26.3.09

Mighty Upsetter leftovers


Original post


Lee 'Scratch' Perry vs The Moody Boyz - International Broadcaster (feat. Roots Manuva & LSK)


Lee 'Scratch' Perry vs Kode9 - Yellow Tongue (dub) (feat. Samia Farah)



Lee 'Scratch' Perry - Obeah Room



Lee 'Scratch' Perry & Adrian Sherwood - Brazilian Jungle



25.3.09

Ο Herman Melville και η επανάσταση του '21



«Μέχρι τα μεσάνυχτα οι δουλειές βρίσκονταν σε πλήρη λειτουργία. Είχαμε ξεφορτωθεί το κουφάρι, είχαμε αποπλεύσει, ο άνεμος δυνάμωνε, το άγριο σκοτάδι του ωκεανού ήταν έντονο. Αλλά το σκοτάδι αυτό χτυπιόταν από τις μανιώδεις φλόγες που κατά διαστήματα διακλαδίζονταν έξω από τις μαυρισμένες καπνοδόχους και φώτιζαν κάθε ψηλό σκοινί στα ξάρτια, σαν την περίφημη ελληνική φωτιά. Το φλεγόμενο πλοίο συνέχιζε την πορεία του, σαν επιφορτισμένο χωρίς τύψεις για μια πράξη εκδίκησης. Όπως τα γεμάτα πίσσα και θειάφι μπρίκια του τολμηρού Υδραίου Κανάρη, βγαίνοντας τα μεσάνυχτα από τα λιμάνια τους με μεγάλα διαστήματα από φλόγες για πανιά, χτυπούσαν επάνω στις τουρκικές φρεγάτες και τις περιτύλιγαν με καταστροφική φωτιά.»

Η ιστορία της αναζήτησης της Μεγάλης Λευκής Φάλαινας θα μπορούσε στην πραγματικότητα να ειπωθεί μέσα σε πολύ λίγες σελίδες. Όσοι από το αναγνωστικό κοινό της εποχής στην οποία πρωτοεκδόθηκε (1851) περίμεναν ηρωικές περιπέτειες, ανατροπές και συνεχή δράση, απογοητεύονταν γρήγορα από ένα κείμενο που παρότι γεμάτο λεπτομέρειες πάνω στη ζωή του πληρώματος ενός φαλαινοθηρικού, ήταν εξίσου φορτωμένο και με ιστορικές αναφορές, φιλοσοφικές αναζητήσεις, εμβαθύνσεις σε διαφορετικές κουλτούρες, περιγραφές θρησκευτικών εμπειριών και ψυχολογικών εμμονών. Η συγκριτικά ελάχιστη και αργά εξελισσόμενη πλοκή περνούσε σε δεύτερο πλάνο. Οι κριτικές για το βιβλίο, όσο ζούσε ο ίδιος ο Μέλβιλ, ήταν συγκρατημένες και μάλλον αρνητικές. Οι περισσότερες θετικές κρίσεις τότε έγιναν από άλλους συγγραφείς με τους οποίους διατηρούσε φιλία. Η πραγματική αναγνώριση του βιβλίου του ήρθε τελικά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο «Μόμπυ Ντικ» αναγορεύτηκε σε κορυφαίο έργο του αμερικανικού ρομαντισμού.

Στο παραπάνω απόσπασμα (*η μετάφραση από τα αγγλικά είναι δική μου – ελπίζω να μην το σκότωσα τελείως – το μεταφρασμένο βιβλίο δυστυχώς το έχω αφήσει στο χωριό*), βρισκόμαστε στο σημείο όπου το πλήρωμα, αφού έχει σκοτώσει την πρώτη φάλαινα, συνεχίζει να εργάζεται καθώς κάθε κομμάτι της ξεχωρίζεται, επεξεργάζεται και αποθηκεύεται για να πουληθεί για διάφορες χρήσεις.

Σε μία από τις πολλές παρεκβάσεις του, ο Μέλβιλ, μέσα από το στόμα του αφηγητή Ισμαήλ, παρομοιάζει το φωτισμένο από τα καζάνια που βράζουν πλοίο με φλεγόμενη τουρκική φρεγάτα. Στην καταγωγή του Κανάρη βέβαια λαθεύει - δεν ήταν Υδραίος, αλλά γεννημένος στα Ψαρά - αποκαλύπτει όμως πως η φήμη της προσωπικότητας του και των πράξεών του - που είχαν πραγματοποιηθεί κάτι λιγότερο από τρεις δεκαετίες πριν - είχαν περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και είχαν «πυρπολήσει τη φαντασία» όσων παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τις ειδήσεις από τον υπόλοιπο κόσμο.

24.3.09

Κανίβαλοι


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο δημοσκοπήσεις για την εγκληματικότητα που δημοσιεύονται στον κυριακάτικο Τύπο: της Public Issue για την Καθημερινή και της Alco για το Πρώτο Θέμα.
Στην ερώτηση αν συμφωνεί με τις επιπλέον ποινές σε όσους παρανομούν με κουκούλα, φαίνεται να απαντά θετικά το 62% των πολιτών στη δημοσκόπηση της Alco και το 59% των πολιτών στη δημοσκόπηση της Public Issue. Σε ερώτηση της Public Issue αν πρέπει να επεμβαίνει η αστυνομία όταν γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις στα πανεπιστήμια φέρεται να απαντά θετικά το 70% των πολιτών. Η Public Issue και η Καθημερινή υποστηρίζουν ότι το 49% των ερωτηθέντων κρίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει καν πανεπιστημιακό άσυλο. Σε άλλη ερώτηση της Public Issue, το 72,3% ζητά την άμεση απέλαση των λαθρομεταναστών. (πηγή)

