Όταν οι πληροφορίες γύρω από τη μουσική ήταν ακόμη σχετικά περιορισμένες και δυσπρόσιτες, με βασικές πηγές κανάλια όπως το MTV, το εμπορικό ραδιόφωνο και απόψεις φίλων και γνωστών, η συμβολή των μουσικών περιοδικών ήταν ανεκτίμητη.
Το πρώτο τεύχος του Ποπ + Ροκ που αγόρασα ήταν εκείνο του Απριλίου του 1995 με την PJ Harvey στο εξώφυλλο. Έκτοτε το έπαιρνα τακτικά κάθε μήνα (όπως και το σχετικά σύντομης διάρκειας αδελφάκι του "Zoo", με θεματολογία και αισθητική αντίστοιχη του βρετανικού Mojo), μέχρι τις αρχές της νέας χιλιετίας, όταν έπειτα από αρκετές αλλοπρόσαλλες προσπάθειες για αλλαγή ταυτότητας και αποτυχημένα φλερτ με το –κακώς εννοούμενο– lifestyle, κατέληξε σκιά του παλιού του εαυτού.
Στην καλύτερη φάση του, υπό τη διεύθυνση του Μάρκου Φράγκου, διέθετε ένα ξεχωριστό επιτελείο συντακτών: ο ειδικευμένος στους «μαύρους» ήχους, αυστηρός αλλά πάντοτε τεκμηριωμένος και χιουμοριστικός Θανάσης Βούτσινος, ο ιδιαίτερα εμπνευσμένος στη γραφή Νίκος Μποζινάκης, ο ενθουσιώδης μέσα-σε-όλα-τα-είδη Μάνος Μπούρας, ο γενικών καθηκόντων και ευαίσθητος Σπήλιος Λαμπρόπουλος, ο πιστός του ηλεκτρονικού πειραματισμού Τάσος Μαρούγκας και αρκετοί ακόμη.
Το καλοκαίρι του 1995 –ακόμη μαθητής Γυμνασίου– πήρα στα χέρια μου το διπλό επετειακό τεύχος Αυγούστου/Σεπτεμβρίου, όπου με αφορμή τη συμπλήρωση των 200 τευχών του Ποπ + Ροκ, υπήρχε μια λίστα-οδηγός με τους 200 δίσκους «που απασχόλησαν περισσότερο τις σελίδες του περιοδικού» από το πρώτο τεύχος του 1978 μέχρι τα μέσα του 1995. Ξεφυλλίζοντας κάποια στιγμή λίγες μέρες πριν αυτά τα παλιά περιοδικά, αποφάσισα να ανεβάσω εδώ τη λίστα, χάρη στην οποία ήρθα τότε σε επαφή με πολλά καινούργια άγνωστα ονόματα και προτάσεις δίσκων, στη λογική του «να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι».
Ο διευθυντής του Ποπ + Ροκ, που προλογίζει αυτό το αφιέρωμα, γράφει σήμερα, δεκαπέντε χρόνια αργότερα στο προσωπικό του μπλογκ, με αφορμή το κλείσιμο ενός άλλου έντυπου, ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και αποκαρδιωμένο κείμενο για την εμπειρία του να κυκλοφορείς ειδικευμένα μουσικά περιοδικά στην εποχή των ευρυζωνικών συνδέσεων και της διαδικτυακής πληροφόρησης, σημειώνοντας ενδεικτικά πως αισθάνεται ότι η συγκεκριμένη εκδοτική δραστηριότητα αφορούσε πλέον «μοναχικούς ρομαντικούς που "χειρουργούσαμε" το συκώτι του ψύλλου ενώ εκεί έξω κανείς δεν άκουγε πραγματικά, τι είχαμε να πούμε ή αν είχαμε να πούμε κάτι».
Η παρακάτω αναδημοσίευση ας θεωρηθεί φόρος τιμής σε μια εποχή που ο μουσικός τύπος μπορούσε πραγματικά να αλλάξει τις ζωές κάποιων ανθρώπων.
