22.9.11

10 snapshot videos of R.E.M.

1. Τον Nοέμβρη του 1983, σε μια αρκετά νέα εκπομπή του NBC με παρουσιαστή τον David Letterman, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην τηλεόραση μια σχετικά άγνωστη μπάντα από την Αθήνα της Georgia. Το ντεμπούτο τους “Murmur” έχει αποσπάσει εξαιρετικά θετικές κριτικές από τον μουσικό τύπο, χάρη στον ιδιόμορφο ήχο του και τη μυστηριακή, ερμητική στιχουργική του γραφή. Πρώτο single είναι το post-punk Radio Free Europe.



2. «Συναυλιακός χώρος Milton Keynes, 22 Ιουνίου 1985: Βρίσκομαι ψηλά πάνω από τη σκηνή κρεμασμένος στις σκαλωσιές απέναντι σε έναν καταιγιστικό άνεμο, με τη βροχή να πέφτει πάνω στο πρόσωπό μου σαν βελόνες. Ο λόγος που παίρνω αυτό το ρίσκο είναι απλούστατα επειδή προσπαθώ να έχω μια κάπως καλύτερη εικόνα των R.E.M. που παίζουν ζωντανά λίγα μέτρα κάτω μου. Βρέχει καταρρακτωδώς. Αλλά δεν είναι μόνο οι ουρανοί που έχουν ανοίξει, αλλά και το βαριεστημένο κοινό του φεστιβάλ που ανυπομονεί να δει τους U2 και κάνει επίσης τη ζωή δύσκολη στα support συγκροτήματα. Στις μπροστινές σειρές, πίνουν μπύρα μέσα από μεγάλα πλαστικά μπουκάλια, τα οποία στη συνέχεια γεμίζουν με κάτουρο και τα εκσφενδονίζουν στη σκηνή σε όποιο γκρουπ αποδοκιμάζουν, συμπεριλαμβανομένων των R.E.M. (…) O Peter Buck καταφέρνει να αποφύγει με σβελτάδα τα μπουκάλια που έρχονται προς το μέρος του, χωρίς να χάνει ούτε μια νότα. Αλλά ο Michael Stipe είναι ευάλωτος, όπως στέκεται ακλόνητος μπροστά από τη βάση του μικροφώνου. “Ω, σας ευχαριστώ πάρα πολύ,” λέει στο κοινό μετά από μια πολύ κοντινή βολή, “το καλοκαίρι στην Georgia δε μοιάζει καθόλου με αυτό εδώ.” Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, αλλά το κοινό δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να τους προσέξει, ειδικά εφόσον η πλειοψηφία των τραγουδιών του σετ προέρχεται από το καινούργιο τους άλμπουμ, που ελάχιστοι έχουν μέχρι στιγμής ακούσει. Η συναυλία απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί επιτυχημένη.» Peter Hogan – The complete guide to the music of R.E.M. (Omnibus Press)

Όσο κι αν οι κριτικές στον τύπο εξακολουθούσαν να είναι διθυραμβικές, οι R.E.M. δεν έπαυαν να αποτελούν παγκοσμίως μια σχετικά άσημη μπάντα, που στην πρώτη της περιοδεία στην Αγγλία πολλές φορές δυσκολευόταν να παίξει σε club με ακροατήριο μεγαλύτερο των 100 ατόμων. Εδώ, κατά την προετοιμασία του τρίτου δίσκου τους “Fables of the Reconstruction,” προβάρουν ένα από τα καινούργια τους τραγούδια, το Driver 8.



3. Τα μουσικά βιντεοκλίπ για την προώθηση ενός δίσκου στην τηλεόραση θεωρούνταν τότε από τους R.E.M. μια πλαστή, ξεπερασμένη και ακατάλληλη μορφή επικοινωνίας με το κοινό τους. Έτσι, όποτε καλούνταν να πραγματοποιήσουν κάτι σχετικό για τη δισκογραφική τους εταιρεία, άλλοτε ξανάπαιζαν ζωντανά όλο το κομμάτι για τις ανάγκες της βιντεοσκόπησης (So. Central Rain) ή κατέφευγαν σε απλές, χαμηλού προϋπολογισμού, no-budget λύσεις, όπως στο κλασικό πλέον Fall On Me από το 1986 (βλ. επίσης μια εξαιρετική ανάρτηση σχετικά με αυτό το κομμάτι εδώ).



4. Σε ένα ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 1987 για την αναδυόμενη μουσική σκηνή της αμερικανικής Αθήνας, μαζί με συγκροτήματα όπως οι B-52's, οι Pylon και οι Flat Duo Jets, παρουσιάζονται και οι R.E.M. με ένα από τα πιο πρόσφατα τραγούδια τους, το εμπνευσμένο από τον αμερικανικό εμφύλιο Swan, Swan H.



