Ζωγράφου, περιμένοντας το 608. Στο παγκάκι κάθεται ένας ηλικιωμένος με πολλές ρυτίδες στο πρόσωπο, ηλιοκαμένος, αδύνατος. Φοράει σακάκι παρά τη δυνατή ζέστη. Έχω ακουμπισμένη την τσάντα στην άλλη άκρη και τακτοποιώ το περιεχόμενό της. Με κοιτάει και λέει: «κάτσε, κάτσε». Υπακούω παρότι δεν είχα αρχικά σκοπό, κάπως σα να μην ήθελα να τον προσβάλω. Μου πιάνει κουβέντα:
- Από Ελλάδα είσαι;
- Ναι, ναι.
- Από πού;
- Αθήνα μεγάλωσα, αλλά η καταγωγή μου είναι από την Ήπειρο.
- Ααα! Εσύ από Ήπειρο, εγώ Βορειο-επιρώτ, από Άγιους Σαράντα.
- Έχετε καιρό που είστε εδώ;
- Πριν πέντε χρόνια ήρθα
Παύση. Περνάει λίγη ώρα. Διστακτικά τον ρωτάω:
- Και που σας φαίνεται καλύτερα τελικά, εδώ ή εκεί;
- Στην Αλβανία, ήμασταν πολύ καλά με Χότζα. Μετά Χότζα πέθανε, ήρθε Μπερίσα. Μπερίσα φασίστ.
Χαμογελάω.
- Με Χότζα, ένας έκλεβε, φυλακή. Ένας σκότωσε, κρεμάλα. Ένας έφυγε για Ελλάδα; Όλη οικογένεια εξορία. Σήμερα ούτε κρεμάλα, ούτε εξορία. (η τελευταία φράση ειπωμένη με απογοητευμένο ύφος).
Ξαφνιάζομαι. Με πιάνει κάτι σαν εσωτερικό νευρικό γέλιο. Προσπαθώ να φέρω κάποια αντίρρηση:
- Εεε, αυτό με την εξορία δε μου ακούγεται και πολύ σωστό. Θέλω να πω, με τον Χότζα μπορεί να υπήρχε φαγητό και δουλειά για όλους, αλλά είχε και κακά…
- (Απότομα) Ποιος στο είπε αυτό;
- Όχι, δε μου το είπε κάποιος, λέω, έτσι πιστεύω…
- Με Χότζα πολύ καλά.
Κανείς δε μιλάει για λίγο. Στη συνέχεια με ρωτάει αν καπνίζω, αλλά στέκεται άτυχος. Ετοιμάζεται να μου πει κάτι, συνεχίζοντας την προηγούμενη κουβέντα, όμως το λεωφορείο φτάνει εκείνη την ώρα. Αναγκάζομαι να τον χαιρετήσω στα γρήγορα και να φύγω.
