11.2.09

Η ιστορία κύκλους κάνει

Πηγή: εδώ.
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι τα πράγματα στο υπουργείο αυτό θα αργήσουν πολύ να αλλάξουν, αν αλλάξουν ποτέ. Όσο ο κάθε νέος υπουργός θεωρεί προσωπική του επιχείρηση την παιδεία στην ελλάδα και όσο από την άλλη οι δάσκαλοι και καθηγητές εναντιώνονται εκ των προτέρων σε κάθε νέα πρόταση.

Και το δεύτερο προσωπικά το θεωρώ ακόμα πιο προβληματικό. Είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα για το πως ο κακώς ενοούμενος συνδικαλισμός μπορεί να κρατάει μία ολόκληρη χώρα 30-τουλάχιστον-χρόνια πίσω...

12/2/09 11:04
head charge είπε...

Μάλλον θα διαφωνήσω σε όλα... Δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην προσωπική ανεπάρκεια του εκάστοτε υπουργού (όχι ότι αυτή δεν υπάρχει). Αντίθετα, οι πολιτικές πρακτικές των πρόσφατων χρόνων (π.χ. Κοντογιαννόπουλος, Αρσένης, Γιαννάκου) είχαν πολύ σαφείς και κοινές επιδιώξεις: ένταση των εξεταστικών φίλτρων, λογικές εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και μετάθεσης των ευθυνών στους «κακούς» καθηγητές και στους «προβληματικούς» μαθητές-φοιτητές.

Αυτό για τα «τριάντα χρόνια πίσω», μου κάνει εντύπωση που το λες εσύ, γιατί συνήθως το ακούω ως νεοφιλελεύθερο ευφυολόγημα π.χ. από τον Βερέμη που μιλούσε για «διαρκή παρακμή πανεπιστημίων και σχολείων τα τελευταία τριάντα χρόνια», εννοώντας προφανώς από τη μεταπολίτευση και μετά. Όλοι αυτοί όμως δε μας έχουν πει σε πιο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο θεωρούν ότι υπήρξε «ακμή» των σχολείων και πανεπιστημίων, την οποία ακολούθησε η περίφημη «παρακμή».

Δε λέω ότι δεν υπάρχουν μεγάλα προβλήματα στην εκπαίδευση, αλλά δεν πιστεύω ότι αν εκλείψουν οι «συνδικαλιστικές αντιρρήσεις» (που στοχοποιούνται διαρκώς ως το υποτιθέμενο «μεγάλο πρόβλημα» από τον εξουσιαστικό λόγο), τότε οι υπουργικές συνταγές με το συγκεκριμένο ιδεολογικό χαρακτήρα, θα φέρουν βελτιώσεις - αντίθετα, πιστεύω ότι θα επιδεινώσουν σαφώς την κατάσταση. Αυτός είναι και ένας λόγος που τα αιτήματα των κινητοποιήσεων είναι συνήθως «αμυντικά».

12/2/09 17:50
Ανώνυμος είπε...

Όταν έγραφα το προηγούμενο μήνυμα φαταζόμουν τη διαφωνία σου. Αλλά εδώ είμαστε και για να διαφωνούμε, ετσι;

Ως προς το πρώτο θέμα δε βρίσκω ιδιαίτερη διαφορά στις απόψεις μας. Η έννοια της "προσωπικής επιχείρησης" που γράφω σημαίνει το προσωπικό κέρδος και την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων στις πλάτες της παιδείας. Είτε αυτό ονομάζεται αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων είτε απλά ανάθεση συγγραφής σχολικών βιβλίων σε φίλιες επιχειρήσεις.

Ως προς το δεύτερο τώρα...Σε μένα τουλάχιστον αυτή η «διαρκής παρακμή πανεπιστημίων και σχολείων τα τελευταία τριάντα χρόνια» είναι ζήτημα για το οποίο δεν μπορούμε να κλείνυμε τα μάτια όσο προοδευτικοί κι αν είμαστε.

Φυσικά δε γνωρίζω αν έφτασε ποτέ σε σημείο ακμής η ελληνική παιδεία, αφού και στα δικά μου χρόνια (όχι και τόσο παλιά) το σχολείο αποτελούσε ένα κατάπτυστο θεσμό, χωρίς γνώση, ενδιαφέρον και υποστήριξη, με αδράνεια, κατατονία και διακρίσεις.

Έχοντας περάσει, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, πολλά χρόνια από τη ζωή μου σε σχολεία και πανεπιστήμια (για την ακρίβεια ακόμα εκεί είμαι) νομίζω ότι δικαιούμαι να κρίνω τη δημοσιουπαλληλική νοοτροπία πολλών εκπαιδευτικών, που έχει συμβάλλει στο να έχουν καταντήσει τα σχολεία χώροι παρκαρίσματος, άνευροι και κενοί από ο,τιδήποτε ουσιαστικό. Λέω ότι έχουν συμβάλλει, όχι ότι τος αναλογεί ολόκληρη η ευθύνη. Και δεν αναφέρομαι καν στα κοπρόσκυλα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Η γνώμη μου ίσως σου ακούγεται ταυτόσιμη με τον εξουσιαστικό λόγο, από την άλλη όμως έχω καθημερινή συνεργασία σε διάφορα επίπεδα με εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Νομίζω ότι και οι ίδιοι κάνουν την αυτοκριτική τους και σε διαβεβαιώ ότι είναι πιο σκληρή από τη δική μου κριτική. Χρειάζεται όμως χρόνος μέχρι μία υγιής και ανιδιοτελής συλλογικότητα να αποφασίσει να πάρει την τύχη του σχολείου στα χέρια της. Για την ώρα θεωρώ ότι η ακαμψία των εκπαιδευτικών μπλοκάρει οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή.

Αλλά αυτή είναι η άποψη μου που δε χρειάζεται να συμμεριστεί κανείς. Και φυσικά τα όσα γράφω παραπάνω εξαιρούν πολλούς εκπαιδευτικούς που έχουν φτύσει αίμα για τα οράματα τους...

12/2/09 22:32
head charge είπε...

Αφού έγραψα την προηγούμενη απάντηση και την ξαναδιάβασα είχα το φόβο ότι ακούγομαι κάπως «επιθετικός», που δεν ήταν καθόλου πρόθεσή μου. Προφανώς και μπορούμε να διαφωνούμε όσο θέλουμε, ελεύθερα! Επίσης, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω την αλαζονεία να θεωρώ τον εαυτό μου «αυθεντία», με ακλόνητες απόψεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Το πρόβλημά μου με το ιδεολόγημα της «μεταπολιτευτικής παρακμής» είναι ότι προέρχεται από συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους σε ένα πλαίσιο που ξεκινάει από τις οιμωγές για την «παθογένεια του συνδικαλισμού» που «δεν αφήνει τη χώρα να πάει μπροστά» και καταλήγει ενίοτε μέχρι και σε θρήνους για την επικράτηση του μονοτονικού και την κατάργηση της ποδιάς...

Καταλαβαίνω ότι πολλά από όσα λες είναι συμπεράσματα από προσωπικές πολύχρονες εμπειρίες. Πάντως, επειδή έχω τους γονείς μου εκπαιδευτικούς και με βάση την εικόνα που έχω σχηματίσει για το διαχρονικό στίγμα της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής (αυθαιρεσίες, αυταρχικότητα, εξυπηρετήσεις «ημετέρων» και πολλά άλλα), έχω την αίσθηση ότι μόνο από πρωτοβουλίες των ίδιων των εκπαιδευτικών μπορεί να προκύψει κάτι θετικό.

13/2/09 00:45
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
15/2/09 22:05
Ανώνυμος είπε...

Εδώ νομίζω συμφωνούμε απόλυτα. Καμία εμπιστοσύνη στο κράτος. Όντως η οποιαδήποτε αλλαγή θα προκύψει μόνο μέσα από τις πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών. Μόνο που προσωπικά έχω την αίσθηση ότι πρέπει να μπουν κάποια στιγμή και σε μία εσωτερική διεργασία. Προθέσεις πάντως υπάρχουν, η συσπείρωση λείπει.
καλή εβδομάδα να έχουμε!

15/2/09 22:06
Ανώνυμος είπε...

γιατί αντιπαθώ το blogspot. γιατί με ταλαιπωρεί, μου σβήνει μόνο του μηνύματα και μετά τα ξαναγράφω...Μπορείς κατά βούληση να κρατήσεις όποιο από τα παραπάνω σου αρέσει πιο πολύ :)

16/2/09 00:37
head charge είπε...

Μου άρεσαν εξίσου και τα δύο :-)

Καλή βδομάδα!

17/2/09 01:05

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)