«Φυσικά μένουν απέξω από την έννοια αυτής της εγκληματικής οργάνωσης δραστηριότητες πολιτών, απεργίες συνδικάτων -ακούστηκαν τέτοια πράγματα- αν επιδιώκουν και πετυχαίνουν φθορά ξένης ιδιοκτησίας ή διακοπή λειτουργίας των μέσων μαζικής μεταφοράς. Αυτό είναι αυτονόητο. Εδώ το πολύ να τιμωρείται το τετελεσμένο έγκλημα, η φθορά ξένης ιδιοκτησίας, η παρακώλυση συγκοινωνιών, εάν βέβαια οι εισαγγελικές αρχές δεν δείξουν κάποια ανοχή. Είναι γνωστό ότι δείχνουν ανοχή πολλές φορές και καλά κάνουν για λόγους κοινωνικής ηρεμίας. Οι προπαρασκευαστικές πράξεις όμως ασφαλώς δεν τιμωρούνται γι' αυτές τις περιπτώσεις. Πρέπει να είναι εγκληματική οργάνωση που επιδιώκει την τέλεση κακουργήματος» - Μιχάλης Σταθόπουλος.
Η παραπάνω δήλωση του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ, έγινε κατά τη συζήτηση και ψήφιση της νέας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στη Βουλή το 2001. Ο λεγόμενος και «τρομονόμος» προωθήθηκε ως «αναγκαία εναρμόνιση» με τα διεθνή πρότυπα για τη «θωράκιση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και ψηφίστηκε από μια «συμμαχία των προθύμων» βουλευτών των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Ανάμεσα σε άλλα μέτρα, προέβλεπε τη λειτουργία ειδικών δικαστηρίων με προεπιλεγμένους δικαστές, χωρίς ενόρκους, με τη δυνατότητα καταθέσεων ανώνυμων μαρτύρων και με αμετάκλητη ισχύ των ποινών.
Η επαναφορά του «τρομονόμου» στην επικαιρότητα έγινε με τη σύλληψη διαδηλωτών στις πορείες του περασμένου Δεκέμβρη στη Λάρισα και την παραπομπή τους ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης». Δύο ήταν τα βασικά επιχειρήματα όσων αντιδρούσαν εξαρχής στην ψήφιση της αντιδημοκρατικής νομοθεσίας· το πρώτο αφορούσε την κατάργηση αυτονόητων δικαιωμάτων των κατηγορουμένων σε μια τέτοιου είδους δίκη και το δεύτερο τη δυνατότητα επέκτασης των ορίων του ορισμού της «τρομοκρατίας», ώστε να συμπεριλαμβάνονται ευρύτερες ομάδες διαδηλωτών και απεργών. Ειδικά για το δεύτερο, δόθηκαν πολλές αλλά ελάχιστα πειστικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να γίνει «κακή χρήση» του «χρήσιμου νομοσχεδίου».
Ένα πρόσφατο σχετικό άρθρο του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας εδώ.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ από τη Λάρισα εδώ:
Η παραπάνω δήλωση του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ, έγινε κατά τη συζήτηση και ψήφιση της νέας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στη Βουλή το 2001. Ο λεγόμενος και «τρομονόμος» προωθήθηκε ως «αναγκαία εναρμόνιση» με τα διεθνή πρότυπα για τη «θωράκιση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και ψηφίστηκε από μια «συμμαχία των προθύμων» βουλευτών των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Ανάμεσα σε άλλα μέτρα, προέβλεπε τη λειτουργία ειδικών δικαστηρίων με προεπιλεγμένους δικαστές, χωρίς ενόρκους, με τη δυνατότητα καταθέσεων ανώνυμων μαρτύρων και με αμετάκλητη ισχύ των ποινών.
Η επαναφορά του «τρομονόμου» στην επικαιρότητα έγινε με τη σύλληψη διαδηλωτών στις πορείες του περασμένου Δεκέμβρη στη Λάρισα και την παραπομπή τους ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης». Δύο ήταν τα βασικά επιχειρήματα όσων αντιδρούσαν εξαρχής στην ψήφιση της αντιδημοκρατικής νομοθεσίας· το πρώτο αφορούσε την κατάργηση αυτονόητων δικαιωμάτων των κατηγορουμένων σε μια τέτοιου είδους δίκη και το δεύτερο τη δυνατότητα επέκτασης των ορίων του ορισμού της «τρομοκρατίας», ώστε να συμπεριλαμβάνονται ευρύτερες ομάδες διαδηλωτών και απεργών. Ειδικά για το δεύτερο, δόθηκαν πολλές αλλά ελάχιστα πειστικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να γίνει «κακή χρήση» του «χρήσιμου νομοσχεδίου».
Ένα πρόσφατο σχετικό άρθρο του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας εδώ.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ από τη Λάρισα εδώ:
Οι ανήλικοι «τρομοκράτες» της Λάρισας
(Νατάσα Κεφαλληνού, εφημερίδα «Πριν», 8 Μαρτίου 2009)
Τρίτη 3 Μάρτη. Λάρισα. Στους πλακόστρωτους δρόμους και στις καφετέριες, ο κόσμος πολύς. Τα ίχνη τον «χάους» που προκλήθηκε στην πόλη τον Δεκέμβρη, όπως έλεγαν τα ΜΜΕ, δύσκολο να εντοπιστούν. Οι δρόμοι κρατούν το στόμα τους κλειστό για όσα συνέβησαν τη νύχτα της 8ης Δεκέμβρη. Μοναδικά σημάδια, που φέρνουν αμυδρά στο νου το Δεκέμβρη της οργής: μερικές αφίσες κολλημένες στους τοίχους της πόλης, που μιλούν για τους 19 συλληφθέντες της Λάρισας, λίγα συνθήματα και δύο λεκέδες εκσφενδονισμένης μπογιάς στο δικαστικό μέγαρο, που έτυχε να σωθούν από την... εκδικητική μανία των συνεργείων καθαρισμού. Όσα για τις τράπεζες και τις καταστροφές που υπέστησαν: στέκουν όρθιες, απαστράπτουσες, με ολοκαίνουργιες τζαμαρίες και ΑΤΜ. Σαν να μην έγινε τίποτα.
Δυστυχώς δεν μπορούν να πουν το ίδιο τα δύο ανήλικα παιδιά (οι... τρομοκράτες ετών 15) και οι τέσσερεις γονείς συλληφθέντων, που συναντώ λίγες ώρες αργότερα. Η περιπέτεια τους ξεκίνησε πριν τρεις μήνες, αλλά ακόμη καλά κρατεί... Δεν μπορούν να ξεχάσουν: ο Πέτρος θυμάται, καθώς μέσα στις πρώτες πέντε ημέρες κάθε μήνα, πρέπει υποχρεωτικά να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα. Η μητέρα του θυμάται κάθε φορά που το παιδί βγαίνει από το σπίτι και του λέει να πάρει μαζί του ταυτότητα. Ο Θ., μετανάστης από την Αλβανία, θυμάται όταν μιλά με τον προφυλακισμένο γιο του στο τηλέφωνο. Η μητέρα του Αλέξανδρου θυμάται και παλεύει με τους φόβους της, όταν βλέπει το γιο της να φεύγει φορώντας μπλούζα με κουκούλα. Κανείς τους δεν θέλει να ξεχάσει: Θέλουν να μιλήσουν για τον εφιάλτη που έζησαν, για το άδικο και το παράλογο να σέρνουν τα παιδιά τους στα κρατητήρια και τα δικαστήρια, να τα βαφτίζουν τρομοκράτες.
Συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, γιατί «πρέπει να μάθουν όλοι» μου λέει η Κ.Μ. Προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και τον φόβου, να συλλογικοποιήσουν μια εμπειρία που κάθε άλλο παρά ατομική είναι, που αφορά οποιονδήποτε κατεβαίνει στο δρόμο, οποιονδήποτε αντιστέκεται. Κατανοούν πως μόνο αν υπάρχει αντίσταση από τους «από κάτω» δεν θα την πληρώσουν σαν εξιλαστήρια θύματα ούτε τα δικά τους παιδιά, ούτε κανενός άλλου. Η στάση τους έρχεται σε αντίθεση με τους περισσότερους γονείς που προσπαθούν να διαχειριστούν ατομικά την «υπόθεση τους». Πάει κόντρα στο «φόβο και την άγνοια» που κυριαρχεί στην κοινωνίας της Λάρισας, όπως λέει η Α.Κ., επεξηγώντας ότι «υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην πόλη που δεν ξέρουν ή δεν τους νοιάζει τι συνέβη. Ενοχλούνται μόνο επειδή τα επεισόδια χάλασαν την ησυχία τους». Η σιωπή έχει κατακλύσει ακόμη και τη σχολική κοινότητα: «στο σχολείο κάνουν όλοι, καθηγητές, μαθητές σαν να μη συνέβη τίποτα» μου λέει η Πένυ, μαθήτρια της Α' Λυκείου. «Μπορεί να τους πήραν τις κραυγές, αλλά τους έμειναν οι λέξεις», μου έρχεται στο νου...
«H ΕΛΑΣ στη Λάρισα φέρθηκε διακριτικά και δεν τεκμηριώνεται ότι προκάλεσε. Αντιθέτως ήταν πιο ευγενική και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Η πόλη είναι από τις πλέον ασφαλείς και υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία. Το σύνολο του κόσμου της Λάρισας το αναγνωρίζει...» έλεγε πριν από λίγες μέρες σε εκδήλωση της αστυνομίας ο εκλεγμένος με τη ΝΔ δήμαρχος Κων. Τζανακούλης. Αναμενόμενες ίσως δηλώσεις από το δήμαρχο που καλούσε τους πολίτες να «πάρουν το νόμο στα χέρια τους» για να προστατεύσουν της περιουσίες τους. Από δίπλα συγκατάνευε και ο αστυνομικός διευθυντής της Λάρισας, τονίζοντας ότι «θα γίνει κάθε προσπάθεια να βελτιώσει η ΕΛΑΣ την επικοινωνία και τις σχέσεις της ειδικά με τους νέους» (Ημερήσιος Κήρυκας 19/02). Ο Πέτρος, ο Αλέξανδρος, η Πένυ που συνελήφθησαν στις 8/12 και πέρασαν δυο νύχτες στα κρατητήρια έχουν άλλη άποψη για τις μεθόδους των κατασταλτικών δυνάμεων. Μετά από αυτά που έζησαν, και την... ευγένεια με την οποία τους φέρθηκαν, μάλλον δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση ειδικά με την ΕΛΑΣ.
Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος από τους συλληφθέντες. Πιάστηκε κοντά στο δικαστικό μέγαρο γύρω στις 8.30 μ.μ. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που σχόλασε από το φροντιστήριο. Συνάντησε την πορεία στην κεντρική πλατεία, εκεί ήδη είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις. Πνιγμένος ο κόσμος από τα χημικά έτρεχε σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτρεξε και αυτός. Ένας αστυνομικός με πολιτικά τον πλησίασε, τον έσυρε από τα μακριά του μαλλιά στη διμοιρία που βρίσκονταν κοντά. Τον έσπρωξαν και τον πέταξαν μέσα στο δικαστικό, όπου βρίσκονταν το μεταγωγών. Όσο φώναζε «είμαι μαθητής, δεν έκανα τίποτα», τόσο εκείνοι τον ειρωνεύονταν. Κελί, σφιχτές χειροπέδες σε παιδικά χέρια, πολύωρη αναμονή μέσα στο σκοτάδι: με αυτόν τον τρόπο αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν επειδή κατέβηκε στο δρόμο. Η Πένυ βρέθηκε γύρω στις 10 μ.μ. στην κεντρική πλατεία. Με την άγνοια κινδύνου των 15 της χρόνων κοντοστάθηκε, οι συγκρούσεις μαίνονταν σε απόσταση αρκετών μέτρων. Κάποιος φώναξε. Φοβήθηκε, άρχισε να τρέχει: «Το έβαλα στα πόδια, ούτε ήξερα γιατί, ούτε πέντε βήματα δεν πρόλαβα να κάνω». Κάποιος άλλος όμως πρόλαβε... Την άρπαξε από πίσω, την πέταξε σε ένα παγκάκι. «Αυτός που με συνέλαβε φορούσε πολιτικά», μου λέει, «λίγα δευτερόλεπτα μετά μια διμοιρία μας πλησίασε». Την χτυπούσαν εν χορώ, της έλεγαν λόγια ανείπωτα. Την έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε αυτό πέταξαν αργότερα και τη συμμαθήτρια της. «Ο Αλέξανδρος συνελήφθη τελευταίος», μου λέει η μητέρα του. Είχε πάει στην πορεία, μόλις τελείωσε έφυγε και πήγε σ' ένα φίλο του. Καθοδόν προς το σπίτι του, αρκετά μακριά από το γεγονότα χωρο-χρονικά, τον πλησίασαν κι αυτόν ασφαλίτες, δεν αντιστάθηκε. Γιατί να αντισταθεί αφού δεν έκανε τίποτα; Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να ηρεμήσει τους ξεσαλωμένους αστυνομικούς. Όσο για τον 18χρονο από την Αλβανία, αυτός είχε τη μεταχείριση που του... άξιζε ως πολίτης β' κατηγορίας: «Μου φέρθηκαν σαν σκύλο» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε στον πατέρα του. «Κωλοαλβανέ ήρθες στη Λάρισα για να βάλεις φωτιές;» ήταν τα πιο επιεική λόγια που άκουσε κατά τη σύλληψη, καθώς τον «φιλοδωρούσαν» με σκαμπίλια.
Κοιτάζοντας τα παιδιά, τα ευγενικά τους βλέμματα που όσο περιγράφουν τα συμβάντα κοιτάζουν το κενό, βλέποντας τις σχολικές τους σάκες με τα βιβλία, τα φαρδιά παντελόνια, τα σταράκια σκέφτομαι πως αν φωτογραφίζονταν όλη η... εγκληματική οργάνωση μαζί και η φωτογραφία γίνονταν αφίσα κολλημένη σε κάθε τοίχο της χώρας, αυτό θα ήταν το δυνατότερο πειστήριο, το πιο αδιάσειστο τεκμήριο της αθωότητας τους· μια εικόνα κόλαφος που θα εξέθετε ανεπανόρθωτα κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς, μαζί και την κυβέρνηση της ΝΔ, που σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης επιμένει να καλύπτει την ΕΛΑΣ στη Λάρισα θεωρώντας πως «εφάρμοσε τους νόμους και το Σύνταγμα, όπως ήταν υποχρέωση της» (απάντηση του υπουργείου Δικαιοσύνης σε επερώτηση του Π. Κοροβέση 9/1/2009).
Οι περιγραφές των παιδιών για τα γεγονότα και τη σύλληψη τους, αλλά και όσα καταμαρτυρούν οι αυτόπτες μάρτυρες, όχι μόνο δεν ενισχύουν αλλά αποδυναμώνουν ένα σαθρό συλλογικό κατηγορητήριο, που δεν εξατομικεύει τις κατηγορίες, δεν βασίζεται σε κανέναν στοιχείο ή εύρημα παρά μόνο στις καρμπόν καταθέσεις των αστυνομικών και την... ευρηματικότητα του εισαγγελέα. Η σύλληψη του 18χρονού Αλβανού, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι του (το οποίο βρίσκεται πραγματικά δίπλα στο ΑΤ) έγινε σε αρκετή απόσταση από την «καρδιά των γεγονότων». Η τεκμηρίωση της είναι πλήρως αβάσιμη: Οι αστυνομικοί είπαν στον πατέρα του το ίδιο βράδυ, όπως έγραψαν αργότερα και στην κατάθεση τους, ότι τον είχαν παρακολουθήσει και είναι βέβαιοι πως νωρίτερα (8.45 μ.μ.), τελούσε αξιόποινες πράξεις (πετούσε πέτρες). Μα την ώρα που αναφέρουν, ο 18χρονος βεβαιωμένα βοηθούσε στην πυρόσβεση τράπεζας (σύμφωνα με την κατάθεση στην ανακρίτρια του διευθυντή της ίδιας τράπεζας), η οποία βρίσκονταν απέναντι από το ταχυφαγείο, που δούλευε καθ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων. Δικαίως λοιπόν αναρωτιέται ο πατέρας με τα σπαστά ελληνικά του, πως «είναι δυνατόν με τόσα χαρτιά και τόσους μάρτυρες να κρατούν ακόμη προφυλακισμένο το παιδί»; Ενώ υποστηρίζει ότι η μεταχείριση του είναι αυστηρότερη (προφυλάκιση), λόγω της μεταναστευτικής του καταγωγής και της ταξικής του προέλευσης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άδικη η καταγγελία του, σε μια χώρα που δολοφονούνται εν ψυχρώ μετανάστες στην Πειραιώς κατά τη διάρκεια της αναμονής τους για αίτηση ασύλου;
Τα λεγόμενα των παιδιών δεν βασίζονται στο «δεν είδα, δεν ξέρω, δεν άκουσα», «ήμουν περαστικός», «δεν ασχολούμαι, δεν συμμετέχω σε πορείες». Φυσικά αρνούνται τις εξωφρενικές τρομο-κατηγορίες που τους προσάπτουν, από την άλλη όμως δεν υπογράφουν «δήλωση μετανοίας», αρνούμενοι το δικαίωμα τους να συμμετέχουν σε μία πορεία. Αν και δεν είναι με την κλασσική έννοια πολιτικοποιημένοι νεολαίοι, αν και δεν ανήκουν σε οργανώσεις ή συλλογικότητες, αν και οι συλλογικές εμπειρίες ήταν για αυτούς πρωτόγνωρες, ωστόσο και η Πένυ και ο Αλέξανδρος και ο Πέτρος κατανοούν την αναγκαιότητα του αγώνα. Για αυτό ακριβώς το λόγο συμμετείχαν στη μαθητική πορεία, που συγκροτήθηκε αυθόρμητα (μέσω μηνυμάτων) και πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Λάρισας, τη Δευτέρα το πρωί. «Ήθελα να διαμαρτυρηθώ γιατί οι αστυνομικοί σκότωσαν ένα παιδί, ένα δικό μας» μου λέει ο Πέτρος, ο οποίος επιμένει ότι θα ξανακατέβει σε πορεία αλλά «ποτέ μόνος», αποδεικνύοντας ότι ο φόβος δεν νίκησε, ότι οι «σωφρονιστικές» τους μεθοδεύσεις ευτυχώς απέτυχαν. Στην ίδια κατεύθυνση και Αλέξανδρος που τονίζει, όπως υποστήριξε και στην ανακρίτρια, ότι συνειδητά βρίσκονταν στην απογευματινή πορεία.
Δεν φαίνεται λοιπόν ότι κατάφεραν να τους κάμψουν παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν. Οι αστυνομικές δυνάμεις βέβαια προσπάθησαν πολύ, το σωστό να λέγεται: Μετά τις συλλήψεις τους προσήγαγαν στο μεταγωγών με σφαλιάρες και κλωτσιές, τους πέρασαν χειροπέδες, τους πέταξαν σε κελιά, τους έψαξαν εξονυχιστικά, τους πήραν τα κινητά. Ο Πέτρος μου λέει ότι όσο βρίσκονταν μόνος εκεί, έφεραν ένα παιδί βαριά τραυματισμένο. Μετά από λίγο τον άφησαν. Αργότερα επέστρεψε με τον πατέρα του, που ζητούσε να μάθει ποιοι είναι οι υπεύθυνοι του ξυλοδαρμού για να κάνει μήνυση. Τους έδιωξαν κακήν κακώς.
Η... διακριτική ΕΛΑΣ στη Λάρισα χρησιμοποίησε όλες τις κατάλληλες μεθόδους για την αντιμετώπιση των «τρομοκρατών»: τους μετέφεραν στο τμήμα σε τζιπ με συνοδεία από ασφαλίτικα, ΜΑΤ, περιπολικά, ολόκληρη πομπή. Οι δυνάμεις της ΟΠΚΕ τους καλωσόρισαν και καθώς τους έβαζαν στα κελιά έβαλαν και 'κείνοι κυριολεκτικά το χεράκι τους, ώστε να μείνει αξέχαστη η νύχτα στα παιδιά. Και μέσα στην ασφάλεια τους περιποιήθηκαν αρκούντως: «Είχαν δέσει ένα παιδί στα κάγκελα με χειροπέδες και το χτυπούσαν. Δεν άντεχα τέτοια βία. Έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω» μου λέει η Πένυ.