(Με ένα κλικ οι εικόνες μεγαλώνουν ή εναλλακτικά, εδώ βρίσκεται ολόκληρο σε μορφή pdf)
Το πρώτο τεύχος του Ποπ + Ροκ που αγόρασα ήταν εκείνο του Απριλίου του 1995 με την PJ Harvey στο εξώφυλλο. Έκτοτε το έπαιρνα τακτικά κάθε μήνα (όπως και το σχετικά σύντομης διάρκειας αδελφάκι του "Zoo", με θεματολογία και αισθητική αντίστοιχη του βρετανικού Mojo), μέχρι τις αρχές της νέας χιλιετίας, όταν έπειτα από αρκετές αλλοπρόσαλλες προσπάθειες για αλλαγή ταυτότητας και αποτυχημένα φλερτ με το –κακώς εννοούμενο– lifestyle, κατέληξε σκιά του παλιού του εαυτού.
Στην καλύτερη φάση του, υπό τη διεύθυνση του Μάρκου Φράγκου, διέθετε ένα ξεχωριστό επιτελείο συντακτών: ο ειδικευμένος στους «μαύρους» ήχους, αυστηρός αλλά πάντοτε τεκμηριωμένος και χιουμοριστικός Θανάσης Βούτσινος, ο ιδιαίτερα εμπνευσμένος στη γραφή Νίκος Μποζινάκης, ο ενθουσιώδης μέσα-σε-όλα-τα-είδη Μάνος Μπούρας, ο γενικών καθηκόντων και ευαίσθητος Σπήλιος Λαμπρόπουλος, ο πιστός του ηλεκτρονικού πειραματισμού Τάσος Μαρούγκας και αρκετοί ακόμη.
Το καλοκαίρι του 1995 –ακόμη μαθητής Γυμνασίου– πήρα στα χέρια μου το διπλό επετειακό τεύχος Αυγούστου/Σεπτεμβρίου, όπου με αφορμή τη συμπλήρωση των 200 τευχών του Ποπ + Ροκ, υπήρχε μια λίστα-οδηγός με τους 200 δίσκους «που απασχόλησαν περισσότερο τις σελίδες του περιοδικού» από το πρώτο τεύχος του 1978 μέχρι τα μέσα του 1995. Ξεφυλλίζοντας κάποια στιγμή λίγες μέρες πριν αυτά τα παλιά περιοδικά, αποφάσισα να ανεβάσω εδώ τη λίστα, χάρη στην οποία ήρθα τότε σε επαφή με πολλά καινούργια άγνωστα ονόματα και προτάσεις δίσκων, στη λογική του «να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι».
Ο διευθυντής του Ποπ + Ροκ, που προλογίζει αυτό το αφιέρωμα, γράφει σήμερα, δεκαπέντε χρόνια αργότερα στο προσωπικό του μπλογκ, με αφορμή το κλείσιμο ενός άλλου έντυπου, ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά και αποκαρδιωμένο κείμενο για την εμπειρία του να κυκλοφορείς ειδικευμένα μουσικά περιοδικά στην εποχή των ευρυζωνικών συνδέσεων και της διαδικτυακής πληροφόρησης, σημειώνοντας ενδεικτικά πως αισθάνεται ότι η συγκεκριμένη εκδοτική δραστηριότητα αφορούσε πλέον «μοναχικούς ρομαντικούς που "χειρουργούσαμε" το συκώτι του ψύλλου ενώ εκεί έξω κανείς δεν άκουγε πραγματικά, τι είχαμε να πούμε ή αν είχαμε να πούμε κάτι».
Η παρακάτω αναδημοσίευση ας θεωρηθεί φόρος τιμής σε μια εποχή που ο μουσικός τύπος μπορούσε πραγματικά να αλλάξει τις ζωές κάποιων ανθρώπων.
