Live your myth in Greece...

Σκηνή 1η: Μετανάστρια, διπλωματούχος στην πατρίδα της, πιάνει δουλειά σε σταθμούς του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. Η επιχείρηση είναι μεν ακόμη κρατική, αλλά η πρόσληψή της γίνεται μέσω ιδιωτικής εργολαβικής εταιρείας υπεύθυνης για συνεργεία καθαρισμού.

Σκηνή 2η: Στη δουλειά της, τα ωράρια αποδεικνύονται εξοντωτικά, οι μισθοί μάλλον εξευτελιστικοί, ειδικά για το κόστος ζωής της νέας της πατρίδας. Ανάμεσα στα αφεντικά, περίεργοι τύποι που της θυμίζουν εικόνες υποκόσμου, παρόμοιες με εκείνες που γνώριζε και στη χώρα της.

Σκηνή 3η: Στο νοικιασμένο δωμάτιό της, οικογενειακές στιγμές παρέα με τη μάνα και το μικρό παιδί της.

Σκηνή 4η: Περνάει έξω από κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών. Σε μια τηλεόραση κεφάλια σε παράθυρα μιλώντας γρήγορα και κουνώντας νευρικά τα χέρια τους. Ο τίτλος λέει: «Αντιδράσεις για την ιδιωτικοποίηση». Αν η φωνή ήταν ανοιχτή θα άκουγε ένα από τα κεφάλια να φωνάζει τις φράσεις «ξεπερασμένες πια αγκυλώσεις», «υγιής ανταγωνισμός», «έτσι δεν πάει η χώρα μπροστά».

Σκηνή 5η: Στον χώρο της δουλειάς πιάνει συζητήσεις, ρωτάει για να μάθει τι μπορεί να γίνει για να καταφέρουν να σταματήσουν τουλάχιστον τις πιο κραυγαλέες αυθαιρεσίες που αναγκάζονται να υποστούν.

Σκηνή 6η: Τη βλέπουμε να πηγαίνει σε συναντήσεις με μεταναστευτικούς συλλόγους και συνδικάτα, να οργανώνεται, να προσπαθεί να μεταδώσει το μήνυμα της αγωνιστικότητας και στους συναδέλφους της.

Σκηνή 7η: Δίνει μια-δυο συνεντεύξεις σε εφημερίδες μιλώντας για τις συνθήκες της δουλειάς της. Λίγες μέρες μετά τηλεφωνήματά και μηνύματα στο κινητό της που τη βρίζουν και την απειλούν.

Σκηνή 8η: Πλησιάζουν γιορτές. Οι εργοδοτικοί εκβιασμοί κορυφώνονται με ενέργειες όπως η μη απόδοση του προβλεπόμενου δώρου, αλλά και ο εξαναγκασμός στο να υπογράφουν ότι δουλεύουν λιγότερες ώρες από ό,τι στην πραγματικότητα. Η ίδια αντιδράει έντονα.

Σκηνή 9η: Έξω από το σπίτι της, κάποιοι παραμονεύουν, την αρπάζουν και της βουτούν το κεφάλι σε κουβά με οξύ.

Σκηνή 10η: Αφόρητος πόνος. Στο νοσοκομείο λένε ότι μάλλον έχει χάσει το ένα της μάτι και έχει υποστεί σοβαρά εγκαύματα σε μεγάλο μέρος του σώματος.

Σκηνή 11η: Υπαινιγμός ότι οι δράστες θα παραμείνουν ασύλληπτοι. Αναιμικές αντιδράσεις στα μέσα ενημέρωσης, συμπαράσταση μόνο από τους «συνήθεις υπόπτους». Στη δουλειά της οι συνάδελφοι τρομοκρατημένοι αναρωτιούνται τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για τους ίδιους.

Τέλος

*********************************************

- Πώς σου φάνηκε;
- Τι να σου πω... Αυτός ο Ken Loach το παράκανε.
- Συμφωνώ. Λες και βλέπαμε κάποιο παλιό ελληνικό μελό, συν τα τροτσκιστικά του κολλήματα.
- Έτσι είναι. Σχηματικό, υπεραπλουστευτικό, προπαγανδιστικό. Οι χαρακτήρες τελείως καρικατούρες και η εξέλιξη της πλοκής ενοχλητικά προβλέψιμη.
- Ναι ρε παιδί μου. Στο έκανε νιανιά και στο τάιζε με το ζόρι. Λες και έτσι γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα. Τσάμπα τα λεφτά που δώσαμε.
- Ξέρεις αν παίζει κανά άλλο καλό στα σινεμά;
- Διάβασα καλές κριτικές για τον καινούργιο Τζέιμς Μποντ. Ο χαρακτήρας λέει είναι πολύ πιο ανθρώπινος και ρεαλιστικός από ό,τι στο παρελθόν.
- ΟΚ. Αν είναι, θα σε πάρω τηλέφωνο το Σάββατο.

*********************************************

ΥΓ. Για τη μαφιόζικη επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα: Кроткая, chumba, σαλάτα εποχής, σκύλος της Βάλια Κάλντα. Τραπεζικός λογαριασμός ενίσχυσης.

Στους Απογόνους

Πρόθυμα σοφός θα γινόμουν
Τα παλιά βιβλία ξηγάνε σοφός τι θα πει:
Σ’ απόσταση να στέκεις απ’ τους αγώνες στον κόσμο
Και το σύντομο βίο σου δίχως τρόμο να ζεις.
Να τα καταφέρνεις και δίχως τη βία,
Το κακό με καλό ν’ ανταποδίνεις,
Να μην ικανοποιείς τις επιθυμίες σου μα να τις λησμονάς,
Αυτό θα πει σοφός.
Όλα τούτα μου είναι αδύνατα.
Αλήθεια ζω σε χρόνια σκοτεινά!

Απόσπασμα από το ποίημα του Bertolt Brecht "Στους Απογόνους"

από τη συλλογή "76 Ποιήματα" (εκδ. Θεμέλιο, 1983)
σε μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη.