Όσο για τα δικαιώματα τους είναι εμφανές ότι τηρήθηκαν μέχρι... κεραίας: Τους έδωσαν ένα χαρτί και τους διέταξαν να το υπογράψουν. Τα παιδιά ακόμη δεν ξέρουν τι έγραφε αφού ήταν καλυμμένο κατά τα 3/4 από την παλάμη του αστυνομικού. Όποιος ζητούσε να το διαβάζει, έτρωγε και άλλο ξύλο. «Ο γιος μου υπέγραψε αμέσως» λέει ο Θ. Δεν του άφησαν και άλλα περιθώρια, αφού «ο προηγούμενος που ζήτησε να το διαβάσει έφαγε της χρονιάς του». Στις παρακλήσεις των παιδιών να πάρουν τηλέφωνο, ή απαντούσαν κοροϊδευτικά «σε δέκα λεπτά» (τα οποία κράτησαν τελικά ολόκληρο δωδεκάωρο) ή έλεγαν ότι δεν έχουν τέτοια εντολή. Αλήθεια από πότε έπαψε να είναι νόμιμο δικαίωμα των κρατουμένων η επικοινωνία με δικηγόρο ή συγγενή; Και μετά από όλα αυτά οι αστυνομικοί επικαλούνταν έγγραφο, βάση του οποίου οι κρατούμενοι αρνήθηκαν να κάνουν χρήση των νόμιμων δικαιωμάτων τους...
«Ευτυχώς που ήμασταν όλοι μαζί» (στο ίδιο κελί όλοι οι ανήλικοι), λέει η Πένυ και ο Πέτρος εξηγεί ότι «αφού πέρασαν πολλές ώρες και χαλάρωσαν τα πράγματα, έσπασε η παγωμάρα. «Γνωριστήκαμε, μιλούσαμε μεταξύ μας, προσπαθούσαμε να πάρουμε κουράγιο τις δύο επόμενες ημέρες που ήμασταν στο κρατητήριο. Έμοιαζε λίγο με κατασκήνωση» συμπληρώνει αστειευόμενος. «Αυτά τα παιδία δεν ήταν ομάδα, αλλά μετά από αυτά που έζησαν θα γίνουν ομάδα. Και δεν θα αποτελείται μόνο από 19: βάλε και τα αδέρφια τους, σύνολο 38. Βάλε και του γονείς, 50. Και από έναν φιλαράκο ο καθένας, 100. Και αργότερα θα γίνουν 200, 300, 1.000» προσθέτει ο Θ.
Οι γονείς των παιδιών ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν τι συνέβη. Όσο ο Πέτρος περιγράφει το βράδυ της Δευτέρας, τον ρωτούν με αγωνία να μάθουν τι έπαθαν τα παιδιά τους. Κι δική τους εικόνα είναι θολή. Κανείς δεν ενημερώθηκε ότι έχουν συλληφθεί. Η Κ.Π. τηλεφωνούσε όλο το βράδυ στο Αστυνομικό Τμήμα, αλλά δεν τις έδωσαν καμιά πληροφορία, παρά μόνο στις 4 τα χαράματα μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Ο γιος της κρατείτο ήδη 8 ώρες. Ο Θ. είδε τη σύλληψη του γιου του στην τηλεόραση και έτρεξε αμέσως στην Ασφάλεια, όπου έμεινε απ' έξω όλο το βράδυ. Ο Γ.Π. και η Α.Κ. έμαθαν το πρωί. Ούτε που έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει η αστυνομική διεύθυνση, τους το είπαν οι φίλοι των παιδιών τους. Η Α.Κ. λέει πως αρχικά δεν την άφηναν ούτε καν να δει τον Αλέξανδρο: «Ποιος νόμος μου απαγορεύει να δω το ανήλικο παιδί μου που κρατείται;» αναρωτιέται. «Όταν έμαθα ότι βρίσκεται στο Αστυνομικό Τμήμα σκέφτηκα: τουλάχιστον είναι καλά. Που να ήξερα τι θα επακολουθούσε;» επισημαίνει η Κ.Μ. «Όλα έμοιαζαν με εφιάλτη: τα παιδιά κρατούνταν για τρεις μέρες στο κρατητήριο (μέχρι να ολοκληρωθεί η καταγραφή των ζημιών από τους διευθυντές των τραπεζών!), η εξέλιξη ήταν αβέβαιη, την Τρίτη μάθαμε ότι τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με βάση τον τρομονόμο».
Όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση γίνονταν όλο και χειρότερη: Οι 19 συλληφθέντες μεταφέρονται την Τρίτη το μεσημέρι στο ανακριτή, πολλοί χωρίς δικηγόρο. Τότε ακούν για πρώτη φορά το κατηγορητήριο. Ο Πέτρος ρωτά την ανακρίτρια γιατί τους κατηγορούν αφού δεν βρήκαν τίποτα επάνω τους: «Ας ρωτήσουμε και τους κυρίους που μας έπιασαν» της λέει και δείχνει τον αστυνομικό που τον συνέλαβε, ο οποίος βρίσκονταν στο δωμάτιο. Την επόμενη μέρα, το κατηγορητήριο θα «εμπλουτιστεί» για ακόμη μια φορά. Οι εισαγγελείς προσθέτουν στις 10 κατηγορίες, μια ακόμη: εμπρησμός και κατοχή / κατασκευή εκρηκτικών. Έτσι δένει η όλη η υπόθεση με τον τρομονόμο. Απ' το κατηγορητήριο είναι εμφανές ότι επιδιώκεται να φορτώσουν στους 19 ότι έγινε και δεν έγινε εκείνη τη νύχτα: Ανάμεσα στα άλλα τους κατηγορούν ότι τραυμάτισαν αστυνομικό. Όμως μαρτυρίες υποστηρίζουν ότι ο αστυνομικός, που είχε αμφίεση διαδηλωτή, τραυματίστηκε από «δικό» τους, αρχιφύλακα, όπως ο ίδιος είπε όσο βρίσκονταν στο μεταγωγών και στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε.
Τα απίστευτα κι όμως αληθινά δεν σταματούν εδώ: Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρξε... πολιτικός δάκτυλος για να αφεθούν ελεύθεροι συλληφθέντες. Βουλευτής της ΝΔ εθεάθη εκείνη τη νύχτα έξω από το αστυνομικό τμήμα να μιλά στο τηλέφωνο και να απαιτεί να απελευθερωθεί προσαχθέντας «γιατί είναι δικό μας παιδί». Αυτό και αν είναι κράτος δικαίου! Εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών: για τα «γαλάζια παιδιά» απελευθέρωση με χρησιμοποίηση βουλευτικού βύσματος, για τα άλλα παιδιά εφαρμογή του τρομονόμου.