(Με ένα κλικ οι εικόνες μεγαλώνουν ή εναλλακτικά, εδώ βρίσκεται ολόκληρο σε μορφή pdf)
34 σχόλια:
πολύ καλό ποστ, χίλια μπράβο.
πριν ένα μηνα περίπου βρήκα σε ένα από τα παλαιοβιβλιοπωλεία του μοναστηρακίου όλα σχεδόν τα τεύχη του ποπ+ροκ από τα 80s. καθοτι δεν είχα πολλά λεφτά, πήρα δειγματοληπτικά 2 τεύχη. βάζοντας τα δίπλα στα σημερινά ελληνικά μουσικά περιοδικά (δηλαδή στο εξής ένα πλέον, το σονικ), η διαφορά είναι η μέρα με τη νύχτα. τότε γράφανε για μουσική ρε γμτ!
Τι να πρωτοπείς τώρα γι' αυτή την ανάρτηση (και αυτό το περιοδικό)(και αυτή την περίοδο). Αθώα χρόνια και εποχές, για τους αναγνώστες τουλάχιστον, και ηλικίες που η γνώμη ενός "κριτικού μουσικής" είχε κάποια αξία και επίδραση πάνω σου. Αν παραμέναμε σε αυτή την εποχή θα σου έγραφα πόσο το γούσταρα το Π+Ρ και πόσο με έχει επηρεάσει μουσικά στη ζωή μου κλπ κλπ. Όμως τα χρόνια πέρασαν και οι καταστάσεις μας ξεπέρασαν. Από τα μέσα του '90 και μετά σταμάτησα να το αγοράζω γιατί η μετά-Μανίκα εποχή έγινε πολύ ισλουστρασιόν για τα γούστα μου, οι αγαπημένες μου μουσικές σχεδόν σταμάτησαν να φιλοξενούνται εκεί και ο συντάκτης που στο γυμνάσιο με εκνεύριζε κι εγώ του έστελνα υβριστικά γράμματα έγινε συγκάτοικος μου :)
Τουλάχιστον τότε οι συντάκτες πληρώνονταν για να γράφουν, όχι σαν σήμερα που τους βάζουν και γράφουν τσάμπα. Με εξαίρεση το Ζήλο που, όταν κάποτε παραιτήθηκε όλο το Π+Ρ αυτός έμεινε για τα δωρεάν σιντί :) :)
Υ.Γ. Από τη λίστα πιάνω 75/200. Είμαι πολύ μέηνστρημ τελικά γαμώτο :(
Λίγο άνιση μου φάνηκε η επιλογή -αλλά ντάξει, γούστα είναι αυτά.
Περιοδικά τέτοια μπορεί να μη βγαίνουν τώρα, υπάρχει όμως ο Head Charge. Μόνο που δυστυχώς του αρέσει η ρέγκε. :)
Καλωσήρθες, spiral, θενκς! Νομίζω ότι από τη στιγμή που θεωρείται πλέον πολύ απλό να ακούσει κάποιος τη μουσική που τον ενδιαφέρει και να μάθει γενικές πληροφορίες για αυτή από το ίντερνετ, ο μουσικός τύπος είναι λογικό να περνάει κρίση ταυτότητας.
Σάιλεντ, με έβαλες τώρα να κάτσω να μετρήσω πόσα έχω αγορασμένα: 52/200 (31 σε βινύλιο, 21 σε CD) - με τρως! Ο Μανίκας, αν θυμάμαι καλά, ανέλαβε το περιοδικό το 1999 και το κράτησε για ένα μόνο χρόνο. Η φιλοσοφία του για μετατροπή του σε «περιοδικό για το rock'n'roll lifestyle» με πληθώρα εξωμουσικών θεμάτων και αφιερωμάτων (τύπου σεξοτουρισμός στην Ολλανδία, εξώφυλλο με τον Τζιοβάνι του Ολυμπιακού κ.ά.) δε μου άρεσε καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τον προηγούμενο χρόνο είχε αρχίσει να χειροτερεύει σταδιακά η ποιότητα της ύλης. Εγώ συνέχιζα πάντως να το αγοράζω (έστω και με μισή καρδιά) μέχρις ότου έκλεισε για να ξανανοίξει υπό νέα διεύθυνση κάπου στις αρχές του 2002. Η ιστορία που λες με τον συντάκτη-συγκάτοικο μοιάζει βγαλμένη από ταινία. :) Η στήλη με τα γράμματα των αναγνωστών οφείλω να ομολογήσω πως ήταν κάπως αστεία, ειδικά όταν φιλοξενούσε κόντρες μουσικού οπαδισμού.
Δύτη, ξαναβλέποντας σήμερα τη λίστα, θα έλεγα ότι είναι μάλλον αρκετά mainstream, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Μιας και αναφέρθηκα πιο πάνω στον Θοδωρή Μανίκα, έχω να δηλώσω ότι για τον ρέγκε εθισμό μου ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό κι η συλλογή που είχε επιμεληθεί ο ίδιος, «Reggae Blood Tracks», την οποία είχε δανειστεί ο αδερφός μου από τη δισκοθήκη του μεγαλύτερου αδερφού ενός δικού του συμμαθητή (πρέπει να ήμουν από τα λίγα παιδιά της ηλικίας μου που πήγαιναν δημοτικό και ήξεραν καλά το "Chase The Devil" του Max Romeo πριν το σαμπλάρουν οι Prodigy)!
Α, όχι εμένα δεν με δημοσίευαν-βριζόμασταν δι αλληλογραφίας!
Νοσταλγία... Συμφωνώ με τα χίλια με τον spiral. Τώρα γραφουνε λες και ήδη έχεις ακούσει τον δίσκο. Αβαντ-γκαρντισμός του κώλου (με λένε Σόνικ). Εγωισμός και ελιτισμός.
PS: 95' στο γυμνάσιο?.... Feeling old
Αγαπητέ Head Charge, μάς γύρισες πολλά χρόνια πίσω! Πολύ ωραία η ανάρτησή σου. Προσωπικά, δε νοσταλγώ απαραίτητα εκείνες τις εποχές. Νομίζω ότι η ηλικία στην οποία βρισκόμασταν όλοι πάνω-κάτω μάς έκανε να βλέπουμε τα πράγματα έτσι. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν και σήμερα καλά δείγματα μουσικής δημοσιογραφίας, απλά ίσως χάνονται μέσα στο διαδικτυακό χάος...
Σάιλεντ, τουλάχιστον τώρα με τα μπλογκ μπορούμε να αλληλοβριζόμαστε δωρεάν. :)
Frankie, το Sonik έχω πολύ καιρό (χρόνια) να το ξεφυλλίσω και δεν έχω σαφή εικόνα. Για ορισμένα ονόματα συντακτών (όπως τα βρήκα στο myspace), έχω θετική άποψη.
Μιχάλη, συμφωνώ ότι η ηλικία ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν ήταν σκοπός του ποστ άλλωστε η νοσταλγία των «παλιών καλών εποχών». Θα έλεγα μάλιστα ότι σήμερα ο μέσος μουσικόφιλος έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες για να μάθει και να ακούσει, αδιανόητες πριν από μια δεκαετία. Και βέβαια οι εμπνευσμένες πένες δεν έπαψαν να υπάρχουν.
Καταπληκτικό post, το τεύχος με την PJ Harvey είναι το μόνο που δεν έχω από την "χρυσή εποχή"!
Θα κατεβάσω το pdf, γιατί το συγκεκριμένο τεύχος έχει σχεδόν διαλυθεί από το πολύ διάβασμα !
Μερσί, adfod!
Αν έχεις σκοπό να αναζητήσεις το τεύχος, είναι πολύ πιθανό να το πετύχεις κάπου στο Μοναστηράκι, όπως είπε κι ο Κώστας.
Χριστέ μου!!! Τι ποστ ήταν αυτό! Κανονικό τριπ στο παρελθόν μου! Θα με βάλεις τώρα να ανοίγω ξεχασμένες κούτες Νουνού και να ψάχνω... :)
Theorema thrilled
bravo head!
όταν είχε βγει αυτό το τεύχος είχα τη φαϊνή ιδέα να ψαλιδίσω τους 200 δίσκους σε 200 χαρτάκια, και να τα κάνω πάκο (κάτι σαν υπερατού). εννοείται ότι χάθηκαν τα περισσότερα, οπότε είναι απίστευτο να ξαναβλέπω τα ξαναβλέπω ενωμένα όπως ήταν στη σελίδα...
Theorema, κάποια περιοδικά φαίνεται μεγάλωναν γερά παιδιά. :)
gutted, ήταν και τυπωμένες μπρος-πίσω οι σελίδες, πως τα κατάφερες να τα κόψεις; ;)
εφάρμοζαν ακριβώς!
εκτός από τον Φράγκο ξέρει κανείς αν οι υπόλοιποι του Π&Ρ έχουν κάποιο blog ?
Δεν έχω κάποιο άλλο μπλογκ υπόψη μου, αν γνωρίζει κανείς, ας το αναφέρει.
Πραγματικά, μας πήγες πολύ πίσω. Κάποια από τα εξώφυλλα δίσκων είχα να τα δω χρόνια...
Τι ωραία, σα να βλέπεις τις παιδικές σου φωτογραφίες :)
Ένα από τα πρώτα τεύχη που είχα αγοράσει ήταν αυτό με την αυτοκτονία του Ian Curtis (καλά, δεν είχε μόνο αυτό, αλλά εμένα αυτό μου έμεινε). Λίγο αργότερα, άρχισα να το παίρνω συστηματικά και το έκοψα κάπου στα τέλη των 80's.
Διαβάζοντας το ποστ σκεφτόμουν ότι δεν έχω κρατήσει ούτε ένα τεύχος και, επίσης, ότι πολλά από τα lp της λίστας δεν τα έχω πια :(
Τεσπα, thanks for flashback :)
Με εντυπωσιάζει που διατηρείς την ενέργεια αυτών των αράδων από τα pdf που έφτιαξες (έκανες πολύ δουλειά.
Τα σέβη μου.
psi-action, αν αντικαταστήσεις τον Curtis με τον Cobain και τα 80s με τα 90s, οι αναγνωστικές μας πορείες ήταν περίπου παράλληλες. :) Κρίμα όμως για τα βινύλια.
Mr. gone4sure, δεν ήταν και πολύ μεγάλος κόπος. Thanks for everything. :)
Κι εγώ της πρώτης γενιάς του Π.&Ρ. αν και δεν ήμουν ποτέ φανατικός αναγνώστης. Υπήρχε ένα κλίμα από τότε, τουλάχιστον στον κύκλο μου, ότι ήταν mainstream πλην ορισμένων αρθρογράφων. Μάλλον παραείμασταν εμείς μπλαζέ. Ή το πιο πιθανό, όταν περάσουν τα χρόνια ή διάκριση μέινστρημ και προχωρημένων δεν έχει νόημα.
Η λίστα με τα άλμπουμ είναι ανάσυρση από τη λήθη, κανονικά. Νά' σαι καλά head charge!
Γεια σου arcades!
Θα μπορούσε να το πει κανείς mainstream το Π&Ρ, αλλά με την έννοια του ότι αναφερόταν στα ίδια ονόματα με τα οποία ασχολούταν κι ο αντίστοιχος διεθνής μουσικός τύπος (NME, Rollingstone, Q κτλ.), όχι ως chart-friendly έντυπο (τύπου Ποπ Κορν) με αφίσες ποπ ειδώλων και απεύθυνση σε ένα πολύ λιγότερο ανήσυχο κοινό. Αυτά τα λέω ως αναγνώστης των 90s, νομίζω ότι τη δεκαετία του 80 έπαιζε πιο έντονα τα εμπορικά ονόματα - αν θυμάμαι καλά από παρόμοια αφιερώματα σε παλιότερα τεύχη, είχα δει ότι κυκλοφορούσε με εξώφυλλο π.χ. τη Madonna ή τον George Michael.
