Όλα όσα θέλατε να μάθετε για τα πάρκα και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε

Από σημερινή συνέντευξη του Ν. Κακλαμάνη στα "Νέα":

"Καταρχήν δεν επρόκειτο περί πάρκου. Επρόκειτο περί ενός χώρου που είχε 45 όλα και όλα δέντρα."

*************************************************

Συμπερασματικά:
Για να χαρακτηριστεί μια περιοχή ως πάρκο πρέπει να ισχύουν οι εξής προϋποθέσεις:

α) Ο χώρος πρέπει να περιέχει τουλάχιστον 100 δέντρα. Ο,τιδήποτε λιγότερο αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό.

β) Αν μπουλντόζες το ισοπεδώσουν πριν την ανατολή του ήλιου και σε αντίδραση μαζευτούν "κάποιοι 50 βοηθούμενοι από μερικούς «μπαχαλάκηδες»", είναι προφανές ότι δεν επρόκειτο περί πάρκου. Εδώ τον Δεκέμβρη κάηκε όλη η Αθήνα.

γ) Δεν μπορεί να θεωρείται πάρκο όταν ο χώρος είναι μονίμως εγκαταλειμμένος, με χαλασμένες κούνιες και παγκάκια. Μόνο κάποια είκοσι άτομα βοηθούμενα κι από μερικούς «μαθητάκηδες» πήγαιναν ενίοτε κι έκαναν καθαρισμούς και δεντροφυτεύσεις, απόδειξη της γενικής αδιαφορίας των κατοίκων. Δε γίνεται να τα περιμένουμε όλα από τον δήμαρχο στη σημερινή εποχή του εθελοντισμού.

δ) Από τη στιγμή που θα υπογραφεί συμφωνία του Δήμου με κοινοπραξία ώστε ο χώρος να γίνει γκαράζ, παύει πάραυτα να θεωρείται πάρκο. Πάνω από όλα ο νόμος και η τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων: "εγώ θα κάνω αυτό που είναι νόμιμο, αυτό που έχω υποσχεθεί και δεν κωλώνω".

ΥΓ. Φωτογραφίες από εδώ

Zion Train selection

Με αφορμή τη συναυλία του Σαββάτου, ένα σύντομο mix με επιλογές από Zion Train.

Zion Train selection (info + d/l link) [Play now]

1. Banco De Gaia - Shanti (Zion Train remix)
2. Zion Train - Free The Bass
3. Molara meets Zion Train - Conscious Dub
4. Zion Train (feat. Molara) - Space
5. Zion Train - Cuttlefish
6. Zion Train (feat. Molara & Johno) - Love Revolutionary

Zion Train (Αν, 24.1.2008)

(Το παρακάτω ποστ ήταν να ανέβει νωρίτερα, αλλά ενέσκηψε στο μεταξύ ο Νικηταράς ο Δεντροφάγος...)

Μπαίνοντας στο Αν το Σάββατο βράδυ, με το που πλήρωνες το εισιτήριο, σου πατούσαν μια σφραγίδα στο χέρι (για την ελεύθερη είσοδο-έξοδο), που σε έκανε να αισθάνεσαι λίγο σαν ζώο κοπαδιού.

Κατεβαίνοντας, είχε ξεκινήσει το ιδιαίτερα ενδιαφέρον set του Professor Skank με live dub mixes σε δυνατούς roots ρυθμούς, που ενίοτε λοξοδρομούσαν προς το dancehall, αλλά και το drum’n’bass. Κακή στιγμή η εκτέλεση (δις) ενός ελληνικού rap-dancehall (στο ρυθμό του World-A-Music/Welcome to Jamrock) καταγγελτικού της κρατικής καταστολής, όχι λόγω του μηνύματος που ήθελε να μεταφέρει, αλλά εξαιτίας της απουσίας μιας κάποιας στιχουργικής ευρηματικότητας.

Οι Zion Train μπορεί να πήραν το όνομά τους από το ομώνυμο τραγούδι του Bob Marley, το μουσικό τους στίγμα όμως ήταν εξαρχής μακριά από την παραδοσιακή reggae. Ο ήχος τους διαμορφώθηκε ως το κράμα δύο underground τάσεων του μουσικού τοπίου των 90s. Της ανερχόμενης πειραματικής neo-dub σκηνής και της techno/rave κουλτούρας, αναμεμειγμένες συνήθως σε ισόποσες δόσεις. Έτσι, οι δίσκοι τους περιείχαν όλο το φάσμα των ήχων ξεκινώντας από το digi-roots dub και φτάνοντας στο minimalist techno, με μπόλικες στιγμές soulful γυναικείων φωνητικών από τη μόνιμη guest vocalist, ονόματι Molara. «Εγκέφαλος» πίσω από το σχήμα είναι ο Neil Perch (a.k.a. DJ Perch), ιδρυτής του label της Universal Egg, όπου βρήκαν στέγη αρκετά σχήματα συγγενών ήχων (στα οποία συχνά έκανε την παραγωγή ή συμμετείχε ως μέλος του αντίστοιχου side-project και ο ίδιος), όπως οι Extremadura, Power Steppers, Sounds From The Ground, Jah Free κ.ά.