Οι παραβρισκόμενοι δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας... Οι γονείς έχουν μείνει έκπληκτοι. Μου εξηγούν ότι δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά με όσα έγιναν και όσα συνεχίζουν να βγαίνουν στη φόρα, πλέον τους έκαναν και αυτούς... ομάδα και δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. «Το αδύνατο σημείο αυτής της υπόθεσης είναι ότι δεν πήρε την έκταση που θα έπρεπε. Είναι απαραίτητο να γίνει πλατύ κίνημα υπεράσπισης των 19 συλληφθέντων της Λάρισας που κατηγορούνται με τον τρομονόμο. Μόνο έτσι θα υπάρχει ευτυχής έκβαση και θα εκτεθούν οι "από πάνω", γεγονός που θα λειτουργήσει θετικά και για τους υπόλοιπους συλληφθέντες» τονίζει ο Γ.Π. Αυτά για όσους κρατούν ακόμη μεσοβέζικη θέση, καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται. Αλήθεια ποια η θέση του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας, για την εφαρμογή του τρομονόμου σε ανηλίκους; Γιατί τηρεί σιγή ιχθύος;
Το «πείραμα της Λάρισας», όπως έχει χαρακτηριστεί, στοχεύει στην καταστολή ενός κινήματος με τη χρήση, για πρώτη φορά εναντίον διαδηλωτών, του τρομονόμου. Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία, η ποινικοποίηση των αγώνων, το αβάσιμο κατηγορητήριο στέλνει το μήνυμα πως ο στόχος είναι να μην κουνιέται ούτε φύλλο, ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που ο αστικός συνασπισμός εξουσίας απονομιμοποιείται όλο και περισσότερο στις συνειδήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι αποδέκτες δεν είναι μόνο οι 19, αλλά και κάθε νεολαίος που σκέφτεται, αμφισβητεί, δρα, κάθε αντιστεκόμενος. Το έδαφος ήταν στρωμένο στη Λάρισα όπου ο κοινωνικός αυτοματισμός ενεργοποιήθηκε άμεσα, με τις εκκλήσεις του δημάρχου και φορέων. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν οι «αγανακτισμένοι πολίτες», τα διάφορα φασιστοειδή της πόλης που έσπευσαν να προστατεύσουν τις περιουσίες, τραμπουκίζοντας και παραδίδοντας στην αστυνομία έξι διαδηλωτές την Τρίτη 9 Δεκέμβρη. Τέτοιου είδους πειράματα δεν μπορεί παρά να έχουν σαν αποτέλεσμα εκτρωματικά καθεστώτα, που θυσιάζουν της λαϊκές ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, που σβήνουν το χαμόγελο ανήλικων παιδιών στο όνομα της τάξης. Ας τους σταματήσουμε...
(Νατάσα Κεφαλληνού, εφημερίδα «Πριν», 8 Μαρτίου 2009)
Τρίτη 3 Μάρτη. Λάρισα. Στους πλακόστρωτους δρόμους και στις καφετέριες, ο κόσμος πολύς. Τα ίχνη τον «χάους» που προκλήθηκε στην πόλη τον Δεκέμβρη, όπως έλεγαν τα ΜΜΕ, δύσκολο να εντοπιστούν. Οι δρόμοι κρατούν το στόμα τους κλειστό για όσα συνέβησαν τη νύχτα της 8ης Δεκέμβρη. Μοναδικά σημάδια, που φέρνουν αμυδρά στο νου το Δεκέμβρη της οργής: μερικές αφίσες κολλημένες στους τοίχους της πόλης, που μιλούν για τους 19 συλληφθέντες της Λάρισας, λίγα συνθήματα και δύο λεκέδες εκσφενδονισμένης μπογιάς στο δικαστικό μέγαρο, που έτυχε να σωθούν από την... εκδικητική μανία των συνεργείων καθαρισμού. Όσα για τις τράπεζες και τις καταστροφές που υπέστησαν: στέκουν όρθιες, απαστράπτουσες, με ολοκαίνουργιες τζαμαρίες και ΑΤΜ. Σαν να μην έγινε τίποτα.
Δυστυχώς δεν μπορούν να πουν το ίδιο τα δύο ανήλικα παιδιά (οι... τρομοκράτες ετών 15) και οι τέσσερεις γονείς συλληφθέντων, που συναντώ λίγες ώρες αργότερα. Η περιπέτεια τους ξεκίνησε πριν τρεις μήνες, αλλά ακόμη καλά κρατεί... Δεν μπορούν να ξεχάσουν: ο Πέτρος θυμάται, καθώς μέσα στις πρώτες πέντε ημέρες κάθε μήνα, πρέπει υποχρεωτικά να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα. Η μητέρα του θυμάται κάθε φορά που το παιδί βγαίνει από το σπίτι και του λέει να πάρει μαζί του ταυτότητα. Ο Θ., μετανάστης από την Αλβανία, θυμάται όταν μιλά με τον προφυλακισμένο γιο του στο τηλέφωνο. Η μητέρα του Αλέξανδρου θυμάται και παλεύει με τους φόβους της, όταν βλέπει το γιο της να φεύγει φορώντας μπλούζα με κουκούλα. Κανείς τους δεν θέλει να ξεχάσει: Θέλουν να μιλήσουν για τον εφιάλτη που έζησαν, για το άδικο και το παράλογο να σέρνουν τα παιδιά τους στα κρατητήρια και τα δικαστήρια, να τα βαφτίζουν τρομοκράτες.
Συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, γιατί «πρέπει να μάθουν όλοι» μου λέει η Κ.Μ. Προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και τον φόβου, να συλλογικοποιήσουν μια εμπειρία που κάθε άλλο παρά ατομική είναι, που αφορά οποιονδήποτε κατεβαίνει στο δρόμο, οποιονδήποτε αντιστέκεται. Κατανοούν πως μόνο αν υπάρχει αντίσταση από τους «από κάτω» δεν θα την πληρώσουν σαν εξιλαστήρια θύματα ούτε τα δικά τους παιδιά, ούτε κανενός άλλου. Η στάση τους έρχεται σε αντίθεση με τους περισσότερους γονείς που προσπαθούν να διαχειριστούν ατομικά την «υπόθεση τους». Πάει κόντρα στο «φόβο και την άγνοια» που κυριαρχεί στην κοινωνίας της Λάρισας, όπως λέει η Α.Κ., επεξηγώντας ότι «υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην πόλη που δεν ξέρουν ή δεν τους νοιάζει τι συνέβη. Ενοχλούνται μόνο επειδή τα επεισόδια χάλασαν την ησυχία τους». Η σιωπή έχει κατακλύσει ακόμη και τη σχολική κοινότητα: «στο σχολείο κάνουν όλοι, καθηγητές, μαθητές σαν να μη συνέβη τίποτα» μου λέει η Πένυ, μαθήτρια της Α' Λυκείου. «Μπορεί να τους πήραν τις κραυγές, αλλά τους έμειναν οι λέξεις», μου έρχεται στο νου...