Αφορμή για την αναδημοσίευση του ποιήματος, το ξάφνιασμα κι η απογοήτευση από την παρουσία της υπογραφής του Πέτρου Μάρκαρη κάτω από καταγγελτικό κείμενο (μέχρι στιγμής τριών) συγγραφέων με τίτλο «Επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης» ως απάντηση στις παρεμβάσεις ομάδων διαμαρτυρίας σε θεατρικές παραστάσεις την προηγούμενη εβδομάδα.

Ένα κείμενο του οποίου η αναφορά σε "έμπρακτη αμφισβήτηση βασικών θεσμών και κανόνων της δημοκρατίας από ομάδες ανθρώπων οι οποίοι, με αφετηρία ένα τραγικό γεγονός, επιτίθενται με τυφλή βία στα δικαιώματα των πολιτών και στις αρχές της κοινής μας ζωής", γεγονός που αποτελεί "μια βασική διάσταση του τι συμβαίνει αυτό τον καιρό στην πατρίδα μας, αμφισβητώντας ανενδοίαστα την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας, με την επίθεση στην καρδιά της", καθώς "οι άνθρωποί της (δημοκρατίας) ανεχόμαστε αγόγγυστα την κάθε ομάδα «επαναστατημένων» νεαρών να μαγαρίζει ανενόχλητη την Ακρόπολη" και την "προτροπή κάποιων ενοχικών μεσηλίκων να «αφουγκραστούμε τα μηνύματα» της ανομίας", αλλά και η εκτίμηση ότι "μπορεί μερικοί από τους καλλιτέχνες που αποφάσισαν να υποκύψουν στη βία και να διακόψουν τις παραστάσεις τους προδίδοντας το κοινό τους, να κινήθηκαν από το φόβο του όχλου", «βρωμάνε» από μακριά την υπογραφή του Τάκη Θεοδωρόπουλου σε συνέπεια των απόψεων που σταθερά εκφράζει εδώ και χρόνια στη στήλη του στα «Νέα». Αυτό καμία εντύπωση δε θα προκαλούσε από μόνο του.

Είναι όμως βαθύτατα απογοητευτικό να βλέπεις ανθρώπους που εκτιμάς να συνηγορούν και να συνυπογράφουν τον παραπάνω αντιδραστικό παροξυσμό.

ΥΓ. Δείτε και τα εξαιρετικά σχόλια του Γιάννη Χάρη, του Old Boy και του ANemou πάνω στο θέμα.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα

Συναυλία κατά της κρατικής βίας την περασμένη Παρασκευή στα Προπύλαια. Φτάνω λίγο μετά τις οχτώ. Ένα μάλλον σουρρεαλιστικό σκηνικό στις συμμετοχές, όπου τα Διάφανα Κρίνα διαδέχονται την Άννα Γούλα στη σκηνή. Πολύς κόσμος από κάτω, δίπλα στο γρασίδι και πίσω από την ξύλινη εξέδρα. Οι ηχητικές εγκαταστάσεις λογικά χαμηλών δυνατοτήτων με τον ήχο να σβήνει κάμποσα μέτρα πιο μακριά από τη σκηνή.

Μια εμφάνιση που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι αυτή του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ανέκαθεν συμπαθής ως παρουσία, δεν τον παρακολουθούσα μουσικά, γιατί είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι - παρά τα αρκετά καλά του τραγούδια – είχε τυποποιηθεί υπερβολικά στον χώρο μιας μπαλάντας που συχνά έπεφτε στην παγίδα του γλυκερού και του κοινότοπου. Η δίλεπτη πρόζα (σε ρυθμό τσάμικου) με τίτλο «Πατρίδα», σε πρώτη εκτέλεση, με την οποία κλείνει τη συμμετοχή του κερδίζει το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού. Αναμνήσεις από παιδικά χρόνια στην Κύπρο, εικόνες πολέμου, αμηχανία για τον «ρόλο του καλλιτέχνη» και τις «συναυλίες συμπαράστασης», ανησυχία για το παρόν. Ανέβηκε γρήγορα από πολλούς στο youtube:



Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’ τους πιο πατριώτες
να ’χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ’ όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους να μπαίνουν σήμερα στη Βουλή

Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σα λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ:
«κοίταξε τι ωραίοι που είναι, κοίταξε τι ωραίοι που είναι»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψαν’ οι Γερμανοί

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή

Είδα κομμάτια το κρέας μες τα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει,
Ολυμπιάδες - κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ’ την Ομόνοια
να πετάνε δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό

Είδα μετά τους δικούς μου να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Αρμάνι και την καρδιά ανοιχτή

Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να ’ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ’ταν αγέννητη η Γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ

Με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, «δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω»

Γιάννης Δερμεντζόγλου

Σε μεγάλη ρέντα το τελευταίο διάστημα ο Γιάννης Δερμεντζόγλου. Τα σκίτσα που δημοσίευσε πρόσφατα στον Ελεύθερο Τύπο εκτός από το ότι είναι εξαιρετικά εύστοχα, έρχονται και σε αντίστιξη με το κλίμα της ίδιας της εφημερίδας, η διεύθυνση της οποίας την ίδια χρονική περίοδο απέλυσε φωτογράφο που συνέλαβε αστυνομικό με προτεταμένο όπλο σε διαδήλωση (επικαλούμενη φαιδρές προφάσεις) και αναπαρήγαγε παραποιημένο ρητό του Ισοκράτη (σε κάτι σαν ελεύθερη μετάφραση Πρετεντέρη). Επειδή από σήμερα ο γελοιογράφος βρίσκεται, σύμφωνα με την εφημερίδα, σε άδεια, ας ελπίσουμε η άδειά του αυτή να μην αποδειχτεί μόνιμη!

Να μερικά δείγματα των γελοιογραφιών του (με ένα κλικ μεγαλώνουν σε ξεχωριστή σελίδα):

(από το "Ποντίκι")

(από το "Πριν")

Στιγμιότυπα από το σημερινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο

- Μηνύματα συμπαράστασης στα μεγάφωνα μεταξύ άλλων από Τουρκία και Νότια Κορέα.

