Βράδυ Σαββάτου παρέα στα Εξάρχεια. Τραπέζι, γενέθλια. Οι τελευταίοι που έρχονται μας φέρνουν την είδηση. 16 χρονών σκοτωμένος από μπάτσο. Τηλέφωνα. Κάτι για πέσιμο 30 σε μπατσικό λένε οι ειδήσεις. Τελειώνουμε. Κάποιοι φεύγουν για την πορεία, κάποιοι να βρούνε το αμάξι τους (μες τη μπίχλα ρε, σιγά μη σου το κάψουνε...). Μυρωδιά από δακρυγόνα και φωτιές. Συνοδεύουμε τη Β. σπίτι μέχρι να μάθουμε νεότερα. Ραντεβού αύριο στο Μουσείο.
Στην Πατησίων από το ύψος της ΑΣΟΕΕ περίπου μέχρι την Ιουλιανού τζάμια σπασμένα το ένα μετά το άλλο. Το τελευταίο μαγαζί της σειράς θρύψαλα και το αμέσως επόμενο άθικτο, σα να τέλειωσαν ξαφνικά τα καύσιμα. Στο μουσείο 3 με 4 χιλιάδες περίπου, που αυξάνονται. Συγκέντρωση και προετοιμασία για τη ΓΑΔΑ. «Το ’χουν σίγουρο ότι θα γίνουν φασαρίες γι’ αυτό δεν ήρθαν περισσότεροι», «Ντάξει, αυτό για τη διατεταγμένη δολοφονία που λένε κάποιοι μου φαίνεται λίγο μαλακία», «Άκουσες τι λένε οι μαλάκες στον ΣΚΑΙ; Να σπάσει λέει επιτέλους το άβατο στα Εξάρχεια, αυτό κατάλαβαν!». Ξεκίνημα με γρήγορο βήμα και συνθήματα, πουθενά μπάτσος στον ορίζοντα (λες να πήραν εντολή να μας αφήσουν ήσυχους;) Μετά τα πρώτα 100 μέτρα, τα πρώτα σπασίματα. Μερικά γιουχαΐσματα. Πέφτουν οι πρώτες κρότου-λάμψης. Μπάχαλα αριστερά και δεξιά, ΜΑΤ πίσω και δεξιά, πέφτουν δακρυγόνα. Γραφεία της ΝΔ στο 2ο όροφο πάνω από έκθεση με πλακάκια. Σπάζουν τα δείγματα επί τόπου και βροχή οι πέτρες στα τζάμια. Σε λίγο σκάνε δακρυγόνα ακριβώς μπροστά από το πρώτο πανό στην κεφαλή της πορείας, κάποιοι τρέχουν προς τα μπρος, κάποιοι προς τα πίσω, διαλυόμαστε και τρέχουμε όλοι μαζί αριστερά στα στενά, να γλιτώσουμε από τα χημικά. Ανεβαίνουμε προς τη ΓΑΔΑ από παράλληλους δρόμους, ενώ στην Αλεξάνδρας γίνεται χαμός. Τελικά οι γενναιότεροι της παρέας συνεχίζουν, εμείς σιγά-σιγά την κάνουμε.
Μαθαίνουμε για τα πιτσιρίκια που την άλλη μέρα το πρωί απροειδοποίητα οργανώνονται στα σχολεία, ξεκινάνε και τελειώνουν την ίδια διαδρομή χωρίς εμπόδια. Νεράντζια και πέτρες στην είσοδο της Ασφάλειας.
Δευτέρα βράδυ ραντεβού Προπύλαια. Ο Α. δεν απαντάει στο κινητό. Στην Ομόνοια η Αλέκα βγάζει λόγο, πολύς κόσμος γύρω γύρω, παππούδες, οικογένειες, φοιτητές, βουλευτές. Τηλέφωνο στη Κνίτισσα της παρέας. Είναι προφανώς εκεί. Την πειράζω: «μα και σήμερα κομματικά συνθήματα; Άσε πια αυτό που βγάλατε το “ο μόνος δρόμος είναι” και βάλατε “με τo KKE” μην τύχει κανείς και πάρει το λάθος δρόμο!». Κατεβαίνουν μπλοκ την Πανεπιστημίου (αν είδα καλά Συριζα, Ενάντια, ΑΚ κ.ά.) από πίσω τους δακρυγόνα και φασαρίες. Αμέσως φτιάχνονται αλυσίδες, ηλικιωμένοι και άνθρωποι σε καροτσάκια φυγαδεύονται με συνοδεία στα κεντρικά, «καλά, αν γίνει μανούρα, με περάσουν για κνίτη και φάω ξύλο θα ’ναι διπλό κρίμα» γελάμε, φεύγουν όλοι προς Κοτζιά (και μετά που;).
Βρίσκω τελικά τον Α. και τους υπόλοιπους στη Σταδίου, μπαίνουμε στο μπλοκ των φοιτητικών συνελεύσεων-καταλήψεων. «Τι έγινε; Φέτος παίρνεις πτυχίο;», «Εεχμ, γκουχ γκουχ, μακάρι!». Ανεβαίνουμε γρήγορα, με σταματήματα αυθόρμητα όταν ακούγονται κροτίδες από μακριά. Στον τρίτο πλαϊνό οι ρόμποκοπ με τις ασπίδες σε σειρά. Δυναμώνουν αμέσως τα συνθήματα: «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι». Ανεβαίνουμε από Μεγ. Βρετάνια και στεκόμαστε μπροστά στη Βουλή. Οι γνωστές κλούβες κόβουν το δρόμο. Δεν υπάρχει διάθεση για σπρωξίδι στον κλοιό. Φεύγει μια πέτρα, πέφτουν οι πρώτες δύο κρότου-λάμψης. Σε λίγο και τρίτη, τέταρτη και δακρυγόνα, ψιλοπανικός (λες να μας διαλύσουν;) κατεβαίνουμε γρήγορα την Πανεπιστημίου και στεκόμαστε. Απέναντι στην Αγροτική κάποιοι έχουν σκαρφαλώσει και κοπανάνε με ένα ξύλο την κάμερα ασφαλείας μέχρι η τελευταία να σωριαστεί στο δρόμο. Πρωτόγονη τεχνολογία – Σύγχρονη τεχνολογία 1-0. Οι περισσότεροι φεύγουν για Συντονιστικό στη Νομική, εμείς ψάχνουμε τρόπο να φτάσουμε σε στάση ηλεκτρικού ή μετρό.
Περνάμε κατά τύχη από Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Κεριά κάτω και μια φωλιά λουλούδια. Κασκόλ και σοκολάτες αναθήματα. Οι περισσότεροι έχουν καθίσει κάτω, όλοι μιλάνε ψιθυριστά.
Φτάνουμε Ομόνοια, ο σταθμός κλειστός. Σπασμένα μαγαζιά. Στου Zara σπασμένες βιτρίνες, οι κούκλες άλλες ακρωτηριασμένες, άλλες μισοκαμένες σαν θύματα βομβαρδισμού. Η Α. βγάζει τη φωτογραφική: «installation μοντέρνας τέχνης», σχολιάζει. Φεύγουμε και χωριζόμαστε.
Στην Πατησίων από το ύψος της ΑΣΟΕΕ περίπου μέχρι την Ιουλιανού τζάμια σπασμένα το ένα μετά το άλλο. Το τελευταίο μαγαζί της σειράς θρύψαλα και το αμέσως επόμενο άθικτο, σα να τέλειωσαν ξαφνικά τα καύσιμα. Στο μουσείο 3 με 4 χιλιάδες περίπου, που αυξάνονται. Συγκέντρωση και προετοιμασία για τη ΓΑΔΑ. «Το ’χουν σίγουρο ότι θα γίνουν φασαρίες γι’ αυτό δεν ήρθαν περισσότεροι», «Ντάξει, αυτό για τη διατεταγμένη δολοφονία που λένε κάποιοι μου φαίνεται λίγο μαλακία», «Άκουσες τι λένε οι μαλάκες στον ΣΚΑΙ; Να σπάσει λέει επιτέλους το άβατο στα Εξάρχεια, αυτό κατάλαβαν!». Ξεκίνημα με γρήγορο βήμα και συνθήματα, πουθενά μπάτσος στον ορίζοντα (λες να πήραν εντολή να μας αφήσουν ήσυχους;) Μετά τα πρώτα 100 μέτρα, τα πρώτα σπασίματα. Μερικά γιουχαΐσματα. Πέφτουν οι πρώτες κρότου-λάμψης. Μπάχαλα αριστερά και δεξιά, ΜΑΤ πίσω και δεξιά, πέφτουν δακρυγόνα. Γραφεία της ΝΔ στο 2ο όροφο πάνω από έκθεση με πλακάκια. Σπάζουν τα δείγματα επί τόπου και βροχή οι πέτρες στα τζάμια. Σε λίγο σκάνε δακρυγόνα ακριβώς μπροστά από το πρώτο πανό στην κεφαλή της πορείας, κάποιοι τρέχουν προς τα μπρος, κάποιοι προς τα πίσω, διαλυόμαστε και τρέχουμε όλοι μαζί αριστερά στα στενά, να γλιτώσουμε από τα χημικά. Ανεβαίνουμε προς τη ΓΑΔΑ από παράλληλους δρόμους, ενώ στην Αλεξάνδρας γίνεται χαμός. Τελικά οι γενναιότεροι της παρέας συνεχίζουν, εμείς σιγά-σιγά την κάνουμε.
Μαθαίνουμε για τα πιτσιρίκια που την άλλη μέρα το πρωί απροειδοποίητα οργανώνονται στα σχολεία, ξεκινάνε και τελειώνουν την ίδια διαδρομή χωρίς εμπόδια. Νεράντζια και πέτρες στην είσοδο της Ασφάλειας.
Δευτέρα βράδυ ραντεβού Προπύλαια. Ο Α. δεν απαντάει στο κινητό. Στην Ομόνοια η Αλέκα βγάζει λόγο, πολύς κόσμος γύρω γύρω, παππούδες, οικογένειες, φοιτητές, βουλευτές. Τηλέφωνο στη Κνίτισσα της παρέας. Είναι προφανώς εκεί. Την πειράζω: «μα και σήμερα κομματικά συνθήματα; Άσε πια αυτό που βγάλατε το “ο μόνος δρόμος είναι” και βάλατε “με τo KKE” μην τύχει κανείς και πάρει το λάθος δρόμο!». Κατεβαίνουν μπλοκ την Πανεπιστημίου (αν είδα καλά Συριζα, Ενάντια, ΑΚ κ.ά.) από πίσω τους δακρυγόνα και φασαρίες. Αμέσως φτιάχνονται αλυσίδες, ηλικιωμένοι και άνθρωποι σε καροτσάκια φυγαδεύονται με συνοδεία στα κεντρικά, «καλά, αν γίνει μανούρα, με περάσουν για κνίτη και φάω ξύλο θα ’ναι διπλό κρίμα» γελάμε, φεύγουν όλοι προς Κοτζιά (και μετά που;).
Βρίσκω τελικά τον Α. και τους υπόλοιπους στη Σταδίου, μπαίνουμε στο μπλοκ των φοιτητικών συνελεύσεων-καταλήψεων. «Τι έγινε; Φέτος παίρνεις πτυχίο;», «Εεχμ, γκουχ γκουχ, μακάρι!». Ανεβαίνουμε γρήγορα, με σταματήματα αυθόρμητα όταν ακούγονται κροτίδες από μακριά. Στον τρίτο πλαϊνό οι ρόμποκοπ με τις ασπίδες σε σειρά. Δυναμώνουν αμέσως τα συνθήματα: «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι». Ανεβαίνουμε από Μεγ. Βρετάνια και στεκόμαστε μπροστά στη Βουλή. Οι γνωστές κλούβες κόβουν το δρόμο. Δεν υπάρχει διάθεση για σπρωξίδι στον κλοιό. Φεύγει μια πέτρα, πέφτουν οι πρώτες δύο κρότου-λάμψης. Σε λίγο και τρίτη, τέταρτη και δακρυγόνα, ψιλοπανικός (λες να μας διαλύσουν;) κατεβαίνουμε γρήγορα την Πανεπιστημίου και στεκόμαστε. Απέναντι στην Αγροτική κάποιοι έχουν σκαρφαλώσει και κοπανάνε με ένα ξύλο την κάμερα ασφαλείας μέχρι η τελευταία να σωριαστεί στο δρόμο. Πρωτόγονη τεχνολογία – Σύγχρονη τεχνολογία 1-0. Οι περισσότεροι φεύγουν για Συντονιστικό στη Νομική, εμείς ψάχνουμε τρόπο να φτάσουμε σε στάση ηλεκτρικού ή μετρό.
Περνάμε κατά τύχη από Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Κεριά κάτω και μια φωλιά λουλούδια. Κασκόλ και σοκολάτες αναθήματα. Οι περισσότεροι έχουν καθίσει κάτω, όλοι μιλάνε ψιθυριστά.
Φτάνουμε Ομόνοια, ο σταθμός κλειστός. Σπασμένα μαγαζιά. Στου Zara σπασμένες βιτρίνες, οι κούκλες άλλες ακρωτηριασμένες, άλλες μισοκαμένες σαν θύματα βομβαρδισμού. Η Α. βγάζει τη φωτογραφική: «installation μοντέρνας τέχνης», σχολιάζει. Φεύγουμε και χωριζόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου