Sinéad O'Connor - No Man's Woman

Όχι, στη συναυλία Πλιάτσικα - O'Connor δεν πήγα, όσο κι αν η κοντοκουρεμένη ιρλανδή έχει υπάρξει μια από τις μεγάλες μουσικές μου αδυναμίες. Για το σχιζοφρενικό concept της παρουσίας της ως support του Πλιάτσικα, γράφτηκαν πολλά (κυρίως σκωπτικά)˙ ήταν και ο βασικός λόγος που απείχα. Παρεμπιπτόντως, από τους Πυξ Λαξ έχω σχετικά ευχάριστες αναμνήσεις, κυρίως γιατί ήταν το λιγότερο ενοχλητικό πράγμα που παιζόταν στο λεωφορείο κατά τη διάρκεια της πενταήμερης εκδρομής του σχολείου μου στην Κρήτη˙ την ίδια χρονιά τους άκουσα να ανοίγουν τη συναυλία των R.E.M. στη Φρεαττύδα στον Αγιο Κοσμά και μπορώ να πω ότι μου είχαν κάνει αρκετά καλή εντύπωση, βοηθούσης και της θετικής μου διάθεσης. Είχε γραφτεί τότε ότι πρόκειται για τους «έλληνες R.E.M.», κάτι που θα ήταν ακριβές βέβαια, αν οι τελευταίοι είχαν γράψει μόνο το Everybody Hurts και παραλλαγές πάνω σε αυτό.

Η ξεχωριστή και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της Sinéad O'Connor σε όλη της την πορεία δεν υπήρξε κάποιο προσχεδιασμένο τρικ του μάρκετινγκ, όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Ήδη από το 1993 με τις πράξεις της είχε κάνει σχεδόν ό,τι ήταν δυνατό για να καταστρέψει εμπορικά τη δημόσια εικόνα της, με τη μουσική βιομηχανία να τη θεωρεί από τότε «καμένο χαρτί». Μερικά αξιοσημείωτα βιογραφικά στοιχεία:

- Μεγάλωσε με μια καταπιεστική μητέρα, που κακοποιούσε την ίδια και τα αδέλφια της συστηματικά.

- Στα 15 της οδηγήθηκε σε αναμορφωτήριο για κλοπές και εγκατάλειψη του σχολείου.

- Δηλώσεις της για τον IRA σε βρετανικά μέσα, όταν έκανε τα πρώτα της βήματα, θεωρήθηκαν προκλητικές ως έκφραση υποστήριξης της δράσης του.

- Σε μία από τις πρώτες της περιοδείες στις ΗΠΑ, αρνήθηκε να ακουστεί ο αμερικανικός εθνικός ύμνος πριν από συναυλίες της, όπως όριζε η παράδοση, γεγονός που έκανε τον Frank Sinatra να δηλώσει ότι αν την πετύχαινε κάπου θα της «έκοβε τον κώλο».

- Πολυθρύλητη είναι η εμφάνισή της στο δημοφιλές Saturday Night Live το 1992, όπου έσκισε μια φωτογραφία του Πάπα σαν αντίδραση απέναντι στα τότε πρόσφατα σκάνδαλα κακοποίησης παιδιών στα καθολικά εκκλησιαστικά ιδρύματα.

- Οι θρησκευτικές τις αναζητήσεις αμέτρητες: μεταξύ άλλων καθολικισμός, βουδισμός, πνευματισμός και εσχάτως ρασταφαριανισμός (!).

- Το 2000 δηλώνει «είμαι λεσβία», για να αποσαφηνίσει μερικά χρόνια αργότερα «περίπου κατά το ένα τέταρτο μόνο». Από το 1996 ως το 2006 αποκτάει τέσσερα παιδιά από τέσσερις διαφορετικούς πατεράδες.

- Το 2003 δηλώνει μέσω του site της ότι αποφάσισε να αποχωρήσει από τη μουσική σκηνή για να ζήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κάνει έκκληση σε όσους την αναγνωρίζουν στο δρόμο, να μην τη χαιρετούν. Ενάμιση χρόνο αργότερα βγάζει νέο δίσκο.

- Το 2007 δηλώνει ότι πάσχει από μανιοκατάθλιψη και ότι έχει κάνει απόπειρες αυτοκτονίας.


Στον ελληνικό τύπο γράφτηκε πρόσφατα ότι «έχει 500 χρόνια να βγάλει καλό δίσκο» (Δ. Κανελλόπουλος, «Το Ποντίκι»). Να σημειώσω ότι προσωπικά θεωρώ ότι δύο από τους πιο πρόσφατους δίσκους της συγκαταλέγονται στους καλύτερους της. Στο “Sean-Nós Nua” του 2002, τραγουδάει παραδοσιακά και «λαϊκά» ιρλανδικά κομμάτια σε συνεργασία με μερικούς από τους πιο γνωστούς folk μουσικούς της χώρας της, έχοντας μια σχεδόν ανεπαίσθητη πινελιά σύγχρονης προσέγγισης στην παραγωγή του δίσκου. Το 2005 ταξιδεύει στην Τζαμάικα και ηχογραφεί με το θρυλικό duo των Sly & Robbie (που ξαναχρησιμοποιούν για τα συγκεκριμένα sessions πραγματικά, «αναλογικά» όργανα μετά από καιρό digital/programmed παραγωγών) διασκευές στα αγαπημένα της reggae κομμάτια, στο άλμπουμ “Throw Down Your Arms”. Σε αντίθεση με άλλα γκρουπ που είχαν επιχειρήσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, καλύπτοντας πιο απλό, crossover ρεπερτόριο (UB40, Madness, Selecter κ.ά.), η ίδια επιλέγει μια σειρά από «βαριά», θρησκευτικο-κοινωνικά roots κομμάτια των 70s και τα αποδίδει χωρίς να απομακρύνεται από το πρωτότυπο («ακολούθησε πιστά τον συνθέτη, τα έχει φροντίσει όλα σωστά, έλεγε η Μαρία Κάλλας», σημειώνει στο booklet του δίσκου).

ΥΓ1. Το “Nothing Compares 2 U” ποτέ δε μου άρεσε ιδιαίτερα, κυρίως μετά το εξαντλητικό του παίξιμο τόσα χρόνια από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, που το μετέβαλαν σχεδόν σε άλλη μια καλογυαλισμένη MOR-σούπα απευθυνόμενη κυρίως σε μετακλιμακτηριακό κοινό, παρέα με ακούσματα τύπου Bonnie Tyler και Celine Dion. Ενδεικτικός, ο πρόσφατος τίτλος περιοδικού που διαφήμιζε τη συναυλία Πλιάτσικα-O’Connor με τίτλο «Nothing compares 2 them» (μπλιάχ!)

ΥΓ2. Curiosity: εδώ, συνέντευξη του Winston Rodney (Burning Spear) στη Sinead O'Connor (!).

Το παρακάτω podcast περιλαμβάνει ένα κομμάτι (sample) από κάθε άλμπουμ της μέχρι σήμερα:

Sinéad O'Connor - No Man's Woman (info + d/l link) [Play now]
1. Mandinka
2. I Am Stretched On Your Grave
3. Why Don't You Do Right?
4. Red Football
5. 4 My Love
6. No Man's Woman
7. Paddy's Lament
8. Downpressor Man
9. Dark I Am Yet Lovely