Η 16χρονη Ελένη Φαλούγι, μαθήτρια της πρώτης Λυκείου, γεννήθηκε εδώ από Νιγηριανούς γονείς.
Μας μιλά για μια... εμπειρία της φέτος το καλοκαίρι.
«Μαζί με μια φίλη μου δουλεύαμε στο μοίρασμα φυλλαδίων. Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε να πάμε όπως πάντα με το τρένο στην Ομόνοια, που είναι το γραφείο όπου θα παίρναμε τα φυλλάδια. Φτάσαμε και ενώ ήμασταν πια στις τελευταίες σκάλες για να βγούμε από τον σταθμό -πολύ μακριά δηλαδή από τα σημεία ελέγχου εισιτηρίων- δύο ελεγκτές μας ζήτησαν τα εισιτήριά μας. Τους απαντήσαμε πως τα είχαμε ήδη πετάξει όταν περάσαμε τα σημεία ελέγχου και αυτοί μας είπαν πως έπρεπε να μας πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα· δεν πίστευαν τις εξηγήσεις μας και μας χαρακτήρισαν "ιερόδουλες". Εκεί ένας αξιωματικός μάς ρώτησε τι είχε γίνει. Του εξηγήσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μας ακούσει και μας έβρισε και αυτός αποκαλώντας μας με τον ίδιο χαρακτηρισμό. Στη συνέχεια έψαξε την τσάντα της φίλης μου για να δει αν είχε λεφτά για το πρόστιμο και όταν τελείωσε διέταξε να μας πάνε στο κρατητήριο.
Εκεί βρεθήκαμε ανάμεσα σε 15 ενήλικους άνδρες. Ο χώρος ήταν κλειστός με ένα και μοναδικό παράθυρο και όλοι οι κρατούμενοι ανεξαιρέτως κάπνιζαν, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική. Η φίλη μου, που έχει ένα πρόβλημα υγείας με το συκώτι της, έπαθε κρίση, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει πως την πονάει η κοιλιά της. Σοκαρίστηκα, ένιωθα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου.
Μέσα στον πανικό μου άρχισα να χτυπώ την πόρτα και να φωνάζω στους φύλακες... Χρειάστηκαν 10 λεπτά για να έρθει κάποιος να ρωτήσει τι συμβαίνει. Οταν του εξήγησα, άνοιξε την πόρτα, πήρε τη φίλη μου, ενώ εμένα με έκλεισε ξανά μέσα, παρ' όλα τα παρακάλια μου να βγω για να τη βοηθήσω... Πέρασαν ακόμα 5 λεπτά για να μου επιτρέψουν τελικά να μείνω μαζί της. Η Ιουλιέτα έκλαιγε συνεχώς, ήταν σε κρίση πανικού, έτρεμε και φώναζε και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Ημουν κι εγώ σε κατάσταση σοκ.
Επειτα από μισή ώρα περίπου ήρθαν οι δικοί μας με τα χαρτιά μας, τα οποία και έδωσαν στους αστυνομικούς. Στην αρχή δεν πίστευαν ότι είμαστε εμείς στις φωτογραφίες. Συνέχιζαν να επιμένουν πως είμαστε "ιερόδουλες". Αποφασίσαμε να καλέσουμε τον πρέσβη της Νιγηρίας. Ευτυχώς ήρθε αμέσως στο Τμήμα και έτσι επιτέλους μας άφησαν ελεύθερες, ύστερα από 3 ώρες και 45 λεπτά!
Το απίστευτο είναι ότι αν δεν είχε έρθει ο πρέσβης δεν ξέρω πότε θα τελείωνε αυτή η ταπεινωτική περιπέτεια. Κι όλα αυτά για έναν έλεγχο εισιτηρίου... Αυτό είναι πραγματική κατάντια.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να υποστώ αυτή τη συμπεριφορά...
Εσείς μπορείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα;».
(Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία)
Το συμπέρασμα, Ελένη μου, είναι γνωστό: «Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές», εσείς είστε μαύροι...
Μας μιλά για μια... εμπειρία της φέτος το καλοκαίρι.
«Μαζί με μια φίλη μου δουλεύαμε στο μοίρασμα φυλλαδίων. Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε να πάμε όπως πάντα με το τρένο στην Ομόνοια, που είναι το γραφείο όπου θα παίρναμε τα φυλλάδια. Φτάσαμε και ενώ ήμασταν πια στις τελευταίες σκάλες για να βγούμε από τον σταθμό -πολύ μακριά δηλαδή από τα σημεία ελέγχου εισιτηρίων- δύο ελεγκτές μας ζήτησαν τα εισιτήριά μας. Τους απαντήσαμε πως τα είχαμε ήδη πετάξει όταν περάσαμε τα σημεία ελέγχου και αυτοί μας είπαν πως έπρεπε να μας πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα· δεν πίστευαν τις εξηγήσεις μας και μας χαρακτήρισαν "ιερόδουλες". Εκεί ένας αξιωματικός μάς ρώτησε τι είχε γίνει. Του εξηγήσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μας ακούσει και μας έβρισε και αυτός αποκαλώντας μας με τον ίδιο χαρακτηρισμό. Στη συνέχεια έψαξε την τσάντα της φίλης μου για να δει αν είχε λεφτά για το πρόστιμο και όταν τελείωσε διέταξε να μας πάνε στο κρατητήριο. Εκεί βρεθήκαμε ανάμεσα σε 15 ενήλικους άνδρες. Ο χώρος ήταν κλειστός με ένα και μοναδικό παράθυρο και όλοι οι κρατούμενοι ανεξαιρέτως κάπνιζαν, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική. Η φίλη μου, που έχει ένα πρόβλημα υγείας με το συκώτι της, έπαθε κρίση, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει πως την πονάει η κοιλιά της. Σοκαρίστηκα, ένιωθα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου.
Μέσα στον πανικό μου άρχισα να χτυπώ την πόρτα και να φωνάζω στους φύλακες... Χρειάστηκαν 10 λεπτά για να έρθει κάποιος να ρωτήσει τι συμβαίνει. Οταν του εξήγησα, άνοιξε την πόρτα, πήρε τη φίλη μου, ενώ εμένα με έκλεισε ξανά μέσα, παρ' όλα τα παρακάλια μου να βγω για να τη βοηθήσω... Πέρασαν ακόμα 5 λεπτά για να μου επιτρέψουν τελικά να μείνω μαζί της. Η Ιουλιέτα έκλαιγε συνεχώς, ήταν σε κρίση πανικού, έτρεμε και φώναζε και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Ημουν κι εγώ σε κατάσταση σοκ.
Επειτα από μισή ώρα περίπου ήρθαν οι δικοί μας με τα χαρτιά μας, τα οποία και έδωσαν στους αστυνομικούς. Στην αρχή δεν πίστευαν ότι είμαστε εμείς στις φωτογραφίες. Συνέχιζαν να επιμένουν πως είμαστε "ιερόδουλες". Αποφασίσαμε να καλέσουμε τον πρέσβη της Νιγηρίας. Ευτυχώς ήρθε αμέσως στο Τμήμα και έτσι επιτέλους μας άφησαν ελεύθερες, ύστερα από 3 ώρες και 45 λεπτά!
Το απίστευτο είναι ότι αν δεν είχε έρθει ο πρέσβης δεν ξέρω πότε θα τελείωνε αυτή η ταπεινωτική περιπέτεια. Κι όλα αυτά για έναν έλεγχο εισιτηρίου... Αυτό είναι πραγματική κατάντια.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να υποστώ αυτή τη συμπεριφορά...
Εσείς μπορείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα;».
(Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία)
Το συμπέρασμα, Ελένη μου, είναι γνωστό: «Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές», εσείς είστε μαύροι...
2 σχόλια:
Στο σωστό συμπέρασμα σου θα πρόσθετα και το "έχουμε και μαλάκες μπάτσους...".
varometro
Προφανώς... που δεν είναι και αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο.
Απλά μου την έχει δώσει που συχνά πετυχαίνω τύπους που βγάζουν του κόσμου τα ρατσιστικά απωθημένα κι όταν πας να τους αντικρούσεις σου πετάνε ένα «οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές» (βάζοντας προφανώς τον εαυτό τους ως μέτρο σύγκρισης). Κι εντωμεταξύ ο κάθε μετανάστης πρώτης, δέυτερης ή τρίτης γενιάς (ή ακόμα και πολιτογραφημένος έλληνας με άλλο χρώμα επιδερμίδας) κινδυνεύει από τη μια στιγμή στην άλλη να πρωταγωνιστήσει στο sequel του «Εξπρές του Μεσονυχτίου»...
Δημοσίευση σχολίου