Θυμάμαι τον εαυτό μου 9 χρονών να παρακολουθεί με δέος το βίντεο του Innuendo, ειδικά το κομμάτι με τα ανθρωπάκια από πλαστελίνη που χορεύουν στους ήχους της ισπανικής κιθάρας. Λίγο καιρό αργότερα, ψήνω τη μάνα μου να μου πάρει το ομώνυμο βινύλιο με τον πίνακα του Grandeville στο εξώφυλλο. Οι Queen γίνονται αφίσα, λατρεία, κόλλημα. Ο θάνατος του Mercury λίγους μήνες μετά, ένα πραγματικά τραγικό φινάλε για ένα γκρουπ που λάτρευε τη δραματική υπερβολή, τους ανεβάζει στη φαντασία μου σε ακόμη πιο μυθικά ύψη.
Τα χρόνια έχουν περάσει, τα μουσικά γούστα έχουν διευρυνθεί, οι ήχοι στο στέρεο και στο φορητό player έχουν αλλάξει ριζικά, αλλά οι Queen παραμένουν guilty pleasure. Guilty, γιατί στο μεταξύ τα τραγούδια τους έχουν γίνει συνθήματα, μουσικά χαλιά σε διαφημίσεις και εκφωνήσεις, γηπεδικά σουξέ, soundtrack μιας εποχής, όχι ακριβώς ως συνειδητή επιλογή μιας γενιάς ακροατών, αλλά ως αυτόματος πιλότος σε ραδιοφωνικές εκπομπές από παραγωγούς με το πολύ 20 δίσκους στη συλλογή τους, μόνιμα playlist standards πριν ακόμα εφευρεθούν οι playlists.
Καθαρή περίπτωση love it or hate it συγκροτήματος, θεωρούνται μάλλον «πομπώδεις, extravagant δεινόσαυροι του rock» για τους επικριτές τους. Όσο κι αν η πιο ψύχραιμη σήμερα επανεκτίμηση της μουσικής τους επισημαίνει και τις αδυναμίες τους (βλ. οι άνισοι δίσκοι που έβγαλαν στα 80s), εξακολουθώ να τους ακούω με ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Πρόσφατα το Mojo είχε ένα αφιέρωμα στη δισκογραφία του γκρουπ στη μεταβατική περίοδο 1977-1982, όταν το punk και η new wave σκηνή είχαν φέρει τα πάνω-κάτω. Το Hot Space που κυκλοφόρησαν το 82 θεωρείται μάλλον δικαίως ο χειρότερος δίσκος τους, όταν μετά την επιτυχία του Another One Bites The Dust (σημαντικού hit μεταξύ άλλων και στο r’n’b κοινό των ΗΠΑ), προσπάθησαν να στήσουν ολόκληρο άλμπουμ πάνω σε disco-funk ήχο (σε ύφος Michael Jackson). Εντούτοις, υπάρχουν κάποια pop διαμαντάκια που σώζουν την τιμή των όπλων. Ένα από αυτά είναι και το Cool Cat, ηχογραφημένο (όπως και σχεδόν όλο το LP) στο Βερολίνο, σε ένα από τα sessions που έδωσαν και το κλασικό Under Pressure με τον David Bowie. Στο Cool Cat, τα soul diva φωνητικά του Mercury σε high falsetto δίνουν μια από τις πιο αξιοπερίεργες στιγμές των Queen. Μάλιστα, στο YouTube υπάρχει η unreleased version του τραγουδιού επίσης με πρόσθετα φωνητικά του Bowie, για τα οποία ο ίδιος είχε ζητήσει να αφαιρεθούν (και όντως τα δικά του “bam bam bam” ακούγονται παράταιρα και δε συνεισφέρουν κάτι στο τελικό αποτέλεσμα).
2 σχόλια:
Πολύ καλό κείμενο. Χαίρομαι που βρήκα κάποιον που μοιράζεται την ίδια αγάπη με μένα για τους Queen. Το Hot Space όντως δεν είναι από τις καλύτερες στιγμές τους αν και μόνο που περιέχει το Under Pressure για μένα φτάνει και περισσεύει. Ο Mack είχε επηρεάσει πολύ τον ήχο τους και σίγουρα υπήρχε και η πρόθεση για ένα εμπορικό sequel του Another on Bites the Dust όπως γράφεις. Απ' αυτό το άλμπουμ μ' αρέσει επίσης και το Life is Real του Freddie.
varometro
Thanks. Το post το ανέβασα όταν είδα στα χθεσινά "σαν σήμερα" της κρατικής ότι συμπληρώθηκαν 18 χρόνια από τον θάνατο του Freddie.
Έχω κάνει πριν καιρό δυο CD συλλογές (με μετατροπές από τα παλιά μου βινύλια) που περιέχουν τα λιγότερα γνωστά κομμάτια των Queen: από το Hot Space έβαλα τα Life Is Real και Cool Cat!
Έχω καταλήξει ότι τα πρώτα τους 5 album (μέχρι το Day at the Races) είναι μάλλον τα καλύτερά τους...
Δημοσίευση σχολίου