«Στη χώρα των κανιβάλων που γεννήθηκα και έζησα σαράντα μαρτυρικά χρόνια, η ατυχία και κακοτυχία μου είναι αυτοί οι κανίβαλοι. Οι κανίβαλοι που έχουν γνώμη (για τους άλλους πάντα) και ψηφίζουν και κάνουν κόλαση τη ζωή των άλλων. Μισητοί μου κανίβαλοι, κανείς σας δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του.» Κατερίνα Γκουλιώνη (πηγή)

Οι ανήλικοι «τρομοκράτες» της Λάρισας

«Φυσικά μένουν απέξω από την έννοια αυτής της εγκληματικής οργάνωσης δραστηριότητες πολιτών, απεργίες συνδικάτων -ακούστηκαν τέτοια πράγματα- αν επιδιώκουν και πετυχαίνουν φθορά ξένης ιδιοκτησίας ή διακοπή λειτουργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς. Αυτό είναι αυτονόητο. Εδώ το πολύ να τιμωρείται το τετελεσμένο έγκλημα, η φθορά ξένης ιδιοκτησίας, η παρακώλυση συγκοινωνιών, εάν βέβαια οι εισαγγελικές αρχές δεν δείξουν κάποια ανοχή. Είναι γνωστό ότι δείχνουν ανοχή πολλές φορές και καλά κάνουν για λόγους κοινωνικής ηρεμίας. Οι προπαρασκευαστικές πράξεις όμως ασφαλώς δεν τιμωρούνται γι' αυτές τις περιπτώσεις. Πρέπει να είναι εγκληματική οργάνωση που επιδιώκει την τέλεση κακουργήματος» - Μιχάλης Σταθόπουλος.

Η παραπάνω δήλωση του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ, έγινε κατά τη συζήτηση και ψήφιση της νέας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στη Βουλή το 2001. Ο λεγόμενος και «τρομονόμος» προωθήθηκε ως «αναγκαία εναρμόνιση» με τα διεθνή πρότυπα για τη «θωράκιση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και ψηφίστηκε από μια «συμμαχία των προθύμων» βουλευτών των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Ανάμεσα σε άλλα μέτρα, προέβλεπε τη λειτουργία ειδικών δικαστηρίων με προεπιλεγμένους δικαστές, χωρίς ενόρκους, με τη δυνατότητα καταθέσεων ανώνυμων μαρτύρων και με αμετάκλητη ισχύ των ποινών.

Η επαναφορά του «τρομονόμου» στην επικαιρότητα έγινε με τη σύλληψη διαδηλωτών στις πορείες του περασμένου Δεκέμβρη στη Λάρισα και την παραπομπή τους ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης». Δύο ήταν τα βασικά επιχειρήματα όσων αντιδρούσαν εξαρχής στην ψήφιση της αντιδημοκρατικής νομοθεσίας· το πρώτο αφορούσε την κατάργηση αυτονόητων δικαιωμάτων των κατηγορουμένων σε μια τέτοιου είδους δίκη και το δεύτερο τη δυνατότητα επέκτασης των ορίων του ορισμού της «τρομοκρατίας», ώστε να συμπεριλαμβάνονται ευρύτερες ομάδες διαδηλωτών και απεργών. Ειδικά για το δεύτερο, δόθηκαν πολλές αλλά ελάχιστα πειστικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να γίνει «κακή χρήση» του «χρήσιμου νομοσχεδίου».

Ένα πρόσφατο σχετικό άρθρο του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας εδώ.

Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ από τη Λάρισα εδώ:

Οι ανήλικοι «τρομοκράτες» της Λάρισας
(Νατάσα Κεφαλληνού, εφημερίδα «Πριν», 8 Μαρτίου 2009)

Τρίτη 3 Μάρτη. Λάρισα. Στους πλακόστρωτους δρόμους και στις καφετέριες, ο κόσμος πολύς. Τα ίχνη τον «χάους» που προκλήθηκε στην πόλη τον Δεκέμβρη, όπως έλεγαν τα ΜΜΕ, δύσκολο να εντοπιστούν. Οι δρόμοι κρατούν το στόμα τους κλειστό για όσα συνέβησαν τη νύχτα της 8ης Δεκέμβρη. Μοναδικά σημάδια, που φέρνουν αμυδρά στο νου το Δεκέμβρη της οργής: μερικές αφίσες κολλημένες στους τοίχους της πόλης, που μιλούν για τους 19 συλληφθέντες της Λάρισας, λίγα συνθήματα και δύο λεκέδες εκσφενδονισμένης μπογιάς στο δικαστικό μέγαρο, που έτυχε να σωθούν από την... εκδικητική μανία των συνεργείων καθαρισμού. Όσα για τις τράπεζες και τις καταστροφές που υπέστησαν: στέκουν όρθιες, απαστράπτουσες, με ολοκαίνουργιες τζαμαρίες και ΑΤΜ. Σαν να μην έγινε τίποτα.

Δυστυχώς δεν μπορούν να πουν το ίδιο τα δύο ανήλικα παιδιά (οι... τρομοκράτες ετών 15) και οι τέσσερεις γονείς συλληφθέντων, που συναντώ λίγες ώρες αργότερα. Η περιπέτεια τους ξεκίνησε πριν τρεις μήνες, αλλά ακόμη καλά κρατεί... Δεν μπορούν να ξεχάσουν: ο Πέτρος θυμάται, καθώς μέσα στις πρώτες πέντε ημέρες κάθε μήνα, πρέπει υποχρεωτικά να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα. Η μητέρα του θυμάται κάθε φορά που το παιδί βγαίνει από το σπίτι και του λέει να πάρει μαζί του ταυτότητα. Ο Θ., μετανάστης από την Αλβανία, θυμάται όταν μιλά με τον προφυλακισμένο γιο του στο τηλέφωνο. Η μητέρα του Αλέξανδρου θυμάται και παλεύει με τους φόβους της, όταν βλέπει το γιο της να φεύγει φορώντας μπλούζα με κουκούλα. Κανείς τους δεν θέλει να ξεχάσει: Θέλουν να μιλήσουν για τον εφιάλτη που έζησαν, για το άδικο και το παράλογο να σέρνουν τα παιδιά τους στα κρατητήρια και τα δικαστήρια, να τα βαφτίζουν τρομοκράτες.

Συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, γιατί «πρέπει να μάθουν όλοι» μου λέει η Κ.Μ. Προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και τον φόβου, να συλλογικοποιήσουν μια εμπειρία που κάθε άλλο παρά ατομική είναι, που αφορά οποιονδήποτε κατεβαίνει στο δρόμο, οποιονδήποτε αντιστέκεται. Κατανοούν πως μόνο αν υπάρχει αντίσταση από τους «από κάτω» δεν θα την πληρώσουν σαν εξιλαστήρια θύματα ούτε τα δικά τους παιδιά, ούτε κανενός άλλου. Η στάση τους έρχεται σε αντίθεση με τους περισσότερους γονείς που προσπαθούν να διαχειριστούν ατομικά την «υπόθεση τους». Πάει κόντρα στο «φόβο και την άγνοια» που κυριαρχεί στην κοινωνίας της Λάρισας, όπως λέει η Α.Κ., επεξηγώντας ότι «υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην πόλη που δεν ξέρουν ή δεν τους νοιάζει τι συνέβη. Ενοχλούνται μόνο επειδή τα επεισόδια χάλασαν την ησυχία τους». Η σιωπή έχει κατακλύσει ακόμη και τη σχολική κοινότητα: «στο σχολείο κάνουν όλοι, καθηγητές, μαθητές σαν να μη συνέβη τίποτα» μου λέει η Πένυ, μαθήτρια της Α' Λυκείου. «Μπορεί να τους πήραν τις κραυγές, αλλά τους έμειναν οι λέξεις», μου έρχεται στο νου...

«H ΕΛΑΣ στη Λάρισα φέρθηκε διακριτικά και δεν τεκμηριώνεται ότι προκάλεσε. Αντιθέτως ήταν πιο ευγενική και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Η πόλη είναι από τις πλέον ασφαλείς και υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία. Το σύνολο του κόσμου της Λάρισας το αναγνωρίζει...» έλεγε πριν από λίγες μέρες σε εκδήλωση της αστυνομίας ο εκλεγμένος με τη ΝΔ δήμαρχος Κων. Τζανακούλης. Αναμενόμενες ίσως δηλώσεις από το δήμαρχο που καλούσε τους πολίτες να «πάρουν το νόμο στα χέρια τους» για να προστατεύσουν της περιουσίες τους. Από δίπλα συγκατάνευε και ο αστυνομικός διευθυντής της Λάρισας, τονίζοντας ότι «θα γίνει κάθε προσπάθεια να βελτιώσει η ΕΛΑΣ την επικοινωνία και τις σχέσεις της ειδικά με τους νέους» (Ημερήσιος Κήρυκας 19/02). Ο Πέτρος, ο Αλέξανδρος, η Πένυ που συνελήφθησαν στις 8/12 και πέρασαν δυο νύχτες στα κρατητήρια έχουν άλλη άποψη για τις μεθόδους των κατασταλτικών δυνάμεων. Μετά από αυτά που έζησαν, και την... ευγένεια με την οποία τους φέρθηκαν, μάλλον δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση ειδικά με την ΕΛΑΣ.

Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος από τους συλληφθέντες. Πιάστηκε κοντά στο δικαστικό μέγαρο γύρω στις 8.30 μ.μ. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που σχόλασε από το φροντιστήριο. Συνάντησε την πορεία στην κεντρική πλατεία, εκεί ήδη είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις. Πνιγμένος ο κόσμος από τα χημικά έτρεχε σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτρεξε και αυτός. Ένας αστυνομικός με πολιτικά τον πλησίασε, τον έσυρε από τα μακριά του μαλλιά στη διμοιρία που βρίσκονταν κοντά. Τον έσπρωξαν και τον πέταξαν μέσα στο δικαστικό, όπου βρίσκονταν το μεταγωγών. Όσο φώναζε «είμαι μαθητής, δεν έκανα τίποτα», τόσο εκείνοι τον ειρωνεύονταν. Κελί, σφιχτές χειροπέδες σε παιδικά χέρια, πολύωρη αναμονή μέσα στο σκοτάδι: με αυτόν τον τρόπο αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν επειδή κατέβηκε στο δρόμο. Η Πένυ βρέθηκε γύρω στις 10 μ.μ. στην κεντρική πλατεία. Με την άγνοια κινδύνου των 15 της χρόνων κοντοστάθηκε, οι συγκρούσεις μαίνονταν σε απόσταση αρκετών μέτρων. Κάποιος φώναξε. Φοβήθηκε, άρχισε να τρέχει: «Το έβαλα στα πόδια, ούτε ήξερα γιατί, ούτε πέντε βήματα δεν πρόλαβα να κάνω». Κάποιος άλλος όμως πρόλαβε... Την άρπαξε από πίσω, την πέταξε σε ένα παγκάκι. «Αυτός που με συνέλαβε φορούσε πολιτικά», μου λέει, «λίγα δευτερόλεπτα μετά μια διμοιρία μας πλησίασε». Την χτυπούσαν εν χορώ, της έλεγαν λόγια ανείπωτα. Την έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε αυτό πέταξαν αργότερα και τη συμμαθήτρια της. «Ο Αλέξανδρος συνελήφθη τελευταίος», μου λέει η μητέρα του. Είχε πάει στην πορεία, μόλις τελείωσε έφυγε και πήγε σ' ένα φίλο του. Καθοδόν προς το σπίτι του, αρκετά μακριά από το γεγονότα χωρο-χρονικά, τον πλησίασαν κι αυτόν ασφαλίτες, δεν αντιστάθηκε. Γιατί να αντισταθεί αφού δεν έκανε τίποτα; Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να ηρεμήσει τους ξεσαλωμένους αστυνομικούς. Όσο για τον 18χρονο από την Αλβανία, αυτός είχε τη μεταχείριση που του... άξιζε ως πολίτης β' κατηγορίας: «Μου φέρθηκαν σαν σκύλο» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε στον πατέρα του. «Κωλοαλβανέ ήρθες στη Λάρισα για να βάλεις φωτιές;» ήταν τα πιο επιεική λόγια που άκουσε κατά τη σύλληψη, καθώς τον «φιλοδωρούσαν» με σκαμπίλια.