«H ΕΛΑΣ στη Λάρισα φέρθηκε διακριτικά και δεν τεκμηριώνεται ότι προκάλεσε. Αντιθέτως ήταν πιο ευγενική και δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Η πόλη είναι από τις πλέον ασφαλείς και υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία. Το σύνολο του κόσμου της Λάρισας το αναγνωρίζει...» έλεγε πριν από λίγες μέρες σε εκδήλωση της αστυνομίας ο εκλεγμένος με τη ΝΔ δήμαρχος Κων. Τζανακούλης. Αναμενόμενες ίσως δηλώσεις από το δήμαρχο που καλούσε τους πολίτες να «πάρουν το νόμο στα χέρια τους» για να προστατεύσουν της περιουσίες τους. Από δίπλα συγκατάνευε και ο αστυνομικός διευθυντής της Λάρισας, τονίζοντας ότι «θα γίνει κάθε προσπάθεια να βελτιώσει η ΕΛΑΣ την επικοινωνία και τις σχέσεις της ειδικά με τους νέους» (Ημερήσιος Κήρυκας 19/02). Ο Πέτρος, ο Αλέξανδρος, η Πένυ που συνελήφθησαν στις 8/12 και πέρασαν δυο νύχτες στα κρατητήρια έχουν άλλη άποψη για τις μεθόδους των κατασταλτικών δυνάμεων. Μετά από αυτά που έζησαν, και την... ευγένεια με την οποία τους φέρθηκαν, μάλλον δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση ειδικά με την ΕΛΑΣ.
Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος από τους συλληφθέντες. Πιάστηκε κοντά στο δικαστικό μέγαρο γύρω στις 8.30 μ.μ. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που σχόλασε από το φροντιστήριο. Συνάντησε την πορεία στην κεντρική πλατεία, εκεί ήδη είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις. Πνιγμένος ο κόσμος από τα χημικά έτρεχε σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτρεξε και αυτός. Ένας αστυνομικός με πολιτικά τον πλησίασε, τον έσυρε από τα μακριά του μαλλιά στη διμοιρία που βρίσκονταν κοντά. Τον έσπρωξαν και τον πέταξαν μέσα στο δικαστικό, όπου βρίσκονταν το μεταγωγών. Όσο φώναζε «είμαι μαθητής, δεν έκανα τίποτα», τόσο εκείνοι τον ειρωνεύονταν. Κελί, σφιχτές χειροπέδες σε παιδικά χέρια, πολύωρη αναμονή μέσα στο σκοτάδι: με αυτόν τον τρόπο αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν επειδή κατέβηκε στο δρόμο. Η Πένυ βρέθηκε γύρω στις 10 μ.μ. στην κεντρική πλατεία. Με την άγνοια κινδύνου των 15 της χρόνων κοντοστάθηκε, οι συγκρούσεις μαίνονταν σε απόσταση αρκετών μέτρων. Κάποιος φώναξε. Φοβήθηκε, άρχισε να τρέχει: «Το έβαλα στα πόδια, ούτε ήξερα γιατί, ούτε πέντε βήματα δεν πρόλαβα να κάνω». Κάποιος άλλος όμως πρόλαβε... Την άρπαξε από πίσω, την πέταξε σε ένα παγκάκι. «Αυτός που με συνέλαβε φορούσε πολιτικά», μου λέει, «λίγα δευτερόλεπτα μετά μια διμοιρία μας πλησίασε». Την χτυπούσαν εν χορώ, της έλεγαν λόγια ανείπωτα. Την έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε αυτό πέταξαν αργότερα και τη συμμαθήτρια της. «Ο Αλέξανδρος συνελήφθη τελευταίος», μου λέει η μητέρα του. Είχε πάει στην πορεία, μόλις τελείωσε έφυγε και πήγε σ' ένα φίλο του. Καθοδόν προς το σπίτι του, αρκετά μακριά από το γεγονότα χωρο-χρονικά, τον πλησίασαν κι αυτόν ασφαλίτες, δεν αντιστάθηκε. Γιατί να αντισταθεί αφού δεν έκανε τίποτα; Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να ηρεμήσει τους ξεσαλωμένους αστυνομικούς. Όσο για τον 18χρονο από την Αλβανία, αυτός είχε τη μεταχείριση που του... άξιζε ως πολίτης β' κατηγορίας: «Μου φέρθηκαν σαν σκύλο» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε στον πατέρα του. «Κωλοαλβανέ ήρθες στη Λάρισα για να βάλεις φωτιές;» ήταν τα πιο επιεική λόγια που άκουσε κατά τη σύλληψη, καθώς τον «φιλοδωρούσαν» με σκαμπίλια.
Κοιτάζοντας τα παιδιά, τα ευγενικά τους βλέμματα που όσο περιγράφουν τα συμβάντα κοιτάζουν το κενό, βλέποντας τις σχολικές τους σάκες με τα βιβλία, τα φαρδιά παντελόνια, τα σταράκια σκέφτομαι πως αν φωτογραφίζονταν όλη η... εγκληματική οργάνωση μαζί και η φωτογραφία γίνονταν αφίσα κολλημένη σε κάθε τοίχο της χώρας, αυτό θα ήταν το δυνατότερο πειστήριο, το πιο αδιάσειστο τεκμήριο της αθωότητας τους· μια εικόνα κόλαφος που θα εξέθετε ανεπανόρθωτα κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς, μαζί και την κυβέρνηση της ΝΔ, που σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης επιμένει να καλύπτει την ΕΛΑΣ στη Λάρισα θεωρώντας πως «εφάρμοσε τους νόμους και το Σύνταγμα, όπως ήταν υποχρέωση της» (απάντηση του υπουργείου Δικαιοσύνης σε επερώτηση του Π. Κοροβέση 9/1/2009).