Ανεβαίνοντας στη σκηνή γύρω στις 12, ο Perch πήρε θέση πίσω από τις κονσόλες, δύο μουσικοί αριστερά στα πνευστά (σαξόφωνο, τρομπέτα) και εξολοκλήρου υπεύθυνος για το dee-jaying ο γερμανός Dubdadda, όχι ακριβώς ο τύπος που έχεις στο μυαλό σου ως reggae MC.


Με ιδιαίτερα φιλική διάθεση, μας μίλησε μεταξύ άλλων για το πόσο κατανοεί και επιδοκιμάζει το πρόσφατο ξέσπασμα των νέων (μιλώντας, όπως μας είπε, ως πατέρας και παππούς), ενώ με αφορμή μια κοπέλα που κατέλαβε κάποια στιγμή τη σκηνή χορεύοντας και δεν έλεγε να κατέβει, μας πληροφόρησε χαμογελώντας “I see greek dubheads love beer. I don’t like beer, I love marijuana”.

Η επιλογή και εξέλιξη των κομματιών γινόταν με αρκετά αυτοσχεδιαστικό στυλ, τα πνευστά έκαναν συχνά περάσματα από roots classics μελωδίες (Swing Easy, Rockfort Rock, Satta, None a Jah Jah Children No Cry κ.ά.), και το μόνο στοιχείο που έμοιαζε να λείπει ήταν η παρουσία κάποιου vocalist (where was Molara?), καθώς παρότι το toasting/shouting δε σταμάτησε να βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό, κάπου άρχιζε να κουράζει.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η συναυλία δεν ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστική, με τη μπάντα να παραμένει στη σκηνή για περισσότερο από δύο ώρες. Ο ήχος άρχιζε να γίνεται σταδιακά όλο πιο σκληρός και techno, όσο πλησίαζε το τέλος, με αποκορύφωμα τα οργιαστικά ψηλά bpm του encore που προκάλεσαν χορευτικό αμόκ.

(Φωτογραφία από το avopolis.gr)

Σήμερα το πρωί Κύπρου & Πατησίων

(update: για να δείτε το βίντεο πηγαίνετε εδώ)

**********************************************

Ομιλία του Ν. Κακλαμάνη, «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» (30-5-2007):

Η έννοια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης δεν μπορεί να οριστεί με σαφήνεια. (…) Αυτό ταυτόχρονα φανερώνει ότι αποτελεί μία έννοια δυναμική, η οποία συγκλίνει στη διαπίστωση ότι οικονομική ανάπτυξη, κέρδος, κοινωνικές ευαισθησίες και ενδιαφέρον για το περιβάλλον δεν είναι έννοιες αντιφατικές και αντικρουόμενες. Στην ορθά εφαρμοσμένη της πρακτική η έννοια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης αποτελεί την πεμπτουσία του όρου συλλογικότητα. (…)

Στο πλαίσιο αυτό, η κοινωνία σήμερα φαίνεται να προσδοκά από τις επιχειρήσεις να προσεγγίζουν με ένα ευρύ πνεύμα την έννοια της κερδοφορίας και να λαμβάνουν υπ' όψιν τις ανάγκες της κοινωνίας μέσα στην οποία επιχειρούν. Δεν πρέπει να λειτουργούμε υποκριτικά. (…) Η μακροχρόνια και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη περνάει αναμφίβολα μέσα από τον σεβασμό στο περιβάλλον και στις μελλοντικές γενιές.

Η εταιρική κοινωνική ευθύνη αποτελεί παράδειγμα υγιούς νοοτροπίας και πρακτικής υπό την έννοια ότι αποδεικνύει ότι με αυτό τον τρόπο όλοι μπορεί να βγαίνουν κερδισμένοι. Και οι επιχειρήσεις και οι καταναλωτές. Και πάνω απ' όλα το περιβάλλον. (…)

Περιβαλλοντικός εφησυχασμός δεν επιτρέπεται πλέον να υφίσταται. Αν θέλουμε να κληροδοτήσουμε ένα βιώσιμο και υγιές μέλλον στις επόμενες γενιές οφείλουμε όλοι από κοινού να αλλάξουμε τους όρους του σήμερα. Και όπως συμβαίνει συνήθως με θέματα αλλαγής νοοτροπιών, η εκπαίδευση παίζει μείζονα ρόλο. (…)

Γιατί, όταν, για παράδειγμα, μιλάμε όλοι για το περιβάλλον δεν αρκεί να επιδεικνύουμε τις ευαισθησίες μας μόνο στα λόγια. (…)

Caesar Caclamanius

Ξαφνικοί θόρυβοι το απόγευμα κάτω από το σπίτι. Φωνές, κρότοι, ποδοβολητά. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Αναποδογυρισμένοι κάδοι σκουπιδιών και στο βάθος καπνοί από δακρυγόνα.

Μπαίνω ίντερνετ και βλέπω τι έχει συμβεί (1,2,3) - το συνδέω, για την ακρίβεια, με την είδηση που είχα ακούσει νωρίτερα σήμερα. Μπουλντόζες έπιασαν δουλειά από τα χαράματα στο παρκάκι Κύπρου-Πατησίων και ξερίζωσαν περισσότερα από 40 δέντρα πριν το πάρει κανείς χαμπάρι.