Κοιτάζοντας τα παιδιά, τα ευγενικά τους βλέμματα που όσο περιγράφουν τα συμβάντα κοιτάζουν το κενό, βλέποντας τις σχολικές τους σάκες με τα βιβλία, τα φαρδιά παντελόνια, τα σταράκια σκέφτομαι πως αν φωτογραφίζονταν όλη η... εγκληματική οργάνωση μαζί και η φωτογραφία γίνονταν αφίσα κολλημένη σε κάθε τοίχο της χώρας, αυτό θα ήταν το δυνατότερο πειστήριο, το πιο αδιάσειστο τεκμήριο της αθωότητας τους· μια εικόνα κόλαφος που θα εξέθετε ανεπανόρθωτα κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς, μαζί και την κυβέρνηση της ΝΔ, που σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης επιμένει να καλύπτει την ΕΛΑΣ στη Λάρισα θεωρώντας πως «εφάρμοσε τους νόμους και το Σύνταγμα, όπως ήταν υποχρέωση της» (απάντηση του υπουργείου Δικαιοσύνης σε επερώτηση του Π. Κοροβέση 9/1/2009).

Οι περιγραφές των παιδιών για τα γεγονότα και τη σύλληψη τους, αλλά και όσα καταμαρτυρούν οι αυτόπτες μάρτυρες, όχι μόνο δεν ενισχύουν αλλά αποδυναμώνουν ένα σαθρό συλλογικό κατηγορητήριο, που δεν εξατομικεύει τις κατηγορίες, δεν βασίζεται σε κανέναν στοιχείο ή εύρημα παρά μόνο στις καρμπόν καταθέσεις των αστυνομικών και την... ευρηματικότητα του εισαγγελέα. Η σύλληψη του 18χρονού Αλβανού, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι του (το οποίο βρίσκεται πραγματικά δίπλα στο ΑΤ) έγινε σε αρκετή απόσταση από την «καρδιά των γεγονότων». Η τεκμηρίωση της είναι πλήρως αβάσιμη: Οι αστυνομικοί είπαν στον πατέρα του το ίδιο βράδυ, όπως έγραψαν αργότερα και στην κατάθεση τους, ότι τον είχαν παρακολουθήσει και είναι βέβαιοι πως νωρίτερα (8.45 μ.μ.), τελούσε αξιόποινες πράξεις (πετούσε πέτρες). Μα την ώρα που αναφέρουν, ο 18χρονος βεβαιωμένα βοηθούσε στην πυρόσβεση τράπεζας (σύμφωνα με την κατάθεση στην ανακρίτρια του διευθυντή της ίδιας τράπεζας), η οποία βρίσκονταν απέναντι από το ταχυφαγείο, που δούλευε καθ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων. Δικαίως λοιπόν αναρωτιέται ο πατέρας με τα σπαστά ελληνικά του, πως «είναι δυνατόν με τόσα χαρτιά και τόσους μάρτυρες να κρατούν ακόμη προφυλακισμένο το παιδί»; Ενώ υποστηρίζει ότι η μεταχείριση του είναι αυστηρότερη (προφυλάκιση), λόγω της μεταναστευτικής του καταγωγής και της ταξικής του προέλευσης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άδικη η καταγγελία του, σε μια χώρα που δολοφονούνται εν ψυχρώ μετανάστες στην Πειραιώς κατά τη διάρκεια της αναμονής τους για αίτηση ασύλου;

Τα λεγόμενα των παιδιών δεν βασίζονται στο «δεν είδα, δεν ξέρω, δεν άκουσα», «ήμουν περαστικός», «δεν ασχολούμαι, δεν συμμετέχω σε πορείες». Φυσικά αρνούνται τις εξωφρενικές τρομο-κατηγορίες που τους προσάπτουν, από την άλλη όμως δεν υπογράφουν «δήλωση μετανοίας», αρνούμενοι το δικαίωμα τους να συμμετέχουν σε μία πορεία. Αν και δεν είναι με την κλασσική έννοια πολιτικοποιημένοι νεολαίοι, αν και δεν ανήκουν σε οργανώσεις ή συλλογικότητες, αν και οι συλλογικές εμπειρίες ήταν για αυτούς πρωτόγνωρες, ωστόσο και η Πένυ και ο Αλέξανδρος και ο Πέτρος κατανοούν την αναγκαιότητα του αγώνα. Για αυτό ακριβώς το λόγο συμμετείχαν στη μαθητική πορεία, που συγκροτήθηκε αυθόρμητα (μέσω μηνυμάτων) και πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Λάρισας, τη Δευτέρα το πρωί. «Ήθελα να διαμαρτυρηθώ γιατί οι αστυνομικοί σκότωσαν ένα παιδί, ένα δικό μας» μου λέει ο Πέτρος, ο οποίος επιμένει ότι θα ξανακατέβει σε πορεία αλλά «ποτέ μόνος», αποδεικνύοντας ότι ο φόβος δεν νίκησε, ότι οι «σωφρονιστικές» τους μεθοδεύσεις ευτυχώς απέτυχαν. Στην ίδια κατεύθυνση και Αλέξανδρος που τονίζει, όπως υποστήριξε και στην ανακρίτρια, ότι συνειδητά βρίσκονταν στην απογευματινή πορεία.