Οι περιγραφές των παιδιών για τα γεγονότα και τη σύλληψη τους, αλλά και όσα καταμαρτυρούν οι αυτόπτες μάρτυρες, όχι μόνο δεν ενισχύουν αλλά αποδυναμώνουν ένα σαθρό συλλογικό κατηγορητήριο, που δεν εξατομικεύει τις κατηγορίες, δεν βασίζεται σε κανέναν στοιχείο ή εύρημα παρά μόνο στις καρμπόν καταθέσεις των αστυνομικών και την... ευρηματικότητα του εισαγγελέα. Η σύλληψη του 18χρονού Αλβανού, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι του (το οποίο βρίσκεται πραγματικά δίπλα στο ΑΤ) έγινε σε αρκετή απόσταση από την «καρδιά των γεγονότων». Η τεκμηρίωση της είναι πλήρως αβάσιμη: Οι αστυνομικοί είπαν στον πατέρα του το ίδιο βράδυ, όπως έγραψαν αργότερα και στην κατάθεση τους, ότι τον είχαν παρακολουθήσει και είναι βέβαιοι πως νωρίτερα (8.45 μ.μ.), τελούσε αξιόποινες πράξεις (πετούσε πέτρες). Μα την ώρα που αναφέρουν, ο 18χρονος βεβαιωμένα βοηθούσε στην πυρόσβεση τράπεζας (σύμφωνα με την κατάθεση στην ανακρίτρια του διευθυντή της ίδιας τράπεζας), η οποία βρίσκονταν απέναντι από το ταχυφαγείο, που δούλευε καθ' όλη τη διάρκεια των γεγονότων. Δικαίως λοιπόν αναρωτιέται ο πατέρας με τα σπαστά ελληνικά του, πως «είναι δυνατόν με τόσα χαρτιά και τόσους μάρτυρες να κρατούν ακόμη προφυλακισμένο το παιδί»; Ενώ υποστηρίζει ότι η μεταχείριση του είναι αυστηρότερη (προφυλάκιση), λόγω της μεταναστευτικής του καταγωγής και της ταξικής του προέλευσης. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άδικη η καταγγελία του, σε μια χώρα που δολοφονούνται εν ψυχρώ μετανάστες στην Πειραιώς κατά τη διάρκεια της αναμονής τους για αίτηση ασύλου;
Τα λεγόμενα των παιδιών δεν βασίζονται στο «δεν είδα, δεν ξέρω, δεν άκουσα», «ήμουν περαστικός», «δεν ασχολούμαι, δεν συμμετέχω σε πορείες». Φυσικά αρνούνται τις εξωφρενικές τρομο-κατηγορίες που τους προσάπτουν, από την άλλη όμως δεν υπογράφουν «δήλωση μετανοίας», αρνούμενοι το δικαίωμα τους να συμμετέχουν σε μία πορεία. Αν και δεν είναι με την κλασσική έννοια πολιτικοποιημένοι νεολαίοι, αν και δεν ανήκουν σε οργανώσεις ή συλλογικότητες, αν και οι συλλογικές εμπειρίες ήταν για αυτούς πρωτόγνωρες, ωστόσο και η Πένυ και ο Αλέξανδρος και ο Πέτρος κατανοούν την αναγκαιότητα του αγώνα. Για αυτό ακριβώς το λόγο συμμετείχαν στη μαθητική πορεία, που συγκροτήθηκε αυθόρμητα (μέσω μηνυμάτων) και πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Λάρισας, τη Δευτέρα το πρωί. «Ήθελα να διαμαρτυρηθώ γιατί οι αστυνομικοί σκότωσαν ένα παιδί, ένα δικό μας» μου λέει ο Πέτρος, ο οποίος επιμένει ότι θα ξανακατέβει σε πορεία αλλά «ποτέ μόνος», αποδεικνύοντας ότι ο φόβος δεν νίκησε, ότι οι «σωφρονιστικές» τους μεθοδεύσεις ευτυχώς απέτυχαν. Στην ίδια κατεύθυνση και Αλέξανδρος που τονίζει, όπως υποστήριξε και στην ανακρίτρια, ότι συνειδητά βρίσκονταν στην απογευματινή πορεία.
Δεν φαίνεται λοιπόν ότι κατάφεραν να τους κάμψουν παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν. Οι αστυνομικές δυνάμεις βέβαια προσπάθησαν πολύ, το σωστό να λέγεται: Μετά τις συλλήψεις τους προσήγαγαν στο μεταγωγών με σφαλιάρες και κλωτσιές, τους πέρασαν χειροπέδες, τους πέταξαν σε κελιά, τους έψαξαν εξονυχιστικά, τους πήραν τα κινητά. Ο Πέτρος μου λέει ότι όσο βρίσκονταν μόνος εκεί, έφεραν ένα παιδί βαριά τραυματισμένο. Μετά από λίγο τον άφησαν. Αργότερα επέστρεψε με τον πατέρα του, που ζητούσε να μάθει ποιοι είναι οι υπεύθυνοι του ξυλοδαρμού για να κάνει μήνυση. Τους έδιωξαν κακήν κακώς.
Η... διακριτική ΕΛΑΣ στη Λάρισα χρησιμοποίησε όλες τις κατάλληλες μεθόδους για την αντιμετώπιση των «τρομοκρατών»: τους μετέφεραν στο τμήμα σε τζιπ με συνοδεία από ασφαλίτικα, ΜΑΤ, περιπολικά, ολόκληρη πομπή. Οι δυνάμεις της ΟΠΚΕ τους καλωσόρισαν και καθώς τους έβαζαν στα κελιά έβαλαν και 'κείνοι κυριολεκτικά το χεράκι τους, ώστε να μείνει αξέχαστη η νύχτα στα παιδιά. Και μέσα στην ασφάλεια τους περιποιήθηκαν αρκούντως: «Είχαν δέσει ένα παιδί στα κάγκελα με χειροπέδες και το χτυπούσαν. Δεν άντεχα τέτοια βία. Έκλεισα τα μάτια μου να μη βλέπω» μου λέει η Πένυ.
Όσο για τα δικαιώματα τους είναι εμφανές ότι τηρήθηκαν μέχρι... κεραίας: Τους έδωσαν ένα χαρτί και τους διέταξαν να το υπογράψουν. Τα παιδιά ακόμη δεν ξέρουν τι έγραφε αφού ήταν καλυμμένο κατά τα 3/4 από την παλάμη του αστυνομικού. Όποιος ζητούσε να το διαβάζει, έτρωγε και άλλο ξύλο. «Ο γιος μου υπέγραψε αμέσως» λέει ο Θ. Δεν του άφησαν και άλλα περιθώρια, αφού «ο προηγούμενος που ζήτησε να το διαβάσει έφαγε της χρονιάς του». Στις παρακλήσεις των παιδιών να πάρουν τηλέφωνο, ή απαντούσαν κοροϊδευτικά «σε δέκα λεπτά» (τα οποία κράτησαν τελικά ολόκληρο δωδεκάωρο) ή έλεγαν ότι δεν έχουν τέτοια εντολή. Αλήθεια από πότε έπαψε να είναι νόμιμο δικαίωμα των κρατουμένων η επικοινωνία με δικηγόρο ή συγγενή; Και μετά από όλα αυτά οι αστυνομικοί επικαλούνταν έγγραφο, βάση του οποίου οι κρατούμενοι αρνήθηκαν να κάνουν χρήση των νόμιμων δικαιωμάτων τους...
«Ευτυχώς που ήμασταν όλοι μαζί» (στο ίδιο κελί όλοι οι ανήλικοι), λέει η Πένυ και ο Πέτρος εξηγεί ότι «αφού πέρασαν πολλές ώρες και χαλάρωσαν τα πράγματα, έσπασε η παγωμάρα. «Γνωριστήκαμε, μιλούσαμε μεταξύ μας, προσπαθούσαμε να πάρουμε κουράγιο τις δύο επόμενες ημέρες που ήμασταν στο κρατητήριο. Έμοιαζε λίγο με κατασκήνωση» συμπληρώνει αστειευόμενος. «Αυτά τα παιδία δεν ήταν ομάδα, αλλά μετά από αυτά που έζησαν θα γίνουν ομάδα. Και δεν θα αποτελείται μόνο από 19: βάλε και τα αδέρφια τους, σύνολο 38. Βάλε και του γονείς, 50. Και από έναν φιλαράκο ο καθένας, 100. Και αργότερα θα γίνουν 200, 300, 1.000» προσθέτει ο Θ.
Οι γονείς των παιδιών ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν τι συνέβη. Όσο ο Πέτρος περιγράφει το βράδυ της Δευτέρας, τον ρωτούν με αγωνία να μάθουν τι έπαθαν τα παιδιά τους. Κι δική τους εικόνα είναι θολή. Κανείς δεν ενημερώθηκε ότι έχουν συλληφθεί. Η Κ.Π. τηλεφωνούσε όλο το βράδυ στο Αστυνομικό Τμήμα, αλλά δεν τις έδωσαν καμιά πληροφορία, παρά μόνο στις 4 τα χαράματα μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Ο γιος της κρατείτο ήδη 8 ώρες. Ο Θ. είδε τη σύλληψη του γιου του στην τηλεόραση και έτρεξε αμέσως στην Ασφάλεια, όπου έμεινε απ' έξω όλο το βράδυ. Ο Γ.Π. και η Α.Κ. έμαθαν το πρωί. Ούτε που έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει η αστυνομική διεύθυνση, τους το είπαν οι φίλοι των παιδιών τους. Η Α.Κ. λέει πως αρχικά δεν την άφηναν ούτε καν να δει τον Αλέξανδρο: «Ποιος νόμος μου απαγορεύει να δω το ανήλικο παιδί μου που κρατείται;» αναρωτιέται. «Όταν έμαθα ότι βρίσκεται στο Αστυνομικό Τμήμα σκέφτηκα: τουλάχιστον είναι καλά. Που να ήξερα τι θα επακολουθούσε;» επισημαίνει η Κ.Μ. «Όλα έμοιαζαν με εφιάλτη: τα παιδιά κρατούνταν για τρεις μέρες στο κρατητήριο (μέχρι να ολοκληρωθεί η καταγραφή των ζημιών από τους διευθυντές των τραπεζών!), η εξέλιξη ήταν αβέβαιη, την Τρίτη μάθαμε ότι τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με βάση τον τρομονόμο».
Όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση γίνονταν όλο και χειρότερη: Οι 19 συλληφθέντες μεταφέρονται την Τρίτη το μεσημέρι στο ανακριτή, πολλοί χωρίς δικηγόρο. Τότε ακούν για πρώτη φορά το κατηγορητήριο. Ο Πέτρος ρωτά την ανακρίτρια γιατί τους κατηγορούν αφού δεν βρήκαν τίποτα επάνω τους: «Ας ρωτήσουμε και τους κυρίους που μας έπιασαν» της λέει και δείχνει τον αστυνομικό που τον συνέλαβε, ο οποίος βρίσκονταν στο δωμάτιο. Την επόμενη μέρα, το κατηγορητήριο θα «εμπλουτιστεί» για ακόμη μια φορά. Οι εισαγγελείς προσθέτουν στις 10 κατηγορίες, μια ακόμη: εμπρησμός και κατοχή / κατασκευή εκρηκτικών. Έτσι δένει η όλη η υπόθεση με τον τρομονόμο. Απ' το κατηγορητήριο είναι εμφανές ότι επιδιώκεται να φορτώσουν στους 19 ότι έγινε και δεν έγινε εκείνη τη νύχτα: Ανάμεσα στα άλλα τους κατηγορούν ότι τραυμάτισαν αστυνομικό. Όμως μαρτυρίες υποστηρίζουν ότι ο αστυνομικός, που είχε αμφίεση διαδηλωτή, τραυματίστηκε από «δικό» τους, αρχιφύλακα, όπως ο ίδιος είπε όσο βρίσκονταν στο μεταγωγών και στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε.
Τα απίστευτα κι όμως αληθινά δεν σταματούν εδώ: Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρξε... πολιτικός δάκτυλος για να αφεθούν ελεύθεροι συλληφθέντες. Βουλευτής της ΝΔ εθεάθη εκείνη τη νύχτα έξω από το αστυνομικό τμήμα να μιλά στο τηλέφωνο και να απαιτεί να απελευθερωθεί προσαχθέντας «γιατί είναι δικό μας παιδί». Αυτό και αν είναι κράτος δικαίου! Εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών: για τα «γαλάζια παιδιά» απελευθέρωση με χρησιμοποίηση βουλευτικού βύσματος, για τα άλλα παιδιά εφαρμογή του τρομονόμου.
Οι παραβρισκόμενοι δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας... Οι γονείς έχουν μείνει έκπληκτοι. Μου εξηγούν ότι δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά με όσα έγιναν και όσα συνεχίζουν να βγαίνουν στη φόρα, πλέον τους έκαναν και αυτούς... ομάδα και δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. «Το αδύνατο σημείο αυτής της υπόθεσης είναι ότι δεν πήρε την έκταση που θα έπρεπε. Είναι απαραίτητο να γίνει πλατύ κίνημα υπεράσπισης των 19 συλληφθέντων της Λάρισας που κατηγορούνται με τον τρομονόμο. Μόνο έτσι θα υπάρχει ευτυχής έκβαση και θα εκτεθούν οι "από πάνω", γεγονός που θα λειτουργήσει θετικά και για τους υπόλοιπους συλληφθέντες» τονίζει ο Γ.Π. Αυτά για όσους κρατούν ακόμη μεσοβέζικη θέση, καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται. Αλήθεια ποια η θέση του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας, για την εφαρμογή του τρομονόμου σε ανηλίκους; Γιατί τηρεί σιγή ιχθύος;
Το «πείραμα της Λάρισας», όπως έχει χαρακτηριστεί, στοχεύει στην καταστολή ενός κινήματος με τη χρήση, για πρώτη φορά εναντίον διαδηλωτών, του τρομονόμου. Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία, η ποινικοποίηση των αγώνων, το αβάσιμο κατηγορητήριο στέλνει το μήνυμα πως ο στόχος είναι να μην κουνιέται ούτε φύλλο, ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που ο αστικός συνασπισμός εξουσίας απονομιμοποιείται όλο και περισσότερο στις συνειδήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι αποδέκτες δεν είναι μόνο οι 19, αλλά και κάθε νεολαίος που σκέφτεται, αμφισβητεί, δρα, κάθε αντιστεκόμενος. Το έδαφος ήταν στρωμένο στη Λάρισα όπου ο κοινωνικός αυτοματισμός ενεργοποιήθηκε άμεσα, με τις εκκλήσεις του δημάρχου και φορέων. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν οι «αγανακτισμένοι πολίτες», τα διάφορα φασιστοειδή της πόλης που έσπευσαν να προστατεύσουν τις περιουσίες, τραμπουκίζοντας και παραδίδοντας στην αστυνομία έξι διαδηλωτές την Τρίτη 9 Δεκέμβρη. Τέτοιου είδους πειράματα δεν μπορεί παρά να έχουν σαν αποτέλεσμα εκτρωματικά καθεστώτα, που θυσιάζουν της λαϊκές ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, που σβήνουν το χαμόγελο ανήλικων παιδιών στο όνομα της τάξης. Ας τους σταματήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου