Χθες βράδυ στα Εξάρχεια

Φεύγοντας από το Άστυ, αφού είχαμε παρακολουθήσει - μετά από αρκετές αναβολές - τον «Κυνόδοντα», κατευθυνόμαστε προς Εξάρχεια στο καφέ του Χασάν, περνώντας από τη Χαριλάου Τρικούπη. Διμοιρίες των ΜΑΤ με αντιασφυξιογόνες μάσκες και πράσινες στολές είναι παρατεταγμένες στη διασταύρωση με Ναυαρίνου δίπλα σε μια κλούβα.

Δεν περνούν δέκα λεπτά αφότου καθόμαστε και ακούγονται κρότοι δακρυγόνων. Ένα κύμα αρχικά χαλαρό κι έπειτα πολύ πιο γρήγορο έρχεται προς το μέρος μας, κόσμος που καθόταν πιο πριν στο πεζοδρόμιο, στα γύρω καφέ ή στο πάρκο. Κάμποσοι σηκώνονται από τα τραπέζια δίπλα μας είτε για να δουν είτε για να την κάνουν. Που να μπλέκεις τώρα. Προς το τέλος, κάποιος τρέχει φορώντας κουκούλα τύπου ζαπατίστας˙ τα μάτια φαίνονται μέσα από το οβάλ περίγραμμα˙ από την κοψιά, το περπάτημα και το βλέμμα τον έκανες βία δεκαπέντε χρονών.

Αμέσως μετά, ακούγονται από μακριά δυνατά ποδοβολητά. Δεκαπέντε με είκοσι ματατζήδες καταφθάνουν φωνάζοντας και προσπαθώντας να τρέξουν με όση δυνατότητα τους δίνει ο βαρύς εξοπλισμός. Στο πέρασμά τους παρασέρνουν με τα πόδια και τις ασπίδες τους τραπέζια και καρέκλες. Από τον τρόπο που το κάνουν φαίνεται πως δεν πρόκειται για αδεξιότητα, αλλά εκδήλωση εκνευρισμού. Ρίχνουν κάτω το διπλανό τραπέζι. Μπουκάλια, ποτήρια και ένα τασάκι πέφτουν και σπάνε. Αποφασίζουν να σταθούν ακριβώς στη γωνία. Φωνές: «Ρεεεε μαλάκεεες», «Μη φεύγεις ρε μαλακιστήριιι, γύρνα πίσωωω». Κανείς δεν υπακούει στη σαφή εντολή του οργάνου.

Σε λίγο μια σχετική ηρεμία θα αποκατασταθεί. Οι καρέκλες έξω έχουν ψιλοαδειάσει. Μια φωτιά θα ανάψει σε έναν κάδο. Ο αέρας γυρίζει και φέρνει την κάπνα προς το μέρος μας. Φεύγουμε λίγο μετά τις δώδεκα, κάπου στα μισά της Σόλωνος χωριζόμαστε. Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και προχωράω˙ ένας σχετικά ασφαλής τρόπος προστασίας σε περίπτωση που πετύχεις διμοιρία να έρχεται προς το μέρος σου ψάχνοντας για «υπόπτους». Βρίσκομαι όμως στη στροφή Σόλωνος προς Πατησίων, διμοιρίες εδώ δεν έχω δει ποτέ.

Η ζωή κυλάει κανονικά. Οι κοπέλες με τις τσάντες περασμένες με στυλ στον ώμο τους, τις κοντές φούστες και το αρκετά έντονο βάψιμο είναι απόψε περισσότερες από κάθε άλλη φορά. Στέκονται στο πεζοδρόμιο και περιμένουν. Σε κόβουν με το μάτι και καταλαβαίνουν χωρίς να τους απευθύνεις τον λόγο, αν ενδιαφέρεσαι ή όχι. Από ευγένεια ή από συνήθεια παραμερίζουν για να περάσεις. Άλλωστε οι περισσότεροι πελάτες, αν όχι όλοι, έρχονται με το αμάξι τους˙ το έχεις δει εξάλλου˙ στάση, μια πόρτα ανοίγει κι η κοπέλα επιβιβάζεται, δεν παίρνει πάνω από πέντε δευτερόλεπτα. Η παρουσία τους στο πεζοδρόμιο έχει πάψει από καιρό να με σοκάρει, είναι προφανές άλλωστε ότι καμία «επιχείρηση-σκούπα» δεν πρόκειται να λύσει ούτε το βιοποριστικό πρόβλημά τους, ούτε τις σχέσεις εξάρτησης από τα κυκλώματα˙ το πολύ πολύ να μεταφερθούν αλλού τα στέκια τους.

Φαντάζομαι αύριο στον Τύπο ή κι από απόψε στο ίντερνετ ειδήσεις και σχόλια για τα «νέα επεισόδια», τις «άγριες νύχτες στα Εξάρχεια» και το «άβατο της ανομίας». Κάτι οξύμωρο όμως δεν υπάρχει στο σχήμα αυτό; Δύο τετράγωνα παρακάτω από το σκηνικό του κυνηγητού που θα βρεθεί στο επίκεντρο της επικαιρότητας, η πιάτσα λειτουργεί κανονικά, όπως συμβαίνει και με τις αντίστοιχες των ναρκωτικών κοντά στην Ομόνοια. Υποθέτω πως όποιος εμπνεύστηκε τη μετονομασία του Υπουργείου σε «Προστασίας» ίσως να μην είχε συνειδητοποιήσει και κάποιες άλλες ατυχείς υποδηλώσεις του όρου αυτού.