Dancehallesque

Έναυσμα για τη δημιουργία αυτής της συλλογής έδωσε η φήμη που κέρδισαν πέρσι ονόματα όπως η M.I.A. και η Santogold, έχοντας κάνει η καθεμία τους επιτυχία με ένα τουλάχιστον κομμάτι που βασιζόταν στο τζαμαϊκανικό dancehall ιδίωμα ("Paper Planes" και "Creator" αντίστοιχα). Την ίδια εποχή συζητήθηκαν πολύ και οι κυκλοφορίες του Bug, που ταξινομήθηκαν μάλλον αυθαίρετα κάτω από την ανερχόμενη dubstep ταμπέλα (ένας ακριβέστερος χαρακτηρισμός του ήχου του θα ήταν μάλλον industrial ragga).

Στο παρόν mixtape ονόματι "Dancehallesque", συμπεριλαμβάνονται επιπλέον κομμάτια από γκρουπ όπως οι Bomb The Bass, οι Death In Vegas, οι Basement Jaxx και οι Gorillaz, που γενικά κινούνται σε αρκετά έως πολύ διαφορετικό πλαίσιο, άλλα έχουν έστω και μια φορά λοξοδρομήσει προς τον συγκεκριμένο ήχο.

Από εκεί και πέρα επιλέγονται αρκετά «ορθόδοξα» dancehall tracks τόσο από την JA σκηνή (Shabba Ranks, Sizzla, Lady Saw, Ward 21, Damian 'Jr. Gong' Marley), όσο και από τη βρετανική (Starkey Banton, Chukki Starr, Daddy Freddy, Tolla).

Ακόμη: ο Mykal Roze (a.k.a. Micheal Rose), πάλαι ποτέ lead vocalist των Black Uhuru, που έχει προσαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία στα πιο σύγχρονα trends, η συνεργασία του 73χρονου Lee "Scratch" Perry με τους Roots Manuva και LSK σε remix των Moody Boyz, η τραγουδίστρια των Slits, Ari Up, που μετά από πολλά χρόνια διαμονής στην Τζαμάικα έχει μετατραπεί πλήρως σε dancehall τραγουδίστρια και το house remix των Reel House (Guidance Records) σε μια απαγγελία του dub poet Mutabaruka.

Με κλικ στην παρακάτω εικόνα διαβάζετε το tracklisting:


Κατεβάζετε από εδώ (με μετατροπή σε wav χωράει ακριβώς σε ένα CD):
Dancehallesque

Καλή χρονιά!

Αξίωμα #2

Χυδαιότητα είναι να παίρνεις συνέντευξη από φίλο των γονιών του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ένα από τα πρώτα ερωτήματα που θέτεις να είναι: «Κάποιοι εκείνες τις μέρες έκαναν και κάποια κριτική στην οικογένεια γιατί δεν προσπάθησε να κάνει μία δήλωση να σταματήσει τη βία που είχε εκδηλωθεί».

Αξίωμα #1

(via indexed)

Το 99% όσων δηλώνουν «σήμερα δεν έχει πλέον νόημα να μιλάμε για Δεξιά και Αριστερά» είναι δεξιοί.

Σημειολογικός ανταρτοπόλεμος

(via indymedia)

Κυκλοφορεί σε διάφορα μεγέθη (αφίσα, αυτοκόλλητο). Εμφανίστηκε και διαδόθηκε πολύ γρήγορα στους δρόμους της Αθήνας την τελευταία βδομάδα.

Movies That Are Destroying America

Check: The Colbert Report

Xmas Edition (2006) [direct link]

Holiday Movie edition (2008) [direct link]

Προσοχή!

(με αφορμή το προηγούμενο ποστ)

«Νέον Ορθρογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν», Δ.Β. Δημητράκος, 1970.

Baldrick, have you no idea what irony is?
Yes, it's like goldy and bronzy only it's made out of iron.
(Blackadder)

You smile like a cartoon, tooth for a tooth
You said that irony was the shackles of youth
(R.E.M.)

«Χριστουγεννιάτικη Ιστορία»: μια φιλελεύθερη προσέγγιση

Σε συνεργασία με τον διαπρεπή πανεπιστημιακό Στάθη Παράγκα, παρουσιάζουμε σε αποκλειστική προδημοσίευση μια μελέτη που ξεφεύγει από τις συνήθεις γλυκερές και δακρύβρεχτες προσεγγίσεις σε ένα πολυδιαβασμένο λογοτεχνικό έργο.