Δεν φαίνεται λοιπόν ότι κατάφεραν να τους κάμψουν παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν. Οι αστυνομικές δυνάμεις βέβαια προσπάθησαν πολύ, το σωστό να λέγεται: Μετά τις συλλήψεις τους προσήγαγαν στο μεταγωγών με σφαλιάρες και κλωτσιές, τους πέρασαν χειροπέδες, τους πέταξαν σε κελιά, τους έψαξαν εξονυχιστικά, τους πήραν τα κινητά. Ο Πέτρος μου λέει ότι όσο βρίσκονταν μόνος εκεί, έφεραν ένα παιδί βαριά τραυματισμένο. Μετά από λίγο τον άφησαν. Αργότερα επέστρεψε με τον πατέρα του, που ζητούσε να μάθει ποιοι είναι οι υπεύθυνοι του ξυλοδαρμού για να κάνει μήνυση. Τους έδιωξαν κακήν κακώς.

Η... διακριτική ΕΛΑΣ στη Λάρισα χρησιμοποίησε όλες τις κατάλληλες μεθόδους για την αντιμετώπιση των «τρομοκρατών»: τους μετέφεραν στο τμήμα σε τζιπ με συνοδεία από ασφαλίτικα, ΜΑΤ, περιπολικά, ολόκληρη πομπή. Οι δυνάμεις της ΟΠΚΕ τους καλωσόρισαν και καθώς τους έβαζαν στα κελιά έβαλαν και 'κείνοι κυριολεκτικά το χεράκι τους, ώστε να μείνει αξέχαστη η νύχτα στα παιδιά. Και μέσα στην ασφάλεια τους περιποιήθηκαν αρκούντως: «Είχαν δέσει ένα παιδί στα κάγκελα με χειροπέδες και το χτυπούσαν. Δεν άντεχα τέτοια βία. Έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω» μου λέει η Πένυ.

Όσο για τα δικαιώματα τους είναι εμφανές ότι τηρήθηκαν μέχρι... κεραίας: Τους έδωσαν ένα χαρτί και τους διέταξαν να το υπογράψουν. Τα παιδιά ακόμη δεν ξέρουν τι έγραφε αφού ήταν καλυμμένο κατά τα 3/4 από την παλάμη του αστυνομικού. Όποιος ζητούσε να το διαβάζει, έτρωγε και άλλο ξύλο. «Ο γιος μου υπέγραψε αμέσως» λέει ο Θ. Δεν του άφησαν και άλλα περιθώρια, αφού «ο προηγούμενος που ζήτησε να το διαβάσει έφαγε της χρονιάς του». Στις παρακλήσεις των παιδιών να πάρουν τηλέφωνο, ή απαντούσαν κοροϊδευτικά «σε δέκα λεπτά» (τα οποία κράτησαν τελικά ολόκληρο δωδεκάωρο) ή έλεγαν ότι δεν έχουν τέτοια εντολή. Αλήθεια από πότε έπαψε να είναι νόμιμο δικαίωμα των κρατουμένων η επικοινωνία με δικηγόρο ή συγγενή; Και μετά από όλα αυτά οι αστυνομικοί επικαλούνταν έγγραφο, βάση του οποίου οι κρατούμενοι αρνήθηκαν να κάνουν χρήση των νόμιμων δικαιωμάτων τους...

«Ευτυχώς που ήμασταν όλοι μαζί» (στο ίδιο κελί όλοι οι ανήλικοι), λέει η Πένυ και ο Πέτρος εξηγεί ότι «αφού πέρασαν πολλές ώρες και χαλάρωσαν τα πράγματα, έσπασε η παγωμάρα. «Γνωριστήκαμε, μιλούσαμε μεταξύ μας, προσπαθούσαμε να πάρουμε κουράγιο τις δύο επόμενες ημέρες που ήμασταν στο κρατητήριο. Έμοιαζε λίγο με κατασκήνωση» συμπληρώνει αστειευόμενος. «Αυτά τα παιδία δεν ήταν ομάδα, αλλά μετά από αυτά που έζησαν θα γίνουν ομάδα. Και δεν θα αποτελείται μόνο από 19: βάλε και τα αδέρφια τους, σύνολο 38. Βάλε και του γονείς, 50. Και από έναν φιλαράκο ο καθένας, 100. Και αργότερα θα γίνουν 200, 300, 1.000» προσθέτει ο Θ.

Οι γονείς των παιδιών ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν τι συνέβη. Όσο ο Πέτρος περιγράφει το βράδυ της Δευτέρας, τον ρωτούν με αγωνία να μάθουν τι έπαθαν τα παιδιά τους. Κι δική τους εικόνα είναι θολή. Κανείς δεν ενημερώθηκε ότι έχουν συλληφθεί. Η Κ.Π. τηλεφωνούσε όλο το βράδυ στο Αστυνομικό Τμήμα, αλλά δεν τις έδωσαν καμιά πληροφορία, παρά μόνο στις 4 τα χαράματα μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Ο γιος της κρατείτο ήδη 8 ώρες. Ο Θ. είδε τη σύλληψη του γιου του στην τηλεόραση και έτρεξε αμέσως στην Ασφάλεια, όπου έμεινε απ' έξω όλο το βράδυ. Ο Γ.Π. και η Α.Κ. έμαθαν το πρωί. Ούτε που έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει η αστυνομική διεύθυνση, τους το είπαν οι φίλοι των παιδιών τους. Η Α.Κ. λέει πως αρχικά δεν την άφηναν ούτε καν να δει τον Αλέξανδρο: «Ποιος νόμος μου απαγορεύει να δω το ανήλικο παιδί μου που κρατείται;» αναρωτιέται. «Όταν έμαθα ότι βρίσκεται στο Αστυνομικό Τμήμα σκέφτηκα: τουλάχιστον είναι καλά. Που να ήξερα τι θα επακολουθούσε;» επισημαίνει η Κ.Μ. «Όλα έμοιαζαν με εφιάλτη: τα παιδιά κρατούνταν για τρεις μέρες στο κρατητήριο (μέχρι να ολοκληρωθεί η καταγραφή των ζημιών από τους διευθυντές των τραπεζών!), η εξέλιξη ήταν αβέβαιη, την Τρίτη μάθαμε ότι τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με βάση τον τρομονόμο».

Όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση γίνονταν όλο και χειρότερη: Οι 19 συλληφθέντες μεταφέρονται την Τρίτη το μεσημέρι στο ανακριτή, πολλοί χωρίς δικηγόρο. Τότε ακούν για πρώτη φορά το κατηγορητήριο. Ο Πέτρος ρωτά την ανακρίτρια γιατί τους κατηγορούν αφού δεν βρήκαν τίποτα επάνω τους: «Ας ρωτήσουμε και τους κυρίους που μας έπιασαν» της λέει και δείχνει τον αστυνομικό που τον συνέλαβε, ο οποίος βρίσκονταν στο δωμάτιο. Την επόμενη μέρα, το κατηγορητήριο θα «εμπλουτιστεί» για ακόμη μια φορά. Οι εισαγγελείς προσθέτουν στις 10 κατηγορίες, μια ακόμη: εμπρησμός και κατοχή / κατασκευή εκρηκτικών. Έτσι δένει η όλη η υπόθεση με τον τρομονόμο. Απ' το κατηγορητήριο είναι εμφανές ότι επιδιώκεται να φορτώσουν στους 19 ότι έγινε και δεν έγινε εκείνη τη νύχτα: Ανάμεσα στα άλλα τους κατηγορούν ότι τραυμάτισαν αστυνομικό. Όμως μαρτυρίες υποστηρίζουν ότι ο αστυνομικός, που είχε αμφίεση διαδηλωτή, τραυματίστηκε από «δικό» τους, αρχιφύλακα, όπως ο ίδιος είπε όσο βρίσκονταν στο μεταγωγών και στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε.

Τα απίστευτα κι όμως αληθινά δεν σταματούν εδώ: Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρξε... πολιτικός δάκτυλος για να αφεθούν ελεύθεροι συλληφθέντες. Βουλευτής της ΝΔ εθεάθη εκείνη τη νύχτα έξω από το αστυνομικό τμήμα να μιλά στο τηλέφωνο και να απαιτεί να απελευθερωθεί προσαχθέντας «γιατί είναι δικό μας παιδί». Αυτό και αν είναι κράτος δικαίου! Εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών: για τα «γαλάζια παιδιά» απελευθέρωση με χρησιμοποίηση βουλευτικού βύσματος, για τα άλλα παιδιά εφαρμογή του τρομονόμου.

Οι παραβρισκόμενοι δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας... Οι γονείς έχουν μείνει έκπληκτοι. Μου εξηγούν ότι δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά με όσα έγιναν και όσα συνεχίζουν να βγαίνουν στη φόρα, πλέον τους έκαναν και αυτούς... ομάδα και δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. «Το αδύνατο σημείο αυτής της υπόθεσης είναι ότι δεν πήρε την έκταση που θα έπρεπε. Είναι απαραίτητο να γίνει πλατύ κίνημα υπεράσπισης των 19 συλληφθέντων της Λάρισας που κατηγορούνται με τον τρομονόμο. Μόνο έτσι θα υπάρχει ευτυχής έκβαση και θα εκτεθούν οι "από πάνω", γεγονός που θα λειτουργήσει θετικά και για τους υπόλοιπους συλληφθέντες» τονίζει ο Γ.Π. Αυτά για όσους κρατούν ακόμη μεσοβέζικη θέση, καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται. Αλήθεια ποια η θέση του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας, για την εφαρμογή του τρομονόμου σε ανηλίκους; Γιατί τηρεί σιγή ιχθύος;

Το «πείραμα της Λάρισας», όπως έχει χαρακτηριστεί, στοχεύει στην καταστολή ενός κινήματος με τη χρήση, για πρώτη φορά εναντίον διαδηλωτών, του τρομονόμου. Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία, η ποινικοποίηση των αγώνων, το αβάσιμο κατηγορητήριο στέλνει το μήνυμα πως ο στόχος είναι να μην κουνιέται ούτε φύλλο, ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που ο αστικός συνασπισμός εξουσίας απονομιμοποιείται όλο και περισσότερο στις συνειδήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι αποδέκτες δεν είναι μόνο οι 19, αλλά και κάθε νεολαίος που σκέφτεται, αμφισβητεί, δρα, κάθε αντιστεκόμενος. Το έδαφος ήταν στρωμένο στη Λάρισα όπου ο κοινωνικός αυτοματισμός ενεργοποιήθηκε άμεσα, με τις εκκλήσεις του δημάρχου και φορέων. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν οι «αγανακτισμένοι πολίτες», τα διάφορα φασιστοειδή της πόλης που έσπευσαν να προστατεύσουν τις περιουσίες, τραμπουκίζοντας και παραδίδοντας στην αστυνομία έξι διαδηλωτές την Τρίτη 9 Δεκέμβρη. Τέτοιου είδους πειράματα δεν μπορεί παρά να έχουν σαν αποτέλεσμα εκτρωματικά καθεστώτα, που θυσιάζουν της λαϊκές ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, που σβήνουν το χαμόγελο ανήλικων παιδιών στο όνομα της τάξης. Ας τους σταματήσουμε...

8.3.09

Pet Shop Boys - Besides

Με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου album ("Yes") των Pet Shop Boys σε δύο περίπου βδομάδες, ακολουθεί ένα αφιέρωμα στο βρετανικό pop duo με δέκα επιλογές σπάνιων ή σχετικά λιγότερο γνωστών κομματιών τους.

