μικρά (15)

Ερμηνείες

«Όταν ο Πρωθυπουργός αναφερόταν τότε όσο ήταν στην αντιπολίτευση ότι "υπάρχουν λεφτά", εννοούσε ότι "που πήγαν τα λεφτά;"» (Χ. Παμπούκης στο Mega, βλ. 07m36s)

****************

Ακολουθεί απόπειρα διασαφηνιστικής ερμηνείας μιας πρόσφατης ομιλίας του Πρωθυπουργού:

«Αλλά ανοίγει και ένας νέος, ο κύκλος των μεγάλων, των επαναστατικών θα μπορούσε να πει κανείς, των αυτονόητων αλλαγών για την Ελλάδα. Ο κύκλος εκείνων των αυτονόητων αλλαγών, που θα οδηγήσουν την πατρίδα μας, όχι απλώς έξω από την κρίση, αλλά θα την προστατέψουν και από κάθε είδους νέα κρίση στο μέλλον, σε έναν κόσμο που εξελίσσεται, αλλάζει και έχει νέες προκλήσεις, καθώς και σε ένα πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης, ενός κράτους δικαίου και ευνομίας και μιας κοινωνίας ανθρώπινης».

****************

+re-post: Οι ανήλικοι «τρομοκράτες» της Λάρισας


Ο Καραγκιόζης διαφθορέας

Από τη στιγμή που η ελεεινολόγηση της κατάπτυστης «ελληνικής νοοτροπίας»* αποτελεί πλέον το κυρίαρχο μοντέλο ανάλυσης της οικονομικής κρίσης, η διάχυση της συλλογικής ενοχής φαίνεται να ξεπερνάει την απλή επιδίωξη εμπέδωσης των επωδών «όλοι φταίμε», «μαζί τα φάγαμε», για να καταλήξει στη διαπίστωση ότι σωτηρία κατά συνέπεια μπορεί να έρθει μόνο από τους αμόλυντους εξωτερικούς παρατηρητές-εισηγητές μεταρρυθμίσεων και τους πολιτικούς εκείνους που βρίσκονται μακριά από την ρυπαρή και αθεράπευτα ανατολίτικη βαθιά ντόπια κουλτούρα. Αυτοί αποτελούν τη νέα πεφωτισμένη ελίτ, που μακριά από «αγκυλώσεις του παρελθόντος» αγωνίζονται σκληρά να μας «γλιτώσουν από τον εαυτό μας».

Από την πληθώρα των σχετικών αρθρογραφιών, ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι εκείνη του συντάκτη του Βήματος, Γιάννη Μαρίνου. Για τα περίφημα «αποκαλυπτικά κείμενα των Οξυρρύγχειων Παπύρων του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου», που αποδεικνύουν υποτίθεται περίτρανα το αιώνια αναλλοίωτο του παθολογικού χαρακτήρα των Ελλήνων πολιτών, έγραψε σχετικά εδώ κι εδώ ο Νίκος Σαραντάκος. Το πλέον αστείο όμως – πιθανότατα και λόγω του παθιασμένα καταγγελτικού ύφους του – από τα άρθρα της ίδιας περιόδου είναι εκείνο που υποδεικνύει και καυτηριάζει ένα πρόσωπο-«συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή»: τον Καραγκιόζη του Θεάτρου Σκιών, αυτό το «βρωμερό υποκείμενο»!

Τεμπέλης, απατεώνας, άξεστος, βρωμιάρης, «στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ' επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος».

Ας ξεχάσουμε λοιπόν οριστικά τον ήρωα που με το ανήθικο πρότυπό του κατέστρεψε τόσες γενιές Ελλήνων, γαλουχημένων από μικρή ηλικία στο διεφθαρμένο του σύμπαν. Ωστόσο, για όλους αυτούς υπάρχει ακόμη μια ελπίδα: μέσα στο εξαχρειωμένο καραγκιοζικό περιβάλλον διασώζεται κάποιος χαρακτήρας με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για τον «καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Καραγκιόζη, Χατζηαβάτη», όπως τον περιγράφει αυτολεξεί ο αρθρογράφος.

Η χώρα μας πρέπει να βασιστεί στα παιδιά εκείνα που από μικρά ταυτίζονταν με τον συγκεκριμένο ήρωα. Με τον Χατζηαβάτη οδηγό, είναι βέβαιο ότι το μέλλον τους ανήκει. Άλλωστε, τι παραπάνω από αγνή και άδολη ανιδιοτέλεια μπορεί να κρύβει η γνωστή ρήση προς τον Πασά: «Ο Θεός να μου κόβει χρόνια και να σας δίνει μέρες, Άρχοντά μου»;