«Κάρολος Ντίκενς και "κουλτούρα των χριστουγέννων"

(τι δεν ήταν ο Εμπενίζερ Σκρουτζ)»

Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είναι ένας εμβληματικός μυθιστορηματικός ήρωας, που ενσωματώνει τις σύγχρονες αξίες του Φιλελευθερισμού σε πρωτόλεια ακόμα μορφή. Πορεύεται με μια στάση ζωής στηριγμένη αποκλειστικά στον Ορθό Λόγο. Δεν παρασύρεται από άλογες παραπλανητικές συναισθηματικές παρορμήσεις. Έτσι, αντιτίθεται σθεναρά στη θρησκευτική δεισιδαιμονία, αρνούμενος να ενδώσει στην ψεύτικη ψυχαναγκαστική χαρά των Χριστουγέννων, όχι μόνο για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, αλλά και επειδή ταυτόχρονα γνωρίζει ότι οι διάφοροι «εορτάζοντες» παρακινούνται κυρίως από υστερόβουλα κίνητρα. Δε χαίρονται τόσο για τη γέννηση κάποιου φανταστικού Θεανθρώπου, όσο επειδή τους δίνεται για λίγες (αλλά παραγωγικά υπερπολύτιμες για όλους) ώρες η ευκαιρία να φυγοπονήσουν, να τεμπελιάσουν, να επιβεβαιώσουν την προτίμησή τους στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Την ίδια στιγμή, παρακολουθούμε το σπάνιο ήθος και το θάρρος του Σκρουτζ, που αρνείται να υποκύψει στους συναισθηματικούς εκβιασμούς των εργαζομένων στην επιχείρησή του, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Ως εχέφρων υπεύθυνος για τη συνολική πολιτική της επιχείρησης και με σφαιρική αντίληψη της καταστάσεως, αντιλαμβάνεται εκείνο που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν˙ ότι οι παράλογες απαιτήσεις τους, σε περίπτωση που πραγματοποιηθούν, είναι ικανές να βουλιάξουν ολόκληρη την επιχείρηση, αφήνοντάς τους πάντες χωρίς δουλειά. Κι όλα αυτά πριν ακόμη αποδειχτούν και ιστορικά πλέον που ακριβώς οδηγούν νομοτελειακά τον κόσμο τα διάφορα «φιλεργατικά» οράματα: στην καθυστέρηση, στη στέρηση, στον ολοκληρωτισμό και στα γκούλαγκ.

Τη συγκρότηση του επιφανούς επιχειρηματία έρχονται κάποια στιγμή να αμφισβητήσουν τρία φαντάσματα˙ η μεταφυσική, υπερβατική μορφή τους επιλέχθηκε προφανώς σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο του λόγου τους.

Πρώτο κάνει την επίσκεψή του το Πνεύμα της Ανευθυνότητας. Θα έρθει για να θυμίσει σκηνές από το παρελθόν, χρησιμοποιώντας όμως με προσχεδιασμένο τρόπο τεχνικές μοντάζ που αποκλείουν την άλλη άποψη. Έτσι, μέσα από διάφορα νοητικά τεχνάσματα θα προσπαθήσει να περάσει έντεχνα το ιδεολόγημα της δαιμονοποίησης της εργατικότητας, της στοχοπροσήλωσης, της προκοπής, της επιχειρηματικότητας και του κέρδους. Πρόκειται για έναν γνωστό και συχνά επαναλαμβανόμενο προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος αδυνατώντας να αντιπαραβάλει οποιονδήποτε ορθολογικό αντίλογο, καταφεύγει μονίμως σε μεταμοντέρνα επιχειρήματα: άλλοτε, όπως εδώ, σε σκηνές από μετεφηβικά σαλιαρίσματα και άλλοτε σε εικόνες από παιδικά έλκηθρα (!). Κανείς δεν αμφιβάλει ότι απαιτούνται θυσίες στην πορεία προς την κοινωνική καταξίωση. Κάποιοι ωστόσο ολοφάνερα αδυνατούν να αποδεχτούν ότι υπάρχουν και χαρισματικά άτομα που στη ζωή τους δε συμβιβάζονται με τη μετριότητα.

Δεύτερο έρχεται το Πνεύμα του Λαϊκισμού. Προσπαθεί να διεγείρει τα συναισθηματικά αντανακλαστικά μας με λαϊκιστικά σκηνικά από ένα «φτωχό πλην τίμιο» σπίτι της εργατικής τάξης. Αυτό που παραλείπει να μας πει όμως είναι το γεγονός ότι η συγκεκριμένη γενιά ζούσε σε πολύ καλύτερες συνθήκες από τις προηγούμενες: η ιατρική κι η επιστήμη προόδευε με σταθερά βήματα, ο αναλφαβητισμός υποχωρούσε, δυνατότητες κοινωνικής ανέλιξης ανοίγονταν όλο και πιο πολλές. Επιπλέον, προσπαθεί να μας παρουσιάσει ως αναξιοπαθούσα μια μάλλον μικρο-μεσοαστική οικογένεια, στην οποία ο πατέρας βγάζει τα προς το ζην όλων των μελών της με διανοητική εργασία σε γραφείο, όχι σε κάποια κοπιώδη χειρωνακτική δουλειά, ενώ διαθέτει και μιαν αρκετά καλή στέγη, προφανώς ιδιόκτητη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μάλλον προνομιούχο περίπτωση οικογένειας, δεδομένων των προβλημάτων άλλων πολυπληθέστερων κατώτερων στρωμάτων, που αντιμετώπιζαν δυσκολίες και για τα απολύτως χρειώδη (στέγη, αυτοσυντήρηση), συνηθισμένων να εργάζονται πολύ πιο σκληρά χωρίς να βαρυγκωμούν και να κατηγορούν τους άλλους για τα προβλήματά τους.

Τελευταίο, εμφανίζεται το Πνεύμα των Φοβικών Συνδρόμων. Εκμεταλλευόμενο τον κοινό σε όλους φόβο του θανάτου, επιστρατεύει κλασικά επιχειρήματα καταστροφολογίας, κινδυνολογίας και απαισιοδοξίας, αντλώντας υλικό τόσο από τα χωράφια της θρησκευτικής εσχατολογίας, όσο και από στερεοτυπικές αγκυλώσεις περί «ανάδελφων πλουσίων» και «μονόχνοτων γερομπισμπίκηδων», όσον αφορά τους κατεξοχήν εκπροσώπους του ελεύθερου πνεύματος, της καλλιέργειας και του κοσμοπολιτισμού διαχρονικά.

Η μεταστροφή του κεντρικού ήρωα στο τέλος της νουβέλας θα πρέπει να μας βάλει σε προβληματισμό. Η έλξη που ασκεί η θλιβερή εικόνα του ξεμωραμένου, ημίτρελου και ανεύθυνου πια ήρωα σε συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους είναι ενδεικτική του τρόπου που αντιλαμβάνονται την πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, όσο και του μεγέθους της επιζήμιας επιρροής τους στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, το βιβλίο μας προειδοποιεί για τη διανοητική σύγχυση που επέρχεται με το πέρασμα της ηλικίας, απόρροια διαφόρων εκφυλιστικών ασθενειών και στιγμών αδυναμίας, από όπου αναδεικνύεται η ανάγκη να προχωράει κανείς όσο το δυνατόν νωρίτερα σε δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις με ταχύ και αποφασιστικό ρυθμό.

Παραλειπόμενα του περσινού Δεκέμβρη

(3 ιδέες για ποστ, που ήταν να ανέβουν πέρσι τέτοια εποχή, αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν)

Ένας χάρτης

Εκδήλωση-συζήτηση με προβολές στο Κάιρο. Πορεία στη Σεούλ. Διαδήλωση έξω από την ελληνική πρεσβεία στην Κόστα Ρίκα. Μια σπασμένη βιτρίνα τράπεζας στο Κολοράντο. Γκράφιτι στους δρόμους του Σαράτοφ. Κι ακόμη Περούτζια, Λυόν, Μπιλμπάο, Μπόχουμ, Ουψάλα, Μπρίστολ, Μπρατισλάβα, Ζάγκρεμπ, Ερεβάν, Σμύρνη, Ιρκούτσκ, Ουέλινγκτον, Μοντεβιδέο, Σάο Πάολο, Μόντρεαλ και άλλες 180 πόλεις, όπου πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις ή ενέργειες συμπαράστασης στον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008.


Όλα τα γεγονότα που μπόρεσαν να καταγραφούν, με αναφορές στις αρχικές πηγές, στο greeksolidaritymap.blogspot.com

Ένα κόμικ

Ο Edd Baldry, κάτοικος Λονδίνου και δημιουργός κόμικς (ή όπως δηλώνει ο ίδιος "radical illustrator") βρίσκεται έξω από την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο στις 8 Δεκεμβρίου του 2008 και καταγράφει σε ένα δισέλιδο τις εικόνες που είδε και τις σκέψεις του.

(κλικ πάνω στις εικόνες για μεγέθυνση
ή εδώ για μεταφορά στις πρωτότυπες σελίδες)

Ένα τραγούδι

Κυκλοφορημένο αρχικά στην Ιαπωνία τον Μάρτιο του 2008, το πρώτο single από τον τελευταίο δίσκο των Asian Dub Foundation ("Punkara"), θεματολογικά επηρεασμένο από μυθιστόρημα του J. G. Ballard, αναφέρεται σε μια φανταστική εξέγερση των μεσοαστικών στρωμάτων. Το ύφος βρίσκεται ανάμεσα σε γιορταστικούς και υποδόρια χιουμοριστικούς τόνους.

"Burning Fence" is a Ballardian fantasy of the respectable middle classes resorting to violence. Or maybe not such a fantasy. "Riots in IKEA?" muses Chandrasonic. "It's suburban madness!" (source)



Get ready for a new kind of riot
A new breed of people are on the march
And they're coming - for you!

You're apprehensive about the local comprehensive
And the schools that you can't get into
Change your job, sell your house, pretend to get a faith
Go to church and pray for a Volvo

What's the truth? It's just a new way of lying
Channel switching, channel flicking, too much choice you're vegging out
Don't be a loner or out on your own
Get in the zone, turn up the megaphone

Climb on board the mothership revolution
The true universal is the one solution
How long you're gonna sit on a burning fence?
Don't matter what you're for, only what you're against

They bought a dream, now they can't wake up - gonna wake you up
Don't need no reason, cause the reason is reason enough
They're all demanding whose side you're on, whose side I'm on
How many points you need to be a true citizen

Don't wanna choose between the liar and the thief
The red, the blue both pretending to be green
So far from home in this home from home
Get outta my way, here comes a molotov latte

Climb on board the mothership revolution
The true universal is the one solution
How long you're gonna sit on a burning fence?
Don't matter what you're for, only what you're against

Who's gonna be the next to rise up and chant?
Who's the piggy in the middle?
Who's gonna be the next to rise up and chant?
Keep on running, running from the middle ground
Who's gonna be the next to rise up and chant?
Riot start in IKEA
Who's gonna be the next to rise up and chant?

Rise up
In the buzzword battleground
Rise
Going nowhere faster now
Rise up
In the buzzword battleground

Climb on board the mothership revolution
The true universal is the one solution
How long you're gonna sit on a burning fence?
Don't matter what you're for, only what you're against

Gregory Isaacs - The Cool Ruler

Αν μπορούσαμε να αφαιρέσουμε την προκατάληψη απέναντι στον ήχο της reggae και την απλοϊκή σχηματοποίησή της από πολλούς σαν ένα είδος ανώδυνης, χαρούμενης και τουριστικής μουσικής, θα βλέπαμε τα μεγέθη των σημαντικότερων μορφών της να επανεκτιμούνται πολύ διαφορετικά. Έτσι, για παράδειγμα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Toots Hibbert δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τον Otis Redding, διαθέτοντας αντίθετα μεγαλύτερο όγκο εξίσου σημαντικού έργου, καθώς και ότι π.χ. οι Heptones βρίσκονται στην ίδια κλίμακα αξίας με τους Temptations, έχοντας στον κατάλογό τους ισάριθμα κλασικά κομμάτια που θα μνημονεύονται σήμερα αλλά και στο μέλλον σαν σημεία αναφοράς.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, ο Gregory Isaacs μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές του προηγούμενου αιώνα. Έχει διατυπωθεί σαν αφορισμός -από τους, ας πούμε, «σκληροπυρηνικούς» του χώρου- πως όποιος δε διαθέτει στη συλλογή του τουλάχιστον διψήφιο αριθμό δίσκων του, δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του πραγματικό θιασώτη της reggae (!). Αυτό αφορά κυρίως την περίοδο της μεγάλης παραγωγικότητας του, δηλαδή από τη δεκαετία του ’70 μέχρι τις αρχές της επόμενης, διάστημα στο οποίο κυκλοφόρησε αμέτρητους δίσκους (LP και singles), που η ποιότητά τους κυμαίνεται ανάμεσα στο πολύ καλό και το εξαιρετικό.

Η παγκόσμια αναγνώριση θα έρθει το 1982 με το "Night Nurse", το ομώνυμο κομμάτι από τον πρώτο του δίσκο στην Island Records, τη μοναδική εταιρεία που συνδύαζε την ειδίκευση στη reggae με την ταυτόχρονη πρόσβαση σε ένα παγκόσμιο κοινό την εποχή εκείνη. Χωρίς να ανήκει στις κορυφαίες στιγμές του, ήταν ένα τυπικά καλό δείγμα του στυλ του, καταλήγοντας όμως να εγκλωβίσει γρήγορα την εικόνα του στο ύφος του ερωτικού τραγουδιστή, που δεν αποτελούσε παρά ένα μόνο τμήμα της μουσικής του ταυτότητας. Εδώ, αξίζει να αναφερθεί ότι η σχετικά πρόσφατη αναβίωση της μελωδίας και του ρυθμού του συγκεκριμένου τραγουδιού από τη γερμανική ομάδα παραγωγής των Seeed (υπό τον γενικό τίτλο "Doctor’s Darling"), έδωσε τη γνωστή επιτυχία της Tanya Stephens "It’s A Pity", που απασχόλησε και τη χώρα μας κυρίως μέσω μιας μάλλον άχαρης διασκευής-προσαρμογής της από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.

Παρά τα αρκετά πετυχημένα κομμάτια του Gregory Isaacs στα 80s, η πορεία του ήταν σταδιακά φθίνουσα. Το πέρασμα στην επόμενη δεκαετία τον βρήκε εκτός του προσκήνιου της reggae σκηνής, να αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα καταχρήσεων και υγείας. Η φωνή του μπορεί σήμερα πλέον να έχει εξασθενίσει σε μεγάλο βαθμό - άλλωστε ποτέ δεν έγινε διάσημη για την ευρύτητά της, όσο για τη λεπτότητα των τονισμών και του τρόπου εκφοράς - και η επίσκεψή του στα μέρη μας να μην τον βρίσκει στις ημέρες της καλλιτεχνικής ακμής του, δεν παύει όμως να αποτελεί πρόκληση η παρακολούθηση ενός πραγματικά ζωντανού θρύλου επί σκηνής.

Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γίνει με θέμα τη χρυσή εποχή της reggae (δηλαδή τα 70s) είναι το "Rockers" με σκηνοθέτη τον Θοδωρή Μπαφαλούκο (βλ. και σχετικό άρθρο). Γυρισμένη εξολοκλήρου στην Τζαμάικα, είναι μια κωμωδία καταστάσεων σε εσκεμμένα «ερασιτεχνικό» ύφος, επηρεασμένη από τη γαλλική nouvelle vague, όπου στους ρόλους των πρωταγωνιστών όσο και σε cameos εμφανίζονται ορισμένοι από τους πιο γνωστούς μουσικούς και τραγουδιστές της περιόδου. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας ο Gregory Isaacs παρουσιάζεται σαν περαστικός που προθυμοποιείται να βοηθήσει -με το αζημίωτο- δύο τουρίστες να μπουν στο αυτοκίνητό τους, καθώς έχουν χάσει τα κλειδιά τους. Ο ίδιος φαίνεται πάντως να κατέχει αρκετές γνώσεις για τους δυνατούς τρόπους ανορθόδοξης πρόσβασης στο εσωτερικό ενός αμαξιού. Στην επόμενη σκηνή, φορώντας το χαρακτηριστικό καπέλο του εμφανίζεται μπροστά στο κοινό ενός κλαμπ να τραγουδάει ζωντανά το "Slave Master" - πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα roots κομμάτια της δισκογραφίας του, που σε αντιστοιχία με τη «συνειδητή» (conscious) θεματολογία της εποχής, αναφέρεται στο κίνημα της απελευθέρωσης των σκλάβων και τις συλλογικές μνήμες από την εποχή του δουλεμπορίου και της καταναγκαστικής εργασίας:

But if I don’t get my desire
I will set the plantations on fire
My temperature is getting much higher
Got to give what I require

*************

Ο Jah Shaka δεν αποτελεί απλώς ένα συμπλήρωμα της βραδιάς, αλλά εκπροσωπεί το πιο ιστορικό sound system της Βρετανίας. Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθήσει κανείς να συγκεφαλαιώσει τη σημασία και τη συμβολή της κουλτούρας των sound systems στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Οι Soul II Soul και οι Massive Attack μπορεί να ήταν οι πρώτοι που την έκαναν τόσο ιδιαίτερα γνωστή σε ευρύτερο ακροατήριο, ωστόσο η επιρροή της σε άλλα μουσικά είδη ξεκινάει από πολύ νωρίτερα, ήδη τουλάχιστον από την εποχή που ο Mark Stewart (των Pop Group) ζητούσε από τον Adrian Sherwood να μεταφέρει την αίσθηση του ογκώδους ήχου του sound system του Jah Shaka στο βιομηχανικό χάος των post-punk πειραματισμών του.

Αυτό που έκανε τον ήχο του Jah Shaka ξεχωριστό ιστορικά δεν ήταν τόσο οι DJ στο μικρόφωνο, οι αποκλειστικότητες ("specials") και η κατοχή μιας από τις πιο πλούσιες reggae συλλογές στον κόσμο -που σίγουρα έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο- όσο η επιμονή του στην προώθηση του κλασικού roots ήχου σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, όπου το πιο χορευτικό, επιθετικό στυλ της dancehall είχε κυριαρχήσει σε ολόκληρο το φάσμα της reggae. Είναι άγνωστο ποιο ακριβώς κομμάτι του εξοπλισμού του θα έχει μεταφέρει ο ίδιος στην Αθήνα, πέρα από τη συλλογή με βινύλια και acetates, ωστόσο θα έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον να ακούσει κανείς τι έχει ετοιμάσει για το πρόγραμμά του.

Παρακάτω βρίσκεται άλλη μια σκηνή ταινίας, πιθανότατα της καλύτερης που γυρίστηκε ποτέ για τη βρετανική reggae κουλτούρα, αλλά και ευρύτερα για την τζαμαϊκανική παροικία του Λονδίνου. Είναι το "Babylon" του βρετανού σκηνοθέτη Franco Rosso (βοηθού του Ken Loach στην πρώτη ταινία του "Kes"). Στο φινάλε του έργου ο πρωταγωνιστής (ο Brinsley Forde των Aswad) αφού διαπληκτίζεται για πολλοστή φορά με τον ρατσιστή γείτονα του, μέλος συμμορίας ακροδεξιών, καταλήγει να του καρφώσει ένα κατσαβίδι στην κοιλιά. Στη συνέχεια, παίρνει το μετρό και καταφεύγει στο sound system του Jah Shaka, όπου εκτελεί χρέη DJ. Η ταινία τελειώνει με την αστυνομία να προσπαθεί να εισβάλει στον χώρο για να τον συλλάβει, ενώ εκείνος δίνει την τελευταία του παράσταση στο μικρόφωνο. Το αυτοσχεδιαστικό sing-jay κομμάτι, πάνω στη μουσική του κλασικού "Warrior Charge" χρησιμοποιήθηκε ως sample και στον τελευταίο δίσκο του Dizzee Rascal ("Can't Tek No More").

*************

Ακολουθεί μια επιλογή με αποσπάσματα από δέκα τραγούδια του Gregory Isaacs, απλό δείγμα ενός πολύ μικρού κομματιού από το σύνολο μιας μεγάλης δισκογραφίας.

Gregory Isaacs - The Cool Ruler (info + d/l link) [Play now]

1. Babylon Too Rough
2. The Border
3. Once Ago
4. Slave Master
5. Cool You
6. Not The Way
7. One More Time
8. Mr. Cop
9. Rumours
10. Mr. Brown

Antonios Samaras & the rousfeti system

(κλικ για μεγέθυνση)

Επάνω:
Ένα πολύ διδακτικό περιστατικό αναφέρεται σε αρχείο του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Στο έγγραφο που ήρθε στη δημοσιότητα πέρσι τον Δεκέμβρη με την πάροδο 30 χρόνων από την ημερομηνία συγγραφής και αποστολής του, μετά τον επακόλουθο αποχαρακτηρισμό του, ο βρετανός πρέσβης στην Αθήνα R. Miles περιγράφει τις εντυπώσεις του από τη συζήτηση που είχε με τον νεαρό πολιτικό Αντώνη Σαμαρά το 1978. Αναδημοσιεύτηκε τότε σε αρκετά μπλογκ˙ νομίζω μια από τις πρώτες αναφορές έγινε εδώ.

Χθες:
Α. Σαμαράς: «Αναλαμβάνω την τιμή και την ευθύνη να οδηγήσω την παράταξη σε νέους αγώνες για την πρόοδο του ελληνικού λαού και κυρίως για το δικαίωμα της ελπίδας στα νέα παιδιά του τόπου μας».

ΥΓ. Κατά κανόνα αποφεύγω να αναδημοσιεύω χιουμοριστικά chain-mail. Η ποιότητα του χιούμορ τους είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογη με την ταχύτητα διάδοσής τους. Αυτό που μου ήρθε όμως χθες το μεσημέρι ήταν νομίζω αρκετά έξυπνο, το βάζω για όποιον δεν το έχει δει:

Επετειακό

Για τη συμπλήρωση ενός χρόνου αναρτήσεων στο ταπεινό αυτό μπλογκ, θα έπρεπε να έχω ετοιμάσει κανονικά ένα μεγάλο κείμενο απολογισμού και εμπειριών. Αντίθετα, θα προτιμήσω να δώσω τον λόγο στους αναγνώστες των σελίδων αυτών, για να μάθουμε επιτέλους τις πραγματικές σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις πιο μύχιες επιθυμίες τους. Ποιος δρόμος λοιπόν σας έφερε ως εδώ;

Έχω πολύ συχνά την αίσθηση ότι γράφω βλακείες, αλλά όχι κι έτσι.

Μας κολακεύετε! Ένα μικρό λάθος στο φύλο όμως το κάνατε.

------------------------

Έλα ντε. Από το αυτί και στο σπίτι γρήγορα.

------------------------

Frankly, I really don’t wanna know what.

Kpou ply mkria, fbmai... ελπίζω μαζί με το κεφάλι του.

------------------------

Αυτό θα ’θελα να το ακούσω κι εγώ!

------------------------

Μη με κοιτάτε περίεργα, ο δύτης φταίει για όλα.

Φαντάζομαι αντίδραση όταν κατάλαβε ότι η Μύκονος είναι τραγούδι των Fleet Foxes και τα δύο πρώτα αφορούν άρθρο του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Πολύ ισχυρό αντικούκου, νομίζω.

Ως μπλογκ που σέβεται τον εαυτό του, δε θα μπορούσε να μην προσελκύσει και τους αναπόφευκτους ματάκηδες. Προσέξατε κάτι όμως; Οι δικοί μου διαθέτουν σαφέστατα ένα επίπεδο, μια κουλτούρα. Ούτε greeklish γράφουν, ούτε ανορθογραφίες. Κι αν δεν πειστήκατε ακόμη, δείτε κι αυτό:

------------------------

Αυτό είναι που λέμε «επώνυμες φούστες».

Και πως τη λεν τη θεία σου, μανάρι;

Δε φαντάζομαι να ψάχνεις κι εσύ κατά βάθος το ίδιο πράγμα, ε;

------------------------

Πως είπατε; ... ... Α! «Αν ο Παναγριότατος είχε καρούλια, θα ήτανε...»

------------------------

Άλα τισ! Αν ξανάρθεις, ρίξε καλού κακού μια ματιά κι εδώ.

------------------------

Εγώ συνέχεια χάι τον βλέπω πάντως. Πότε ο Σόρος, πότε ο «νεο-οθωμανισμός», πότε ο «εθνομηδενισμός», όλο στο κρανίο τα παίρνει τελευταία (μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι ψάχνουν απλά εκπομπές που κάνει σε τηλεοπτικό κανάλι).

Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η ζωή ώρες ώρες. Να είσαι μέλος του κόμματος και ταυτόχρονα να γουστάρεις στα κρυφά σπλάτερ υποπροϊόντα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Πολύ φοβάμαι ότι το κόμμα δεν τα εγκρίνει αυτά, φιλαράκι - πρέπει να διαλέξεις όχθη, αλλιώς ξέρεις τι σε περιμένει:

------------------------

Ως γνωστόν, το δεύτερο θέλει να κλείσει τον πρώτο στο τρίτο.

Εξαρτάται από την ώρα της ημέρας.

Κάποια μέρα θα βρω και search term: “διανοούμενοσ ψωμιάδησ”

------------------------

Αν κρίνουμε από τις γνωστές δηλώσεις για τους φίλους του, τίποτα αναρχικές θα ’ναι κι αυτές.

Δεν έχω ιδέα. Μπορώ να υποθέσω μόνο πως πάει κάπως έτσι:
βασανιστήρια στο τμήμα --> douze points //
ξύλο σε μετανάστη --> dix points //
κράτημα γεννητικών οργάνων και εκτόξευση απειλών --> huit points //
κ.ό.κ.

------------------------

Δεν το γελάω καθόλου. Μετά από όσα είδαμε, μακάρι να το είχαν ψάξει περισσότεροι, ακόμη και στο ίντερνετ, πριν έρθουν στην κάλπη.

------------------------

Να δώσουμε και μια χρήσιμη πληροφορία: Το "Don’t Give Up" υπάρχει στο Across the Borderline (1993), άλμπουμ του Willie Nelson, όπου το τραγουδάει ντουέτο μαζί με τη Sinead O'Connor. Την αυθεντική εκτέλεση του Peter Gabriel με την Kate Bush (1986) τη βρίσκω πάντως σαφώς ανώτερη.

20 ταινίες για τη δεκαετία 2000-2009

20. Memento - Christopher Nolan [imdb]

(ΗΠΑ, 2000)

19. Das Weisse Band - Michael Haneke [imdb]

(Η λευκή κορδέλα, Αυστρία-Γερμανία-Γαλλία-Ιταλία, 2009)

18. Requiem for a Dream - Darren Aronofsky [imdb]

(Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, ΗΠΑ, 2000)

17. The Three Burials of Melquiades Estrada - Tommy Lee Jones [imdb]

(Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα, ΗΠΑ-Γαλλία, 2005)

16. Mullholand Dr. - David Lynch [imdb]

(Γαλλία-ΗΠΑ, 2001)

15. The Wind that Shakes the Barley - Ken Loach [imdb]

(Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι, Ιρλανδία-Αγγλία-Γερμανία-Ιταλία-Ισπανία-Γαλλία, 2006)

14. Eternal Sunshine of the Spotless Mind - Michel Gondry [imdb]

(Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, ΗΠΑ, 2004)

13. Un Long Dimanche de Fiançailles - Jean-Pierre Jeunet [imdb]

(Οι ατέλειωτοι αρραβώνες, Γαλλία-ΗΠΑ, 2004)

12. Mar Adentro - Alejandro Amenábar [imdb]

(Η θάλασσα μέσα μου, Ισπανία-Γαλλία-Ιταλία, 2004)

11. L' Enfant - Jean-Pierre & Luc Dardenne [imdb]

(Το παιδί, Βέλγιο-Γαλλία, 2005)

10. Letters from Iwo Jima - Clint Eastwood [imdb]

(Γράμματα από το Ίβο Τζίμα, ΗΠΑ, 2006)

9. Auf der anderen Seite - Fatih Akin [imdb]

(Η άκρη του ουρανού, Γερμανία-Τουρκία-Ιταλία, 2007)

8. Y tu Mamá También - Alfonso Cuarón [imdb]

(Θέλω και τη μαμά σου, Μεξικό, 2001)

7. Amores Perros - Alejandro González Iñárritu [imdb]

(Χαμένες αγάπες, Μεξικό, 2000)

6. Dogville - Lars von Trier [imdb]

(Δανία-Σουηδία-Νορβηγία-Φινλανδία-Αγγλία-Γαλλία-Γερμανία-Ολλανδία, 2003)

5. Donnie Darko - Richard Kelly [imdb]

(ΗΠΑ, 2001)

4. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford - Andrew Dominik [imdb]

(Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ, ΗΠΑ-Καναδάς, 2007)

3. Vera Drake - Mike Leigh [imdb]

(Αγγλία-Γαλλία-Ν.Ζηλανδία, 2004)

2. Cidade de Deus - Fernando Meirelles & Kátia Lund [imdb]

(Η πόλη του Θεού, Βραζιλία-Γαλλία, 2002)

1. Machuca - Andrés Wood [imdb]

(Χιλή-Ισπανία-Γαλλία-Αγγλία, 2004)

***************************************

Η ψηφοφορία ζητάει τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, αλλά από τη στιγμή που δεν έχω δει ή πιθανώς αγνοώ ορισμένες που θα μπορούσαν να συγκαταλέγονται στην παραπάνω λίστα, θα ήταν υπερφίαλο να χαρακτηρίσω έτσι αυτή την εικοσάδα˙ σίγουρα τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα θα είναι σαφώς πιο αντιπροσωπευτικά. Πονοκέφαλος ήταν και η σειρά αξιολόγησης, που θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική˙ αφού ασχολήθηκα μερικά λεπτά ανεβοκατεβάζοντας ταινίες, τις άφησα τελικά στην παρούσα σειρά, που δεν εκφράζει οπωσδήποτε οριστική άποψη.

Αν σαν βασικό κριτήριο έθετα την καινοτομία, την πρωτότυπη σύλληψη που «ανοίγει νέους δρόμους για το σινεμά», οι ταινίες του Nolan, του Lynch και του von Trier θα βρίσκονταν σε ψηλότερες θέσεις, ενώ πιθανότατα κάποιες που έμειναν εκτός λίστας θα είχαν προηγηθεί. Προτίμησα τελικά να κρίνω με βάση την αίσθηση που μου είχε αφήσει κάθε ταινία μετά το τέλος της, αυτόν τον ενθουσιασμό που έρχεται κάθε φορά που παρακολουθείς μια πραγματικά εξαιρετική ταινία. Για παράδειγμα, η τόσο απλή και σύντομη υπόθεση της “Vera Drake” δε θα ήταν αρκετή για να γυριστεί ένα σπουδαίο έργο, αν δεν αποτυπώνονταν με τέτοια σκηνοθετική επιδεξιότητα κάποιες από τις πιο έντονα νατουραλιστικές ερμηνείες των τελευταίων χρόνων.

Η άνοδος του λατινοαμερικάνικου σινεμά (τόσο της κεντρικής όσο και της νότιας Αμερικής) αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα αυτής της δεκαετίας, με τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του (Cuarón, Iñárritu, Del Toro, Meirelles, Salles) να αποκτούν παγκόσμια αναγνώριση, γυρίζοντας πλέον ταινίες και για στούντιο των ΗΠΑ. Στις καλύτερες στιγμές τους προσφέρουν στοιχεία που είχαν συστηματικά αγνοηθεί από τις τυπικές χολιγουντιανές συνταγές, όπως η ισχυρή αφηγηματική δομή που παραπέμπει σε μυθιστορηματική πλοκή, αλλά και η απεικόνιση ενός πολύμορφου κοινωνικού υπόβαθρου. Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τις «Τρεις Ταφές...» του Tommy Lee Jones πάνω σε σενάριο του μεξικανού Guillermo Arriaga.

Στον χώρο του ευρωπαϊκού σινεμά, η βαθιά συναισθηματική γραφή τoυ τουρκογερμανού Fatih Akin, αλλά και η ξεχωριστή κοινωνική ματιά των βέλγων αδερφών Dardenne, έδωσαν σπουδαία έργα τα τελευταία δέκα χρόνια. Σημαντικές ταινίες γυρίστηκαν και από σκηνοθέτες όπως ο Haneke, ο Leigh κι o von Trier, που είχαν κάνει ήδη τα πρώτα τους βήματα από τη δεκαετία του ’80. Ο πολυγραφότατος, βετεράνος πια Ken Loach, μετά τον ισπανικό εμφύλιο, ανέλαβε το ακόμη πιο δύσκολο έργο να ασχοληθεί και με τον ιρλανδικό, σε μια ταινία που διαπραγματεύτηκε με πιο εύστοχο τρόπο τα πολιτικά διλήμματα ενός ένοπλου αγώνα, ακόμη κι αν δεν κρατούσε αποστάσεις «ουδετερότητας». Σκηνοθέτες όπως ο Amenábar κι ο Jeunet βρίσκονται με το ένα πόδι στο Χόλιγουντ και με το άλλο στην Ευρώπη, με φιλμ που διαφέρουν πολύ σε ύφος το ένα από το άλλο, συνδυάζοντας συχνά στοιχεία και από τις δύο σχολές.

Ο Arronofsky ανήκει στους αμερικανούς δημιουργούς με έντονα προσωπικό ύφος που χαρακτήρισαν την τρέχουσα δεκαετία, χωρίς να έχει υποκύψει μέχρι στιγμής στην υιοθέτηση ιδιαίτερων εμπορικών συμβιβασμών. Ο Richard Kelly και ο Michel Gondry ξεχώρισαν κυρίως για μία συγκεκριμένη ταινία τους στα 00s. Το “Donnie Darko” θεωρήθηκε μια πιο user-friendly εκδοχή του David Lynch, κάτι που όμως σαν περιγραφή αδικεί την πληρότητα της ταινίας. Ο Gondry έφτιαξε μια ξεχωριστή sci-fi κομεντί ενώνοντας την εικαστικά φευγάτη ματιά του με τις σεναριακές εμπνεύσεις του Charlie Kaufman.

Ο Clint Eastwood συναγωνίζεται τον Woody Allen στην παραγωγικότητα, ενόσω κι οι δύο διανύουν την όγδοη δεκαετία της ζωής τους. Στα «Γράμματα από το Ίβο Τζίμα», ο πρώτος φτιάχνει μια απροσδόκητα σπουδαία και γνήσια αντιπολεμική ταινία. Το καθηλωτικό γουέστερν του νεοζηλανδού Andrew Dominik για τον Τζέσε Τζέημς ήταν μια έκπληξη από το πουθενά, σε μια ταινία που προεξοφλεί από τον τίτλο της την εξέλιξη της υπόθεσης, ακριβώς επειδή δεν έγκειται εκεί η αξία της.

Τώρα που ξαναβλέπω τη λίστα, απουσιάζουν ταινίες από τον ασιατικό κινηματογράφο, καθώς έμειναν εκτός τελικής επιλογής φιλμ όπως η «Ερωτική Επιθυμία» και το «Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και... Άνοιξη». Μπα, όχι, δε θα κάτσω να την ξαναφτιάξω τώρα...