5. Στην τελευταία τους κυκλοφορία στην IRS, (“Document”, 1987) οι R.E.M. κάνουν την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία στα charts με το The One I Love. Την επόμενη χρονιά υπογράφουν στην Warner Bros και ηχογραφούν το “Green”. Στο You Are The Everything, από τον δίσκο αυτό, ακούγεται για πρώτη φορά ένα μουσικό όργανο που σταδιακά θα καθιερωνόταν ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του μουσικού τους στίγματος: το μαντολίνο. Εδώ σε μια ζωντανή εκτέλεση στη βρετανική εκπομπή Our Common Future.



6. Το αξιοπερίεργο με τα δύο άλμπουμ που τους εκτόξευσαν στην παγκόσμια αναγνώριση και αποδοχή (“Out Of Time”, 1991 και “Automatic For The People”, 1992) ήταν το γεγονός ότι το γκρουπ, κουρασμένο από τις συνεχείς περιοδείες επί μία δεκαετία, αποφάσισε να μη δώσει συναυλίες μετά την κυκλοφορία τους, δοκιμάζοντας να εκμεταλλευτεί μέσα που έως τότε είχε απορρίψει, όπως τα «επαγγελματικά» βιντεοκλίπ και οι πολλές εμφανίσεις σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές.

Μπορεί οι R.E.M. να έχουν σήμερα ουσιαστικά αποκηρύξει το Shiny Happy People, η συμμετοχή τους όμως στο παιδικό σόου Sesame Street με μια διασκευασμένη εκδοχή του κομματιού
(Furry Happy Monsters) έδειχνε πως ακόμα κι αν η κριτική πως «είχαν ξεπουληθεί» σε πιο εμπορικά μονοπάτια είχε κάποια βάση, κατάφερναν να το κάνουν με πραγματικά πολύ ξεχωριστό στυλ.



7. Η αποχώρηση του drummer Bill Berry – όχι απλά από τους R.E.M., αλλά από κάθε επαγγελματική μουσική δραστηριότητα – μετά την ολοκλήρωση του “New Adventures In Hi-Fi” και λίγο καιρό έπειτα από μια δύσκολη περιπέτεια της υγείας του (κατέρρευσε λόγω εγκεφαλικού ανευρύσματος σε συναυλία το 1995), σηματοδότησε ένα κρίσιμο σημείο καμπής στην πορεία των R.E.M. Συμπτωματικά, στο τελευταίο single τους με τον Berry στις τάξεις τους, ο ρυθμός των ντραμς αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίζεται όλο το κομμάτι, στο θαυμάσιο How The West Was Won And Where It Got Us.



8. Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της νεότερης αυτής φάσης των R.E.M. ως τριμελές σχήμα είναι και το Disappear από το παραγνωρισμένο “Reveal” του 2001, εδώ σε μία από τις ελάχιστες φορές που παίχτηκε ζωντανά (στο MTV unplugged).



9. Η επιστροφή τους σε έναν πολύ πιο δυναμικό rock ήχο και στην πολιτική διαμαρτυρία έκανε το “Accelerate” του 2008 έναν αναπάντεχα σπουδαίο δίσκο σε μια χρονική στιγμή που δεν το περίμενε κανείς. Το Mr. Richards από τα sessions της περιόδου αυτής, εδώ σε μια ακουστική εκτέλεση «εν κινήσει».



10. Για τον τελευταίο τους δίσκο – που δεν τους βρίσκει στο ζενίθ της δημιουργικότητάς τους, χωρίς να είναι επ’ ουδενί κακός (there’s no such thing as a bad R.E.M. record) – γυρίστηκαν shortfilms από διαφορετικούς σκηνοθέτες για κάθε ένα κομμάτι του, σε μια διαδικασία που βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη, την ώρα που το συγκρότημα ανακοίνωσε ομόφωνα τη διάλυσή του. Ο Stipe συμμετέχοντας κι ο ίδιος στο κλιπ του Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter μοιάζει κάπως να προεξοφλεί την εξέλιξη αυτή με το τελικό βλέμμα του στο ιδιόρρυθμο αυτό βίντεο, με guest την εκκεντρική Peaches.


μικρά (16)



-------------------------------------

«Είναι φανερό, το μέλημα ήταν και είναι ένα. Με την απολιτικοποίηση –και τη συνακόλουθη ηθικοποίηση– της πολιτικής αρνούμαστε πως είμαστε εμείς, σαν κατεστημένο πλέον, ο στόχος της αποδοκιμασίας και της βίας, πως είμαστε εμείς ο αποδέκτης της μούντζας και της ροχάλας, αφού εμείς είμαστε σήμερα εξουσία, ή το αξιοδάκρυτο πια: αεριστές και γλειφτρόνια της εξουσίας

Αυτή είναι η κατακλείδα του τελευταίου κειμένου («Όταν εμείς ανακαλύπταμε την ανομία...») που έστειλε ο Γιάννης Χάρης στα «Νέα», αλλά δε δημοσιεύτηκε ποτέ. Αντίθετα, ειδοποιήθηκε ότι, λόγω περικοπών, η συνεργασία τους θα διακοπεί. Προβοκατόρικο ερώτημα: πόσοι άραγε να αναγνώρισαν τους εαυτούς τους στα παραπάνω λόγια;