(Παλιότερη δορυφορική φωτογραφία από το Live Search Maps)

Ήταν γνωστό ότι είχε γίνει εδώ και καιρό συμφωνία του Δήμου Αθηναίων με εταιρεία για την κατασκευή ιδιωτικού γκαράζ (!) στον χώρο του πάρκου. Οι κάτοικοι της περιοχής αντέδρασαν άμεσα συγκεντρώνοντας πάνω από 3000 υπογραφές και με τη συμπαράσταση φορέων όπως το Δασαρχείο, σταμάτησαν τις μπουλντόζες. Το πάρκο παρέμενε εγκαταλειμμένο από τους φορείς καθαριότητας του Δήμου, με τις εγκαταστάσεις της παιδικής χαράς να μην είναι πλέον ασφαλείς για χρήση, αναγκάζοντας τους κατοίκους να προβαίνουν μόνοι τους σε δεντροφυτέυσεις και καθαρισμό, όποτε μπορούσαν. Ο Δήμος έδωσε την «τελική λύση» με τον πιο πραξικοπηματικό και ύπουλο τρόπο.

Το βράδυ που πέρασα από την περιοχή, ήταν ακόμα μαζεμένοι αρκετοί κάτοικοι με πανό, γύρω τους κλούβες και ΜΑΤ.

Φωτογραφίες από το μπλογκ της Περιβαλλοντικής Ομάδας 41ου Λυκείου:

Δείτε επίσης από το ίδιο μπλογκ:
Το πρώτο post-αναφορά στα προβλήματα του πάρκου, δυόμισι μήνες πριν.
Screenshot από την κατάθεση αιτήματος καθαρισμού του πάρκου στο site του Δήμου Αθηναίων, τρεις μέρες πριν την καταστροφή του!

*********************************************************

Από την "Κατοικία των Θεών" (εκδ. Μαμουθκομιξ), το καλύτερο ίσως τεύχος της σειράς του Αστερίξ, εξαιρετικά επίκαιρο...

Αν και υπάρχουν κάποιες σημαντικές διαφορές μεταξύ Καίσαρα - Ν. Κακλαμάνη:

- Ο Καίσαρας του Goscinny ήθελε να κάνει το δάσος πάρκο, όχι το πάρκο πάρκινγκ.
- Ήταν πιο ειλικρινής στις προθέσεις του, καθώς δεν είχε δηλώσει ποτέ «θα γκρεμίσω κτίρια, για να φτιάξω πάρκα».

Η διάπλασις των παίδων

Από το Γατόσκυλο

Στο Μπατσόσκυλο

On-U Sound rarities

Οι αδυναμίες δύσκολα κρύβονται... Με αφορμή την ανταλλαγή μηνυμάτων τις τελευταίες μέρες σε mailing list φίλων της On-U Sound, έφτιαξα και ανέβασα ένα mix με σπάνια κομμάτια, που είτε κυκλοφόρησαν στο label της On-U είτε υπήρξαν remix του Adrian Sherwood σε συνεργασίες του με άλλα γκρουπ και μουσικούς.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν η σπάνια dub version ενός κομματιού του Bim Sherman, το ορθόδοξο roots dub των Dub Syndicate, η ethnic ψυχεδέλεια των African Head Charge, το πειραματικό industrial-dub των γιαπωνέζων Audio Active, τα future blues των Little Axe, αλλά κι ένα πρόσφατο φλερτ του label με το dubstep στη συνεργασία του θρυλικού Lee Perry με τους Moody Boyz.

Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκεται η υπερκινητική dub version του "Charge" των Asian Dub Foundation, το υποβλητικό wild dub remix του "Death Of A Party" των Blur, αλλά και οι εγγύτερες στο πρωτότυπο ανα-μίξεις κομματιών του Jeb Loy Nichols και των Reverend & The Makers.

On-U Sound rarities (info + d/l link) [Play now]

1. New Age Steppers: Strong Foundation
2. African Head Charge: Run Come See Me
3. Dub Syndicate: Ital Breakfast (version 2)
4. Asian Dub Foundation: Charge (Sherwood Dub)
5. Jeb Loy Nichols: As The Rain (On-U Sound remix edit)
6. Blur: Death Of A Party (Well Blurred remix)
7. Little Axe: Outsider
8. Audio Active: Citizen Zombie (Sound Crash version)
9. Reverend & The Makers: Sundown On The Empire (Adrian Sherwood On-U Sound remix)
10. Lee Perry vs The Moody Boyz: God Smiled

Περισσότερες anorak πληροφορίες για κάθε track, αλλά και η δυνατότητα να ακούσετε και να κατεβάσετε το mix, στο site του podomatic.

Ή με τα σταράκια ή με τα λουστρίνια

Ούτε βήμα πίσω... γιατί μπορεί να πατήσουμε τίποτα λάσπες και να λερώσουμε τα καινούργια μας κόκκινα Converse.

Δε θέλω να γίνω κακός (καθότι ο Συ.Ριζ.Α. μου είναι γενικά συμπαθής), αλλά το σκέφτηκαν πολύ οι υπεύθυνοι της αφίσας για τη χθεσινή ομιλία να γεμίσουν όλη την Πατησίων με μια γκρίζα διαφήμιση των All-Stars; Τα παπούτσια πιάνουν σχεδόν τον ίδιο χώρο με το λογότυπο. Αυτή είναι η απάντηση σε όσους τους αποκαλούν «κόμμα του lifestyle»;

Από τη Wikipedia:
"Although Chuck Taylors are, along with Dr. Martens, still closely associated with punk fashion, punks have been the target of criticism for wearing a shoe that is ultimately manufactured by Nike, a company that has been accused of producing their shoes in third-world "sweatshops" (since 1998). Because of Nike's alleged practices, some see wearing Converse shoes as being at odds with punk's general association with left-wing politics, particularly anarchism and some forms of revolutionary socialism. Many punks now wear sweatshop-free imitations, such as those made by the Blackspot Anticorporation or No Sweat Apparel, so as to avoid such an ideological conflict."

That's when I reach for my yoghurt

Ο Bono στο χθεσινό μουσικό πάρτι για την ορκωμοσία του Barack Obama φωνάζει ενθουσιασμένος: "This is an American dream! An Irish dream! A European dream! An African dream! An Israeli dream!" (παύση) "and a Palestinian dream!"

One big happy family, με το ζόρι...

**********************************************************

Από την άλλη, όσες (απολύτως δικαιολογημένες) επιφυλάξεις και να έχει κανείς για τη μελλοντική πολιτική του Obama, είναι συγκινητικό να βλέπεις στην ίδια εκδήλωση τον 89χρονο ζωντανό θρύλο Pete Seeger (μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ σε εποχές άγριας καταστολής και κυνηγιού μαγισσών), να τραγουδάει - συνοδευόμενος από τον Bruce Springsteen και χορωδία - το "This Land Is Your Land" του Woody Guthie.

Σύμφωνα με τη Wikipedia: "he does not regret the songs he has sung and the books he has written, and continues to be a communist with a small "c"."

(Εδώ μια συνέντευξη του Pete Seeger, δυόμισι μήνες πριν, στο Pitchfork)

Ο Noam Chomsky για την εισβολή στη Γάζα

Από το tvxs.gr

(update: για να δείτε το βίντεο πηγαίνετε εδώ)

Gilad Atzmon

Sold out τελικά η συναυλία / σεμινάριο του Gilad Atzmon απόψε στο Μέγαρο. Αυτά παθαίνεις όταν δεν αποφασίζεις έγκαιρα να πας για εισιτήριο (που ήταν και φτηνό). Καλή διασκέδαση, οπότε, σε όσους θα πάνε.

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω αγοράσει μέχρι σήμερα κάποιον δίσκο του, αλλά η συμβολή του στα τελευταία θαυμάσια άλμπουμ του Robert Wyatt είναι καθοριστική.

Το "Old Europe" (προφανές το σχόλιο του τίτλου για τον ευφημισμό του Donald Rumsfeld) από το "Cuckooland" του 2003, αναφέρεται στο ερωτικό ειδύλλιο μεταξύ του Miles Davies και της Juliette Greco στο μεταπολεμικό Παρίσι. Η two-men band των Robert Wyatt (φωνητικά, keyboards, ντραμς, τρομπέτα) και Gilad Atzmon (άλτο και τενόρο σαξόφωνο, κλαρινέτο) χτίζει όλο το κομμάτι.

Τέλος, οι πολιτικές θέσεις του Atzmon (βετεράνου του πολέμου στο Λίβανο), αν διατυπώνονταν από κάποιον μη-Ισραηλινό, θα θεωρούνταν αυτόματα «έξαλλος αντισημιτισμός» (όχι ότι ο ίδιος τη γλίτωσε, βέβαια).

Ταραξίες vs. Νοικοκυραίοι

(Τα παρακάτω βίντεο αναδημοσιεύτηκαν τις προηγούμενες μέρες από πολλούς, αλλά όσοι δεν τα έχουν δει, αξίζει να τα παρακολουθήσουν)

(update: για να δείτε το βίντεο πηγαίνετε εδώ)

Εδώ (9/1/2009, Ασκληπιού 14, στο κέντρο της Αθήνας), δικηγόροι που κρατούν επικίνδυνα αντικείμενα, όπως οι ταυτότητες του ΔΣΑ, στο χέρι, γιαγιάδες ύποπτων πολιτικών φρονημάτων και αχάριστοι καταστηματάρχες του κέντρου (που - άκουσον, άκουσον - νοιάζονται για τη σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών περισσότερο από ό,τι για το μαγαζί τους) επιτίθενται φραστικά στα ΜΑΤ με βαρείς χαρακηρισμούς όπως «δώσε μου τα στοιχεία σου». Τα ΜΑΤ επεμβαίνουν ψύχραιμα και καθοριστικά συλλαμβάνοντάς τους, για να δεχτούν την επόμενη μέρα τα συγχαρητήρια του υπουργού.

****************************************************



Εδώ (8/12/2008, Θεσσαλονίκη, έξω από το ΑΠΘ) ευυπόλυπτοι πολίτες, δύο μέρες μετά το «τραγικό γεγονός» (που λένε και οι συγγραφείς), αγανακτισμένοι από την κυριαρχούσα ανομία, έρχονται να συνδράμουν το έργο των ΜΑΤ, λειτουργώντας ως εθελοντική (;) οπισθοφυλακή. Για τη δουλειά τους αυτή αξίζει φυσικά να επιβραβευθούν, αλλά κάτι μας λέει ότι το υπουργείο έχει ήδη επιληφθεί του ζητήματος.

Dengue Fever: psychedelic khmer rock'n'roll

Σε ένα ταξίδι τους στην Καμπότζη τα αδέρφια Ethan και Zac Holtzman έρχονται σε επαφή με την καμποτζιανή ποπ της δεκαετίας του 60, ο ήχος της οποίας έχει σαφείς επιρροές από το rock'n'roll της ίδιας εποχής. Στο ίδιο ταξίδι ο Ethan αρρωσταίνει από δάγκειο πυρετό (dengue fever).

Επιστρέφοντας στην Καλιφόρνια βρίσκουν την καμποτζιανή τραγουδίστρια Chhom Nimol, που γνωρίζει τα κομμάτια που ενθουσίασαν τα μέλη του γκρουπ. Παίρνουν το όνομα Dengue Fever και κυκλοφορούν δύο δίσκους με διασκευές και επανεκτελέσεις κλασικών khmer pop τραγουδιών, αλλά και με δικές τους συνθέσεις (όπου οι στίχοι γράφονται αρχικά στα αγγλικά και στη συνέχεια μεταφράζονται στα χμερ).

Υπογράφουν στη Real World και κυκλοφορούν τον τρίτο δίσκο τους "Venus On Earth" το 2008. Εδώ περιέχονται και πρωτότυπες συνθέσεις στα αγγλικά, τραγουδισμένες σε ντουέτο από τον Ethan και τη Chhom (με τη «σπασμένη» αγγλική προφορά της).

Στο μουσικό τους στίγμα υπάρχουν στοιχεία από surf-rock, 60s psychedelia, spaghetti-western, ένα σαξόφωνο που παραπέμπει στην αιθιοπική jazz, όπως κάνουν εξάλλου και οι κλίμακες των γυναικείων φωνητικών. Φλερτάρουν μεν διακριτικά με το κιτς, αλλά δεν αφήνουν πουθενά το χιούμορ να υπερκεράσει τη σοβαρότητα του παιξίματός τους και να υπονομεύσει την αυθεντικότητά τους.

Το "Venus On Earth" είναι ένας από τους δίσκους που άκουσα περισσότερο το τελευταίο διάστημα, ενώ μάλλον δεν πέρασε και τελείως απαρατήρητος στη χώρα μας (όπως φαίνεται κι από την τιμητική 50η θέση του στο μουσικό δημοψήφισμα των ελληνικών blog!).

Στο παρακάτω βίντεο οι Dengue Fever παίζουν live το "Tiger Phone Card" και μοιάζουν βγαλμένοι από ταινία του Tarantino:

Στο realworldremixed.com τα τελευταία δυόμισι περίπου χρόνια ανεβαίνουν επιλεγμένα κομμάτια από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες της Real World, σε πακέτα με διαχωρισμένα τα audio tracks (φωνητικά, κρουστά, έγχορδα, εφέ κτλ), ελεύθερα για κατέβασμα σε όποιον θέλει να φτιάξει και να ανεβάσει το δικό του remix. Με την αφθονία των μουσικών software, αλλά και την πληθώρα των επίδοξων remixers, ανεβαίνουν πολλές προσπάθειες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις «επαγγελματικές» κυκλοφορίες.

Εδώ διατηρώντας τη δομή του πρωτότυπου ίδια, ο πρώτος remixer προσπαθεί να κάνει πιο δυναμικό τον ήχο:



Ο δεύτερος προσπαθεί να μιμηθεί μια big band της Νέας Ορλεάνης:



Ένας τρίτος ενισχύει τα ethnic στοιχεία:



Ο τέταρτος μοντάρει διαφορετικά τα φωνητικά και προσθέτει τη συνοδεία της ηλεκτρικής του κιθάρας στα δύο κανάλια:



Ο πέμπτος στην πιο ευφάνταστη ίσως απόπειρα, επιχειρεί να φανταστεί πως θα το είχαν ρεμιξάρει οι Pet Shop Boys:

And the dead lay in strange shapes...

The village is empty
Not a human nor a stone
The village is empty
The children are gone
And a mother rocks
Herself to sleep
Let it come down
Let her weep

And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes

Some stay buried
Others crawl free
The baby didn't make it
Screaming debris
And a mother rocks
Herself to sleep

And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes

Limp little dolls
Caked in mud
Small, small hands
Found in the road
They’re talking about
War aims - what a phrase -
Bombs that fall, American made
The New Middle East
The Rice woman squeaks

And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes

Little bodies, little bodies
Tied head and feet
Wrapped in plastic
Laid in the street
The new Middle East
The Rice woman squeaks
And a mother rocks
Herself to sleep
Let it come down
Let her weep

And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes

Water to wine
Wine to blood
Ahhh Qana
The miracle
Is love
The miracle
Is love

And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes
And the dead lay in strange shapes

Το τραγούδι Qana της Patti Smith γράφτηκε κι ηχογραφήθηκε μετά τον βομβαρδισμό της ομώνυμης πόλης του Λιβάνου από την πολεμική μηχανή του Ισραήλ το καλοκαίρι του 2006 και διατέθηκε δωρεάν σε μορφή mp3 από το επίσημο site της. (επίσης: βίντεο στο youtube).

"Ποιος ωφελείται;" ή το άπειρο της ανθρώπινης ηλιθιότητας;

Η εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου παιδιού στο κέντρο της Αθήνας κινητοποίησε πρώτα πρώτα εκείνους που ένιωσαν ότι θα μπορούσαν πολύ εύκολα να βρίσκονταν στη θέση του, δολοφονημένοι σε φυσικό επίπεδο γιατί σύχναζαν σε «λάθος μέρος» και σε ηθικό λόγω της ατιμωρησίας και συγκάλυψης εντεινόμενων κρουσμάτων βίας από τον κατασταλτικό μηχανισμό του ίδιου του κράτους. Κατά δεύτερον, ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις σε αναβρασμό από τα ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα (Παιδεία, Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά.) και την κυβερνητική υπεροψία που πανηγύριζε «σας ελεεινολογήσαμε, σας ψεκάσαμε, σας δείραμε και σας στείλαμε ηττημένους σπίτια σας». Ταυτόχρονα, παρακολουθούσαμε το ηγετικό πολιτικό προσωπικό - βυθισμένο μέσα σε ένα σήριαλ ατελείωτων επεισοδίων διαφθοράς - συνηθισμένο να εγκαλεί για «ασυγχώρητο και εύκολο λαϊκισμό» όσους διαμαρτύρονται για τις χαμηλές κοινωνικές δαπάνες, τη μεθοδευμένη καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, ως «άτομα που δε γνωρίζουν από οικονομικά και δε μας λένε που θα βρεθούν τα ζητούμενα κονδύλια», μόλις αναφύεται η οικονομική κρίση, αμέσως πρόθυμο να επιχορηγήσει με 28 δις τις αναξιοπαθούσες τράπεζες.

Η χθεσινή δολοφονική επίθεση εναντίον περίπολου του Υπουργείου Πολιτισμού, με έναν σοβαρά τραυματισμένο αστυνομικό - που ευτυχώς, πρωτίστως φυσικά για τον ίδιο και τους δικούς του, να φαίνεται πως τη γλιτώνει - εξυπηρετεί εκείνους που αρνούνται να κάνουν τη διάκριση και να εντοπίσουν την ποιοτική διαφορά μεταξύ μαζικών κοινωνικών διαμαρτυριών (που ενδεχομένως να έχουν ενίοτε συγκρουσιακό χαρακτήρα) και της προσχεδιασμένης ένοπλης δράσης ομάδων ατομικής βίας. Βάση για αυτό, η λογική της «ιδεολογικής συγγένειας» των χώρων και η κατηγορία «ηθικής κάλυψης» των μεν στους δε. Αντίστοιχα βέβαια τότε, στην επίθεση με βόμβα έξω από το σπίτι του Γ. Βουλγαράκη, δυόμισι περίπου χρόνια πριν, από την ίδια (όπως φαίνεται) οργάνωση, που επικαλέστηκε ως κίνητρο τα - τότε - πρόσφατα σκάνδαλα των υποκλοπών και των απαγωγών Πακιστανών μεταναστών από ξένους πράκτορες, θα έπρεπε κανείς να εντάξει στους «χαϊδευτές αυτιών» και «στοχοποιητές» το σύνολο της αντιπολίτευσης, τα περισσότερα ΜΜΕ, αλλά και γενικότερα όλους εκείνους που είχαν στηλιτεύσει δριμύτατα και τα δύο σκάνδαλα.

Με δεδομένο ότι η επίθεση προέρχεται από ένοπλη ομάδα τύπου «Επαναστατικού Αγώνα» ανοίγει μια - συνήθως ατέρμονη - συζήτηση για τον ρόλο, τα κίνητρα, τις διασυνδέσεις, τα ψυχολογικά προφίλ των δραστών.

Οι αναλύσεις συνήθως διακρίνονται σε δύο είδη.

Η πρώτη σχολή σκέψης δηλώνει: οι υπεύθυνοι θα βρεθούν όταν απαντηθεί το ερώτημα «ποιος ωφελείται από την ενέργεια αυτή;». Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία το κίνητρο των δραστών είναι η δημιουργία του κατάλληλου κοινωνικού κλίματος που θα συμβάλλει στην εξυπηρέτηση πολιτικών επιλογών της εξουσίας. Η ίδια θεωρία λέει ότι δεν είναι αναγκαίο όλοι όσοι συμμετέχουν να είναι πιόνια μηχανισμών, αρκεί να βρίσκονται στις σωστές θέσεις οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα δίνουν τις εντολές. Από την άλλη, με βάση τέτοιες λογικές έχουν προκύψει αμέτρητες τερατολογίες όπως π.χ. οι πρόσφατες θεωρίες ότι «Ξένα κέντρα / το ΠΑΣΟΚ / οι αναρχικοί βρίσκονται πίσω από τις πυρκαγιές στα δάση» το προπέρσινο καλοκαίρι. Κατά δεύτερον γίνεται συχνά μια θεωρία που φοριέται σαν έτοιμο ρούχο προσπαθώντας να πιαστεί από οπουδήποτε για να επιβεβαιωθεί. Χαρακτηριστικό δείγμα η παραληρηματική Κανέλλη που όταν ρωτήθηκε αν βλέπει ξένα κέντρα πίσω και από τη χθεσινή επίθεση, απάντησε: «Μα εδώ ο Guardian και ο Independent έγραφαν ένα μήνα πριν ότι λόγω του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, είναι πιθανό να δούμε τρομοκρατικά χτυπήματα!». Κατ’ αναλογία αν π.χ. «Τα Νέα» κι η «Ελευθεροτυπία» κάνουν μια πρόβλεψη για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις στη FYROM και επιβεβαιωθούν, αυτό είναι απόδειξη ότι έλληνες πράκτορες κινούν τα νήματα πίσω από τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα.

Η δεύτερη σχολή σκέψης, ας την αποκαλέσουμε «θεωρία αδερφών Κοέν», λέει: η ανθρώπινη ηλιθιότητα κι η απροβλεψιμότητα είναι πολύ πιο καθοριστικές δυνάμεις από τα καλά οργανωμένα παρασκηνιακά σχέδια ευφυών σατανικών εγκεφάλων. Διατυπώνεται αλλιώς κι ως «η πιο απλή εξήγηση είναι συνήθως κι η πραγματική». Το μειονέκτημά της βέβαια είναι ότι υποτιμά την πλούσια ελληνική παράδοση σε παρακρατική δράση και προβοκάτσιες, αναγορεύοντάς τα όλα σε «παράλογες θεωρίες συνωμοσίας».

Επί προκειμένου, μάλλον συγκλίνω προς τη δεύτερη ερμηνεία, χωρίς να είμαι σε θέση και διάθεση να βγάλω και ολόκληρο πόρισμα. Πάντως στην αντίστοιχη προηγούμενη περίπτωση της «17 Νοέμβρη» οι αναλύσεις που γράφτηκαν έτειναν σχεδόν αποκλειστικά στην πρώτη θεωρία πριν την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού, και στη δεύτερη αμέσως μετά. Μοιάζει να έχουμε δηλαδή και τώρα έναν αυτόκλητο «εκφραστή λαϊκής αυτοδικίας» που λατρεύει να βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα και να πρωταγωνιστεί στην επικαιρότητα, ενώ την ίδια στιγμή είτε παραγνωρίζει, είτε επιδιώκει τη δυσφήμηση των κοινωνικών αγώνων και τη δημιουργία αφορμών για ένταση των κατασταλτικών μέτρων. Όπως γράφει κι ο σκύλος εδώ, με τη χθεσινή τους επίθεση όχι μόνο κόντεψαν να δολοφονήσουν με μαφιόζικο τρόπο τον 21χρονο αστυνομικό, αλλά ταυτόχρονα “νομιμοποίησαν ξανά την παρουσία της αστυνομίας στα Εξάρχεια με έρευνες και προσαγωγές και υποθήκευσαν τη ζωή του επόμενου 15χρονου”, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι.

Οι δύο επιθέσεις που αποδίδονται στον «Επαναστατικό Αγώνα» αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι αν δεν είναι «φύσει», είναι σίγουρα «θέσει» προβοκατόρικες. Η επιλογή των περιοχών, πρώτα ενός πανεπιστημιακού χώρου (έστω και στις παρυφές της αχανούς Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου) κι ύστερα της περιοχής των Εξαρχείων ως πεδίων ένοπλης δράσης, σε μια περίοδο που η «κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου» και η «πάταξη του αυτόνομου κρατιδίου των Εξαρχείων» προωθούνται συστηματικά ως «τα πρώτα αναγκαία μέτρα» από κυβέρνηση και μεγάλη μερίδα ΜΜΕ, προκαλεί δεύτερες σκέψεις ακόμη και στους δύσπιστους.

Subcomandante Marcos

"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς οι Ζαπατίστας, οι πιο μικροί, από αυτή την γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που κάνεις και σκέφτεσαι. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Σε ευχαριστούμε".

Σε ηχητική μορφή από το Indymedia.

Στο πλαίσιο του «1ου Διεθνούς Φεστιβάλ της Οργής της Αξιοπρέπειας» που διοργανώνει η «Παράνομη Ιθαγενική Επαναστατική Επιτροπή - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού (EZLN)» στην Τσιάπας του Μεξικού, ο Υποδιοικητής Μάρκος από το βήμα του ομιλητή χαιρετίζει την «εξεγερμένη Ελλάδα».

Μιλάει συλλαβιστά ελληνικά και μόλις τελειώνει απολογείται λέγοντας κάτι σαν «ελπίζω να μην το σκότωσα!» (το κοινό γελάει) και μεταφράζει στα ισπανικά. Τίτλος της ομιλίας του: «Πρώτος άνεμος. Μια οργισμένη αξιοπρεπής νεολαία».

Γιάννης Καλαϊτζής

Ατάκες πικρού χιούμορ από γελοιογραφία του Γιάννη Καλαϊτζή:

-«ΟΗΕ τοις ηττημένοις»

-«Τι δουλειά έχουν στη Γάζα 15 χρονών παιδιά;»

Έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ (Δευτέρα 29.12.2008)

Φτάνω με το μετρό λίγο μετά τις 6.30. Για την ακριβή ώρα συγκέντρωσης υπήρξε μάλλον ασυνεννοησία. Άλλες οργανώσεις καλούσαν στις 4, άλλες στις 6 κι άλλες στις 6.30. Διμοιρίες σε κάθε τετράγωνο. Ψοφόκρυο. Έξω από την πρεσβεία η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Μια ομάδα παλαιστίνιων κι άλλων αράβων διαδηλωτών (πρόσεξα επίσης σημαίες της Αιγύπτου και της Συρίας), ακριβώς μπροστά από τον κλοιό που σχηματίζουν κλούβες και ΜΑΤ, κινείται διαρκώς, χτυπάει χέρια και φωνάζει δυνατά συνθήματα στα αραβικά με πρόσωπα γεμάτα οργή. Οι έλληνες συγκριτικά υποτονικοί ακούγονται σπανιότερα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Νίκη στην Ιντιφάντα». Κάποια στιγμή ένα ρεύμα παγωμένου αέρα φέρνει έντονη μυρωδιά δακρυγόνων επάνω μας. Φτερνίσματα και δάκρυα.

