10.2.10

μικρά (10): από συνεντεύξεις

- Ποια ήταν η πρώτη φορά που, παιδί ακόμα, στήσατε μια παράσταση;
- Ήταν στην Κατοχή, τόσο παλιά! Για κάποιο λόγο είχα μείνει μόνη μου στο σπίτι, προφανώς κάπου είχαν πεταχτεί για λίγο οι γονείς μου. Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι, ανοίγω και βλέπω έναν Ιταλό που άρχισε κάτι να μου λέει στα ιταλικά. Τον κοιτάω και λέω μέσα μου «αυτός είναι Μακαρονάς, εχθρός. Τι θα κάνω τώρα;». Του κάνω νόημα, κλείνω την πόρτα, τρέχω και βάζω τη ρεπούμπλικα του μπαμπά μου, παίρνω τη μαγκούρα του και φοράω και την καμπαρντίνα του που κρεμόταν πίσω. Μετά, ξανανοίγω την πόρτα και του λέω στα ελληνικά: «Άκου να σου πω, παλιομακαρονά. Εγώ είμαι ο Καλογερόπουλος και αν δεν φύγεις αμέσως, δεν σε βλέπω καλά». Ο άνθρωπος είδε ένα μεταμφιεσμένο πιτσιρίκι και σηκώθηκε κι έφυγε. Εγώ όμως ήμουν σίγουρη ότι τον έπεισα και τον φόβισα.
(Ξένια Καλογεροπούλου στο Ποντίκι, 04.02.10)

- Το «Νησί της Αφροδίτης» το είχε απορρίψει η λογοκρισία, εγώ ήμουν διαγραμμένος, ξέρεις πώς σώθηκε; Το ’59 όταν χαλάρωσαν κάπως τα πράγματα, μου είπε ο Μπορίς Πολεβόι, πρόεδρος της Ενωσης Συγγραφέων: «Φέρε το ίσως μπορεί να ανέβει». Το έδωσε στον Κομισαρζέφκσι, έναν πολύ δυνατό σκηνοθέτη τότε και πολύ έξυπνο. Υπήρχε στο Μάλι Τεάτρ η Βέρα Πασέναγια, σαν να λέμε η Κοτοπούλη της Ρωσίας, εβδομηντάρα τότε, δεν έβρισκε μεγάλο ρόλο να παίξει. Της λέει αυτός υπάρχει ένας ρόλος της μάνας ενός αγωνιστή της Κύπρου που παλεύει τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το διάβασε αυτή και τρελάθηκε, αλλά πώς να ανέβει αφού εγώ ήμουν διαγραμμένος. Αυτή ήταν φίλη της γυναίκας του Χρουστσόφ, τον παίρνει λοιπόν απευθείας τηλέφωνο. Με το παιδιάστικο νάζι της μεγάλης πρωταγωνίστριας –τώρα σοβαρά σου μιλάω˙ μου τα διηγήθηκε η ίδια αργότερα– λέει: «Σύντροφε Νικήτα βρήκα επιτέλους και εγώ ένα έργο να παίξω η καημένη και δεν με αφήνουν», λες και ήταν η τελευταία της σειράς και μιλάμε τώρα για κλασική του ρωσικού θεάτρου. «Ποιος δεν σας αφήνει, πείτε μου ποιος, να τον σκίσω». «Να ο συγγραφέας είναι ένας Έλληνας πολιτικός πρόσφυγας που τον έχουν διαγράψει εκεί στην Τασκένδη, εγώ είμαι ηθοποιός, δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα». «Γιατί, τα καταλαβαίνω εγώ;», της λέει ο Χρουστσόφ (γέλια). «Παίχτε το έργο και όποιος σας μιλήσει να τον παραπέμπετε σε εμένα». Την άλλη μέρα με φωνάξανε στο Μάλι Τεάτρ να υπογράψω το συμβόλαιο και αρχίσανε τις πρόβες. Μέσα σε ένα μήνα ξαναέγινα ένδοξος. Το έργο έγινε θρίαμβος, έφτασε να παίζεται σε 170 θέατρα σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Με φωνάξανε ως υποψήφιο για το Βραβείο Λένιν, με τον όρο να δεχθώ την αποκήρυξη του Ζαχαριάδη ή αλλιώς να γίνω Σοβιετικός υπήκοος. Αρνήθηκα.
(Αλέξης Πάρνης στην Καθημερινή, 25.10.09)

- Τις φωνές σας με ποια κριτήρια τις επιλέγετε;
- Ποιες φωνές;
- Τους τραγουδιστές που συνεργάζεστε μαζί τους. Τι προσόντα πρέπει να έχουν;
- Ναι. Να τραγουδούν καλά και να μην έχουν τραγουδήσει ξανά, ως επί το πλείστον. Μοιάζω σαν αυτούς που κάνουν τους χολιγουντιανούς σκηνοθέτες, που συλλέγουν ηθοποιούς για τον Χριστό. Πρέπει να μην είναι γνωστοί. Δεν μου αρέσουν οι γνωστοί τραγουδιστές. Εκτός αν έχουν μία πολύ έντονη προσωπικότητα, όπως είναι η Μαρία Φαραντούρη. Ύστερα, να είναι ερωτικοί. Δηλαδή να έχουν έλξη. Από τη φύση τους. Και η άλλη δουλειά είναι δικιά μου, το πώς θα τραγουδήσουν. Και δεν θέλω να τραγουδήσουν μετά από εμένα άλλη μουσική. Είμαι λίγο-πολύ, όπως σας είπα, σαν τους χολιγουντιανους πράκτορες που ζητάνε ηθοποιούς για τον ρόλο του Χριστού. Υπογράφουν οι ηθοποιοί που θα παίξουν τον ρόλο του Χριστού ότι για δέκα, δεκαπέντε χρόνια μετά δεν πρόκειται να παίξουν στο σινεμά. Διότι δεν νοείται να παίζεις τον ρόλο του Χριστού και μετά να εμφανίζεσαι λατίνος εραστής ή γκάνγκστερ. Λοιπόν, το ίδιο κι εγώ. Δεν μου αρέσει να τραγουδάνε μετά από εμένα κατά τρόπο που δεν θα ήθελα.
- Εδώ θα 'θελα να σας θυμίσω το έργο σας «Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι και ο Αλκιβιάδης»...
- Α, εκεί είχαμε κάποιον Κύπριο!
- Τον Ευτύχιο Χατζηττοφή.
- Τον Χατζηττοφή! Αυτός ήταν πολύ σπουδαίο παιδί!
- Τι απέγινε;
- Αυτός δουλεύει στην Τράπεζα. Αυτός μ' αρέσει πάρα πολύ! Είναι σοβαρότατο παιδί και τραγουδάει εξαίσια. Και προπαντός τραγουδάει εξαίσια στο άλλο έργο μου, το «Χωρίον ο πόθος». Εκεί είναι σπουδαίος. Πιο σπουδαίος. Γιατί στο «Μεθυσμένο κορίτσι» ήταν ακόμη λιγάκι ανώριμος. Αλλά στο «Χωρίον ο πόθος» είναι έκτακτος. Αυτός έφυγε και παντρεύτηκε και, προς τιμήν του, δεν έκανε μετά τραγούδι και πήγε να δουλέψει στην Τράπεζα. Είναι υπάλληλος της Τραπέζης και μένει κάπου στο Μενίδι. Όχι, στο Κρανίδι. Πολύ σπουδαίο παιδί. Αυτός μ' αρέσει.
(Μάνος Χατζιδάκις στον Χρήστο Μακρή (1984), αναδημοσίευση στην Ελευθεροτυπία, 23.10.09)

18 σχόλια:

ELvA είπε...

Διαμαντακια ολα, αλλα μου αρεσε πολυ το πρωτο με τη Ξενια.. Οι παιδικες αντιδρασεις ειναι αυθορμητες και συχνα φανερωνουν μελλοντικα ταλεντα! :)

χαρη είπε...

Γεια σου Head

πολύ μού άρεσε η "πρώτη παράσταση" (και μένα)!

:)

head charge είπε...

Φαίνεται τελικά το παν στην ηθοποιία είναι να έχεις αυτοπεποίθηση! :)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα πάρω Χατζηδάκη:
"- Τις φωνές σας με ποια κριτήρια τις επιλέγετε;
- Ποιες φωνές;"...

Μου θυμίζει λίγο τον Τσαγκαρουσιάνο να προσπαθεί να συγκρατήσει έναν Ιόλα που είχε πάρει φόρα:
- Σιγά κ. Ιόλα, εχετε και την καρδιά σας...
- Η καρδιά μου, κύριε, είναι γεμάτη αγάπη για όλον τον κόσμο

head charge είπε...

@κ.Κ: Το απόσπασμα από τη συνέντευξη του Χατζιδάκι το έβαλα κυρίως σαν αντίθεση στην αρκετά τετριμμένη εικόνα που έχει επικρατήσει για τον ίδιο, αλλά και γενικότερα για όσους θεωρούνται πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες, ως προς τον τρόπο που εκφράζονταν και συνδιαλέγονταν. Νομίζω ότι είναι περίπου ένα μίγμα εξαιρετικής ειλικρίνειας, ευφυίας, αλλά και αδιαπραγμάτευτης απολυτότητας.

Να ξεχωρίσω και τον τρόπο με τον οποίο ξεκινάει η ίδια συνέντευξη:

- Τελευταία δώσατε συναυλίες στην Κύπρο. Πώς είδατε το φιλόμουσο κοινό της; Ποιες εντυπώσεις αποκομίσατε από εκεί;

- Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει φιλόμουσο κοινό στην Κύπρο. Και ότι αν τυχόν συγκεντρώθηκε κάποιος κόσμος για να ακούσει τις συναυλίες μου, ήταν μόνο και μόνο γιατί ήξερε τ' όνομά μου.

μ είπε...

Αουτς αυτό για την Κύπρο.

Μου άρεσε και μένα η αρχή της συνέντευξης του Χατζιδάκι.
"Να μην έχουν τραγουδήσει ξανά".
Αγνές φωνές δηλαδή...

head charge είπε...

@Μάνος: Καλά να μην έχουν ξανατραγουδήσει, ισχύει όμως και το «δεν θέλω να τραγουδήσουν μετά από εμένα άλλη μουσική»!

χαρη είπε...

α, τώρα κατάλαβα χεντ!.. μάς κάνεις πλακίτσες :)
(δεν μ' άρεσε η συνέντευξη τού χατζιδάκη αλλά δεν είπα τίποτα επ' αυτού για να μη σε...στενοχωρήσω. Αλλά αφού είσαι έτσι ( ;) ) μου επιτρέπεις κι εμένα να σε ρωτήσω για τι έβαλες τή συνέντευξη τού πάρνη; σ' αρέσει αυτός σαν συγγραφέας, σ ' αρέσει εκείνο σαν έργο, για τον ζαχαριάδη, για την ήθοποιό, για τόν κρουτσόφ, γιατί ; (μπερδεύτηκα)

υγ: παντως, χωρίς να θέλω να επεκταθώ σε συγκρίσεις εφόλης τής ύλης, ανάλογης "απολυτότητας" συμπεριφορές έχουν υπάρξει κι αλλού - σκέφτομαι ας πούμε τώρα τόν περίφημο *** (ξεχναω τ' όνομά του!) τον εκδότη τού μπέκετ στη γαλλία που, ναι μεν "ανακάλυπτε" ταλέντα (και τί ταλέντα!) αλλά τούς έβαζε να υπογράψουν ότι δεν θα εκδοθούν αλλού - και, το κυριότερο: δεν θα εκδόσουν ποτέ βιβλίο που αυτός θα θεωρήσει ανάξιο λόγου!!

καλημέρα

head charge είπε...

Ε, όχι και πλακίτσες, χάρη μου! :)

Βασικά, ένα κίνητρο για το παρόν ποστ ήταν να ανεβάσω κάτι καινούργιο προς ανάγνωση, τώρα που δεν πολυαδειάζω για κάποιο άλλο κείμενο ή σχόλιο, κι έτσι έβαλα αποσπάσματα από συνεντεύξεις που διάβασα πρόσφατα ή λίγο παλιότερα και μου φάνηκαν πρωτότυπα και ενδιαφέροντα.

Η συνέντευξη του Χατζιδάκι, για παράδειγμα, νομίζω ότι περιέχει ταυτόχρονα πολλά δείγματα ενός ξεχωριστού πνεύματος που μιλάει με ευθύτητα, αλλά και μπόλικους αφορισμούς, γεγονός που την κάνει μάλλον ακόμη πιο γοητευτική, όσο κι αν διαφωνεί ίσως κανείς σε ορισμένα από όσα λέει (π.χ. για το έργο του Καραμανλή στον πολιτισμό). Γι’ αυτό έγραψα παραπάνω για την κάπως χαζοχαρούμενη, γλυκανάλατη εικόνα που έχουμε συχνά για όσους θεωρούνται (και είναι όντως) σπουδαίοι, που δεν ανταποκρίνεται τόσο στην πραγματικότητα.

Για τον Πάρνη, θα σε γελάσω, γιατί δεν έχω διαβάσει ή δει κάποιο έργο του και λογικά θα έχεις δίκιο, μπορεί ειδικά σήμερα να φαίνονται κάπως παρωχημένα. Πάντως η διήγησή του για το παρασκήνιο του ανεβάσματός των έργων του, αλλά και όλη η αφήγηση της ζωής του, μου φάνηκαν ότι είχαν κάποια αξία σαν εικόνες και περιστατικά («ανέκδοτα») από μια τελείως διαφορετική εποχή (ζωή στην ΕΣΣΔ, Ζαχαριάδης, Χρουτσόφ, Χικμέτ, Μακάριος κτλ.)

ΥΓ. Ο εκδότης που λες ήταν ο Jérôme Lindon (μην ανησυχείς, ούτε εγώ το θυμόμουν απέξω ;) )

χαρη είπε...

ε, καλά head δεν πιάνεσαι με τίποτα. Πού τόν βρήκες ;;;;;; (τον εκδότη εννοώ) (αυτόν εννοούσα κι εγώ βεβαίως βεβαίως) καλά δεν παίζεσαι, δεν παίζω, τ' άλλα στα'πα στο "αποκεί"

άκου να μην ανησυχώ! φυσικά και ανησυχώ, σοβαρότατα!
:)))))))))

head charge είπε...

Μην ανησυχείς σου λέω, ο κύριος Γκούγκλ βάζει κάτω τον κύριο Αλτσχάιμερ! ;)

χαρη είπε...

ναι αλλά και τέτοια ταχύτητα ;;;
και τέτοια ετοιμότητα ;;;
:D
(ποιον αλτσχάιμερ, τον σοπενχάουερ εννοείς :P )

εγώ πάντως σήμερα πρωί-πρωί έβαλα τον σύνδεσμο που μου είπες στο δικό μου...thanx

Ανώνυμος είπε...

Θα πάω κι εγώ με την Ξένια. Γλυκύτατη όπως πάντα! Ωραία ανάρτηση χεντ!

head charge είπε...

Μερσί girls & boys!

Ανώνυμος είπε...

( Χεντ, το σχόλιό μου για την ατάκα του ΜΧ το εννοούσα ως θετικό. Αν έδωσα την αντίθετη εντύπωση, λάθος μου )

Ανώνυμος είπε...

( Χεντ, το σχόλιό μου για την ατάκα του ΜΧ το εννοούσα ως θετικό. Αν έδωσα την αντίθετη εντύπωση, λάθος μου )

Ανώνυμος είπε...

Θα το γραψω και τρίτη φορά αν χρειαστεί ;-)

head charge είπε...

herrk, δε χρειάζεται να το ξαναγράψεις! :) Εννοείται ότι ως θετικό το προσέλαβα κι εγώ (εξάλλου προλόγισες «εγώ θα πάρω Χατζηδάκη»), απλά ήθελα να επισημάνω ότι επέλεξα το κομμάτι για την πρωτοτυπία του και όχι απαραίτητα λόγω ταύτισης με όσα λέει.