- Η καταρρακτώδης από το πρωί βροχή κάνει τον κόσμο να έρχεται αρκετά αργότερα από την υποτιθέμενη ώρα συγκέντρωσης.

- Τη στιγμή που το μπλοκ των σχολών του Πολυτεχνείου έχει φτάσει στις αρχές της Β. Σοφίας (δίπλα από τη Βουλή), οι τελευταίοι του ίδιου μπλοκ στρίβουν από Σταδίου προς Μεγ. Βρετάνια. Ακολουθούν η Κατάληψη Νομικής και πολλοί ακόμα.

- Όσο στεκόμαστε μπροστά από τη Βουλή, η κάμερα «διαχείρισης κυκλοφορίας» που βρίσκεται ψηλά πάνω στη νησίδα κάνει συνεχείς κινήσεις πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά σαν μάτι νευρικού ρομπότ.

- Το συμβολικό πέσιμο στον κλοιό αντιμετωπίζεται με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.

- Τα (πραγματικά αποπνικτικά) δακρυγόνα πέφτουν μόλις τα ΜΑΤ δέχονται (εξαιρετικά εύστοχη) επίθεση με κόκκινη μπογιά από απόσταση.

- Όσο κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου, τύποι με σπρέι γράφουν συνθήματα στους γύρω τοίχους (κυρίως τραπεζών). Highlights: "Merry Crisis", "And A Happy New Fear" σε δυο διπλανούς τοίχους.

- Με το που αποχωρούμε περνάει ακριβώς δίπλα μας διμοιρία των ΜΑΤ (από Ομόνοια προς Προπύλαια) και περικυκλώνει όσους έχουν απομείνει μαζί με τις διμοιρίες που κατεβαίνουν από Σύνταγμα. Παρατηρούμε από απόσταση τον πόλεμο που ξεκινάει με δακρυγόνα και πέτρες.

- Την ίδια ώρα κάποιοι αλλάζουν πάσες με μια μπάλα λίγα μέτρα χαμηλότερα, σχεδόν αδιαφορώντας για ό,τι συμβαίνει δίπλα τους.

Quino

Παλιότερη γελοιογραφία του Quino, αναδημοσιευμένη στο σημερινό "9".

Ξεπεράστηκαν τα όρια της σάτιρας

Αν και τα παιδιά που έκαναν τη συμβολική παράσταση διαμαρτυρίας στη ΝΕΤ δεν κατάφεραν τελικά να μεταδώσουν τηλεοπτικά το 5λεπτο μήνυμα που είχαν σκοπό, πέτυχαν κάτι ίσως σπουδαιότερο: να βγάλουν στον αέρα το 5λεπτο μήνυμα του διευθυντή της ΕΡΤ.

Πρόχειρα συμπεράσματα από το διάγγελμα Παναγόπουλου:

- Ολόκληρο αυτό το 5λεπτο θα μπορούσε να μπει ατόφιο στην Ελληνοφρένεια, κάθε φράση είναι και μια φοβερή ατάκα, ένα κορυφαίο μαργαριτάρι.

- Η όλη εικόνα, ενός ανθρώπου αγχωμένου, μπερδεμένου, απολογητικού και σχεδόν ασυνάρτητου, θυμίζει σκηνή ταινίας όπου κατώτερο μέλος της Φαμίλιας πρέπει να απολογηθεί στο Μεγάλο Αφεντικό, εξηγώντας του γιατί το σχέδιο πήγε στραβά. Κι όλα αυτά με την ευγλωττία του γνωστού παράγοντα του Εδεσσαϊκού.

- Βαθύτερος λόγος του εκνευρισμού και του απολογητικού ύφους, το γεγονός ότι επέτρεψε να δοθεί η εικόνα πως «οι ταραχές» συνεχίζονται, «ανατρεπτικά στοιχεία» βγαίνουν στον αέρα, χαλώντας την παράδοση της ΕΡΤ στο φιλοκυβερνητικό αβαντάρισμα, όπου ο πρωθυπουργός είναι ιερή αγελάδα κι η κυβέρνηση δραστήρια, αποτελεσματική και άξια.

- Πόσο ανοργάνωτοι ήταν αυτοί «οι εισβολείς»; Το ακούσαμε τουλάχιστον πέντε φορές, αλλά ταυτόχρονα και ότι "είχαν σχέδιο στο μυαλό τους" και έδρασαν "με μεθοδευμένο και ύπουλο τρόπο"... Μόνη εξήγηση, «ανοργάνωτοι» στην παναγοπουλική σημαίνει «ανώνυμοι» (α + οργάνωση, χωρίς να ανήκουν σε Οργάνωση)!

- Τις τρεις φορές που αναφέρθηκε στην ΕΡΤ χρησιμοποίησε τις φράσεις "ανοιχτό μαγαζί", "ανοιχτή επιχείρηση στον ελληνικό λαό", "δεν έγινε κατάληψη στην εταιρεία". Το παρατσούκλι «ανταγωνιστικούλης» μάλλον δεν είναι τυχαίο, αλλά να χρησιμοποιείς αποκλειστικά τους όρους «μαγαζί», «εταιρεία» και «επιχείρηση», υπερασπιζόμενος τη «δημόσια τηλεόραση» είναι εκπληκτικό. Ακόμη πιο εκπληκτικό το γεγονός ότι αυτός είναι ο άνθρωπος που αποφασίζει εδώ και χρόνια για τη διαχείριση των κονδυλίων από τις υποχρεωτικές μέσω ΔΕΗ συνδρομές και την επιλογή του προγράμματος.

- Όπως μας εξήγησε βέβαια ο ίδιος, με την ΕΡΤ δεν είχε κανείς από τους παρευρισκόμενους πρόβλημα. Όσοι συμμετείχαν "ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τον τρόπο που καλύπτουν τα γεγονότα άλλα κανάλια".

