Τα τανκς τρακάρανε, μία η ελπίδα...

Ξεφυλλίζοντας τη χθεσινή «Καθημερινή» μπορεί κανείς να δει αντιπροσωπευτικά δείγματα του λεγόμενου σοβαρού συντηρητικού ελληνικού Τύπου. Καταρχάς από τη μία ο μάλλον προβλέψιμος γοερός θρήνος για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, με σύγκλιση όμως της πλειοψηφίας των πολιτικών αναλυτών στην κατάδειξη του υπαίτιου: πρόκειται για «την κουλτούρα της μεταπολίτευσης». Οι γνωστές επικρίσεις για τον "βαθιά συντηρητικό λόγο", "που μπλοκάρει κάθε αλλαγή". Σύμφωνα με δεύτερο αρθρογράφο πρόκειται για κάτι βαθύτερο: μια "μοναδική παθογένεια του ελληνικού συστήματος και κατ’ επέκταση της κοινωνίας, που επιμένει να λειτουργεί ωσάν να βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς επαναστάσεως. Η θεώρηση της πορείας του έθνους γίνεται αποκλειστικά με όρους συγκρουσιακούς, στη βάση επαναστατικών σταθμών, με πάσης φύσεως κινήματα που ανέτρεψαν δυνάμεις αδρανείας και εξασφάλισαν την πρόοδο. Η πεμπτουσία της μεταπολιτεύσεως είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου και με τον τρόπο αυτό θεσμοθετήθηκε περίπου ότι η κάθε νέα μαθητική ή πανεπιστημιακή γενιά οφείλει να δράσει με τρόπο επαναστατικό, μιμούμενη το κλέος των γονέων της"! Η «παθογένεια» της πολιτικοποίησης, της διεκδικητικής κληρονομιάς, της αγωνιστικότητας...

Κορυφαίες στιγμές όμως αποτελούν δύο άρθρα. Το ένα είναι αυτό του Αλέξη Παπαχελά, διευθυντή της εφημερίδας, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της βδομάδας είτε από την τηλεόραση είτε από τη στήλη του καλούσε τον Καραμανλή «να γίνει επιτέλους Σαρκοζί», να «συντρίψει τους ταραξίες», ζητώντας «να επέμβει αν χρειαστεί κι ο στρατός». Εδώ καταλήγει πιο ολοκληρωμένα στο τελικό συμπέρασμα του συλλογισμού του: "είναι παράλογο να συζητάμε σήμερα για το «αστυνομικό κράτος» ως το βασικό πρόβλημα της χώρας και να αναβιώνουν τα στερεότυπα της «κακής Δεξιάς». Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι το αν θα έβγαιναν ποτέ τα τανκς στους δρόμους, αλλά το ότι και να έβγαιναν θα τράκαραν μεταξύ τους..." Ποια αστυνομική βία και κουραφέξαλα, ούτε μια σωστή Χούντα δεν είμαστε ικανοί να επιβάλουμε, αυτό είναι το «πρόβλημα σήμερα»...

Το δεύτερο είναι το άρθρο του Θάνου Βερέμη, προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, αλλά και βασικού εισηγητή και υπεύθυνου των «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων» της κυβέρνησης. Αφού τονίζει ότι θεωρεί αποπροσανατολιστικές τις αναφορές σε κοινωνικές ανισότητες και στην «κατάπτυστη» λογική της συλλογικής κοινωνικής ευθύνης (το "διαφανές πέπλο συλλογικής τάχα ενοχής"), που όπως επισημαίνει αναπαράγεται λόγω "αγραμματοσύνης και προπέτειας" για να δικαιολογήσει τα "ατομικά κουσούρια" των "κουκουλοφόρων επαγγελματιών του ολέθρου και των όρνεων των λαφυραγογούντων", καταλήγει: "Ηταν ελπιδοφόρο αυτό που έγινε στην Πάτρα όπου τα θύματα ένωσαν τις δυνάμεις τους και κυνήγησαν τους θύτες αναγκάζοντάς τους να αναζητήσουν άσυλο στο Πανεπιστήμιο"... Ναι, αναφέρεται ακριβώς σε αυτές τις «ελπιδοφόρες» πρωτοβουλίες, που - όχι μόνο «κάποιοι αριστεριστές» αλλά και - ο ίδιος ο δήμαρχος Πάτρας και ο νομάρχης Αχαΐας αναγνώρισαν ξεκάθαρα ως πορείες μελών της Χρυσής Αυγής...

Τελικά είτε με «αριστερό» παρελθόν, είτε με «φιλελεύθερες» περγαμηνές, οι συμπάθειες και οι ιδεολογικές συγκλίσεις δύσκολα κρύβονται...