Τι είδε ο Φινλανδός

Με τον J. γνωριστήκαμε μέσα από ένα μουσικό forum. Κάποια στιγμή μου έστειλε pm για να συναντηθούμε στην Αθήνα. Ελληνίδα μου εξήγησε είναι και η κοπέλα του, μένει εδώ. Έκτοτε κάθε φορά που ταξίδευε για μια βδομάδα περίπου στην Αθήνα, κλείναμε ραντεβού για καφέ. Συνήθως στα Εξάρχεια. Εκεί έμαθε και τάβλι, όπου τις περισσότερες φορές πλέον με κερδίζει - σε ένα σκηνικό σαν βγαλμένο από ταινία του Jim Jarmusch, με τίτλο «Καφές και Τάβλι», όπου δύο μέχρι πρότινος άγνωστοι τύποι από διαφορετικές χώρες κάθονται σε ένα καφέ, παίζουν τάβλι και συζητούν περί ανέμων και υδάτων.

Μετά το τελευταίο καλοκαίρι αποφάσισε πλέον να μείνει εδώ για τουλάχιστον 6 μήνες. Αρκετούς από αυτούς άλλωστε δικαιούταν και έπαιρνε επίδομα από τη Φινλανδία - μάλλον περισσότερα λεφτά από όσα θα έβγαζε αν έβρισκε δουλειά εδώ. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος, βρέθηκε στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβρη και δεχόταν πολλά μηνύματα από φίλους του που τον ρωτούσαν για τις "greek riots". Επειδή ο ίδιος μένει αρκετά μακριά από το κέντρο, κανονίσαμε να βρεθούμε κάποια στιγμή μέσα στην πρώτη βδομάδα των κινητοποιήσεων στο κέντρο της Αθήνας. Έφερε μαζί και τη φωτογραφική του. Οι δρόμοι ακόμα μύριζαν δακρυγόνα. Καθώς είχε ξεκινήσει πρόσφατα μαθήματα ελληνικών, τα συνθήματα στους τοίχους - σύντομα και με κεφαλαία γράμματα - ήταν η καλύτερή του: "Hey, I know skata!" ("Σκατά στα ΜΑΤ"). Λίγο αργότερα μου έστειλε αρκετό υλικό, εδώ μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξε:
(σημ. "belated" είναι το nickname του)

Υστερόγραφο:
Στην πέμπτη φωτογραφία είναι η «Ράνια», με τα αθλητικά είδη, στη γωνία Μάρνη και Πατησίων. Καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Από τις λίγες φορές που είχα πάει εκεί ψάχνοντας κυρίως για είδη κολυμβητηρίου (σκουφάκι, γυαλιά κ.ά.) είχα συμπαθήσει πολύ τους μαγαζάτορες, έναν ευγενέστατο κύριο με άσπρα μαλλιά, και την καλοσυνάτη γυναίκα του (εικάζω). Ακριβώς στον αντίποδα της εικόνας των νεαρών υπαλλήλων που βρίσκονται σε μόνιμη υπερένταση στις περισσότερες αλυσίδες αντίστοιχων καταστημάτων, ήταν πολύ υπομονετικοί, εξυπηρετικοί, ενώ μου έκανε εντύπωση και το γεγονός ότι τη δεύτερη φορά που τους επισκέφτηκα με θυμόντουσαν παρά την απόσταση αρκετών μηνών. Πάντοτε στο τέλος έκαναν έκπτωση χωρίς να το ζητήσεις, κόβοντας και απόδειξη. Δεν ξέρω αν αποζημιώθηκαν ή αν έχουν το κουράγιο ή τη δυνατότητα να ξανανοίξουν το μαγαζί. Πάντως, βρισκόμενος από την πλευρά του διαδηλωτή που αναθάρρησε από το δεκεμβριανό ξέσπασμα - με όλες τις αντιφάσεις του - η εικόνα του χώρου, κάθε φορά που περνάω απέξω, με φέρνει σε μεγάλη αμηχανία.