μικρά (2)

Περί παραληρήματος

Τον συγγραφέα Δημήτρη Νόλλα δεν τον γνώριζα. Με ένα γρήγορο ψάξιμο στο ίντερνετ βλέπω ότι είναι βραβευμένος (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1983), Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1993), Βραβείο Διηγήματος περιοδικού Διαβάζω (1996) κ.ά.) και πολυμεταφρασμένος (γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ολλανδικά, σερβικά, τσέχικα), ενώ έχει διατελέσει και πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Δεν αποκλείεται υπό άλλες συνθήκες να τον μάθαινα και ενδεχομένως να τον εκτιμούσα μέσα από το έργο του.

Έμελλε όμως να τον πρωτογνωρίσω μέσα από ένα άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», όπου καταφέρεται εναντίον του σλαβομακεδονικού μεγαλοϊδεατισμού. Προς το τέλος του άρθρου αναφέρεται στη στάση του ΚΚΕ και της Γ’ Διεθνούς περί «ανεξάρτητης Μακεδονίας», που παρουσιάζεται περίπου σαν αρχή του κακού, αποδίδοντας στη συνέχεια τιμή στους «οπλίτες του Εθνικού Στρατού που άφησαν τα κόκαλά τους στον Γράμμο και το Βίτσι το 1948». Εντάξει, το κοινό της Καθημερινής - τουλάχιστον ως προς ένα σημαντικό κομμάτι του - είναι γνωστών πολιτικών θέσεων, όσο οξύμωρο κι αν είναι να παραγνωρίζεις τις ιστορικές συνθήκες για να αποδώσεις εύσημα πατριωτισμού σε εκείνους που είχαν κατεξοχήν συμφιλιωθεί με την ιδέα της παραχώρησης όχι μόνο της Μακεδονίας, αλλά όλης της κατεχόμενης Ελλάδας σε ιταλούς και γερμανούς κατακτητές.

Το πιο απολαυστικό κομμάτι του άρθρου όμως είναι η τελευταία παράγραφος, που παραθέτω ασχολίαστη:

«Υπ’ αυτή την έννοια δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση σ’ αυτό το παραλήρημα από εκείνη του συνοριοφύλακα Ανθιμου, του Γέροντα συνεχιστή της μεγάλης παράδοσης, που ξεκινάει απ’ τους Σπαρτιάτες, περνάει απ’ τον τελευταίο Παλαιολόγο για να καταλήξει στον Μεταξά, και λέει σε γλώσσα ελληνική: «Αυτά που μας ζητάτε, αδέρφια, δεν είναι προσωπική μας περιουσία για να σας τα δώσουμε. Καλώς να ορίσετε, λοιπόν, να τα πάρετε». Καμιά επιθετικότητα σ’ αυτή την αντιφώνηση. Μόνον συμπάθεια και ανησυχία.»

Η απάντηση στην κρίση

Το νέο, «πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα» του ΠΑΣΟΚ, όπως το διάβασα στο πρωτοσέλιδο των «Νέων», λίγες μέρες μετά το Πάσχα, όταν ήμουν ακόμη στο χωριό, απέχοντας όσο το δυνατόν από τηλεοράσεις και κομπιούτερ. Δε συνηθίζω να γελάω δυνατά μόνος μου, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να κρατηθώ:


Εγκληματικότητα, καταστολή, ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Ένα επίκαιρο σκίτσο του Quino:

(κλικ για μεγεθυνση)

Στην επέτειο της 21ης Απριλίου προβλήθηκαν από ορισμένα ΜΜΕ αφιερώματα στη λογοκρισία επί χούντας. Τα θυμήθηκα χθες διαβάζοντας αυτή την είδηση από το petshopboys.co.uk:

«Ο νέος δίσκος των Pet Shop Boys “Yes” θα κυκλοφορήσει σύντομα στην Κίνα από την EMI. Το τραγούδι “Legacy” θα βρίσκεται σε instrumental μορφή, καθώς απέτυχε να πάρει την έγκριση του “Τμήματος Τύπου και Εκδόσεων”. Ορισμένοι από τους επίμαχους στίχους είναι: “Οι κυβερνήσεις πέφτουν / οι παγετώνες λιώνουν / οι τυφώνες μαίνονται”, “Η οργή παραμένει σε Ανατολή και Δύση / Η Αστυνομία αναμένει / μία σύλληψη”.»
(σ.σ. το συγκεκριμένο κομμάτι γράφτηκε με αφορμή την αποχώρηση του Tony Blair από την πρωθυπουργία, το δε γενικό ύφος του δίσκου είναι ποπ και εξωστρεφές, κάποια από τα κομμάτια του προορίζονταν αρχικά για την Kylie Minogue [!])