Βρίσκω πιο πίσω γνωστούς και φίλους. Κάποιους έχω να τους δω μήνες. Μου εξηγούν ότι πέσανε πολλά δακρυγόνα καμιά ώρα νωρίτερα, η συγκέντρωση διαλύθηκε και ξαναμαζεύτηκε. (Όπως μάθαμε γυρίζοντας, έγιναν και τρεις συλλήψεις, με τον Σύρο Αχμέντ Τζούμα να παραπέμπεται σε εισαγγελέα και να περνάει από δίκη, επειδή κατάφερε να ξεφύγει από τον κλοιό και να κατεβάσει τη σημαία του Ισραήλ από τον ιστό της πρεσβείας)

Διάλογοι: «Ρε γαμώτο με αυτά τα γαμημένα τα δακρυγόνα, λες να έχουν ανοίξει καμιά στρόφιγγα στο χαμηλό; Δεν εξηγείται να μυρίζει τόσο ακόμα!». «Κάνουμε, τρέχουμε, διαδηλώνουμε και στο τέλος όλα τα χρεώνεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». «Αν ο μέσος μπάτσος είναι ακροδεξιός, πως να αισθάνεται που φυλάει την πρεσβεία του Ισραήλ;». «Μα αυτοί τους τα δώσανε τα δακρυγόνα, τους χρωστάνε χάρη οι δικοί μας, από την παραγωγή στην κατανάλωση».

Η ώρα περνάει και καταλήγουμε να περιμένουμε τα μπλοκ του ΚΚΕ που έρχονται από το Πολεμικό Μουσείο, με ενδιάμεση στάση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Στη συζήτηση κάποιος αναφέρει άρθρο που δημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο Ριζοσπάστη, όπου υπό μορφή διηγήματος, ο δολοφόνος αστυνομικός «απολογείται» (ποιητική α[η]δεία). Όσοι το έχουν διαβάσει σχολιάζουν «εμετικό», «χυδαίο», «αισχρό». (Βρίσκοντάς το αργότερα στο ίντερνετ και διαβάζοντας το, διαπιστώνω ότι είναι δυστυχώς χειρότερο κι από αυτό που φανταζόμουν).

Σε κάμποση ώρα βλέπουμε τους διαδηλωτές του ΚΚΕ να φτάνουν. Όσοι βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου πρέπει να τραβηχτούμε στα πλαϊνά για να περάσουν. Μπροστά μπροστά κι εδώ μέλη παλαιστινιακών και άλλων αραβικών ενώσεων να φωνάζουν με πολύ πάθος συνθήματα στα αραβικά. Ακολουθεί ένα βαν με ντουντούκες από όπου ακούγονται τα συνθήματα του ΚΚΕ και πιο πίσω ξεκινά το πρώτο μπλοκ. Aνάμεσα σε διαδηλωτές όλων των ηλικιών ξεχωρίζουν γυναίκες με μαντήλες και άντρες με αραβική καταγωγή. Ένα πραγματικά «πολύχρωμο πλήθος», όσο κι αν οι υπεύθυνοι θα έβγαζαν σπυράκια με την έκφραση αυτή. Γύρω γύρω από το πρώτο μπλοκ αλυσίδες περιφρούρησης με φοιτητές να στριμώχνονται πιασμένοι αγκαζέ κρατώντας τις κόκκινες σημαίες έτσι ώστε να σχηματίζουν ενιαίο «φράχτη». Ακούγονται κάποια πειράγματα. Στις αλυσίδες λίγοι είναι αυτοί που προχωρούν βλοσυροί, οι περισσότεροι έχουν ένα αμήχανο χαμόγελο αποφεύγοντας να διασταυρώσουν το βλέμμα τους με εκείνο των απέξω. Πιο πίσω άλλα δύο μεγάλα μπλοκ (από Οργανώσεις Αθήνας του ΚΚΕ), χωρίς όμως περιφρούρηση. Σε ένα από αυτά μπαμπάς με δύο πιτσιρίκια δίπλα του, σέρνει ταυτόχρονα κι ένα καλά σκεπασμένο παιδικό καροτσάκι, αψηφώντας κρύο και κινδύνους. Οι μπόμπιρες φαίνεται να το καταδιασκεδάζουν.

Η πορεία του ΚΚΕ δε στέκεται ούτε στιγμή έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, αλλά αποχωρεί κάνοντας τον κύκλο στη γέφυρα της Κηφησίας για να καταλήξει στο αντίθετο ρεύμα. Όχι από τον φόβο των ιουδαίων, αλλά των «προβοκατόρων».

Στην Πανόρμου έξω από το μετρό, περαστικοί μας ρωτάνε αν έπεσαν δακρυγόνα. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ο αέρας φέρνει τώρα εκείνα που έπεσαν σχεδόν 3 ώρες νωρίτερα.

(Στη συγκέντρωση του Σαββάτου 3/1/09 δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω)