Late Hours Vol. 1

Καλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι!

Για το επόμενο διάστημα θα προσπαθήσω να μείνω όσο το δυνατόν πιο μακριά από οθόνες...

Παρακάτω, βρίσκεται μια συλλογή-mixtape που είχα φτιάξει ένα απόγευμα του Απρίλη του 2008, δοκιμάζοντας τις βασικές λειτουργίες του Audacity. Την ονόμασα "Late Hours Vol. 1" με κεντρικό concept «μουσική για μεταμεσονύκτιες ακροάσεις», περίπου στο ύφος σειρών όπως η LateNightTales και η Back to Mine (λέμε τώρα).

Για το tracklisting κάντε κλικ στην εικόνα:


Για να την κατεβάσετε πατήστε εδώ:

Late Hours Vol. 1

(με μετατροπή σε wav χωράει ακριβώς σε ένα CD).

Τα λέμε!

A Bit of Fry and Laurie

A Bit of Fry & Laurie (1989-1995)


The protest song ("All we gotta do is...")



Song for America



Honda buys UK government ("This is a good deal for Britain")



Private Police Force



"Your name, sir?" (or in other words: a simple test to check if you love or despise British humour)

Primal Scream – Stone Ya To The Bone

Love, Byrds, MC5, George Clinton, Sly & The Family Stone, The Clash, Suicide, Sun Ra, King Tubby, 60s psychedelics, garage rock, funk, shoegazing, dub, acid house, disco-punk, Wild Angels*, Vanishing Point*, Out Of The Blue* and more: mix up and stir...

Όταν ο drummer των Jesus & Mary Chain, Bobby Gillespie, αποχωρούσε για να αφιερωθεί στο δικό του συγκρότημα, δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι η κίνηση αυτή θα του έβγαινε σε καλό. Μετά από δύο πρώτους δίσκους χωρίς ιδιαίτερο αντίκτυπο, η συνέχεια είναι γνωστή: η στιγμή της καταξίωσης των Primal Scream έρχεται το 1991 με την κυκλοφορία του “Screamadelica”, ενός βραδύκαυστου, ηδονιστικού μείγματος dance και rock, που συνδύαζε τις κιθαριστικές καταβολές τους με τον acid house πυρετό και την άνθιση της rave κουλτούρας της εποχής. Η επόμενη κυκλοφορία τους που προκαλεί μεγάλη αίσθηση είναι το “Exterminator” του 2000. Με μια στροφή - σχεδόν από το πουθενά - σε έναν επιθετικό, θορυβώδη ήχο με πολιτικές αιχμές και με αφορμή τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ (που σε αντίθεση με άλλους πολέμους, είχε προκαλέσει υποτονικές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις στη μουσική σκηνή), βάζουν στο στόχαστρό τους τον «διεθνή ιμπεριαλισμό», τους «ξεπουλημένους πρώην χίπις της νέας εξουσίας» και τα «ναρκωτικά ως μέσο καταστολής» - για το τελευταίο φημολογείται ότι θα είχαν να διηγηθούν πολλές προσωπικές ιστορίες, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων ηρωίνη, speed, ecstasy, κοκαΐνη και αμφεταμίνες. Ενδιαμέσως, το 1997, είχε μεσολαβήσει το “Vanishing Point” (ο δίσκος τους που θα ξεχώριζα προσωπικά για διάφορους λόγους), στα βήματα του “Screamadelica”, με τον Gary ‘Mani’ Mounfield των Stone Roses να εντάσσεται πλέον στο γκρουπ, αναλαμβάνοντας το μπάσο. Είχε προηγηθεί το “Give Out But Don’t Give Up” (1994) με παλιομοδίτικο garage rock στυλ, αλλά και συνεργασίες με τον George Clinton (Parliament, Funkadelic), δίσκος που κατακρίθηκε για την προσωρινή εγκατάλειψη των οποιονδήποτε πειραματισμών. Εξίσου ρετρό, αλλά πιο σφιχτοδεμένο ήταν το “Riot City Blues” του 2006, ενώ στο “Evil Heat” του 2002 επιχείρησαν να δώσουν μια λιγότερο χαοτική μορφή στον ήχο του “Exterminator” επαναλαμβάνοντας τη συνεργασία τους με τον Kevin Shields των My Bloody Valentine. Το περσινό “Beautiful Future”, με την λίγο-απ-όλα λογική του, μάλλον δεν πρόσθεσε ούτε αφαίρεσε κάτι από τη συνολική εικόνα τους.


Facts/Factoids:

- Το 1992 κερδίζουν την πρώτη απονομή του Mercury Prize Award για το άλμπουμ τους Screamadelica, που συνοδεύεται από μια επιταγή αξίας 20,000 λιρών. Τα μέλη του γκρουπ βρίσκονται σε μια από τις χειρότερες φάσεις τους λόγω καταχρήσεων και αποχωρώντας χάνουν την επιταγή κάπου στο δρόμο.

- Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Give Out But Don’t Give Up, το 1994, δύο μέλη του γκρουπ, ο Martin Duffy και ο Robert Young βρίσκονται σε ένα μπαρ της Νέας Υόρκης. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται μια μεγάλη λίμνη αίματος να έχει σχηματιστεί πίσω από τον Martin. Θα εισαχθεί έγκαιρα στο νοσοκομείο γλιτώνοντας, χωρίς ποτέ να καταλάβει ποιος και γιατί τον μαχαίρωσε.

- Το 1997 γράφεται στον Τύπο ότι οι Primal Scream θα ακυρώσουν μια σειρά από συναυλίες τους «σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη της πριγκίπισσας Νταϊάνα». Την επόμενη μέρα εκδίδουν διάψευση όπου αποδίδουν τις ακυρώσεις σε τεχνικούς λόγους προσθέτοντας: «δεν έχουμε κανένα σεβασμό για την Diana Spencer ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της βασιλικής οικογένειας».

- Το 2005, στο φεστιβάλ Glastonbury, καλούνται να στηρίξουν την πρωτοβουλία “Make Poverty History” και να βάλουν την υπογραφή τους, ακολουθώντας το παράδειγμα των υπόλοιπων συμμετεχόντων, επάνω σε ταμπλό με το μήνυμα/σύνθημα της οργάνωσης - o Bobby Gillespie σβήνει με μαρκαδόρο τη λέξη “Poverty” και γράφει στη θέση της “Israel”. Ακολουθούν δημοσιεύματα που τον κατηγορούν για αντισημιτισμό και φιλοναζισμό. Ο ίδιος εξηγεί ότι κίνητρό του ήταν να προβοκάρει σε έκφραση συμπαράστασής προς τους παλαιστίνιους, υπενθυμίζοντας τη συναυλία που είχαν διοργανώσει το 2004 μαζί με τους Spiritualized για τα παιδιά των παλαιστινιακών καταυλισμών, έχοντας αρθρογραφήσει σχετικά και στον Guardian. Αργότερα, σε συνέντευξη στο NME τον ρωτούν ευθέως: “Do you support Hamas or Hezbollah?” - “No, I support Celtic”.


Την εποχή της κυκλοφορίας του Exterminator, τον Δεκέμβρη του 1999, δίνουν συνέντευξη στον Θανάση Αθανασόπουλο του Ποπ + Ροκ. Βρίσκεται στις 3 παρακάτω σελίδες, κλικ για μεγέθυνση:




Τους Primal Scream τους ανακάλυψα λίγο μετά την κυκλοφορία του Vanishing Point - πήγαινα τότε ακόμη σχολείο. To ίδιο διάστημα αγόρασα το Screamadelica και το remix album Echo Dek και γοητευμένος από τον τρόπο που οι συγκεκριμένοι δίσκοι φάνταζαν όλο και καλύτεροι μετά από κάθε νέα ακρόαση, αφού σε έβαζαν πρώτα στο τριπ τους, έγιναν γρήγορα ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Μαθαίνοντας έτσι το 2002, ότι θα έρθουν τελικά στο Rockwave, είχα ενθουσιαστεί. Εκείνο το καλοκαίρι όμως θα ακυρωθεί τελικά ολόκληρο το φεστιβάλ. Μερικούς μήνες αργότερα ανακοινώνεται συναυλία τους στο Ρόδον, βγάζω εισιτήρια και αναμένω με ανυπομονησία. Την προηγούμενη της εμφάνισής τους, χιονίζει για τα καλά στην Αθήνα, το στρώνει κάτω με αποτέλεσμα να κλείσει το αεροδρόμιο. Η συναυλία και πάλι ακυρώνεται. Τελικά θα κανονιστεί νέα ημερομηνία, λίγο καιρό μετά, και πάλι στο Ρόδον, χωρίς κάποιο απρόοπτο αυτή τη φορά. Όμως... τα φώτα χαμηλώνουν, τα μέλη του γκρουπ ανεβαίνουν στη σκηνή, ανάμεσά τους και ο Kevin Shields με τη φουντωτή αλά 80s χαίτη. Ογκώδης ήχος, γκάζια στο τέρμα και κάπου εκεί παρατηρούμε τον Bobby Gillespie, σχεδόν τρεκλίζοντας, με βλέμμα lost-in-space, σαν ηθοποιός ταινίας όπου το ανθρώπινο είδος έχει καταληφθεί από εξωγήινους, να απαγγέλλει μηχανικά τους στίχους ρίχνοντας παγωμένα βλέμματα στο ταβάνι, στο πάτωμα και στο κοινό (ή μήπως στο κενό;). Όταν φτάνουν στο encore, δεν αντέχει άλλο, κάθεται στο πάτωμα με τα πόδια του να κρέμονται από τη σκηνή, δίνοντας την αίσθηση ότι θα προτιμούσε να είναι κάπου αλλού ξαπλωμένος, βλέποντας ίσως μωρά να μπουσουλάνε στο ταβάνι.


Στις 4 Ιουλίου, στο γήπεδο Τάε-Κβον-Ντο, προσέρχομαι σίγουρα με πολύ λιγότερο ενθουσιασμό, αλλά αρκετό ενδιαφέρον, για να παρακολουθήσω το σετ τους που θα διαρκέσει περίπου μια ώρα. Μετά από ένα μάλλον αμήχανο ξεκίνημα και με τον ήχο να μη βοηθάει καθόλου, αφήνοντας μόνο τα φωνητικά να ακούγονται καθαρά μέσα σε μια χασμωδία αντηχήσεων στο κλειστό γήπεδο, σταδιακά και με σημείο καμπής μια εξαιρετική εκτέλεση του Deep Hit Of The Morning Sun, αρχίζουν να παίρνουν τα πάνω τους και να γίνονται όλο και πιο δυναμικοί, κυρίως στα κομμάτια που απομακρύνονται από τις στουντιακές τους φόρμες και δίνουν περιθώρια για αυτοσχεδιασμό. Ακόμη και το “Suicide Bomb” που δε γέμιζε το μάτι στον τελευταίο δίσκο τους, ακούγεται εδώ πολύ πιο δυνατό και ακόμη περισσότερο η συνέχεια με τα Movin’ On Up (χωρίς τα προηχογραφημένα γκόσπελ χορωδιακά φωνητικά που χρησιμοποιούσαν σε παλιότερα live), Rocks, Exterminator, Swastika Eyes κ.ά. Θα κλείσουν με το Accelerator, ακολουθούμενο από ένα δυνατό πεντάλεπτο feedback από κιθάρες, δείγμα του ότι δε θα έπαιζαν encore - δεν το επέτρεπαν εξάλλου και τα χρονικά περιθώρια που τους είχαν δοθεί. Ήταν μια σχετική αποζημίωση για τις προηγούμενες (μη) εμφανίσεις τους, με ίσως μοναδική παραφωνία το παράταιρο του να ακούγονται στίχοι περί “military-industrial illusion of democracy” και “satellite sickness, TV junk - no civil disobedience, no civil disobedience” με τη συνοδεία διαφήμισης γνωστού αναψυκτικού-χορηγού που-πάει-με-όλα σε διαρκή επανάληψη σε μεγάλη οθόνη πάνω από τη σκηνή.


Ακολουθεί ένα podcast με αποσπάσματα από b-sides, remixes & rarities:

Primal Scream – Stone Ya To The Bone (info + d/l link) [Play now]

1. Velocity Girl
2. Screamadelica
3. Jailbird (Dust Brothers Mix)
4. The Big Man & The Scream Team Meet The Barmy Army Uptown (Full Strength Fortified Dub)
5. Know Your Rights
6. Rebel Dub
7. Wise Blood
8. The Revenge Of The Hammond Connection
9. When The Kingdom Comes
10. Stone Ya To The Bone

Velocity Girl
Από τις πρώτες τους ηχογραφήσεις, με διάρκεια κάτι περισσότερο από ένα λεπτό και επιρροές από Byrds. Με αυτό ξεκινούσε η ιστορική κασέτα του περιοδικού NME, C86.

Screamadelica
Δε βρίσκεται στο ομώνυμο άλμπουμ του ’91, αλλά στο “Dixie Narco” EP, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Στο ίδιο ύφος tripped-out electro-psychedelica με κομμάτια όπως το Come Together.

Jailbird (Dust Brothers Mix)
Πρόκειται για τους Chemical Brothers, πριν ακόμα μετονομαστούν έτσι για να ξεχωρίζουν από τους συνονόματους αμερικανούς παραγωγούς. Διατηρώντας ελάχιστα στοιχεία από το πρωτότυπο, θα το μετατρέψουν σε άλλο ένα mid-90s big beat σφυροκόπημα.

The Big Man & The Scream Team Meet The Barmy Army Uptown (Full Strength Fortified Dub)
Από μια ελάχιστα γνωστή συνεργασία τους, κάτι σαν side-project, με τον συγγραφέα Irvine Welsh (The Acid House, Trainspotting) και το label της On-U Sound, κυκλοφόρησε με αφορμή τη διεξαγωγή του Πανευρωπαϊκού Κυπέλλου Ποδοσφαίρου στην Αγγλία το 1996. Ο Welsh απαγγέλλει τον μισο-μεθυσμένο υβριστικό μονόλογο ενός οπαδού της εθνικής ομάδας της Σκοτίας.

Know Your Rights
Διασκευή στο κομμάτι των Clash (εμφανώς μουσικών τους ειδώλων), b-side στο single Kowalski.

Rebel Dub
Στο Star από το “Vanishing Point” συνεργάζονταν με τον θρυλικό Augustus Pablo (2 μόλις χρόνια πριν αυτός πεθάνει) που παίζει τη χαρακτηριστική του μελόντικα και τους Memphis Horns (το horn section της Stax Records, έχοντας συνοδεύσει ονόματα όπως ο Isaac Hayes και ο Otis Redding). Σε αυτή την απογυμνωμένη instrumental εκτέλεση, η μελόντικα και οι τρομπέτες πλαισιώνονται από τα tablas του Pandit Dinesh.

Wise Blood
Από το εξαιρετικό remix album “Echo Dek”, αποτελούμενο από σκοτεινές dub versions των κομματιών του “Vanishing Point” δια χειρός Adrian Sherwood - εδώ ακούγονται σαμπλαρισμένα φωνητικά του Prince Far I, από το “Quante Jubila”.

The Revenge Of The Hammond Connection
B-side στο Kill All Hippies, σε τελείως διαφορετικό στυλ, κυκλοφόρησε σαν tribute στον Curtis Mayfield λίγους μήνες μετά το θάνατό του.

When The Kingdom Comes
B-side του Accelerator, έγινε για ένα διάστημα live standard στις συναυλίες τους.

Stone Ya To The Bone
B-side στο Country Girl, με ένα πολύ δυνατό riff, έμεινε ανεξήγητα έξω από το Riot City Blues.

Breaking bones

Τηλέφωνο την ώρα της επιστροφής από το χωριό μετά το Πάσχα˙ η γιαγιά έπεσε στο σπίτι της κι έσπασε το ισχίο, την έχουν στον Ερυθρό. Μέχρι να πάρει σειρά για εγχείρηση περνάει μια βδομάδα μέσα σε πόνο και απελπισία: «να ’χα ένα μπουκάλι δηλητήριο δίπλα μου, χωρίς δεύτερη σκέψη θα το ’πινα». Λίγο καιρό αργότερα βρίσκεται σε κέντρο αποκατάστασης, δίπλα σε μια ομοιοπαθή πειραιώτισσα γιαγιά˙ εκείνη με σπασμένο το δεύτερο ισχίο ακριβώς μόλις είχε γυρίσει σπίτι της από την αποκατάσταση του πρώτου. Σκέψεις τρόμου: «λες να πάθω κι εγώ το ίδιο;». Με τον καιρό βρίσκουν ένα λειτουργικό modus vivendi στο δωμάτιο παρά τις επιμέρους προστριβές: την απέχθεια της άλλης γιαγιάς προς τον κλιματισμό και την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του τηλεκοντρόλ. Η πειραιώτισσα έβλεπε πολλή τηλεόραση με προγράμματα που παρακολουθούσε φανατικά: τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τον Λαζόπουλο και τα ρεμπέτικα του Κώστα Φέρρη στην ΕΤ3, που την έκαναν να λικνίζεται ρυθμικά από τη μέση και πάνω. Ένα απόγευμα, την ώρα που της κάνουν κάποιες επιπλέον ασκήσεις και φυσιοθεραπείες στο κρεβάτι, παθαίνει ανακοπή και πεθαίνει επιτόπου, σοκάροντας συγγενείς, προσωπικό και αφήνοντας φρικαρισμένη τη γιαγιά μας.

Μεταφορά σε άλλο δωμάτιο, δίπλα σε δύο ηλικιωμένες κυρίες που αναρρώνουν από εγκεφαλικό. Η μία δεν μπορεί να μιλήσει ακόμη, η άλλη έχει αρχίσει κάποια μαθήματα γλωσσοθεραπείας, αλλά το μόνο που λέει μέχρι στιγμής είναι η μυστηριώδης λέξη-φράση «νε-του-του», χρωματισμένη διαφορετικά, ανάλογα με την ερώτηση:
- Πως αισθάνεσαι, θέλεις να σου σηκώσουμε το μαξιλάρι;
- Νέτουτου
- Το φαγητό πως ήταν;
- Νέτουτου...
- Είδες η γιαγιά δίπλα τι μεγάλα εγγόνια έχει;
- Νέτου... νέτουτου;
- Τα εγγόνια της γιαγιάς, λέω, τι μεγάλα που είναι.
- Νέτουτου!

Επίσκεψη στο σπίτι του παππού (στην πραγματικότητα πατριός του πατέρα μας, αλλά τον έχουμε σαν παππού). Εκεί γνωρίζω και την κυρία Μ. από την Πολωνία που έχει έρθει για να βοηθάει τον πρώτο καιρό τη γιαγιά στις μετακινήσεις και τις δουλειές της. Έχουν συμπαθιστεί οι δύο τους, η κυρία Μ. δείχνει κατανόηση στις απαιτήσεις του παππού να είναι όλα τακτοποιημένα, αλλά και με τον τρόπο που τα θέλει ο ίδιος. Δε λείπουν και κάποιες λίγες έμμεσες παρατηρήσεις από μέρους του: «πωπω, κάποιος άφησε ανοιχτό το ντουλάπι στην κουζίνα, και ξέρεις τι λένε, ότι είναι σαν να έχεις ανοίξει τον τάφο σου να σε περιμένει, εγώ βέβαια δεν τα πιστεύω αυτά, βλακείες». Η Μ. έχει έρθει πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια στην Ελλάδα, η εγγονή της σπουδάζει στο Πολυτεχνείο, «δύσκολα όμως τα ελληνικά» μου λέει.

Η κουβέντα πηγαίνει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με εκατέρωθεν ιστορίες. Για τον πατέρα που δε συνάντησε καθόλου αφού χάθηκε στον πόλεμο. Για το χωριό της στην Πολωνία που έγινε στάχτη, ούτε σπίτι, ούτε ζώο όρθιο, οι γερμανοί πέρασαν τόσο προελαύνοντας, όσο και υποχωρώντας. Για τη μητέρα της που μεγάλωσε παρόλα αυτά τέσσερα παιδιά. Αλλά και για το αλβανικό μέτωπο και τη σφαίρα στο πόδι˙ «από τότε έχω πρόβλημα». Για την ιστορία του αδερφού του˙ από τη μάχη της Αλβανίας, σε πλοίο με προορισμό την Αίγυπτο και το εκεί μέτωπο, τον βομβαρδισμό του από γερμανικά Στούκας και τη διάσωσή του μετά από πολλή ώρα στο νερό. Για την ένταξή του στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στη Β. Ήπειρο και τη δολοφονία του από εξ αγχιστείας συγγενή που είχε οργανωθεί στους αντικομμουνιστές μπαλίστες.

Συνεισφέρω στην κουβέντα με κάποιες δικές μου εμπειρίες από τον πολωνικό πολιτισμό: «εγώ μικρός έβλεπα Μπόλεκ και Λόλεκ, το έβαζε η κρατική τηλεόραση και ένα άλλο με ένα σκύλο», «ναι, ναι!» μου λέει ενθουσιασμένη «όλα τα παιδιά έβλεπαν Μπόλεκ - Λόλεκ, 7.00 με 7.30 με το πρωινό πριν το σχολείο!». Τέλος, φτάνουμε και στο σήμερα, μας λέει για την κατάσταση στη χώρα της: «έχουμε ντεμοκρατία, αλλά όλο σκάνταλ και κλέψιμο, όπως Ελλάδα».

Dennis Brown - Melting Pot

(image source)

original post

Dennis Brown - Melting Pot (info + d/l link) [Play now]

1. Concentration
2. What About The Half
3. Some Like It Hot
4. Lightning & Thunder
5. Africa
6. Troubled World
7. Malcolm X
8. Words Of Wisdom
9. Money In My Pocket
10. Sitting & Watching

μικρά (7)

Ονδούρα

Επειδή το μπλογκ αυτό ανέβασε ποστ για τον Michael Jackson κι όχι για το πραξικόπημα στην Ονδούρα και τώρα κινδυνεύουμε να μας την πει ο Τσάβες, όπως έκανε και με το CNN, επανορθώνουμε με την παραπομπή σε ένα κατατοπιστικότατο μαραθώνιο ποστ από το μπλογκ του Λύκου της Στέππας, που ανανεώνεται καθημερινά με ειδήσεις, παραπομπές και εκτιμήσεις για τις εξελίξεις στην Ονδούρα.

«Συγκοινωνούντα δοχεία»

Όποιος διάβαζε ρεπορτάζ εφημερίδων ή έβλεπε δελτία ειδήσεων την εποχή της απαγωγής του εφοπλιστή Παναγόπουλου, αποκόμιζε την αίσθηση ότι οι δράστες κινούνται στον «αντιεξουσιαστικό» χώρο, καθώς διατυπώνονταν εξάλλου διάφορα επιχειρήματα για αυτό, όπως η χρήση κουκούλας από τους απαγωγείς (!), το αδιαμφισβήτητο ταξικό μίσος ως κίνητρο, συν το αποκαλυπτικό γεγονός ότι για να καλύψουν τα ίχνη τους, είχαν κάψει και το αυτοκίνητο που χρησιμοποίησαν αρχικά! Σήμερα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν και πως ακριβώς εμπλέκονται στην υπόθεση ένας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Νέα Δημοκρατία, η γυναίκα του Μαρκογιαννάκη, ο κουμπάρος του Καμμένου και η οικογένεια Βαρδινογιάννη (λινκ), αλλά όλοι αυτοί μαζί δε φαίνονται και τόσο αναρχικοί...

μικρα (6)

Smoking ban

Λίγα χρόνια πριν, γραπτές εξετάσεις σε Πιθανότητες-Στατιστική στις Γενικές Έδρες, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου. Ο υπεύθυνος καθηγητής που εκτελεί προσωρινά και χρέη επιτηρητή, ανεβοκατεβαίνει στους διαδρόμους ανάμεσα στα έδρανα κοιτάζοντας αριστερά-δεξιά. Κάποια στιγμή μια μυρωδιά μπαίνει στα ρουθούνια του:

- Παιδιά, μην καπνίζετε εδώ μέσα!

(φωνή από το βάθος του αμφιθεάτρου):
- Με τέτοια θέματα που βάζετε...


«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»

Ο Γιάννης Πρετεντέρης αρθρογραφεί στο «Βήμα» (30/6/09) για την υπόθεση Siemens διατυπώνοντας ορισμένες σοβαρές ανησυχίες του. Αυτό που του προκαλεί αποτροπιασμό στην όλη υπόθεση είναι εκείνη η θλιβερή αλλά και ύποπτη μερίδα του Τύπου που αναπαράγει τις δηλώσεις Χριστοφοράκου για κάποια «αναπόδεικτα στοιχεία που (δήθεν) υπάρχουν στην κατοχή του». Πρόκειται, εξηγεί, για ένα «επικίνδυνο παραμύθι που έχει αφεθεί στα χέρια αμφιλεγόμενων δικηγόρων και δημοσιογράφων», οι οποίοι δε θα διστάσουν «να γίνουν το μέσο μέσα από το οποίο ο Χριστοφοράκος θα εκβιάσει την κοινωνία» (sic).

Αν και στο παρελθόν ο δημοσιογράφος έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ως κοινωνικά αναίσθητος (π.χ. σε παλιότερο ειρωνικό του άρθρο για τους αγώνες υπέρ της ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες), πρέπει σήμερα να παραδεχτούμε ότι τελικά δεν είναι καθόλου έτσι. Ο κ. Πρετεντέρης ενδιαφέρεται πολύ να ζούμε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία, χωρίς εκβιασμούς και απειλές - ίσως με μια μικρή διαφοροποίηση στον ακριβή προσδιορισμό της έννοιας του όρου "κοινωνία".

Επιστρέφοντας στο αρχικό άρθρο, αξίζει να σημειώσουμε τη διαβεβαίωση του δημοσιογράφου ότι η συγκεκριμένη υπόθεση θα έχει τελικά αίσια εξέλιξη, παρά τα υπονοούμενα του υπόδικου αλλά και την ανευθυνότητα των αμφιλεγόμενων συναδέλφων του: «ο Χριστοφοράκος δεν πρόκειται να μιλήσει διότι αν μιλήσει, πρώτα τη δική του θέση θα επιβαρύνει».


ΥΓ.1 re-post
ΥΓ.2 οι αυτόματες υποδείξεις του Google όταν κάποιος πηγαίνει να γράψει "Πρετεντέρης", προτείνουν search term "πρετεντερης μπουκαλι". Τυχαίο;

Dennis Emmanuel Brown 01.02.1957 - 01.07.1999

Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από την ημέρα του θανάτου του Dennis Brown, σε ηλικία 42 ετών. Ανήκει σίγουρα μέσα στην πεντάδα των κορυφαίων μορφών της reggae, με τη χαρακτηριστική βαθιά soulful φωνή του - ώριμη ήδη από τα εφηβικά του χρόνια - να αποτελεί μέχρι σήμερα, περισσότερο από ό,τι κάθε άλλου reggae τραγουδιστή, πρότυπο και σημείο αναφοράς για όσους ακολούθησαν.

Το σπουδαιότερο πιθανότατα έργο του βρίσκεται στα τραγούδια που έγραψε σε συνεργασία με τον παραγωγό Winston “Niney The Observer” Holness στο διάστημα 1973-1975, όταν ο ίδιος ήταν δηλαδή μεταξύ 16 και 18 ετών. Ακούγοντας αυτό το υλικό, ο Bob Marley τον χαρακτήρισε “the best reggae singer in the world”.

Εδώ σε μία από τις πρώτες βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις του σε φεστιβάλ, τραγουδάει το Whip Them Jah Jah μπροστά σε ενθουσιώδες κοινό:



Εξίσου σημαντικό και το σύνολο των τραγουδιών και δίσκων που κυκλοφόρησε σε παραγωγή του Joe Gibbs λίγο αργότερα.

Εδώ, σε ένα πολύ φημισμένο live του στο Montreux της Ελβετίας το 1979 (αξίζει να αποκτήσει κανείς και το αντίστοιχο DVD) τραγουδάει το Milk & Honey, ίσως από τον σπουδαιότερο LP του, το “Visions” του 1978:



Το Money In My Pocket στη δεύτερη εκτέλεσή του, το 1979, γίνεται παγκόσμια επιτυχία και τον φέρνει στο Top of the Pops (η μπάντα παίζει σίγουρα playback, ο ίδιος φαίνεται πάντως να τραγουδάει live):



Η δεκαετία του ’80 ξεκινάει με τον ίδιο να εκσυγχρονίζει τον ήχο του, με τη βοήθεια των Sly & Robbie, την εποχή που οι παραγωγές/ενορχηστρώσεις των τελευταίων (από τους Black Uhuru και τον Ini Kamoze μέχρι την Grace Jones και τον Bill Laswell) τους έφερναν στην αιχμή της διεθνούς καινοτομίας. Revolution:



Από τα ίδια sessions και το Have You Ever, σε πιο lover’s rock ύφος, εδώ σε unplugged εκτέλεση:



Λίγο μετά τον θάνατο του Bob Marley, κλείνει συμβόλαιο με την A&M, που προσπάθησε αποτυχημένα να τον κάνει δημοφιλή σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο, δίνοντας πιο pop, R&B, αλλά και disco κατευθύνσεις στη μουσική του. Κάπου εδώ τελειώνει και η χρυσή του εποχή.

Εδώ, άλλο ένα κλασικό κομμάτι του, το Promised Land, επάνω στον δημοφιλή dub/roots ρυθμό του Love Fire των Aswad:



Συνεχίζει και στη δεκαετία του ’90 να κυκλοφορεί δίσκους, ίσως υπερβολικά πολλούς (ενίοτε και 4 άλμπουμ τον χρόνο), άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο καλούς.

Εδώ, κάπου γύρω στο 1990, τραγουδάει live ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που ηχογράφησε στο στούντιο του Joe Gibbs, το Should I:



Την ίδια περίοδο λέγεται ότι οι καταχρήσεις είχαν αρχίσει να καταβάλλουν σοβαρά την υγεία του, με τη φωνή του ήδη να έχει χάσει ένα κομμάτι από την παλιά της αίγλη. Επιστρέφοντας από μία συναυλία στη Βραζιλία, εισάγεται εσπευσμένα σε νοσοκομείο της Τζαμάικας, πάσχοντας από πνευμοθώρακα. Έχοντας τον οργανισμό του ήδη αρκετά εξασθενημένο, θα πεθάνει την 1η Ιουλίου του 1999, μόλις 42 ετών.

Εδώ, λίγα χρόνια πριν το θάνατό του, τραγουδάει το Here I Come, θυμίζοντας την εποχή της συνεργασίας του με τον Niney The Observer:




ΥΓ. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της αμερικάνικης indie σκηνής, οι Mountain Goats - ουσιαστικά το προσωπικό όχημα του John Darnielle - ηχογραφούν το 2005 το Song For Dennis Brown. Βρίσκεται στον δίσκο "The Sunset Tree", ένα χρονικό αναμνήσεων της προβληματικής και αδιέξοδης συμβίωσης του Darnielle με τον πατριό του (βλ. εδώ). Από τη μελαγχολία και πικρότητα των στίχων δεν εξαιρείται και το συγκεκριμένο κομμάτι:



On the day that Dennis Brown's lung collapsed,
Spring rain was misting down on Kingston.
And down at the harbour
Local cops were intercepting an inbound shipment.
And for a while there it was chaos
As they handcuffed and then roughed up some sailors.

On the day my lung collapses
It's not going to be much different.

On the day that Dennis Brown's habits caught up with him,
School children sang in choirs.
And out behind the Chinese restaurants
Guys were jumping into dumpsters.
And the stench was overbearing,
But they were past the point of caring.

On the day my habits catch up with me
I'll be down among the jumpers.

And when the birds come home in spring,
We will fill them full of buckshot.
And jets of contaminated blood
Will cloud the rivers and the lakes.
It took all the coke in town
Τo bring down Dennis Brown.

On the day my lung collapses
We’ll see just how much it takes.