***Μια από τις μεγαλύτερες μουσικές αδυναμίες μου την εποχή που πήγαινα ακόμη Δημοτικό, σχεδόν τους αποκήρυξα λίγο αργότερα («ηλεκτρονικοί και εύπεπτοι»), για να τους επανεκτιμήσω ιδιαίτερα τα πιο πρόσφατα χρόνια***

Μαζί με την προσπάθεια τους να γράψουν το «τέλειο pop τραγούδι» σε κάθε τους single, οι Pet Shop Boys χρησιμοποιούσαν τις «πίσω πλευρές» τους για να κυκλοφορήσουν άλλοτε περισσότερο πειραματικά και παράδοξα κομμάτια κι άλλοτε τραγούδια που για διάφορους λόγους δε χωρούσαν στο tracklisting των επίσημων κυκλοφοριών τους, συνήθως όμως χωρίς να υπολείπονται καθόλου σε αξία. Επίσης, έγραψαν διάφορα τραγούδια είτε για να τα δώσουν σε άλλους καλλιτέχνες, στο πλαίσιο των συνεργασιών τους, είτε ως κομμάτια άλλων πρότζεκτ, με αποτέλεσμα αρκετά από αυτά να παραμείνουν σχετικά άγνωστα.

Δέκα τέτοια βρίσκονται στο παρακάτω mix:

Pet Shop Boys – Besides (info + d/l link) [Play now]
1. Don Juan
2. What keeps mankind alive?
3. Your funny uncle
4. Miserablism
5. Hey, Headmaster
6. Run, girl, run
7. The Resurrectionist
8. Girls don’t cry
9. Fugitive
10. My girl

1. Don Juan
Μπορεί συνήθως οι στίχοι του Neil Tennant να είναι άμεσοι και ευθείς, εξίσου συχνά όμως ο ίδιος χρησιμοποιεί μια αρκετά πιο πολύπλοκη στιχουργική, με αδυναμία στις ιστορικές αναφορές και παρομοιώσεις. Εδώ, σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης περίπτωσης, ο μεν χαρακτήρας του Δον Ζουάν του τίτλου αποτελεί μια μεταφορά για το πρόσωπο του Χίτλερ, οι δε «νύφες» του, αναφορές στην πολιτική επιρροή της ναζιστικής Γερμανίας στα Βαλκάνια στο διάστημα πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (!) - έμπνευση που κι ο ίδιος ο Tennant παραδέχεται σαν μια "rather pretentious" απόπειρα να γράψει στίχους στο ύφος της ποιήτριας Εdith Εitwell. Ηχογραφημένο το 1988, ως b-side του Domino Dancing, η ενορχήστρωση του αποτελείται αποκλειστικά από Fairlight συνθεσάιζερ.

King Zog's back from holiday,
Marie Lupescu's grey
and King Alexander
is dead in Marseilles

2. What keeps mankind alive?
Μια αρκετά ασυνήθιστη disco-pop εκτέλεση ενός τραγουδιού από την «Όπερα της Πεντάρας» των Kurt Weill και Bertolt Brecht. Η διασκευή ηχογραφήθηκε το 1988 στα στούντιο του BBC στο πλαίσιο αφιερώματος για τη συμπλήρωση 60 χρόνων από το πρώτο θεατρικό ανέβασμα του μιούζικαλ. Η ηχογράφηση έπρεπε να γίνει μέσα σε 4 μόνο ώρες, στη διάρκεια των οποίων χρησιμοποίησαν τη βοήθεια του Richard Coles των Communards για τις αλλαγές στις συγχορδίες.

What keeps mankind alive? The fact that millions
are daily tortured, stifled, punished, silenced, oppressed
Mankind can keep alive thanks to its brilliance
at keeping its humanity repressed

3. Your funny uncle
B-side στο It’s alright του 1989, σε μια από τις πιο προσωπικές στιγμές τους, περιγράφοντας την κηδεία ενός πολύ κοντινού τους φίλου, που έχασε τη ζωή του λόγω AIDS. Τα αμήχανα βλέμματα των γονιών απέναντι στους παρευρισκόμενους φίλους, η περιρρέουσα θλίψη, αλλά και η παρουσία του στρατιωτικού θείου που -ερχόμενη σε αντίθεση με τα κυρίαρχα στερεότυπα και τις αντιλήψεις τους- σπάει τον πάγο ανοίγοντας ειλικρινή και φιλική συζήτηση με την παρέα του ανιψιού του. Με αφετηρία τον θάνατο αυτό, οι PSB θα γράψουν ένα χρόνο αργότερα τη σπουδαιότερη ίσως σύνθεση τους, το Being Boring.

And, at the end, your funny uncle staring
at all your friends with military bearing
And stopped to stand
to smile and speak of you directly
"Good-bye', shake hands
like you did everything correctly

4. Miserablism
Outtake από το κλασικό "Behaviour" του 1990, βρήκε θέση τελικά ως b-side στο Was it worth it?. Πρόκειται για ένα κατά βάση ειρωνικό κομμάτι πάνω στη δραματική υπερβολή και την επιτήδευση στη μουσική και στην τέχνη, εμπνευσμένο, όπως λέγεται, από το look του Morrissey την ίδια εποχή. Ο στίχος του ρεφρέν "is is and isn’t isn’t", σύμφωνα με τον Neil Tennant, είναι η φράση που είπε ο ετοιμοθάνατος πατέρας ενός φίλου του, καταθέτοντας έτσι τη δική του χιουμοριστικά πεζή και πραγματιστική αντίληψη για τη ζωή.

It seems to me there's something serious beginning
A new approach found to the meaning of life
Deny that happiness is open as an option
and disappointment disappears overnight

5. Hey, Headmaster
B-side στο Can you forgive her? από το 1993. Ηχογραφημένο στα sessions του "Very", έμεινε μάλλον αδικαιολόγητα έξω από το τελικό άλμπουμ, ίσως εξαιτίας της αταίριαστης θεματολογίας του, με τους διφορούμενους στίχους του για την αλλαγή συμπεριφοράς ενός αυστηρού διευθυντή σχολείου.

All the kids in the school have seen you
being patient with the boys who fool you
when you used to hit them with your ruler
so independent too
Hey, headmaster, what's the matter with you?

6. Run, girl, run
Το 2001 οι Pet Shop Boys ανεβάζουν στη θεατρική σκηνή του Λονδίνου το μιούζικαλ "Closer To Heaven" σε δική τους πρωτότυπη μουσική και υπόθεση. Οι κριτικές που δημοσιεύτηκαν ήταν μάλλον αρνητικές, ωστόσο ακόμη κι οι πιο επικριτικοί ξεχώρισαν τη μουσική ως ένα από τα ατού της παράστασης. Στην είσοδο οι θεατές έπαιρναν δώρο ένα CD-single που περιείχε τη μεγάλη επιτυχία της one-hit-wonder (και νυν παρηκμασμένης) ροκ σταρ πρωταγωνίστριας του έργου, πρωτοηχογραφημένης υποτίθεται το 1971. Το Run, girl, run ήταν εμπνευσμένο από την ιστορική φωτογραφία της μικρής βιετναμέζας Phan Thị Kim Phúc που τρέχει γυμνή, με εγκαύματα σε όλο της το σώμα, για να ξεφύγει από τις ναπάλμ και την καταστροφή του χωριού της. Η εκτέλεση με τα φωνητικά του Neil Tennant υπάρχει μέχρι στιγμής μόνο σε demo.

Because peace comes
from the barrel of a gun
A thousand flowers
will bloom where you fall
Intellectuals chat
Headlines scream
Nixon’s a clown
and Mao's let you down

7. The Resurrectionist
B-side στο I’m with stupid του 2006, συνεχίζει το tribute στον 80s ήχο της α’ πλευράς. Οι στίχοι αφηγούνται -με πολλές δόσεις μαύρου χιούμορ- την πραγματική υπόθεση των resurrectionists, που είχε «συγκλονίσει την κοινή γνώμη» (όπως θα λέγαμε σήμερα) στο Λονδίνο του 1831. Μια παρέα απατεώνων που έχει στήσει μια κερδοφόρα επιχείρηση με την κλοπή πτωμάτων από νεκροταφεία και την πώλησή τους σε ιατρικές σχολές για το μάθημα της ανατομίας, θα αρχίσει να προχωρά πλέον και σε δολοφονίες, όταν η ζήτηση κάποια στιγμή θα ξεπεράσει την προσφορά...

We've all got to earn ourselves a living
All it takes is a little bit of digging
By a resurrectionist
Medical scientist
We don't bring them back to life
But we do bring them back from the dead

8. Girls don’t cry
Επίσης b-side στο I’m with stupid του 2006, αλλά σε αρκετά διαφορετικό κλίμα, αφορά την ιστορία μιας κοπέλας που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της και τον συντηρητικό κοινωνικό της περίγυρο, για να ζήσει τις περιπέτειες της στο δρόμο λόγω της λεσβιακής της ταυτότητας.

She's wearing plaid and jeans
like a workman on the road
Hitching out west
with a personal stereo
playing "Lay, lady, lay"

9. Fugitive
Σε πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για μια ιστορία πίστης, συντροφικότητας, απώλειας και λύτρωσης. Σαν κομμάτι όμως ενταγμένο στο concept του "Fundamental" (όπου συμπεριλήφθηκε μόνο στη διπλή special limited edition) δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι οι στίχοι αφορούν την προετοιμασία ενός καμικάζι αυτοκτονίας να φτάσει στην τελική του πράξη, με την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο να φανερώνει τα αντικρουόμενα συναισθήματα βεβαιότητας, άγχους, μοναξιάς και συντροφικότητας - σε ένα από τα πιο τολμηρά κομμάτια που γράφτηκαν από οποιοδήποτε βρετανικό γκρουπ μετά τις 7/7/2005.

It's always a new day in heaven
There's always a new way to heaven
You, my brother, I'm really gonna miss you
You, my brother, you're gonna take me with you

10. My girl
Στο πλαίσιο μιας συναυλίας στη μνήμη του συνεργάτη τους Dainton "The Bear" Connell, οι Pet Shop Boys ανέλαβαν να διασκευάσουν το My girl των Madness, με τον ίδιο τον Suggs να το τραγουδάει στη σκηνή. Στην εκτέλεση με τα φωνητικά του Neil Tennant (που υπάρχει μόνο σαν demo) κάνει εντύπωση η ιδιαίτερα επιτυχημένη προσαρμογή του ska-pop πρωτότυπου στο electro ύφος των PSB.

Why can’t I explain?
Why do I feel this pain?
cause everything I say
She doesn’t understand
She doesn’t realise
She takes it all the wrong way


ΥΓ1. Εκτός από τη δυνατότητα για κατέβασμα του mix, μπορεί κανείς απλώς να το ακούσει πατώντας play στο κομμάτι της sidebar με τα podcasts στα δεξιά. (update: απλώς πατήστε το [Play now] στην αρχή του ποστ.

ΥΓ2. Σε μια πρώτη απόπειρα για τη δημιουργία μουσικού μπλογκ δυόμισι περίπου χρόνια πριν, είχα ανεβάσει μια κριτική για το "Fundamental" των Pet Shop Boys εδώ, post που έμελλε να είναι το πρώτο και τελευταίο του συγκεκριμένου μπλογκ...!

ΥΓ3. Λόγω υποχρεώσεων αυτόν τον καιρό, οι αναρτήσεις θα είναι για το επόμενο διάστημα κάπως πιο αραιές.