Ο ορισμός του μεταμοντερνισμού: να καταγγέλλεις την «post modern υστερία» του «μετα-μοντέρνου ανθρώπου» σε διαφημιστικό εταιρείας που πουλάει κρεβάτια και στρώματα...
(κλικ για μεγεθυνση)
(κλικ για μεγεθυνση)28.4.09
14.4.09
Vintage Roots
Δεκαετία του ’70 στη Τζαμάικα, περίπου μια δεκαετία μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της από τη Μεγάλη Βρετανία και κυρίαρχη εικόνα εξακολουθεί να είναι αυτή της φτώχειας, της διαβίωσης σε προχειροχτισμένα slum, μέσα σε γειτονιές που σπαράσσονται από συγκρούσεις. Η βία έχει χαρακτηριστικά τόσο κοινωνικά, με την ένταξη στις συμμορίες του δρόμου να μοιάζει μια συνηθισμένη μορφή διαφυγής από ένα αδιέξοδο μέλλον, όσο και πολιτικά, με αντίστοιχες ένοπλες ομάδες προσκείμενες στα δύο κυρίαρχα κόμματα (το συντηρητικό JLP και το σοσιαλίζον PNP) να βρίσκονται μπλεγμένες σε ένα όλο και πιο αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών στις γειτονιές του νησιού.
Ταυτόχρονα, σε μια εσωτερική διεργασία αρκετά κοινή σε πολλά πολιτισμικά πλαίσια, όπου κοινωνικά κινήματα μορφοποιούνται μέσα από θρησκευτικές εκφράσεις, γεννιέται το κίνημα των Ρασταφάρι. Με κεντρικές ιδέες από την ιουδαιοχριστιανική παράδοση, αλλά έχοντας ενσωματώσει τις απαιτήσεις μιας μετα-αποικιακής πραγματικότητας που εμπνέεται από τα ταυτόχρονα κινήματα φυλετικής υπερηφάνειας και απελευθέρωσης στην αμερικανική ήπειρο, αναγορεύει τον Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ σε Νέο Μεσσία, ένα είδος Μαύρου Ιησού, που ήρθε για να ελευθερώσει οριστικά τους πρώην σκλάβους και να ηγηθεί της πορείας τους προς τη Νέα Γη της Επαγγελίας, τη Νέα Σιών. Αυτό συνδυάζεται με τις ιδέες του πρωτοπόρου τζαμαϊκανού παναφρικανιστή φιλοσόφου και ακτιβιστή Marcus Garvey (1887-1940), που προωθούσε την αντίληψη της Επιστροφής των εκπατρισμένων δούλων σε μια απελευθερωμένη από τις αποικιακές δυνάμεις Αφρική.
Προφανώς όλα τα παραπάνω βρίσκονται και σε μια διάσταση ωραιοποίησης για ένα κοινωνικό-θρησκευτικό κίνημα, που γνωρίζουμε σήμερα κυρίως με τη μορφή ενός ακόμη lifestyle trend. Μιας και διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα - που ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενίοτε αγγίζει κι εμάς τους όχι ιδιαίτερα πιστούς - ανέβασα ένα mix με επιλογές από roots κομμάτια με θρησκευτική διάσταση από τη χρυσή εποχή της reggae. Ξεχάστε τα τουριστικά στερεότυπα για καλοκαίρι, φοίνικες και παραλίες, η πραγματική μουσική εκείνης της εποχής είναι κατανυκτική, υποβλητική, μυστηριώδης και εξωτική, όπως κάθε σπουδαία μορφή τέχνης.
Vintage Roots (info + d/l link) [Play now]
1. Vivian Jackson & The Prophets: Run Come Rally
2. Ras Michael & The Sons Of Negus: Truth And Right
3. The Gladiators: Eli Eli
4. Ronnie Davies: Jah Jah Jehoviah
5. Junior Ross & The Spear: Man From Zion
6. Sylford Walker: Jah Golden Pen
7. Ijahman: Jah Heavy Load
8. Winston McAnuff: Jah Love
9. Freddie McGregor: Rastaman Camp
10. The Maytones: One Way
12.4.09
μικρά
«Δεν έχω πολλά να πω, έχω πολλά να κάνω - χρόνος 2ος» (μπρρρ...)
Αν το σύνθημα αυτό φαινόταν κάποτε απλά σαν ένα ακόμη μαρκετίστικο ευφυολόγημα, σήμερα το «δεν έχω πολλά να πω, έχω πολλά να κάνω» ακούγεται περισσότερο σαν εναλλακτική ατάκα του Hannibal Lecter προς την Clarice στο τέλος της «Σιωπής των Αμνών».
Λ. Λαζόπουλος: ταλαντούχος μεν, αλλά...
Αν η σημερινή σάτιρα, το χειρότερο που βρίσκει να πει για τον Καραμανλή είναι ότι «δε ρίχνει σφαλιάρες», το επόμενο βήμα είναι να δώσουμε μια σατιρική εκπομπή και στον Γιώργο Τράγκα.
«Το ξύπνημα της άνοιξης»
Ο Κ. Γεωργουσόπουλος γράφει (1,2) στα «Νέα» του περασμένου Σαββάτου για τις μαθητικές εκδρομές. Κάνει μεν κάποιες σωστές επισημάνσεις (για το νταβατζηλίκι των τουριστικών πρακτορείων, για τις εκδρομές επαρχιακών σχολείων στα Mall), αλλά ουσία του άρθρου μοιάζει να είναι η πρόθεσή του να κατακεραυνώσει τους «προστάτες “φιλονεϊστές”» και τα «πολιτικά συμφέροντα που κολακεύουν τους νέους», για να αντιπαραθέσει τα παρακάτω συγκλονιστικά επιχειρήματα:
«Πρόσφατα, σε έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών που αφορούσε τη χρήση απαγορευμένων ουσιών και αλκοόλ από τους μαθητές των σχολείων της Ελλάδος, θεμελιώθηκε με στατιστικά ευρήματα πως η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών που προσέρχονται στα ναρκωτικά και στα σκληρά αλκοολούχα «μυούνται» κατά τη διάρκεια των σχολικών εκδρομών. Εξάλλου άλλες έρευνες απέδειξαν ότι σ΄ αυτές τις ομαδικές εξόδους γίνεται παροξυσμός σεξ και τελούνται ομαδικά όργια.»
Γαμώτο, όταν ήμασταν στην Κρήτη εκδρομή με το σχολείο, που διάολο βρισκόμουν εγώ την ώρα που συνέβαιναν όλα τα παραπάνω; Μάλλον θα φταίει το ότι ήμουν κομματάκι φυτό και δεν πήρα χαμπάρι τίποτα. Κρίμα.
Ο δολοφόνος καθόταν στο διπλανό περίπτερο
Σκεφτόμουν να γράψω ένα σχόλιο για τον 19χρονο που πήρε το όπλο και προσπάθησε να εκδικηθεί όποιον έβρισκε μπροστά του, πριν αυτοκτονήσει, το οποίο να μην ακούγεται τελείως τετριμμένο και ηλίθιο. Δε νομίζω ότι τα κατάφερα, γι’ αυτό δείτε και τα παρακάτω λινκ:
«Δεν αντέχω άλλο»
«Όποιος δεν...»
Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
Να παρατηρήσω μόνο πόσο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι οι φωτογραφίες που ανέβασε ο δράστης («ο δράστης»: ξέρω, αποστειρωμένη άπταιστη Σομπολική διατύπωση, αλλά η επανάληψη του «19χρονος» μου φαίνεται ακόμη χειρότερη) κραδαίνοντας το όπλο του στο myspace έγιναν πρωτοσέλιδο σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες, σε σημάδευαν από την κεντρική σελίδα πολλών ενημερωτικών portals, ακόμη και σε flash video. «Ο δολοφόνος καθόταν στο διπλανό θρανίο» γράφουν τα «Νέα» παραπέμποντας σε τίτλο κάποιου αμερικάνικου b-movie. Το ότι από έναν συνδυασμό τύχης και δισταγμού, μοναδικό τελικά θύμα της όλης ενέργειας ήταν ο ίδιος ο δράστης, δεν παίζει κανένα ρόλο… Τηλεόραση δεν είδα, αλλά υποθέτω ότι και εκεί οι ίδιες εικόνες θα γύριζαν συνέχεια από τα τρομοδελτία μέχρι τις Δρουζοτατιάνες του απογεύματος για να σχολιαστούν από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, σεισμολόγους και μετεωρολόγους.
Είναι γνωστό ότι σκοπός της πράξης ήταν να ακουστεί το όνομά του παντού, να γίνει το πρόσωπό του πρώτο θέμα στις ειδήσεις, μεταξύ άλλων για να δείξει έτσι την αξία του στο κορίτσι που τον απέρριψε. Πόσο νοσηρό όμως είναι για εντυπωσιοθηρικούς εμπορικούς λόγους να δικαιώνεις τον σκοπό μιας τέτοιας ενέργειας (αν σε κάτι είχε ο σπουδαστής πλήρη συναίσθηση ήταν ότι τα ΜΜΕ θα έστηναν πάρτυ με την περίπτωσή του), γέννημα της απόλυτης απελπισίας - αφού συμβαίνει πάντοτε όταν κάποιος έχει ήδη πάρει την απόφαση ότι θα αυτοκτονήσει - διαβεβαιώνοντας τον επόμενο που θα θελήσει να φύγει με μεγάλο θόρυβο ότι έχει σίγουρα εξασφαλίσει την υστεροφημία του;
Αν το σύνθημα αυτό φαινόταν κάποτε απλά σαν ένα ακόμη μαρκετίστικο ευφυολόγημα, σήμερα το «δεν έχω πολλά να πω, έχω πολλά να κάνω» ακούγεται περισσότερο σαν εναλλακτική ατάκα του Hannibal Lecter προς την Clarice στο τέλος της «Σιωπής των Αμνών».
Λ. Λαζόπουλος: ταλαντούχος μεν, αλλά...
Αν η σημερινή σάτιρα, το χειρότερο που βρίσκει να πει για τον Καραμανλή είναι ότι «δε ρίχνει σφαλιάρες», το επόμενο βήμα είναι να δώσουμε μια σατιρική εκπομπή και στον Γιώργο Τράγκα.
«Το ξύπνημα της άνοιξης»
Ο Κ. Γεωργουσόπουλος γράφει (1,2) στα «Νέα» του περασμένου Σαββάτου για τις μαθητικές εκδρομές. Κάνει μεν κάποιες σωστές επισημάνσεις (για το νταβατζηλίκι των τουριστικών πρακτορείων, για τις εκδρομές επαρχιακών σχολείων στα Mall), αλλά ουσία του άρθρου μοιάζει να είναι η πρόθεσή του να κατακεραυνώσει τους «προστάτες “φιλονεϊστές”» και τα «πολιτικά συμφέροντα που κολακεύουν τους νέους», για να αντιπαραθέσει τα παρακάτω συγκλονιστικά επιχειρήματα:
«Πρόσφατα, σε έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών που αφορούσε τη χρήση απαγορευμένων ουσιών και αλκοόλ από τους μαθητές των σχολείων της Ελλάδος, θεμελιώθηκε με στατιστικά ευρήματα πως η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών που προσέρχονται στα ναρκωτικά και στα σκληρά αλκοολούχα «μυούνται» κατά τη διάρκεια των σχολικών εκδρομών. Εξάλλου άλλες έρευνες απέδειξαν ότι σ΄ αυτές τις ομαδικές εξόδους γίνεται παροξυσμός σεξ και τελούνται ομαδικά όργια.»
Γαμώτο, όταν ήμασταν στην Κρήτη εκδρομή με το σχολείο, που διάολο βρισκόμουν εγώ την ώρα που συνέβαιναν όλα τα παραπάνω; Μάλλον θα φταίει το ότι ήμουν κομματάκι φυτό και δεν πήρα χαμπάρι τίποτα. Κρίμα.
Ο δολοφόνος καθόταν στο διπλανό περίπτερο
Σκεφτόμουν να γράψω ένα σχόλιο για τον 19χρονο που πήρε το όπλο και προσπάθησε να εκδικηθεί όποιον έβρισκε μπροστά του, πριν αυτοκτονήσει, το οποίο να μην ακούγεται τελείως τετριμμένο και ηλίθιο. Δε νομίζω ότι τα κατάφερα, γι’ αυτό δείτε και τα παρακάτω λινκ:
«Δεν αντέχω άλλο»
«Όποιος δεν...»
Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
Να παρατηρήσω μόνο πόσο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι οι φωτογραφίες που ανέβασε ο δράστης («ο δράστης»: ξέρω, αποστειρωμένη άπταιστη Σομπολική διατύπωση, αλλά η επανάληψη του «19χρονος» μου φαίνεται ακόμη χειρότερη) κραδαίνοντας το όπλο του στο myspace έγιναν πρωτοσέλιδο σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες, σε σημάδευαν από την κεντρική σελίδα πολλών ενημερωτικών portals, ακόμη και σε flash video. «Ο δολοφόνος καθόταν στο διπλανό θρανίο» γράφουν τα «Νέα» παραπέμποντας σε τίτλο κάποιου αμερικάνικου b-movie. Το ότι από έναν συνδυασμό τύχης και δισταγμού, μοναδικό τελικά θύμα της όλης ενέργειας ήταν ο ίδιος ο δράστης, δεν παίζει κανένα ρόλο… Τηλεόραση δεν είδα, αλλά υποθέτω ότι και εκεί οι ίδιες εικόνες θα γύριζαν συνέχεια από τα τρομοδελτία μέχρι τις Δρουζοτατιάνες του απογεύματος για να σχολιαστούν από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, σεισμολόγους και μετεωρολόγους.
Είναι γνωστό ότι σκοπός της πράξης ήταν να ακουστεί το όνομά του παντού, να γίνει το πρόσωπό του πρώτο θέμα στις ειδήσεις, μεταξύ άλλων για να δείξει έτσι την αξία του στο κορίτσι που τον απέρριψε. Πόσο νοσηρό όμως είναι για εντυπωσιοθηρικούς εμπορικούς λόγους να δικαιώνεις τον σκοπό μιας τέτοιας ενέργειας (αν σε κάτι είχε ο σπουδαστής πλήρη συναίσθηση ήταν ότι τα ΜΜΕ θα έστηναν πάρτυ με την περίπτωσή του), γέννημα της απόλυτης απελπισίας - αφού συμβαίνει πάντοτε όταν κάποιος έχει ήδη πάρει την απόφαση ότι θα αυτοκτονήσει - διαβεβαιώνοντας τον επόμενο που θα θελήσει να φύγει με μεγάλο θόρυβο ότι έχει σίγουρα εξασφαλίσει την υστεροφημία του;
10.4.09
«Αναρχικοί ενάντια στο τείχος», Κατάληψη Πατησίων 61, Σάββατο 04.04.2009
Στην ανοιχτή εκδήλωση της κατάληψης το περασμένο Σάββατο μίλησαν δύο εκπρόσωποι της οργάνωσης "Anarchists Against The Wall", ένα αγόρι και ένα κορίτσι από το Ισραήλ, ηλικίας εικοσικάτι-τριανταπαρά. Οι ομιλίες τους συνοδεύονταν από φωτογραφικο υλικό και προβολή βίντεο. Μερικά πράγματα που συγκράτησα:
- Ξεκίνησαν παραθέτοντας ιστορικά-πολιτικά στοιχεία για να δείξουν το συνολικό πλαίσιο και τους λόγους για τους οποίους θεωρούν ότι η κατάσταση στην Παλαιστίνη αποτελεί κατοχή, μια φυλακή με καθημερινές ταπεινώσεις και εκβιασμούς σε βάρος των παλαιστίνιων. Το περιεχόμενο δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο ή άγνωστο στους περισσότερους, φάνηκε όμως ότι στην ενημερωτική περιοδεία τους σε διάφορες χώρες του κόσμου ξεκινούν την παρέμβασή τους χωρίς την προϋπόθεση ότι το κοινό είναι εξαρχής ευνοϊκά τοποθετημένο απέναντί τους. Ένα από τα βίντεο που μας έδειξαν, σχετικά με την καταστροφή υπεραιωνόβιων ελαιόδεντρων και άλλων παραδοσιακών παλαιστινιακών καλλιεργειών για την επέκταση του διαχωριστικού τείχους, ήταν πολύ δυνατό.
- Δε δίστασαν να χαρακτηρίσουν την πλειονότητα των εποίκων «φασίστες» και "religious fundamentalists", που εξοπλίζονται από το κράτος, αποτελώντας ουσιαστικά παραστρατιωτικό του μηχανισμό. Υπάρχουν, συμπλήρωσαν, και εκείνοι που προσελκύονται απλά από το χαμηλό κόστος των επιδοτούμενων σπιτιών.
- Το σημείο που άρχισαν να δείχνουν εικόνες από τα όπλα που χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός κι η αστυνομία απέναντι στους διαδηλωτές προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον. Aπό τα πιο εντυπωσιακά μέσα ήταν ένα water cannon (περίπου σαν αυτό της παρακάτω εικόνας) 3-σε-1, με τη δυνατότητα να εκτοξεύει ταυτόχρονα νερό, δακρυγόνα και μπογιά. Μάλιστα, η μπογιά επιλέχθηκε να είναι στα εθνικά χρώματα του Ισραήλ (γαλάζιο-άσπρο) για να μετατρέπει συμβολικά τους «προδότες», «αναρχικούς» και άλλους «συνοδοιπόρους των τρομοκρατών», σε γνήσιους πατριώτες! Δεδομένης της πρόσφατης συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ στην προμήθεια αστυνομικού εξοπλισμού, ένα τέτοιο όχημα δε θα χρειαζόταν καμία μετατροπή για να χρησιμοποιηθεί κι εδώ!
- Τα πιο επικίνδυνα όπλα όμως είναι οι λαστιχένιες σφαίρες, αλλά και τα πραγματικά πυρά, καθώς και πολύ ανεπτυγμένες μορφές δακρυγόνων, όπως εκείνο που λειτουργεί με τη λογική της cluster-bomb που σκάει εκτοξεύοντας ταυτόχρονα 30 μίνι-δακρυγόνα, αλλά και μια πρόσφατη μορφή από δακρυγόνα-ρουκέτες. Μας έδειξαν εικόνες συντρόφων τους που χτυπήθηκαν στο κεφάλι: ένας ισραηλινός διαδηλωτής τραυματίστηκε στον εγκέφαλο από λαστιχένια σφαίρα και παρουσιάζει πλέον πολλαπλές αναπηρίες, ανάμεσα τους και την απώλεια της δυνατότητας ομιλίας, Από πραγματικά πυρά δολοφονήθηκε ένα δεκάχρονο παιδί παλαιστινιακής καταγωγής, στην κηδεία του οποίου δολοφονήθηκε κι ένας δεκαεπτάχρονος. Από ένα νέου τύπου δακρυγόνο-ρουκέτα χτυπήθηκε αμερικανός ακτιβιστής (ο Tristan Anderson) στο κεφάλι και νοσηλεύεται εδώ και μερικές βδομάδες σε νοσοκομείο μεταξύ ζωής και θανάτου με σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες.
- Βασική δραστηριότητα των αναρχικών ομάδων είναι το σαμποτάρισμα των αποκλεισμών με το κόψιμο των συρματοπλεγμάτων και την μετακίνηση εμποδίων, όπως οι μεγάλες κοτρόνες και οι μπάρες, που δεν επιτρέπουν στους παλαιστίνιους τη διέλευση από και προς τις δουλειές τους.
- Επίσης, διοργανώνουν αντιπολεμικές-αντιμιλιταριστικές διαδηλώσεις, μαζί με άραβες (είτε παλαιστίνιους είτε ισραηλινούς πολίτες), όπως στον πρόσφατο πόλεμο στη Γάζα. Ακόμη, προχωρούν και σε άλλες ακτιβιστικές πρωτοβουλίες όπως το να κυκλοφορούν με λευκές φόρμες βαμμένες στο χρώμα του αίματος ή να περιφέρουν ένα πελώριο φαλλό στους δρόμους σατιρίζοντας τις ισραηλινές εκλογές σε κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού ("erection day").
- Από ό,τι φάνηκε, δε χρησιμοποιούν ιδιαίτερα βίαιες μορφές διαμαρτυρίας, σε αντίθεση με την καταστολή που δέχονται. Εξάλλου και μόνο η άρνησή τους να ενταχθούν (ιδεολογικά και πρακτικά) στο απαιτούμενο «εθνικά ορθό» πλαίσιο και η δράση τους, είναι αρκετές για να σοκάρουν τους περισσότερους συμπατριώτες τους. Χαρακτηριστικά, ο ομιλητής, δείχνοντας μας εικόνες από τον αποκλεισμό στρατοπέδου κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, σχολίασε «η διαδήλωση ήταν νόμιμη, δεν κλείσαμε όλες τις εισόδους, παρόλα αυτά μας συνέλαβαν όλους». Από τις συνεχόμενες συλλήψεις, αλλά και λόγω της μικρής εμβέλειας του πραγματικά αντιπολεμικού ισραηλινού κινήματος, μας εξήγησαν ότι αναγκάζονται να χωρίζονται σε μικρότερες ομάδες για να συμμετάσχουν σε κάθε εκδήλωση-διαμαρτυρία, ώστε να μην ακυρωθεί κάποια από αυτές λόγω του ότι θα τους έχουν συλλάβει όλους!
- Μας εξήγησαν επίσης ότι στην ουσία η σύλληψη τους, όντας εβραίοι ισραηλινοί, δεν τους ανησυχεί τόσο, καθώς συνήθως αφήνονται ελεύθεροι μια μέρα μετά. Αντίθετα, οι άραβες σύντροφοί τους, σε περίπτωση που συλληφθούν, το πιθανότερο είναι να παραμείνουν για μήνες έως χρόνια στις φυλακές. Το μεγαλύτερο πρόβλημά της οργάνωσης είναι τα δικαστικά έξοδα, που έχουν συνολικά ξεπεράσει τα 100,000 δολάρια.
Οι φωτογραφίες είναι από το site awalls.org.
4.4.09
Natacha Atlas - I Put A Spell On You
Με ρίζες σε Μαρόκο, Παλαιστίνη, Αίγυπτο και Αγγλία, η γεννημένη στο Βέλγιο Natacha Atlas ξεκίνησε την πορεία της στη μουσική τραγουδώντας αρχικά στα ισπανικά σε δίσκους του Jah Wobble ("Rising Above Bedlam") και άλλων. Εντάχθηκε στην κολλεκτίβα των Transglobal Underground και σύντομα ξεκίνησε να δισκογραφεί τα δικά της σόλο άλμπουμ, στα οποία ανακάτευε την αραβική ποπ με τα σύγχρονα beats, μαζί και με τις άλλες ποικίλες επιρροές της, χτίζοντας έναν ίσως όχι ταιριαστό σε όλα τα γούστα, αλλά σίγουρα ξεχωριστό ήχο.Στο παρακάτω mix βρίσκονται 8 κομμάτια από τους πρώτους 4 σόλο δίσκους της, που αφορούν την περίοδο 1995-2001. Το mix ξεκινάει και τελειώνει με δύο διασκευές, μια στο I Put A Spell On You του Screamin’ Jay Hawkins και μια στο Mon Amie La Rose, μεγάλη επιτυχία στα ’60s για τη Françoise Hardy.
Natacha Atlas - I Put A Spell On You (info + d/l link) [Play now]
1. I Put A Spell On You
2. Amulet
3. Yalla Chant
4. Mish Fadilak
5. Mahlabeya
6. Leysh Nat’ Arak
7. Moustahil
8. Mon Amie La Rose
1.4.09
Ο Πάγκαλος στο εκτελεστικό απόσπασμα
«Αν ήταν το κόμμα της κ. Παπαρήγα στην εξουσία στην Ελλάδα, δεν θα είχα το δικαίωμα να κρίνω ελεύθερα το ιστορικό παρελθόν της χώρας στην οποία ζω. Η κ. Παπαρήγα θα μπορούσε να με απολύσει από τη δουλειά μου, να με βάλει φυλακή, να με βάλει στο ψυχιατρείο και ενδεχομένως στο παρελθόν να με εκτελέσει» - Θ. Πάγκαλος, 30/3/2009
«Δεν υπάρχει ιδιωτικός βίος, όταν είσαι σε δημόσιο χώρο. Ο φιλήσυχος πολίτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις κάμερες» - Θ. Πάγκαλος, 15/1/2007
Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου δεν είναι τόσο η επίθεσή του προς το ΚΚΕ και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» – όπου στο υποθετικό σενάριο της «σοσιαλιστικής Ελλάδας» μένει έντεχνα αναπάντητο το ερώτημα αν η χώρα «γλίτωσε» ζώντας μεγάλες στιγμές δημοκρατίας, ελευθερίας και σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, ειδικά στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 – όσο η διαπίστωση ότι στο σενάριο που κατασκεύασε στο μυαλό του φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του θύματος, του διωκόμενου, του αντικαθεστωτικού ιδεολόγου που καταστέλλεται βάναυσα λόγω φρονήματος.
Είναι γεγονός ότι στην πλειοψηφία των χωρών του «υπαρκτού», ιδιαίτερα από τη στιγμή που η γενιά των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών άρχιζε να δίνει σταδιακά τη θέση της σε ιδεολόγους του κομματικού εργαστηρίου (ενίοτε και νωρίτερα ή ακόμη πιο άμεσα στις περιπτώσεις που το νέο καθεστώς προέκυπτε από εξωτερική επιβολή), αναδείχτηκαν ιδιότυπες νομενκλατούρες στελεχών που χρησιμοποιούσαν μηχανικά τους όρους της επίσημης ιδεολογίας στην οποία ορκίζονταν πίστη σαν όχημα για την αναρρίχησή τους στην εξουσία. Τα στελέχη αυτά μπορούμε να φανταστούμε ότι διέθεταν συνήθως ορισμένα κοινά γνωρίσματα: υπέρμετρη προσωπική φιλοδοξία, κτηνώδη αμοραλισμό, εξουσιομανία, δουλικότητα προς τους ανώτερους, αλλά και απόλυτη περιφρόνηση προς τον «ηγέτη λαό», λατρεία προς πάσης φύσεως μηχανορραφίες, ανάδειξη προσχηματικών πολιτικών διαφωνιών με πραγματική επιδίωξη τη μοιρασιά της εξουσίας και τελικά, άψογη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα – όταν τα παλιά πορτρέτα αποκαθηλώθηκαν και ξεκίνησε η λατρεία των νέων θεών.
Με επιπλέον χαρακτηριστικά όπως η έμφυτη κλίση προς τη λασπολογία πολιτικών αντιπάλων, η συστηματική προώθηση των πιο αποκρουστικών αιτημάτων των κυρίαρχων κύκλων και η υποστήριξη ακραίων μορφών καταστολής και χαφιεδισμού, οι Πάγκαλοι αυτού του κόσμου στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Είναι φτιαγμένοι για να βρίσκονται ψηλά, στις θέσεις εκείνων που δίνουν τις διαταγές, ορίζουν το πλαίσιο της νομιμότητας και τιμωρούν με άγρια χαρά τους «μη φιλήσυχους» πολίτες των καθεστώτων που υπηρετούν.
«Δεν υπάρχει ιδιωτικός βίος, όταν είσαι σε δημόσιο χώρο. Ο φιλήσυχος πολίτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις κάμερες» - Θ. Πάγκαλος, 15/1/2007
Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στις δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου δεν είναι τόσο η επίθεσή του προς το ΚΚΕ και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» – όπου στο υποθετικό σενάριο της «σοσιαλιστικής Ελλάδας» μένει έντεχνα αναπάντητο το ερώτημα αν η χώρα «γλίτωσε» ζώντας μεγάλες στιγμές δημοκρατίας, ελευθερίας και σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, ειδικά στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 – όσο η διαπίστωση ότι στο σενάριο που κατασκεύασε στο μυαλό του φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του θύματος, του διωκόμενου, του αντικαθεστωτικού ιδεολόγου που καταστέλλεται βάναυσα λόγω φρονήματος.
Είναι γεγονός ότι στην πλειοψηφία των χωρών του «υπαρκτού», ιδιαίτερα από τη στιγμή που η γενιά των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών άρχιζε να δίνει σταδιακά τη θέση της σε ιδεολόγους του κομματικού εργαστηρίου (ενίοτε και νωρίτερα ή ακόμη πιο άμεσα στις περιπτώσεις που το νέο καθεστώς προέκυπτε από εξωτερική επιβολή), αναδείχτηκαν ιδιότυπες νομενκλατούρες στελεχών που χρησιμοποιούσαν μηχανικά τους όρους της επίσημης ιδεολογίας στην οποία ορκίζονταν πίστη σαν όχημα για την αναρρίχησή τους στην εξουσία. Τα στελέχη αυτά μπορούμε να φανταστούμε ότι διέθεταν συνήθως ορισμένα κοινά γνωρίσματα: υπέρμετρη προσωπική φιλοδοξία, κτηνώδη αμοραλισμό, εξουσιομανία, δουλικότητα προς τους ανώτερους, αλλά και απόλυτη περιφρόνηση προς τον «ηγέτη λαό», λατρεία προς πάσης φύσεως μηχανορραφίες, ανάδειξη προσχηματικών πολιτικών διαφωνιών με πραγματική επιδίωξη τη μοιρασιά της εξουσίας και τελικά, άψογη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα – όταν τα παλιά πορτρέτα αποκαθηλώθηκαν και ξεκίνησε η λατρεία των νέων θεών.
Με επιπλέον χαρακτηριστικά όπως η έμφυτη κλίση προς τη λασπολογία πολιτικών αντιπάλων, η συστηματική προώθηση των πιο αποκρουστικών αιτημάτων των κυρίαρχων κύκλων και η υποστήριξη ακραίων μορφών καταστολής και χαφιεδισμού, οι Πάγκαλοι αυτού του κόσμου στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν. Είναι φτιαγμένοι για να βρίσκονται ψηλά, στις θέσεις εκείνων που δίνουν τις διαταγές, ορίζουν το πλαίσιο της νομιμότητας και τιμωρούν με άγρια χαρά τους «μη φιλήσυχους» πολίτες των καθεστώτων που υπηρετούν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