40/200 αγορασμένα cd και καμιά ντουζίνα αντεγραμένες κασέτες ήχου!
Για ξυπόλητος καλά τα πας :) (Btw, καλωσήρθες!)
Τι μου θύμησες τώρα.. Ακόμα έχω τεύχη του περιοδικού, αλλά και του Zoo που έβγαινε με δώρο κάτι ιδιαίτερα cd. Αν και της ελληνικής μουσικής σκηνής κυρίως εγώ, για ότι ήθελα να πληροφορηθώ είχα αυτό το περιοδικό.
Τώρα πραγματικά είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα και δεν ξέρω γενικότερα, πως θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν τα έντυπα (όσα έχουν απομείνει)κάθε είδους (ειδικά όταν βλέπεις ακόμα και ιστορικές εφημερίδες να στρέφονται στην μόνο ηλεκτρονική έκδοση). Η εξέλιξη ενίοτε έχει και παράπλευρες απώλειες. Δυστυχώς. Αλλά συμβαίνει.
Την καλησπέρα μου έχεις.
Καλησπέρα, Κατερίνα.
Ούτε τα CD-προσφορές αποτελούν πλέον ιδιαίτερο κίνητρο αγοράς, σε πολλές περιπτώσεις άλλωστε υποβάθμισαν και την αξία των ίδιων των εντύπων.
Δε σε φανταζόμουν πάντως ως αναγνώστρια του Ποπ + Ροκ και του Zoo, με εξέπληξες ολίγον τι. :)
Αλήθεια; Σε εξέπληξα; Μα γιατί; Του Αγγελάκα και των λοιπών ροκάδων φανατική ακροάτρια γαρ. Ανέκαθεν.
Μάλλον απατούν τα φαινόμενα, Head Charge. Θυμήσου να το συζητήσουμε από κοντά (μην ξεστρατίζουμε κι απ' το θέμα σου). Άντε να γυρίσει και η Χάρη, να οργανωθούμε. :)
Καλό απόγευμα.
Κατερινα, πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να έρθει η Χάρη, εγώ θα την έχω κάνει, αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή θα το κανονίσουμε!
εξαιρετικό ποστ,εύγε εύγε εύγε!!!Μια μεγάλη παράκληση:αν εσύ ή άλλο μέλος εδώ διαθέτει τεύχη του ΠΟΠ&ΡΟΚ της δεκαετίας του '90, θα μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μου? Σημειώνω πως δεν θέλω να τα αγοράσω αλλά μόνο να τα βγάλω φωτοτυπίες και να τα έχω στο αρχείο μου. Θα ήμουν τρομερά υπόχρεος!
Bebelos, αυτή τη στιγμή είμαι φαντάρος μακριά από την Αθήνα και επιστρέφω μετά το καλοκαίρι - αν άφηνες και κανένα στοιχείο επικοινωνίας στο προφίλ σου, ίσως κάποιος θα μπορούσε να σε βοηθήσει.
Διαφορετικά, με μια βόλτα σε μαγαζιά με παλιά περιοδικά, πιστέυω ότι θα βρεις με πολύ λιγότερο κόπο πολλά από τα τεύχη που ζητάς.
Σωστά.Παράλειψή μου που δεν άφησα στοιχεία επικοινωνίας...Για οποίον λοιπόν μπορεί να με βοηθήσει σχετικά με τα τεύχη ΠΟΠ&ΡΟΚ της δεκαετίας του '90 το mail μου είναι lpapamichos@hotmail.com.
"ο γενικών καθηκόντων και ευαίσθητος Σπηλιος Λαμπρόπουλος"... Αυτο να το πάρω ως κοπλιμεντο; :-) Παρόλο που ανακαλυψα αυτο το blog με καθυστέρηση ενός... έτους, για οσους ρωτάνε για τα whereabouts της τότε ομαδας του Π&Ρ, η Λένα Σαιτανη ζει στη Γερμανια, ο Νικος Μποζινακης είναι εκπαιδευτικός, ο Αγγελος Μυλωνας είναι ο πιο northern soul κομμμωτης της πόλης, ο Μανος Μπουρας γράφει σε Billboard, Ήχο και F/B, ο Κωστας Χρονοπουλος είναι διευθυντης στο Metal Hammer, o Γιαννης Μελάς ζει Αγγλία, ο Λεωνιδας Αρβανίτης είναι στέλεχος διαφημιστικης και ακούει κυρίως metal, ο Θανασης Βουτσινος εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγος και στιχουργός, ο Νικος Κοντογουρης διατηρεί το δισκαδικο του στα Εξάρχεια, ο Τασος Μαρουγκας και ο Αντωνης Βιλλιωτης εργάζονται στις δισκογραφικες εταιρείες ΕΜΙ και Sony αντίστοιχα ( ο Αντωνης εβγαλε και βιβλιο προσφατα), ο Δημητρης Παντσος εξακολουθεί να γράφει στον Τύπο, η Διονυσία Ανδρικοπούλου είναι η ειδικοτερη των ειδικών σε θέματα publishing... Ποιον ξεχναω;
Α, τον γενικών καθηκόντων και ευαίσθητο ΣΛ που μόλις χθες το βράδυ αποφάσισε να ξεκινήσει ένα blog στο musicofqualityanddistinction.wordpress.com, ζηλευοντας το φοβερό & τρομερό gone4sure του Μάρκου Φραγκου.
Εξαιρετική η δουλεια με το PDF,πάντως,εύγε!
Χε, αυτό δεν το περίμενα! :) Πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή του παρόντος των παλιών συντακτών του Π&Ρ, μοιάζει κάπως με τα υστερόγραφα για τις τύχες των ηρώων μιας ταινίας όπως εμφανίζονται λίγο πριν τους τίτλους τέλους. :)
Αγνοούσα τελείως την ύπαρξη του Head Over He..ll, που φαίνεται να γράφτηκε με ένα αρκετά ινκόγκνιτο και αθόρυβο προφίλ κατά νου, η αλήθεια είναι ότι πέρασα κάμποση ώρα ξεσκονίζοντας παλιά ποστ. Το καινούργιο μπλογκ μοιάζει πολλά υποσχόμενο, μπαίνει από τώρα στη λίστα με τα υπόψιν!
Να προσθέσω τέλος ότι χάρη στον ευαίσθητο και πολυπράγμονα κ. Λαμπρόπουλο είχα διαβάσει ένα πολύ καλογραμμένο αφιέρωμα, σε ειδικό πολυσέλιδο ένθετο, για το αγαπημένο μου γκρουπ των παιδικών μου χρόνων σε ένα από τα πρώτα Π&Ρ που πήρα. :)
Μήπως έχει κανείς το τευχος με την κριτική του Powerslave των Iron maiden από τον μαλαθρώνα; 1984 ήταν θαρρω...αν το χει κανενας μπορει να μου στειλει λινκ στο kostas2112@hotmail.com Ευχαριστώ!
Έχεις κανείς τα τεύχη του ποπ κ ροκ σκαναρισμενσα μεχρι τα τέλη του 80;;;;
Πω τι ωραιες αθωες εποχες οταν ανακαλυπταμε την μαγεια της ροκ μουσικης
Ως λιστα εχει αρκετες αστοχιες και παραλειψεις αλλα δεν μπορω να ειμαι αυστηρος με ενα περιοδικο που μας εμαθε αρκετα πραγματα για την (ροκ) μουσικη σε μια εποχη που δεν ειχαμε ιντερνετ , δεν ειχαμε youtube και γενικα πηγαιναμε στο αγνωστο με βαρκα την ελπιδα
Δημοσίευση σχολίου