- Μάθαμε ακόμη πως οι διαμαρτυρόμενοι "δεν είχαν κοινωνικό πρόσωπο". Τα πρόσωπα που έδειχναν στην κάμερα φαίνεται δεν ήταν αρκετά κοινωνικά. "Δεν είχανε κοινωνικό αποδέκτη"… Όχι φυσικά, απευθύνονταν μόνο σε όσους έβλεπαν τηλεόραση. "Δεν εκφράζουν κοινωνική οργή". Ε μα και βέβαια όχι, είχαν έρθει να μαγειρέψουν στο «Νηστικό Αρκούδι». Απόδειξη του τελευταίου το γεγονός ότι "δεν επρόκειτο για μαθητές". Αλλά για τι; Αναρχικούς; Κουκουλοφόρους; Τρομοκράτες; Όχι, κάτι χειρότερο: "Ήταν 25άρηδες".

- Το σχέδιο μαθαίνουμε ήταν «σκοτεινό» και αποκαλύπτει ακριβώς ποιο: να μιλήσουν για ένα 5λεπτο (διαβάζοντας πιθανότατα το κείμενο που μοίρασαν). "Ευτυχώς προλάβαμε στα 20 δευτερόλεπτα", λέει, αν και ο ίδιος "φέρει ακέραια την ευθύνη γι’ αυτό". Η ανακοίνωση που μοιράστηκε είναι ένα "non-paper που δε με αφορά καθόλου, δεν αφορά την ΕΡΤ". Είπαμε, με τα άλλα κανάλια το είχαν το πρόβλημα...

Ευτυχώς μετά από αυτό το επεισόδιο που "ξεπέρασε οποιοδήποτε όριο και ανοχή της δημοκρατίας" και αποτέλεσε "πλήγμα στην ελεύθερη ενημέρωση", ήρθαν οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Καταδίκασαν τη "μη αποδεκτή μέθοδο διατύπωσης απόψεων" (έτοιμοι να κυβερνήσουν, είπαμε), κατήγγειλαν την "νέα απόδειξη διάλυσης της επιχείρησης" (εσείς θα βάλετε καλύτερα security, το καταλάβαμε), αλλά και "τη μετατροπή της δημόσιας τηλεόρασης σε μηχανισμό (κυβερνητικής) προπαγάνδας" (ασχολίαστο)...

Τα τανκς τρακάρανε, μία η ελπίδα...

Ξεφυλλίζοντας τη χθεσινή «Καθημερινή» μπορεί κανείς να δει αντιπροσωπευτικά δείγματα του λεγόμενου σοβαρού συντηρητικού ελληνικού Τύπου. Καταρχάς από τη μία ο μάλλον προβλέψιμος γοερός θρήνος για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, με σύγκλιση όμως της πλειοψηφίας των πολιτικών αναλυτών στην κατάδειξη του υπαίτιου: πρόκειται για «την κουλτούρα της μεταπολίτευσης». Οι γνωστές επικρίσεις για τον "βαθιά συντηρητικό λόγο", "που μπλοκάρει κάθε αλλαγή". Σύμφωνα με δεύτερο αρθρογράφο πρόκειται για κάτι βαθύτερο: μια "μοναδική παθογένεια του ελληνικού συστήματος και κατ’ επέκταση της κοινωνίας, που επιμένει να λειτουργεί ωσάν να βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς επαναστάσεως. Η θεώρηση της πορείας του έθνους γίνεται αποκλειστικά με όρους συγκρουσιακούς, στη βάση επαναστατικών σταθμών, με πάσης φύσεως κινήματα που ανέτρεψαν δυνάμεις αδρανείας και εξασφάλισαν την πρόοδο. Η πεμπτουσία της μεταπολιτεύσεως είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου και με τον τρόπο αυτό θεσμοθετήθηκε περίπου ότι η κάθε νέα μαθητική ή πανεπιστημιακή γενιά οφείλει να δράσει με τρόπο επαναστατικό, μιμούμενη το κλέος των γονέων της"! Η «παθογένεια» της πολιτικοποίησης, της διεκδικητικής κληρονομιάς, της αγωνιστικότητας...

Κορυφαίες στιγμές όμως αποτελούν δύο άρθρα. Το ένα είναι αυτό του Αλέξη Παπαχελά, διευθυντή της εφημερίδας, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της βδομάδας είτε από την τηλεόραση είτε από τη στήλη του καλούσε τον Καραμανλή «να γίνει επιτέλους Σαρκοζί», να «συντρίψει τους ταραξίες», ζητώντας «να επέμβει αν χρειαστεί κι ο στρατός». Εδώ καταλήγει πιο ολοκληρωμένα στο τελικό συμπέρασμα του συλλογισμού του: "είναι παράλογο να συζητάμε σήμερα για το «αστυνομικό κράτος» ως το βασικό πρόβλημα της χώρας και να αναβιώνουν τα στερεότυπα της «κακής Δεξιάς». Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι το αν θα έβγαιναν ποτέ τα τανκς στους δρόμους, αλλά το ότι και να έβγαιναν θα τράκαραν μεταξύ τους..." Ποια αστυνομική βία και κουραφέξαλα, ούτε μια σωστή Χούντα δεν είμαστε ικανοί να επιβάλουμε, αυτό είναι το «πρόβλημα σήμερα»...

Το δεύτερο είναι το άρθρο του Θάνου Βερέμη, προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, αλλά και βασικού εισηγητή και υπεύθυνου των «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων» της κυβέρνησης. Αφού τονίζει ότι θεωρεί αποπροσανατολιστικές τις αναφορές σε κοινωνικές ανισότητες και στην «κατάπτυστη» λογική της συλλογικής κοινωνικής ευθύνης (το "διαφανές πέπλο συλλογικής τάχα ενοχής"), που όπως επισημαίνει αναπαράγεται λόγω "αγραμματοσύνης και προπέτειας" για να δικαιολογήσει τα "ατομικά κουσούρια" των "κουκουλοφόρων επαγγελματιών του ολέθρου και των όρνεων των λαφυραγογούντων", καταλήγει: "Ηταν ελπιδοφόρο αυτό που έγινε στην Πάτρα όπου τα θύματα ένωσαν τις δυνάμεις τους και κυνήγησαν τους θύτες αναγκάζοντάς τους να αναζητήσουν άσυλο στο Πανεπιστήμιο"... Ναι, αναφέρεται ακριβώς σε αυτές τις «ελπιδοφόρες» πρωτοβουλίες, που - όχι μόνο «κάποιοι αριστεριστές» αλλά και - ο ίδιος ο δήμαρχος Πάτρας και ο νομάρχης Αχαΐας αναγνώρισαν ξεκάθαρα ως πορείες μελών της Χρυσής Αυγής...

Τελικά είτε με «αριστερό» παρελθόν, είτε με «φιλελεύθερες» περγαμηνές, οι συμπάθειες και οι ιδεολογικές συγκλίσεις δύσκολα κρύβονται...

God save the queen...

God save the Queen

the fascist regime

they made you a moron

a potential H-bomb

(molotov cocktail by jontintinjordan)

"Ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε"

Βρε Αλέκα, επειδή θυμάμαι τη δήλωσή σου το βράδυ της 11ης Σεπτέμβρη 2001 «εμείς πάλι ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε», κάτι δεν μου πάει καλά όταν σε βλέπω να εγκαλείς άλλους ότι δεν καταδικάζουν την τυφλή βία και την καταστροφή...

Εκτός αν μας ενδιαφέρουν μόνο οι περιπτώσεις ελλήνων εν δυνάμει ψηφοφόρων, για τους υπόλοιπους μπορούμε να πούμε ελεύθερα την καφρίλα μας...

Αγαπημένα στερεότυπα

1. Το «άβατο» των Εξαρχείων

Αν κάποιος τρομοκρατείται από τους πλανόδιους μουσικούς, τους νιγηριανούς με τα αντιγραμμένα CD/DVD, τα παιδιά με τα χαρτομάντιλα και τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που ζητάνε «λίγα λεφτά να πάρω μια μπύρα, φιλαράκι», τα Εξάρχεια είναι όντως «άβατο». Βέβαια, ένας τέτοιος τύπος μάλλον θα προτιμούσε να ζει εκτός Αθήνας ή όποιας άλλης μεγαλούπολης. Τις φοβίες αυτές μάλλον δε συμμερίζονται οι χιλιάδες που κατηφορίζουν προς τα εκεί καθημερινά σε καφέ, σε στέκια, σε προβολές, σε συζητήσεις, σε πάρτυ. Από την άλλη, αν γνωρίζεις την περιοχή μόνο μέσα από δελτία ειδήσεων και ρεπορτάζ τύπου Espresso το πιθανότερο είναι να θεωρείς ότι εκεί εκτυλίσσονται σύγχρονα Δαλιανίδεια κοινωνικά δράματα, όπου κάθε λογής νέοι υπόπτου φρονήματος μπλέκουν σε παραβατικά και σεξουαλικά αίσχη πολύ χειρότερα από του «Κατήφορου».

Αυτό που άλλαξε τα τελευταία 2-3 χρόνια (περίπου από την εποχή των πρόσφατων φοιτητικών κινητοποιήσεων) είναι η πολύ πιο έντονη, διαρκής παρουσία της Αστυνομίας. Σε κάθε δεύτερη γωνιά μια ομάδα ένστολων συχνά με τα όπλα, τα γκλοπ και τα δακρυγόνα να ξεχωρίζουν από μακριά πάνω στη ζώνη τους. Μια κλούβα μόνιμα παρκαρισμένη στην Ακαδημίας και ενίοτε μια δεύτερη κάπου στη Χαριλάου Τρικούπη. Εξακριβώσεις στοιχείων «ύποπτων ατόμων», αμήχανα, ανήσυχα βλέμματα εκατέρωθεν. Όλα αυτά, μέσα στο διαβόητο «άβατο της ασυδοσίας», στην πραγματικότητα, την πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της πόλης. Τι οδήγησε εκεί; Με ποιο «υπηρεσιακό σχέδιο» εγκαταστάθηκαν διμοιρίες μόνιμα στην περιοχή; Μάλλον ένας συνδυασμός «εμπέδωσης της καταστολής» στις περιοχές κοντά στο Πολυτεχνείο (που ξεκίνησε να εφαρμόζεται στο ζενίθ του φοιτητικού κινήματος) και της διακηρυγμένης αποστολής του αλησμόνητου Πολύδωρα - με πλήρη κυβερνητική κάλυψη - να «πατάξει το αυτόνομο αναρχικό χωριό» προσβλέποντας στην ικανοποίηση του ακροδεξιού του ακροατηρίου.

Η ταυτόχρονη εγκατάσταση του εθνικιστικού βιβλιοπωλείου του ελληνορθόδοξου Eli Sunday, τηλε-πλασιέ «εθνικά έγκριτων» βιβλίων με το κιλό, που ξεχώριζε από τους Λιακοπουλο-Βελόπουλους συναγωνιστές του χάρη στις φωνητικές δυνατότητες Δέσποινας Μοιραράκη στη διαφήμιση των «μοναδικών προσφορών», λειτούργησε κι αυτή ως agent provocateur. Όσο άστοχη ή καταδικαστέα κι αν θεωρεί κανείς την συστηματική καταστροφή του παραρτήματος του, η ύπαρξη ενός ακροδεξιού πυρήνα (που εμπορεύεται διάφορα «αγαπημένα» βιβλία) στα Εξάρχεια συγκρίνεται ανθρωπογεωγραφικά με τη λειτουργία συνδέσμου οπαδών του Παναθηναϊκού στο Πασαλιμάνι ή αντίστοιχα μπουτίκ του Ολυμπιακού στην Τούμπα, δίνοντας άλλη μια αφορμή για τη μόνιμη παρουσία περιπολιών μέσα στα Εξάρχεια.

2. Το «μεμονωμένο περιστατικό»

Η δεύτερη αγαπημένη καραμέλα αστυνομίας και εξουσίας. Μια πρώτη απάντηση είναι απλώς να απαριθμήσουμε περιστατικά (όπως στη λίστα αυτή).

Για τη δολοφονία του παιδιού, ίσως η αντιπροσωπευτικότερη υιοθέτησή της ακούστηκε - καθόλου αναπάντεχα - από τον Γιάννη Πρετεντέρη στην τελευταία του εκπομπή (όπου ενδύθηκε στη σειρά όλους τους αγαπημένους του ρόλους: αυτόν του γλοιώδους ξερόλα, του ερπετοειδούς επιτιμητή και του κυνικού απολογητή): «Μα για ποια κρατική βία μιλάμε; Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο προφανώς διαταραγμένο, που θα μπορούσε έτσι απλά να βγάλει πιστόλι και να πυροβολήσει και τη γυναίκα του! Τότε, πάλι για κρατική βία θα μιλούσαμε;»

Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο ίδιος ο δράστης βάζει στη (δύσοσμη) απολογία του ως ενοχοποιητικό στοιχείο για το θύμα το γεγονός (μεταξύ άλλων) ότι «σύχναζε στην περιοχή των Εξαρχείων», την περιοχή δηλαδή στην οποία υπηρετούσε ως ειδικός φρουρός ο ίδιος εδώ και καιρό. Προφανώς ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι αστυνομικοί την «περιοχή φύλαξής» τους. Ότι το συγκεκριμένο υποκείμενο είναι ενδεχομένως πιο πωρωμένο, αδίστακτο και επιθετικό από τους συναδέλφους του, δε σημαίνει ότι δεν έχει επίγνωση της «αποστολής» του, ποιοι είναι οι «καλοί» (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια (του)) και ποιοι οι «κακοί» και επικίνδυνοι (π.χ. θαμώνες των Εξαρχείων)

3. «Επόμενο ήταν να συμβεί»

Το τρίτο διαδεδομένο στερεότυπο, που στην ουσία έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία του «μεμονωμένου περιστατικού», αλλά συχνά αναπαράγεται από τα ίδια χείλη. Όχι, αυτοί που το αναπαράγουν δεν το συνδέουν με την εντεινόμενη αστυνομοκρατία και τις συνθήκες της δολοφονίας, αλλά στη λογική «προφανώς με τόσους αναρχικούς εκεί πέρα, όλο και κάποιος κάτι θα έκανε». Δεν εκπλήσσει επομένως που όλα τα σενάρια που διοχετεύθηκαν σε εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ έκαναν λόγο για «επίθεση 30 ατόμων σε αστυνομικό όχημα» και «ρίψη μολότοφ από το θύμα» (βλ. π.χ. το CNN), ώστε να χτιστεί το κατάλληλο προφίλ στο παιδί. Mόνο η παρουσία πολλών αυτόπτων μαρτύρων από τα γύρω καφενεία είναι αυτή που σώζει κάπως την κατάσταση. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συνέβαινε σε διπλανό στενό μακριά από μάρτυρες, το «κοστούμι» του δολοφονημένου παιδιού θα ήταν έτοιμο από καιρό, ούτε σε «εξοστρακισμούς» θα είχαν ανάγκη να καταφύγουν, ούτε σε άλλες δικαιολογίες.

ΥΓ. Δείτε και το post του Motorcycle Boy που τα γράφει πιο παραστατικά.

Ένα χρονικό

Βράδυ Σαββάτου παρέα στα Εξάρχεια. Τραπέζι, γενέθλια. Οι τελευταίοι που έρχονται μας φέρνουν την είδηση. 16 χρονών σκοτωμένος από μπάτσο. Τηλέφωνα. Κάτι για πέσιμο 30 σε μπατσικό λένε οι ειδήσεις. Τελειώνουμε. Κάποιοι φεύγουν για την πορεία, κάποιοι να βρούνε το αμάξι τους (μες τη μπίχλα ρε, σιγά μη σου το κάψουνε...). Μυρωδιά από δακρυγόνα και φωτιές. Συνοδεύουμε τη Β. σπίτι μέχρι να μάθουμε νεότερα. Ραντεβού αύριο στο Μουσείο.

Στην Πατησίων από το ύψος της ΑΣΟΕΕ περίπου μέχρι την Ιουλιανού τζάμια σπασμένα το ένα μετά το άλλο. Το τελευταίο μαγαζί της σειράς θρύψαλα και το αμέσως επόμενο άθικτο, σα να τέλειωσαν ξαφνικά τα καύσιμα. Στο μουσείο 3 με 4 χιλιάδες περίπου, που αυξάνονται. Συγκέντρωση και προετοιμασία για τη ΓΑΔΑ. «Το ’χουν σίγουρο ότι θα γίνουν φασαρίες γι’ αυτό δεν ήρθαν περισσότεροι», «Ντάξει, αυτό για τη διατεταγμένη δολοφονία που λένε κάποιοι μου φαίνεται λίγο μαλακία», «Άκουσες τι λένε οι μαλάκες στον ΣΚΑΙ; Να σπάσει λέει επιτέλους το άβατο στα Εξάρχεια, αυτό κατάλαβαν!». Ξεκίνημα με γρήγορο βήμα και συνθήματα, πουθενά μπάτσος στον ορίζοντα (λες να πήραν εντολή να μας αφήσουν ήσυχους;) Μετά τα πρώτα 100 μέτρα, τα πρώτα σπασίματα. Μερικά γιουχαΐσματα. Πέφτουν οι πρώτες κρότου-λάμψης. Μπάχαλα αριστερά και δεξιά, ΜΑΤ πίσω και δεξιά, πέφτουν δακρυγόνα. Γραφεία της ΝΔ στο 2ο όροφο πάνω από έκθεση με πλακάκια. Σπάζουν τα δείγματα επί τόπου και βροχή οι πέτρες στα τζάμια. Σε λίγο σκάνε δακρυγόνα ακριβώς μπροστά από το πρώτο πανό στην κεφαλή της πορείας, κάποιοι τρέχουν προς τα μπρος, κάποιοι προς τα πίσω, διαλυόμαστε και τρέχουμε όλοι μαζί αριστερά στα στενά, να γλιτώσουμε από τα χημικά. Ανεβαίνουμε προς τη ΓΑΔΑ από παράλληλους δρόμους, ενώ στην Αλεξάνδρας γίνεται χαμός. Τελικά οι γενναιότεροι της παρέας συνεχίζουν, εμείς σιγά-σιγά την κάνουμε.

Μαθαίνουμε για τα πιτσιρίκια που την άλλη μέρα το πρωί απροειδοποίητα οργανώνονται στα σχολεία, ξεκινάνε και τελειώνουν την ίδια διαδρομή χωρίς εμπόδια. Νεράντζια και πέτρες στην είσοδο της Ασφάλειας.

Δευτέρα βράδυ ραντεβού Προπύλαια. Ο Α. δεν απαντάει στο κινητό. Στην Ομόνοια η Αλέκα βγάζει λόγο, πολύς κόσμος γύρω γύρω, παππούδες, οικογένειες, φοιτητές, βουλευτές. Τηλέφωνο στη Κνίτισσα της παρέας. Είναι προφανώς εκεί. Την πειράζω: «μα και σήμερα κομματικά συνθήματα; Άσε πια αυτό που βγάλατε το “ο μόνος δρόμος είναι” και βάλατε “με τo KKE” μην τύχει κανείς και πάρει το λάθος δρόμο!». Κατεβαίνουν μπλοκ την Πανεπιστημίου (αν είδα καλά Συριζα, Ενάντια, ΑΚ κ.ά.) από πίσω τους δακρυγόνα και φασαρίες. Αμέσως φτιάχνονται αλυσίδες, ηλικιωμένοι και άνθρωποι σε καροτσάκια φυγαδεύονται με συνοδεία στα κεντρικά, «καλά, αν γίνει μανούρα, με περάσουν για κνίτη και φάω ξύλο θα ’ναι διπλό κρίμα» γελάμε, φεύγουν όλοι προς Κοτζιά (και μετά που;).

Βρίσκω τελικά τον Α. και τους υπόλοιπους στη Σταδίου, μπαίνουμε στο μπλοκ των φοιτητικών συνελεύσεων-καταλήψεων. «Τι έγινε; Φέτος παίρνεις πτυχίο;», «Εεχμ, γκουχ γκουχ, μακάρι!». Ανεβαίνουμε γρήγορα, με σταματήματα αυθόρμητα όταν ακούγονται κροτίδες από μακριά. Στον τρίτο πλαϊνό οι ρόμποκοπ με τις ασπίδες σε σειρά. Δυναμώνουν αμέσως τα συνθήματα: «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι». Ανεβαίνουμε από Μεγ. Βρετάνια και στεκόμαστε μπροστά στη Βουλή. Οι γνωστές κλούβες κόβουν το δρόμο. Δεν υπάρχει διάθεση για σπρωξίδι στον κλοιό. Φεύγει μια πέτρα, πέφτουν οι πρώτες δύο κρότου-λάμψης. Σε λίγο και τρίτη, τέταρτη και δακρυγόνα, ψιλοπανικός (λες να μας διαλύσουν;) κατεβαίνουμε γρήγορα την Πανεπιστημίου και στεκόμαστε. Απέναντι στην Αγροτική κάποιοι έχουν σκαρφαλώσει και κοπανάνε με ένα ξύλο την κάμερα ασφαλείας μέχρι η τελευταία να σωριαστεί στο δρόμο. Πρωτόγονη τεχνολογία – Σύγχρονη τεχνολογία 1-0. Οι περισσότεροι φεύγουν για Συντονιστικό στη Νομική, εμείς ψάχνουμε τρόπο να φτάσουμε σε στάση ηλεκτρικού ή μετρό.

Περνάμε κατά τύχη από Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Κεριά κάτω και μια φωλιά λουλούδια. Κασκόλ και σοκολάτες αναθήματα. Οι περισσότεροι έχουν καθίσει κάτω, όλοι μιλάνε ψιθυριστά.

Φτάνουμε Ομόνοια, ο σταθμός κλειστός. Σπασμένα μαγαζιά. Στου Zara σπασμένες βιτρίνες, οι κούκλες άλλες ακρωτηριασμένες, άλλες μισοκαμένες σαν θύματα βομβαρδισμού. Η Α. βγάζει τη φωτογραφική: «installation μοντέρνας τέχνης», σχολιάζει. Φεύγουμε και χωριζόμαστε.

Γουρουνο-ελληνικό (Ελληνο-γουρουνικό) λεξικό

30 άτομα <<<<< 3 άτομα
δεχτήκαμε επίθεση <<<<< μας έβρισαν
βροχή αντικειμένων <<<<< ένα άδειο μπουκάλι μπύρας*
αυτοάμυνα <<<<< αυτοδικία, νταηλίκι
εκπυρσοκρότησε <<<<< σημάδεψα, πυροβόλησα
στο έδαφος <<<<< στο στήθος
στον αέρα <<<<< στο στήθος

Η συγκεκριμένη διάλεκτος είναι αρκετά διαδεδομένη και σε ορισμένες τάξεις δημοσιογράφων, με επιπλέον ξεχωριστούς ιδιωματισμούς (βλ. π.χ. πρόσφατο δελτίο της κρατικής τηλεόρασης):

θάνατος <<<<< δολοφονία
επεισόδια που οδήγησαν στο περιστατικό <<<<< επεισόδια που ακολούθησαν τη δολοφονία

*(update: που αποδείχτηκε τελικά άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού)

(Image from here)

«Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές»...

Η 16χρονη Ελένη Φαλούγι, μαθήτρια της πρώτης Λυκείου, γεννήθηκε εδώ από Νιγηριανούς γονείς.

Μας μιλά για μια... εμπειρία της φέτος το καλοκαίρι.

«Μαζί με μια φίλη μου δουλεύαμε στο μοίρασμα φυλλαδίων. Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε να πάμε όπως πάντα με το τρένο στην Ομόνοια, που είναι το γραφείο όπου θα παίρναμε τα φυλλάδια. Φτάσαμε και ενώ ήμασταν πια στις τελευταίες σκάλες για να βγούμε από τον σταθμό -πολύ μακριά δηλαδή από τα σημεία ελέγχου εισιτηρίων- δύο ελεγκτές μας ζήτησαν τα εισιτήριά μας. Τους απαντήσαμε πως τα είχαμε ήδη πετάξει όταν περάσαμε τα σημεία ελέγχου και αυτοί μας είπαν πως έπρεπε να μας πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα· δεν πίστευαν τις εξηγήσεις μας και μας χαρακτήρισαν "ιερόδουλες". Εκεί ένας αξιωματικός μάς ρώτησε τι είχε γίνει. Του εξηγήσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε να μας ακούσει και μας έβρισε και αυτός αποκαλώντας μας με τον ίδιο χαρακτηρισμό. Στη συνέχεια έψαξε την τσάντα της φίλης μου για να δει αν είχε λεφτά για το πρόστιμο και όταν τελείωσε διέταξε να μας πάνε στο κρατητήριο.

Εκεί βρεθήκαμε ανάμεσα σε 15 ενήλικους άνδρες. Ο χώρος ήταν κλειστός με ένα και μοναδικό παράθυρο και όλοι οι κρατούμενοι ανεξαιρέτως κάπνιζαν, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική. Η φίλη μου, που έχει ένα πρόβλημα υγείας με το συκώτι της, έπαθε κρίση, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει πως την πονάει η κοιλιά της. Σοκαρίστηκα, ένιωθα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου.

Μέσα στον πανικό μου άρχισα να χτυπώ την πόρτα και να φωνάζω στους φύλακες... Χρειάστηκαν 10 λεπτά για να έρθει κάποιος να ρωτήσει τι συμβαίνει. Οταν του εξήγησα, άνοιξε την πόρτα, πήρε τη φίλη μου, ενώ εμένα με έκλεισε ξανά μέσα, παρ' όλα τα παρακάλια μου να βγω για να τη βοηθήσω... Πέρασαν ακόμα 5 λεπτά για να μου επιτρέψουν τελικά να μείνω μαζί της. Η Ιουλιέτα έκλαιγε συνεχώς, ήταν σε κρίση πανικού, έτρεμε και φώναζε και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Ημουν κι εγώ σε κατάσταση σοκ.

Επειτα από μισή ώρα περίπου ήρθαν οι δικοί μας με τα χαρτιά μας, τα οποία και έδωσαν στους αστυνομικούς. Στην αρχή δεν πίστευαν ότι είμαστε εμείς στις φωτογραφίες. Συνέχιζαν να επιμένουν πως είμαστε "ιερόδουλες". Αποφασίσαμε να καλέσουμε τον πρέσβη της Νιγηρίας. Ευτυχώς ήρθε αμέσως στο Τμήμα και έτσι επιτέλους μας άφησαν ελεύθερες, ύστερα από 3 ώρες και 45 λεπτά!

Το απίστευτο είναι ότι αν δεν είχε έρθει ο πρέσβης δεν ξέρω πότε θα τελείωνε αυτή η ταπεινωτική περιπέτεια. Κι όλα αυτά για έναν έλεγχο εισιτηρίου... Αυτό είναι πραγματική κατάντια.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να υποστώ αυτή τη συμπεριφορά...

Εσείς μπορείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα;».

(Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία)

Το συμπέρασμα, Ελένη μου, είναι γνωστό: «Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές», εσείς είστε μαύροι...

Ανάμεσα στους Τοίχους (Entre Les Murs)

Οι μαθητές: από πολλά διαφορετικά πολιτιστικά υπόβαθρα, ζουν σε υποβαθμισμένη περιοχή της πρωτεύουσας, έχουν πρόβλημα συγκέντρωσης, πολλή ενεργητικότητα, κάνουν χαβαλέ, αρπάζονται εύκολα σε τσακωμούς που ξεκινούν συνήθως για ασήμαντη αφορμή. Εφιάλτης, αλλά και πρόκληση για κάθε καθηγητή.

Οι καθηγητές: πολλοί καταφεύγουν στην απελπισία και την παραίτηση. Άλλοι (όπως ο πρωταγωνιστής) προσπαθούν να προσεγγίσουν τους μαθητές παρακινώντας τους, προσαρμόζοντας το περιεχόμενο του μαθήματος στα ενδιαφέροντα τους για να κερδίσουν τη συμμετοχή τους. Προσέγγιση που συνήθως αποδίδει, αλλά ενίοτε αυτή η υπερεξοικείωση, ειδικά όταν συνοδεύεται από μικρά ή μεγαλύτερα παιδαγωγικά λάθη, οδηγεί εξίσου σε συγκρούσεις και οξύτητα.

Το σύστημα: σε ένα περιβάλλον όπου η ένταση μοιάζει έτοιμη να εκτονωθεί από στιγμή σε στιγμή, η «θεσμική αντιμετώπιση» προβλημάτων και συμπεριφορών δεν προσφέρει τίποτα. Οι καθηγητές, ακόμη κι όταν δυσανασχετούν συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο των πειθαρχικών διαδικασιών, τελικά εγκλωβίζονται στο να αποδεχθούν τον εύκολο δρόμο του ποινικού τυφλοσούρτη.

Από τις πιο ρεαλιστικές απεικονίσεις της μικροκοινωνίας μιας σχολικής τάξης, δεν πέφτει στην ευκολία των σχηματικών χαρακτήρων και των προβλέψιμων αντιδράσεων τους, του διδακτισμού και των υποδείξεων των «απαιτούμενων μέτρων και λύσεων». Με ντοκιμαντερίστικη γραμμική αφήγηση, χιούμορ και χωρίς τη συνήθη φευγάτη ιδιορρυθμία πολλών γαλλικών ταινιών, που άλλοτε πετυχαίνει, αλλά και πολύ συχνά υπονομεύει το τελικό σύνολο.

Οι αίθουσες που προβάλλουν το Ανάμεσα στους Τοίχους (Entre Les Murs) παραμένουν κατάμεστες, αρκετές βδομάδες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας, εν μέρει και λόγω της μικρής διανομής (2 αίθουσες σε όλη την Αθήνα). Στο Άστυ επιστρατεύουν επιπλέον καθίσματα αλλά και πάλι αφήνουν κόσμο απέξω.