Present Arms

You got no job, you got no pay
Join the military, sign today
They'll send you off to fight on foreign shores

You'll be your mother's pride and joy
Her armed and dangerous golden boy
They'll pay you to protect what isn't yours

You'll be your mother's pride and joy
Her armed and dangerous golden boy
The uniformed hero shows no fear

The khaki ranks of flesh and steel
Learning how to smile and kill
They'll teach you to ignore the screams and tears

(UB40, Present Arms, 1981)

Μπορεί να μην πρόκειται και για τον πόλεμο των Φόκλαντς (με αφορμή τον οποίο γράφτηκε το παραπάνω κομμάτι των UB40), ο λόγος της εξαφάνισης μου όμως το επόμενο διάστημα θα ακούει στο όνομα «ελληνικός στρατός».

Arrivederci!

John Holloway: Η κραυγή

Πώς θα ήταν ένας αληθινός κόσμος; Ίσως έχουμε σχηματίσει μια ασαφή ιδέα του: ένας κόσμος δικαιοσύνης, ένας κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι θα μπορούν να σχετίζονται μεταξύ τους ως άνθρωποι και όχι ως πράγματα, ένας κόσμος στον οποίο οι ίδιοι οι άνθρωποι διαμορφώνουν τη ζωή τους. Ωστόσο δεν χρειάζεται να έχουμε διαμορφώσει μια εικόνα του πώς θα ήταν ένας αληθινός κόσμος για να αισθανθούμε ότι αυτός που υπάρχει είναι ριζικά εσφαλμένος. Το ότι αισθανόμαστε πως ο κόσμος είναι άδικος δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχουμε διαμορφώσει την εικόνα μιας ουτοπίας για να τον αντικαταστήσουμε. Ούτε σημαίνει απαραίτητα πως έχουμε σχηματίσει μια ρομαντική ιδέα του τύπου «κάποια μέρα θα έρθει ο πρίγκιπας μου» που υπονοεί ότι -παρόλο που ο κόσμος είναι εσφαλμένος σήμερα- κάποια μέρα θα φτάσουμε σε έναν αληθινό κόσμο, στη γη της επαγγελίας, στο αίσιο τέλος. Δεν χρειαζόμαστε καμιά υπόσχεση αισίου τέλους για να δικαιολογήσουμε την απόρριψη ενός κόσμου που τον νιώθουμε εσφαλμένο.

Αυτό είναι το αφετηριακό μας σημείο: η απόρριψη ενός κόσμου που αισθανόμαστε ότι είναι εσφαλμένος, η άρνηση ενός κόσμου που τον νιώθουμε αρνητικό. Από εκεί πρέπει να πιαστούμε.

Μάλιστα να «γαντζωθούμε», γιατί υπάρχουν τόσο πολλά που μπορούν να κατασιγάσουν την αρνητικότητά μας και να καταπνίξουν την κραυγή μας. Ο θυμός μας πυροδοτείται διαρκώς από την εμπειρία, αλλά κάθε προσπάθεια έκφρασης αυτού του θυμού προσκρούει πάνω σε έναν τοίχο φτιαγμένο από απορροφητικό βαμβάκι. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τόσο πολλά επιχειρήματα, φαινομενικά αρκετά λογικά. Υπάρχουν τόσοι τρόποι για να στρέψουν την κραυγή ενάντιά μας, να μας κοιτάξουν και να μας ρωτήσουν γιατί κραυγάζουμε. Μήπως οφείλεται στην ηλικία μας, στην κοινωνική μας προέλευση ή απλώς είμαστε τόσο αρνητικοί λόγω κάποιας ψυχολογικής δυσπροσαρμοστικότητας: Μήπως πεινάμε, μήπως δεν κοιμηθήκαμε καλά ή αισθανόμαστε απλώς εκνευρισμό πριν από την περίοδο; Μήπως δεν κατανοούμε πόσο περίπλοκος είναι ο κόσμος, τις πρακτικές δυσκολίες που εμποδίζουν την εφαρμογή ριζικών αλλαγών; Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι είναι αντιεπιστημονικό να κραυγάζουμε;

Έτσι μας παρακινούν (και αισθανόμαστε και οι ίδιοι την ανάγκη) να μελετήσουμε την κοινωνία και να ανατρέξουμε στην κοινωνική και πολιτική θεωρία. Και τότε συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο. Όσο περισσότερο μελετάμε την κοινωνία, τόσο περισσότερο η αρνητικότητά μας αμβλύνεται ή παραμερίζεται ως άσχετη. Δεν υπάρχει χώρος για την κραυγή στον ακαδημαϊκό λόγο. Επιπλέον, η ακαδημαϊκή μελέτη μας παρέχει μία γλώσσα και έναν τρόπο σκέψης με τα οποία πολύ δύσκολα εκφράζουμε την κραυγή μας. Η κραυγή, αν εμφανιστεί, γίνεται αντιληπτή σαν κάτι που χρήζει εξήγησης, όχι σαν κάτι που πρέπει να αρθρωθεί. Από ερωτηματικό για την κοινωνία, η κραυγή καθίσταται αντικείμενο ανάλυσης. Γιατί κραυγάζουμε; Ή μάλλον -καθώς εμείς είμαστε πλέον κοινωνικοί επιστήμονες- γιατί αυτοί κραυγάζουν; Πώς εξηγούμε την κοινωνική εξέγερση, την κοινωνική δυσαρέσκεια; Η κραυγή ακυρώνεται συστηματικά με την αναγωγή στα συμφραζόμενα της. Οι άνθρωποι κραυγάζουν λόγω των βρεφικών εμπειριών τους, λόγω της μοντερνιστικής σύλληψης περί υποκειμένου, λόγω της ανθυγιεινής τους διατροφής, λόγω της εξασθένησης των οικογενειακών δομών: όλες αυτές οι εξηγήσεις υποστηρίζονται από στατιστικά τεκμηριωμένες έρευνες. Η ύπαρξη της κραυγής δεν αμφισβητείται ολοκληρωτικά, αλλά στερείται κάθε εγκυρότητας. Καθώς αποχωρίζεται από το «εμείς» και προβάλλεται σε ένα «αυτοί», η κραυγή αποκλείεται από την επιστημονική μέθοδο. Όταν γινόμαστε κοινωνικοί επιστήμονες, μαθαίνουμε πως, για να κατανοήσουμε, πρέπει να επιδιώξουμε την αντικειμενικότητα, να αφήσουμε κατά μέρος τα αισθήματα μας. Δεν είναι τόσο το τι μαθαίνουμε, αλλά το πώς το μαθαίνουμε που φαίνεται να καταπνίγει την κραυγή μας. Πρόκειται για μια ολόκληρη δομή σκέψης που μας αφοπλίζει.

Ωστόσο τίποτε απ' όσα προκάλεσαν την αρχική μας οργή δεν έχει εξαφανιστεί. Ίσως μάθαμε πως όσα μας εξοργίζουν σχετίζονται μεταξύ τους ως μέρη ενός συστήματος κοινωνικής κυριαρχίας, αλλά κατά κάποιο τρόπο η αρνητικότητά μας εξαλείφθηκε. Και όμως η φρίκη του κόσμου συνεχίζεται. Γι' αυτό είναι απαραίτητο να επιδοθούμε σε ένα επιστημονικό ταμπού: να κραυγάσουμε σαν παιδιά, να υψώσουμε την κραυγή πάνω απ' όλες τις δομικές εξηγήσεις και να πούμε: «Δεν μας ενδιαφέρει η ψυχιατρική διάγνωση, δεν μας ενδιαφέρει εάν η υποκειμενικότητα μας είναι μια κοινωνική κατασκευή: αυτή είναι η κραυγή μας, αυτός είναι ο πόνος μας, αυτά είναι τα δάκρυα μας. Δεν θα επιτρέψουμε να μετριαστεί η οργή μας από την πραγματικότητα, αντίθετα η πραγματικότητα πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στην κραυγή μας. Πείτε ότι κάνουμε σαν παιδιά ή σαν έφηβοι, αλλά αυτό είναι το αφετηριακό μας σημείο: κραυγάζουμε».

John Holloway, Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία (Το νόημα της επανάστασης σήμερα), μτφ. Άννα Χόλογουεη, εκδ. Σαββάλας

Ξένοι στην ίδια πόλη

Η εφημερίδα «Ποντίκι» διοργάνωσε πρόσφατα έναν διαγωνισμό κόμικς με γενικό τίτλο «Ξένοι στην ίδια πόλη», κεντρική ιδέα που κάθε σχεδιαστής μπορούσε να επεξεργαστεί ελεύθερα. Δεκαεφτά από τις συμμετοχές (3 βραβεία, 3 ειδικές διακρίσεις και 11 έπαινοι) δημοσιεύτηκαν σε ειδικό συνοδευτικό ένθετο τον περασμένο μήνα.

Αυτή η αυτοβιογραφική διήγηση μιας δασκάλας σε διαπολιτισμικό σχολείο ήταν η ιστορία που μου άρεσε περισσότερο:

(κλικ στις σελίδες για μεγέθυνση)

Dub Syndicate - More Dub

Με αφορμή την κυκλοφορία της διπλής συλλογής-ανασκόπησης της πορείας των Dub Syndicate με τίτλο "The Royal Variety Show - The Best of Dub Syndicate", ακολουθεί ένα podcast με αποσπάσματα από 10 κομμάτια που δεν συμπεριλήφθηκαν στην τελική επιλογή.


Το ξεκίνημα γίνεται με ένα track ("Humourless Journalist Works To Rules") από το ντεμπούτο τους ("Pounding System") με τον βαρύ, στεγνό και ογκώδη dub ήχο του, επηρεασμένο από τις αντίστοιχες παραγωγές των χιουμοριστικών pseudo-concept δίσκων του Scientist στην Greensleeves την ίδια περίοδο. Καθώς το dub σταδιακά εγκαταλείπεται από τη χώρα καταγωγής του κατά τη διάρκεια της dancehall-crazed δεκαετίας του '80, το συνεργατικό σχήμα των Scott-Sherwood βρίσκει ακολούθως την ευκαιρία να πειραματιστεί με νέες τεχνικές σε αδοκίμαστες ως τότε προσμίξεις. Το "Ravi Shankar" με τον χαρακτηριστικό ήχο του sitar emulator αποτελεί εδώ και κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες το εισαγωγικό σήμα της μακροβιότερης εξωτερικής παραγωγής του BBC Radio Lancashire (της εκπομπής On The Wire του Steve Barker), ενώ στο "No Alternative" η σαμπλαρισμένη φωνή της Margaret Thatcher ("there is no alternative but to fight, all other roads are shut off") περασμένη μέσα από παραμορφωτικό φίλτρο αναποδογυρίζει νοηματικά για να μετατραπεί σε κάλεσμα αγωνιστικής αντίστασης.

Από τη δεκαετία του '90, περιλαμβάνεται μια διασκευή του Bim Sherman στο "Can't Take It Easy" του Gregory Isaacs, μια συνεργασία με τον αμερικανό rapper των Spearhead, Michael Franti ("No No") και τρεις πιο κλασικές dubwise στιγμές στο βραδυφλεγές "African Landing", το δυναμικό "Jamaican Jig" και το ανορθόδοξο beat του "Wake Up" (με vocal samples από Big Youth). Σε δύο επιλογές από τους πιο πρόσφατους δίσκους τους, ο dancehall-don Capleton βρίσκεται στα καλύτερά του στο "Time" και ο Cedric Myton των ιστορικών Congos προσθέτει το χαρακτηριστικό falsetto του σε μια πιο roots στιγμή ("No Bed Of Roses").

Listen & enjoy:

Dub Syndicate - More Dub (info + d/l link) [Play now]

1. Humourless Journalist Works To Rules
2. Ravi Shankar Pt. 1
3. No Alternative (But To Fight)
4. Can't Take It Easy [ft. Bim Sherman]
5. No No [ft. Michael Franti]
6. African Landing
7. Jamaican Jig
8. Wake Up
9. Time [ft. Capleton]
10. No Bed Of Roses [ft. Cedric Myton]

μικρά (15)

Ερμηνείες

«Όταν ο Πρωθυπουργός αναφερόταν τότε όσο ήταν στην αντιπολίτευση ότι "υπάρχουν λεφτά", εννοούσε ότι "που πήγαν τα λεφτά;"» (Χ. Παμπούκης στο Mega, βλ. 07m36s)

****************

Ακολουθεί απόπειρα διασαφηνιστικής ερμηνείας μιας πρόσφατης ομιλίας του Πρωθυπουργού:

«Αλλά ανοίγει και ένας νέος, ο κύκλος των μεγάλων, των επαναστατικών θα μπορούσε να πει κανείς, των αυτονόητων αλλαγών για την Ελλάδα. Ο κύκλος εκείνων των αυτονόητων αλλαγών, που θα οδηγήσουν την πατρίδα μας, όχι απλώς έξω από την κρίση, αλλά θα την προστατέψουν και από κάθε είδους νέα κρίση στο μέλλον, σε έναν κόσμο που εξελίσσεται, αλλάζει και έχει νέες προκλήσεις, καθώς και σε ένα πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης, ενός κράτους δικαίου και ευνομίας και μιας κοινωνίας ανθρώπινης».

****************

+re-post: Οι ανήλικοι «τρομοκράτες» της Λάρισας


Ο Καραγκιόζης διαφθορέας

Από τη στιγμή που η ελεεινολόγηση της κατάπτυστης «ελληνικής νοοτροπίας»* αποτελεί πλέον το κυρίαρχο μοντέλο ανάλυσης της οικονομικής κρίσης, η διάχυση της συλλογικής ενοχής φαίνεται να ξεπερνάει την απλή επιδίωξη εμπέδωσης των επωδών «όλοι φταίμε», «μαζί τα φάγαμε», για να καταλήξει στη διαπίστωση ότι σωτηρία κατά συνέπεια μπορεί να έρθει μόνο από τους αμόλυντους εξωτερικούς παρατηρητές-εισηγητές μεταρρυθμίσεων και τους πολιτικούς εκείνους που βρίσκονται μακριά από την ρυπαρή και αθεράπευτα ανατολίτικη βαθιά ντόπια κουλτούρα. Αυτοί αποτελούν τη νέα πεφωτισμένη ελίτ, που μακριά από «αγκυλώσεις του παρελθόντος» αγωνίζονται σκληρά να μας «γλιτώσουν από τον εαυτό μας».

Από την πληθώρα των σχετικών αρθρογραφιών, ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι εκείνη του συντάκτη του Βήματος, Γιάννη Μαρίνου. Για τα περίφημα «αποκαλυπτικά κείμενα των Οξυρρύγχειων Παπύρων του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου», που αποδεικνύουν υποτίθεται περίτρανα το αιώνια αναλλοίωτο του παθολογικού χαρακτήρα των Ελλήνων πολιτών, έγραψε σχετικά εδώ κι εδώ ο Νίκος Σαραντάκος. Το πλέον αστείο όμως – πιθανότατα και λόγω του παθιασμένα καταγγελτικού ύφους του – από τα άρθρα της ίδιας περιόδου είναι εκείνο που υποδεικνύει και καυτηριάζει ένα πρόσωπο-«συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή»: τον Καραγκιόζη του Θεάτρου Σκιών, αυτό το «βρωμερό υποκείμενο»!

Τεμπέλης, απατεώνας, άξεστος, βρωμιάρης, «στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ' επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος».

Ας ξεχάσουμε λοιπόν οριστικά τον ήρωα που με το ανήθικο πρότυπό του κατέστρεψε τόσες γενιές Ελλήνων, γαλουχημένων από μικρή ηλικία στο διεφθαρμένο του σύμπαν. Ωστόσο, για όλους αυτούς υπάρχει ακόμη μια ελπίδα: μέσα στο εξαχρειωμένο καραγκιοζικό περιβάλλον διασώζεται κάποιος χαρακτήρας με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για τον «καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Καραγκιόζη, Χατζηαβάτη», όπως τον περιγράφει αυτολεξεί ο αρθρογράφος.

Η χώρα μας πρέπει να βασιστεί στα παιδιά εκείνα που από μικρά ταυτίζονταν με τον συγκεκριμένο ήρωα. Με τον Χατζηαβάτη οδηγό, είναι βέβαιο ότι το μέλλον τους ανήκει. Άλλωστε, τι παραπάνω από αγνή και άδολη ανιδιοτέλεια μπορεί να κρύβει η γνωστή ρήση προς τον Πασά: «Ο Θεός να μου κόβει χρόνια και να σας δίνει μέρες, Άρχοντά μου»;