Επετειακό

Για τη συμπλήρωση ενός χρόνου αναρτήσεων στο ταπεινό αυτό μπλογκ, θα έπρεπε να έχω ετοιμάσει κανονικά ένα μεγάλο κείμενο απολογισμού και εμπειριών. Αντίθετα, θα προτιμήσω να δώσω τον λόγο στους αναγνώστες των σελίδων αυτών, για να μάθουμε επιτέλους τις πραγματικές σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις πιο μύχιες επιθυμίες τους. Ποιος δρόμος λοιπόν σας έφερε ως εδώ;

Έχω πολύ συχνά την αίσθηση ότι γράφω βλακείες, αλλά όχι κι έτσι.

Μας κολακεύετε! Ένα μικρό λάθος στο φύλο όμως το κάνατε.

------------------------

Έλα ντε. Από το αυτί και στο σπίτι γρήγορα.

------------------------

Frankly, I really don’t wanna know what.

Kpou ply mkria, fbmai... ελπίζω μαζί με το κεφάλι του.

------------------------

Αυτό θα ’θελα να το ακούσω κι εγώ!

------------------------

Μη με κοιτάτε περίεργα, ο δύτης φταίει για όλα.

Φαντάζομαι αντίδραση όταν κατάλαβε ότι η Μύκονος είναι τραγούδι των Fleet Foxes και τα δύο πρώτα αφορούν άρθρο του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Πολύ ισχυρό αντικούκου, νομίζω.

Ως μπλογκ που σέβεται τον εαυτό του, δε θα μπορούσε να μην προσελκύσει και τους αναπόφευκτους ματάκηδες. Προσέξατε κάτι όμως; Οι δικοί μου διαθέτουν σαφέστατα ένα επίπεδο, μια κουλτούρα. Ούτε greeklish γράφουν, ούτε ανορθογραφίες. Κι αν δεν πειστήκατε ακόμη, δείτε κι αυτό:

------------------------

Αυτό είναι που λέμε «επώνυμες φούστες».

Και πως τη λεν τη θεία σου, μανάρι;

Δε φαντάζομαι να ψάχνεις κι εσύ κατά βάθος το ίδιο πράγμα, ε;

------------------------

Πως είπατε; ... ... Α! «Αν ο Παναγριότατος είχε καρούλια, θα ήτανε...»

------------------------

Άλα τισ! Αν ξανάρθεις, ρίξε καλού κακού μια ματιά κι εδώ.

------------------------

Εγώ συνέχεια χάι τον βλέπω πάντως. Πότε ο Σόρος, πότε ο «νεο-οθωμανισμός», πότε ο «εθνομηδενισμός», όλο στο κρανίο τα παίρνει τελευταία (μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι ψάχνουν απλά εκπομπές που κάνει σε τηλεοπτικό κανάλι).

Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η ζωή ώρες ώρες. Να είσαι μέλος του κόμματος και ταυτόχρονα να γουστάρεις στα κρυφά σπλάτερ υποπροϊόντα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Πολύ φοβάμαι ότι το κόμμα δεν τα εγκρίνει αυτά, φιλαράκι - πρέπει να διαλέξεις όχθη, αλλιώς ξέρεις τι σε περιμένει:

------------------------

Ως γνωστόν, το δεύτερο θέλει να κλείσει τον πρώτο στο τρίτο.

Εξαρτάται από την ώρα της ημέρας.

Κάποια μέρα θα βρω και search term: “διανοούμενοσ ψωμιάδησ”

------------------------

Αν κρίνουμε από τις γνωστές δηλώσεις για τους φίλους του, τίποτα αναρχικές θα ’ναι κι αυτές.

Δεν έχω ιδέα. Μπορώ να υποθέσω μόνο πως πάει κάπως έτσι:
βασανιστήρια στο τμήμα --> douze points //
ξύλο σε μετανάστη --> dix points //
κράτημα γεννητικών οργάνων και εκτόξευση απειλών --> huit points //
κ.ό.κ.

------------------------

Δεν το γελάω καθόλου. Μετά από όσα είδαμε, μακάρι να το είχαν ψάξει περισσότεροι, ακόμη και στο ίντερνετ, πριν έρθουν στην κάλπη.

------------------------

Να δώσουμε και μια χρήσιμη πληροφορία: Το "Don’t Give Up" υπάρχει στο Across the Borderline (1993), άλμπουμ του Willie Nelson, όπου το τραγουδάει ντουέτο μαζί με τη Sinead O'Connor. Την αυθεντική εκτέλεση του Peter Gabriel με την Kate Bush (1986) τη βρίσκω πάντως σαφώς ανώτερη.