δεν τον γνώριζα. Με ένα γρήγορο ψάξιμο στο ίντερνετ βλέπω ότι είναι βραβευμένος (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1983), Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1993), Βραβείο Διηγήματος περιοδικού Διαβάζω (1996) κ.ά.) και πολυμεταφρασμένος (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ολλανδικά, σερβικά, τσέχικα), ενώ έχει διατελέσει και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Δεν αποκλείεται υπό άλλες συνθήκες να τον μάθαινα και ενδεχομένως να τον εκτιμούσα μέσα από το έργο του.

Έμελλε όμως να τον πρωτογνωρίσω μέσα από ένα άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», όπου καταφέρεται εναντίον του σλαβομακεδονικού μεγαλοϊδεατισμού. Προς το τέλος του άρθρου αναφέρεται στη στάση του ΚΚΕ και της Γ’ Διεθνούς περί «ανεξάρτητης Μακεδονίας», που παρουσιάζεται περίπου σαν αρχή του κακού, αποδίδοντας στη συνέχεια τιμή στους «οπλίτες του Εθνικού Στρατού που άφησαν τα κόκαλά τους στον Γράμμο και το Βίτσι το 1948». Εντάξει, το κοινό της Καθημερινής - τουλάχιστον ως προς ένα σημαντικό κομμάτι του - είναι γνωστών πολιτικών θέσεων, όσο οξύμωρο κι αν είναι να παραγνωρίζεις τις ιστορικές συνθήκες για να αποδώσεις εύσημα πατριωτισμού σε εκείνους που είχαν κατεξοχήν συμφιλιωθεί με την ιδέα της παραχώρησης όχι μόνο της Μακεδονίας, αλλά όλης της κατεχόμενης Ελλάδας σε ιταλούς και γερμανούς κατακτητές.

Το πιο απολαυστικό κομμάτι του άρθρου όμως είναι η τελευταία παράγραφος, που παραθέτω ασχολίαστη:

«Υπ’ αυτή την έννοια δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση σ’ αυτό το παραλήρημα από εκείνη του συνοριοφύλακα Ανθιμου, του Γέροντα συνεχιστή της μεγάλης παράδοσης, που ξεκινάει απ’ τους Σπαρτιάτες, περνάει απ’ τον τελευταίο Παλαιολόγο για να καταλήξει στον Μεταξά, και λέει σε γλώσσα ελληνική: «Αυτά που μας ζητάτε, αδέρφια, δεν είναι προσωπική μας περιουσία για να σας τα δώσουμε. Καλώς να ορίσετε, λοιπόν, να τα πάρετε». Καμιά επιθετικότητα σ’ αυτή την αντιφώνηση. Μόνον συμπάθεια και ανησυχία.»

Η απάντηση στην κρίση

Το νέο, «πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα» του ΠΑΣΟΚ, όπως το διάβασα στο πρωτοσέλιδο των «Νέων», λίγες μέρες μετά το Πάσχα, όταν ήμουν ακόμη στο χωριό, απέχοντας όσο το δυνατόν από τηλεοράσεις και κομπιούτερ. Δε συνηθίζω να γελάω δυνατά μόνος μου, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να κρατηθώ:


Εγκληματικότητα, καταστολή, ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Ένα επίκαιρο σκίτσο του Quino:

(κλικ για μεγεθυνση)

Στην επέτειο της 21ης Απριλίου προβλήθηκαν από ορισμένα ΜΜΕ αφιερώματα στη λογοκρισία επί χούντας. Τα θυμήθηκα χθες διαβάζοντας αυτή την είδηση από το petshopboys.co.uk:

«Ο νέος δίσκος των Pet Shop Boys “Yes” θα κυκλοφορήσει σύντομα στην Κίνα από την EMI. Το τραγούδι “Legacy” θα βρίσκεται σε instrumental μορφή, καθώς απέτυχε να πάρει την έγκριση του “Τμήματος Τύπου και Εκδόσεων”. Ορισμένοι από τους επίμαχους στίχους είναι: “Οι κυβερνήσεις πέφτουν / οι παγετώνες λιώνουν / οι τυφώνες μαίνονται”, “Η οργή παραμένει σε Ανατολή και Δύση / Η Αστυνομία αναμένει / μία σύλληψη”.»
(σ.σ. το συγκεκριμένο κομμάτι γράφτηκε με αφορμή την αποχώρηση του Tony Blair από την πρωθυπουργία, το δε γενικό ύφος του δίσκου είναι ποπ και εξωστρεφές, κάποια από τα κομμάτια του προορίζονταν αρχικά για την Kylie Minogue [!])

Are You Gypsified?

Οι συλλογές “Electric Gypsyland” και “Electric Gypsyland Vol. 2”, κυκλοφόρησαν το 2004 και το 2006 από την Crammed Discs με κεντρικό concept «τσιγγάνικοι ήχοι με σύγχρονα beats». Τα πρωτότυπα κομμάτια ανήκουν κυρίως στα συγκροτήματα Taraf de Haïdouks, Mahala Rai Banda από τη Ρουμανία και Koçani Orkestar από την ΠΓΔ-Μακεδονία (ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε). Οι remixers προερχόμενοι από πολλές διαφορετικές χώρες (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ουκρανία, Σερβία, Τουρκία, ΗΠΑ, Βραζιλία, Χιλή) αναλαμβάνουν να τα μετατρέψουν σε ρυθμικά dance σχήματα, dub-reggae ατμόσφαιρες, electronica ηχοτοπία και avant-garde μορφές, επιλέγοντας ως επί το πλείστον να κρατηθούν αρκετά κοντά στον ήχο του πρωτότυπου.


Καθοριστικής σημασίας συλλογές για την ανάδειξη ενός υπο-είδους που έγινε γνωστό με τον μάλλον άχαρο τίτλο balkan beat, στο παρακάτω mix βρίσκεται μια επιλογή από τις καλύτερες στιγμές των δύο δίσκων, σύμφωνα πάντοτε με το υποκειμενικό κριτήριο του γράφοντος.

Are You Gypsified? (info + d/l link) [Play now]
1. Bigga Bush vs Koçani Orkestar - L'Orient est Roots
2. DJ Click vs Mahala Raï Banda - Romano Dance
3. Modern Quartet vs Koçani Orkestar - Fantasia for Clarinet
4. Cibelle vs Koçani Orkestar - Maxutu
5. Olaf Hund vs Ursari de Clejani / Taraf de Haïdouks / Koçani Orkestar - Are You Gypsified? (Megamix)
6. Señor Coconut vs Koçani Orkestar - Usti, Usti Baba
7. Yuriy Gurzhy / Russendisko & Friends vs Zelwer - The New Adventures Of Soldier Tufaiev
8. Tunng vs Taraf de Haïdouks - Homecoming